"დედა, აქედან მოგეხმარები..." - 20 წლის გმირი, რომლის გამოცხადებით დედა ტაძრებს აშენებს

ეს გმირი ვახტანგ გზირიშვილის ისტორიაა. ის აგვისტოს ომის გმირია. 23 აპრილს 36 წლის გახდებოდა. არადა, მარადისობას, სამშობლოს სიყვარულით რომ შეუერთდა, მხოლოდ 20 წლის იყო... ამ ასაკში რამდენი ოცნებით გაქვს გული და გონება სავსე... ცხოვრება გიხარია, დუღილის ტემპერატურა მაღალია; შიგნიდან შუშხუნებ! სამშობლოს განცდა ჯერ ბოლომდე არ გაქვს აღქმული. თუმცა გგონია, მთებს გადადგამ... და ამ დროს ომში აღმოჩნდები! მტერთან პირისპირ, შენი მიწის, უფალივით ერთადერთი სამშობლოს დასაცავად!!!

ვახო მარად 20 წლის დარჩა. მაგალითი კი მამისგან აიღო; ბადრი გზირიშვილიც საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისთვის მებრძოლი გმირია. სამშობლოს აფხაზეთის ომში შეეწირა.

დღეს მამა-შვილი ერთად განისვენებს. მათი საბოლოო განსასვენებელი კი, გმირი დედის მიერ აგებული ტაძრის ეზოა.

სიზმრად ნანახმა შვილმა, მარინე გზირიშვილს ტაძრის აშენება სთხოვა. დაბნეული დედა საკვირველად აღმოჩნდა პატრიარქთან. საკუთარ ძალებსა და რესურსებში დაეჭვებულ ქალს, უწმინდესმა ნუგეში და უფლის იმედად ყოფნა სთხოვა. რამდენიმე წელში ვარკეთილის მეორე მიკრორაიონში, ტაძარი აკურთხეს, რომელიც რუსეთ-საქართველოს, 2008 წლის აგვისტოს ომში დაღუპული გმირების სახელზე, შეწირულობებით აიგო.

2017 წლის 31 ოქტომბერს მამა-შვილი გზირიშვილების ნეშტები, რუსთავის სასაფლაოდან თბილისში, ვარკეთილში მდებარე ვახტანგ გორგასლის სახელობის ტაძრის ეზოში გადაასვენეს და სამხედრო პატივით დაკრძალეს.

კაპრალი ვახტანგ გზირიშვილი მეოთხე ქვეითი ბრიგადის 42-ე ბატალიონში ხელის მეტყვიამფრქვევედ მსახურობდა. 2008 წლის აგვისტოს ომში გარდაცვალების შემდეგ, ჯარისკაცს ვახტანგ გორგასლის სახელობის პირველი ხარისხის ორდენი მიენიჭა.

ოთხი წლის წინ სამგორის რაიონში, ომში დაღუპული მამა შვილის სახელობის ქუჩა გაიხსნა.

16 წელია მარინე გზირიშვილი შვილის გარეშე ხვდება ამ დღეს; მძიმედ და გახსნილი ჭრილობით. თუმცა რწმენით, რომ ვაჟის სული უკვდავებაშია...

სიზმარში ვახომ თავად აუწყა, რომ ცოცხალია და მის გვერდითაა.

***

მარინე გზირიშვილი: ჩემთვის, 16 წლის შემდეგაც, იგივე ტკივილის მომტანია ეს დღე, როგორც 2008 წლის აგვისტო. ამ ტკივილის გაყუჩება არ არსებობს.

ვახოს დაბადების და გარდაცვალების დღეებზე მისი უსაშველო მონატრება განსაკუთრებულად მიმძაფრდება.

მარტო ვცხოვრობ და საღამოვდება თუ ღამდება, ფიქრები ვახოზე მოდის და გონებით მასთან ერთად ვარ. სულით და გულით ერთად ვართ. უბრალოდ ხორციელი შეხება არ გვაქვს. თორემ ჩემი ვახტანგი სულ ჩემთან არის... მე ჩემი შვილის ჩემ გვერდით ყოფნას ვგრძნობ.

***

ვახო 2008 წლის აგვისტომდე სამი წლის უნახავი მყავდა, რადგან უცხოეთში სამუშაოდ ვიყავი. რეპეტიტორებთან რომ მომემზადებინა, ამიტომ წავედი ემიგრაციაში და სტამბოლში ადვოკატების ოჯახში ვმსახურობდი. ჩემი ვახო არც ჯარში გამიცილებია, არც ფორმაში მინახავს, არც ომში წასული გამიცილებია... ჯარში გამეპარა. სამხედრო ფიცი რომ მიიღო და სამხედრო მუნდირი ჩაიცვა, დამირეკა, მომილოცეო. ვახოს შეყვარებული ჰყავდა და ვიფიქრე, ცოლად შეირთო და ამას მახარებს-მეთქი. არა, დედა, ჯარისკაცი გავხდი, მომილოცეო რომ მითხრა, ცუდად გავხდი, თუმცა ძალა მოვიკრიბე და სამხედრო გზა დავულოცე... ჯარში მსახური დიდი ხანია გულში ჰქონდა ჩადებული. ბავშვობაში ომობანას თამაში უყვარდა. მერე ჯარისკაცი გახდა და ნამდვილ ომში, უკან დაუბრუნებლად წავიდა...

***

უკანასკნელი წერილი დედას - 7 აგვისტოს, დილით დაწერილი.

"ომი დაიწყო. დიდი ხანია ვიცოდი, რომ დაიწყებოდა. ვგრძნობდი. თქვენც, ალბათ, ასევე. ოღონდ განსხვავება იმაშია, რომ თქვენ გეშინიათ ჩემი დაკარგვისა. ჩვენ კი არაფრისა არ გვეშინია.
დე, მე მინდა შენც ისე უყურებდე ამ ომს, როგორც მე ვუცქერი, უშიშრად, უწუხილოდ.
დე, თუ ჩემი ბედი ამ ომში დამთავრდება, თუ მე სიკვდილი მიწერია ამ ომში, ძალიან ძვირად დავუსვამ მტერს ჩემს სიცოცხლეს. დაე, თქვენ ნუ შეგრცხვებათ, რომ მე თქვენი სისხლი და ხორცი ვარ.
თქვენ შეგიძლიათ ამაყად სთქვათ, რომ ვიცავ ჩემს სამშობლოს, მადლობელი ვარ დედა შენი, სიმართლე და ვაჟკაცობა რომ მასწავლე. ხომ გახსოვს, ქართველი დედები უცრემლოდ ისტუმრებდნენ შვილებს აუცილებელ სიკვდილთან, რადგან სამშობლოსათვის სიკვდილს არ უხდება ცრემლი.
"მშვიდობით იყავით, ნუ დაღონდებით" - ვახტანგ გზირიშვილი...

***

აგვისტოს ომიდან სამ თვეში, ვახო სიზმრად მოვიდა... მოცარიელებულ ადგილას ვიჯექი და ხმით ვტიროდი. ზემოდან, ღრუბლებიდან ხმა ჩამომესმა: დედა, ამდენს რატომ ტირი? ვახო, შენ ხარ-მეთქი? მე ვარ, დედაო. სად ხარ, შვილო, დამენახე, მენატრები-მეთქი... დედა, დანახვას ნუ მთხოვ, ჩემ ხმას როცა გაიგონებ, არ შეშინდეო, მითხრა.

ნუ ტირი ამდენს, მე არ მოვმკვდარვარ, ცოცხალი ვარ, სულ შენ გვერდით დავდივარ და თან დაგყვები, ეს ირწმუნე, გთხოვ. თუ ცოცხალი ხარ, დამენახე-მეთქი. ამ დროს ღრუბელი მიდის და მე მივდევ. ნუ მომდევ, დედი, ერთი რამ უნდა გთხოვოო. მოდი და ტაძარი ავაშენოთო... როგორ, შვილო, ჩვენი სიღარიბის ამბავი ხომ იცი-მეთქი? ნუ გეშინია, შენ დაიწყე და მე აქედან მოგეხმარებიო. წავიდა ღრუბელი, მე მივდევ და თან ვყვირი - ვახოოოო! ჩემმა ყვირილმა გამაღვიძა. შაბათი დილის ხუთი საათი იყო. ავდექი, ჩემს სამლოცველო კუთხესთან მივედი და დავიწყე ჩემებურად ლოცვა. ნოემბრის თვეა, წვიმიანი ამინდია. ჯერ არ გათენებულიყო. რუსთავში ვცხოვრობ, ჩემი ქმარ-შვილის საფლავიც რუსთავში იყო. წავედი. რისი უნდა მშინებოდა, მე ისეთ მძიმე ჯვარს ვატარებ, შიში აღარაფრის მაქვს. საფლავზე მტირალს დამათენდა, გალუმპულს... პირდაპირ ქალიშვილთან წავედი, თბილისში, ვარკეთილში, სადაც მაშინ ცხოვრობდა. ნათიასთვის სიზმარზე არაფერი მომიყოლია. მეორე დღეს საპატრიარქოში მისვლა გადავწყვიტე. მინდოდა უწმინდესისთვის ეს სიზმარი მომეყოლა.

საპატრიარქოში შესვლა, ხომ იცით, რომ შეუძლებელია, იმ ტერიტორიაზე ჩიტი ვერ გადაფრინდება. მივედი, კარი გაიღო, დაცვას არაფერი უკითხავს. მივხვდი, რომ ეს ყველაფერი უფლისგან დაშვება იყო. აბა, მე რომელი ტაძრის ამშენებელი ვიყავი? არავის არაფერი უკითხავს. ისიც არ ვიცოდი, რომელ მხარეს იყო პატრიარქის რეზიდენცია, თუმცა წავედი პირდაპირ, სწორად. მაშინ არც ქალბატონ შორენა თეთრუაშვილს ვიცნობდი, არც მამა მიქაელ ბოტკოველს. ქალბატონმა შორენამ მკითხა, რა გნებავთო. უწმინდესის ნახვა მინდა, ჩემი სიზმარი მინდა ვუამბო-მეთქი. დაახლოებით მიხვდა შაოსან ქალს, მკერდზე შვილის ფოტოთი, რაღაც რომ მიჭირდა და ამიტომ ვითხოვდი პატრიარქის სასწრაფოდ ნახვას. რამდენიმე წუთში უწმინდესის წინ ვიჯექი და ჩემს სიზმარს ვრცლად ვუყვებოდი... როგორც მე ვტიროდი, ისე ტიროდა ჩვენი პატრიარქი ჩემთან ერთად... მერე მითხრა, ახლა ხომ ირწმუნე, ჩემო მარინე, რომ შენი ვახტანგი ცოცხალია და ზეცაში უფალთანააო?! მე გაძლევ ამ ტაძრის მშენებლობის კურთხევასო. აი, მაშინ დავეცი მის წინ მუხლებზე და ავქვითინდი. უწმინდესო, ღარიბი ოჯახი მაქვს, მე ამას ვერ შევძლებ-მეთქი. უფალი შეგაძლებინებსო. და მოაყოლა - ნუ გეშინია. მხოლოდ მაგ ტაძარს კი არა, კიდევ ბევრ ტაძარს ააგებო!.. მანუგეშა... დიდება უფალს! წამოვედი დამძიმებული. რა, როგორ უნდა გამეკეთებინა, არ ვიცოდი. გავუყევი ლესელიძის ქუჩას. შევედი საქ.ბანკში. იქ ერთმა ბიჭმა მითხრა, როგორ შემექმნა ფონდი, რომელსაც მოგვიანებით დაერქვა - "ერთიანი საქართველოსთვის 2008 წლის აგვისტოს ომში გმირულად დაღუპული ჯარისკაცის, ვახტანგ გზირიშვილისა და მისი თანამებრძოლების სახელობის საქველმოქმედო ფონდი".

2009 წელს წმინდა დიდი მეფე ვახტანგ გორგასლის სახელობის ეკლესიის საძირკველი იკურთხა, ხოლო 2016 წელს კეთილი ადამიანების შემოწირულობებით აშენებული ტაძარი ნიკორწმინდელმა ეპისკოპოსმა, მეუფე ვახტანგ ლიპარტელიანმა აკურთხა.

სამ ნავიანი ბაზილიკაა, სატრაპეზოთი. ტაძრის ეზოში დავდგი 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს აგვისტოს ომში გმირულად გარდაცვლილი გმირების მემორიალი - "ქვა-ჯვარი", სადაც მათი სახელები და გვარები ოქროს ასოებით არის ამოტვიფრული. ამ ტაძრის მშენებლობისთვის საქართველოს პატრიარქის, ილია მეორის ჯილდო - სიგელი გადმომეცა. ამავდროულად საქართველოს გმირი მამა-შვილის, ვახტანგ და ბადრი გზირიშვილების ტაძრის ეზოში გადმოსვენების კურთხევა მომცა. როდესაც მე ამ სოფლიდან იმ სოფელში გავალ, როგორც ტაძრის ქტიტორის, ჩემი სამუდამო განსასვენებელიც ტაძრის ეზოში, ჩემს გმირ ქმარ-შვილთან ერთად იქნება. ბუნებრივია, ესეც ჩვენი უწმინდესის კურთხევით.

***

დედა თიანეთის რაიონის სოფელ საკრეჭიოდან გახლდათ. დედ-მამა ჩემი ვახოს გარდაცვალების შემდეგ, დარდისგან მალევე გარდაიცვალნენ, ვინაიდან დიდი წვლილი მიუძღოდათ ჩემი ვახტანგის გაზრდაში.

და დედისა და წმინდა ნინოს პატივსაცემად, გადავწყვიტე ამეშენებინა წმინდა ნინოს სახელობის დედათა მონასტერი.

ფონდის ინიციატივით, საქართველოს პატრიარქის ილია ||-ის, თიანეთისა და ფშავ-ხევსურეთის ეპისკოპოსის, მიქაელ გაბრიჭიძის ლოცვა კურთხევით თიანეთის რაიონი სოფელ საკრეჭიოში იწყება წმინდა ნინოს დედათა მონასტრის მშენებლობა.

***

როდესაც ქალბატონი მარინე ფშავ-ხევსურეთის ეპისკოპოსს, მიქაელ გაბრიჭიძეს შეხვდა და დედათა მონასტრის ასაშენებელი ტერიტორია აჩვენა, მეუფეს უკითხავს - შენ წინასწარმეტყველი ხომ არ ხარო?

აღმოჩნდა, რომ წმინდა ნინო, ბოდბეში ფეხით სწორედ იმ მთებით გადასულა, რომლის ძირშიც მისი სახელობის მონასტერი უნდა აშენდეს. კიდევ ერთი გასაოცარი ფაქტი - თიანეთის მუნიციპალიტეტში, წმინდა ნინოს სახელობის არც ერთი ეკლესია არ არის... ესეც უფლისგან დაშვება. ესეც პატრიარქის ნაწინასწარმეტყველები - მარინე, შენ არაერთ ტაძარს ააშენებო...

ეკლესიის ტერიტორიის მიწა საძირკვლის გაჭრისთვის მზადდება, რომელიც ბრწყინვალე აღდგომის შემდეგ გაიჭრება, ტაძრის საძირკვლის კურთხევა კი დაგეგმილია წმინდა ნინოს ხსენების დღეს, 1 ივნისს.

***

მსურველებს შეგიძლიათ მონასტრის მშენებლობაში მონაწილეობა მიიღოთ.

დარეკეთ ტელ-ზე 0901 - 08 - 08 - 08

ზარის ღირებულება 1 ლარი. მაგთი, ჯეოსელი, ბილაინი.

სს. " საქართველოს ბანკი" კოდი - 220101502

მიმღების ანგარიშის ნომერი: GE28BG0000000899985900

"ერთიანი საქართველოსთვის 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს აგვისტოს ომში გმირულად დაღუპული ჯარისკაცის ვახტანგ გზირიშვილისა და მისი თანამებრძოლების სახელობის საქველმოქმედო ფონდი" უფალმა დაგლოცოთ და შეგაძლებინოთ. ამინ..