1728404553

"ხატმა მთელი მადლი საქართველოში წაიღოო..." - რატომ უნდა მოილოცოთ 9 ოქტომბერს სიონის ტაძარი

1989 წლის 9 ოქტომბერს, წმინდა მოციქულისა და მახარებლის - იოანე ღვთისმეტყველის ხსენების დღეს, თბილისში, ათონის მთიდან ივერიის ღვთისმშობლის ხატის ასლი ჩამობრძანდა, რომელიც პატრიარქის თხოვნითა და კურთხევით, ათონის წმინდა მამებმა დაწერეს. ბერძენმა მამებმა საქართველოსთვის კარიბჭის ხატიდან ასლის გადაღება ორ წელიწადში მოახერხეს. ხატი ორმოცი დღის განმავლობაში მიდებული ჰქონდათ დედა ხატთან, რათა მისგან მიეღო მადლი და ნიჭი. ხატის კურთხევა ივერიის ღვთისმშობლის ტაძარში შესრულდა...და 9 ოქტომბერს ათეულობით ათასი ადამიანი შეხვდა სიწმინდეს და აეროპორტიდან ფეხით მიაცილა იგი სიონის ღვთისმშობლის მიძინების საკათედრო ტაძრამდე. ეს ნამდვილი დღესასწაული იყო.ასლის საქართველოში ჩამობრძანებისას ის წყარო, რომელიც ათასი წლის წინათ სასწაულებრივად ამოჩქეფდა წმინდა გაბრიელ ქართველის მიერ ზღვიდან ხატის გამოსვენების ადგილას, თითქმის მთლიანად დაშრა. ათონელი ბერების განმარტებით, ხატმა მთელი მადლი საქართველოში წაიღო და წყაროც ამიტომ დაშრაო...2000 წლის შობის მარხვის მიწურულს კი თბილისის სიონში დაბრძანებულმა ივერიის ღვთისმშობლის ხატმა კვლავ ახალი სასწაულით განამტკიცა სარწმუნოებაში თავისი მორწმუნენი. უწმინდესისა და უნეტარესის სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II ლოცვა-კურთხევით, ივერიის ღვთისმშობლის ხატის მოოქროვილი პერანგით შემოსვა გადაწყდა. როდესაც ივერიის ღვთისმშობლის ხატი ანალოღიიდან გადმოაბრძანეს, მინაზე, რომლის მიღმაც ხატი იმყოფებოდა, ღვთისმშობლის ყრმით გამოსახულება აღმოჩნდა აღბეჭდილი. ანაბეჭდი საკმაოდ მკაფიოდაა გამოსახული. ამჟამად მინაზე გადასული გამოსახულებაც სიონის საკათედრო ტაძარშია დასვენებული.არსებობს გადმოცემა, რომ სანამ კარიბჭის სასწაულთმოქმედი ხატი ივერთა სავანეში იმყოფება, ათონის მთა მთელს ქვეყნიერებას მოჰფენს მართლმადიდებლობის წმინდა ნათელს და ჯოჯოხეთის ძალები ვერ მოერევიან მას. მაგრამ დადგება დრო და ხატი გაუჩინარდება ისეთივე იდუმალი გზით, როგორც მოვიდა. მაშინ ბერებმა სასწრაფოდ უნდა დატოვონ წმინდა მთა, როგორც ქრისტიანებმა მიატოვეს იერუსალიმი ტიტუსის დროს. სოფლის აღსასრულისა და უფლის მეორედ მოსვლის ერთ-ერთი ნიშანი სწორედ ეს იქნება. ვრცლად წასაკითხად გადადით ბმულზე. "აქ გალობის უფლებას არ გაძლევენ. თუმცა, დღეს დედა ღვთისმშობელმა ინება და... შესავედრებლადაც დავყოვნდით" - რას გვიყვება ბექა ჩხაიძე ათონის მთიდან"აღსარების თქმისას პირველ რიგში ორი ცოდვა უნდა შევინანოთ..." - მოძღვარი მრევლს მიმართავს

1728399032

"ილია 28 წლისაა, მაგრამ ჩემთვის მაინც პატარა პიპოა... პირად კონტროლზე მყავს და რჩევებს მუდმივად ვაძლევ; არ მინდა შეიცვალოს" - დედა ილია თოფურიაზე

ჩემპიონებს ძლიერი დედები ჰყავთ. "პრაქტიკამ" აჩვენა. UFC-ის პირველი ქართველი ჩემპიონის - ილია თოფურიას უკანაც ომგამოვლილი დედა დგას. აფხაზეთის ომში დაღუპული ქმარი და ძმა დაკრძალა და მშობლიური მიწის დატოვება იძულებით რომ მოუხდა, ჭუბერის უღელტეხილს, ორი შვილით, პოლიეთილენის პარკებშემოხვეული შეუდგა..."დედა და ილია" - ასე ჰქვია გიორგი კეკელიძის წიგნს, სადაც სპორტსმენის დედის ბიოგრაფიაა მოთხრობილი. წიგნი 13 ოქტომბრიდან  გაიყიდება. ინგა ბენდელიანი-თოფურია კი "პრაიმტაიმთან" ჩემპიონ ვაჟს ახასიათებს და შვილებთან თავის ურთიერთობაზე ჰყვება. ინგა ბენდელიანი-თოფურია: ჩვენ 18 წელია ალიკანტეში ვცხოვრობთ. ალიკანტე პატარა სოხუმია. ზღვისპირა ლამაზი ქალაქია. ილია, ჩემპიონობის შემდეგ, მადრიდში გადავიდა. რეალ მადრიდის სპორტსმენების რაიონში ცხოვრობს. დაცვის კუთხით, იქ უფრო მშვიდადაა.ილია რომ დაიბადა, 26 წლის ვიყავი. დავახასიათო? პირველი, რაც ამ დროს უნდა ვთქვა ილიაზე არის მისი სენტიმენტალობა. გერმანიიდან რომ დავბრუნდით, ჩემი მშობლები იქ დარჩნენ. პირველი ახალი წელი იყო ბებია-ბაბუის გარეშე. ახალი წლის დადგომისას, 12 საათზე, ტრადიცია გვაქვს - "მრავალჟამიერს" ვრთავთ და ვუსმენთ. და ილიამ ეს რომ გაიგონა და ბებია-ბაბუა გვერდით არ ჰყავდა, იჯდა და ტიროდა...ილია ორივე მშობელს ჰგავს. მამამისი, ზაზა აფხაზეთის ომში ნაბრძოლი მეომარი კაცია, სამხედრო გზა გაიარა. ძლიერია და ეს სიძლიერე, ილიას, მისგანაც აქვს, თუმცა მეტწილად მე მგავს. მე ბევრად უფრო ოპტიმისტი ვარ.მენტალურად ძლიერია, მაგრამ სენტიმენტები ეძალება როცა ვიღაც ენატრება, როცა ნახავს, რომ ვინმეს უჭირს. ამბობს, ჩემი ისტორიით მინდა ბევრს მოტივაცია მივცეო. ძალიან სამართლიანი, კეთილსინდისიერი და საოცრად მშრომელი ადამიანია. მე ახლა მას ვახასიათებ, როგორც დამკვირვებელი, რომელიც წლებია მოჰყვება და არა, როგორც დედა. მე რომ ჩემში დედას არ ვბლოკავდე, მე მის ბრძოლებს ვერ ვუყურებდი.მშობელმა შვილს მადლობა სულ არ უნდა ახდევინოს. თავადაც უნდა ისწავლოს მადლობის გადახდა შვილისთვის. მადლობა ილიას კეთილსინდისიერებას, მან გზა ისე გააგრძელა, როგორც ჩავიფიქრეთ და დღეს ისეთ მოცემულობაშია, შემიძლია როგორც მისმა გულშემატკივარმა, ტაში დავუკრა. ბრავო! შემიძლია მადლობა უსაზღვროდ ვუხადო ოთხივე შვილს და ილიას მით უფრო. ის ჩემპიონია.ოთხივე შვილს შთავაგონებდით, "შენ შეგიძლია, გამოგივა, შეძლებ". თითქოს ბანალურია, მაგრამ შვილს უნდა უთხრა, რომ შეუძლია. ცუდ ნიშანზე არ უნდა ლანძღო. ეს ძალიან მოქმედებს ბავშვზე, მოზარდზე. თუმცა ყოველთვის ყველაფერს, შვილებს ვერც მე ვუწონებ.ილია 28 წლისაა, მაგრამ ჩემთვის მაინც ის პიპოა, როგორც პატარაობიდან ვეძახით დღემდე. ის პატარა პიპოა...პირად კონტროლზე მყავს და რჩევებს მუდმივად ვაძლევ, რადგან არ მინდა საზოგადოების თვალში შეიცვალოს და ვეუბნები, შინაგანად ყოველთვის იმ დევნილი ქალის შვილი იყავი, რომელმაც ჭუბერზე საშინელი დღეები ფეხშიშველმა და მშიერმა გადმოიარა-მეთქი. არ დაგავიწყდეს, რომ დედაშენი დევნილია და საკუთარ ქვეყანაში დევნილის სტატუსი აქვს-მეთქი.ვთხოვ, არასოდეს დაივიწყო საიდან მოდიხარ და არასოდეს თქვა, რომ ღარიბი ქვეყნიდან ხარ-მეთქი. ის სიღარიბე, რაც მის ბავშვობაში იყო, რუსეთის წყალობით გვჭირდა და არა იმიტომ, რომ გაჭირვებული ქვეყანაა და ზარმაცი ერი ვართ. არა! ვეუბნები, თუკი რაიმე დაგაკლდა საქართველოში, იცოდე, რომ რუსების წყალობით დაგაკლდა-მეთქი.ყველაზე მშრომელი და ღირსეული დედები ქართველებს ჰყავთ.ამაყი? ამაყი იმით ვარ, რომ ჩემი შვილი კარგი მაგალითია მომავალი თაობისთვის. თავაწეული დავდივარ და სულ თავს ავწევ. ჩვენი ბიოგრაფიით ბევრ დედას შეიძლება იმედი გაუჩნდეს და ეს მახარებს.ასევე დაგაინტერესებთ: "წელიწადი და ათი თვე გავიდა. მეხუთე ოპერაციისთვის მივემგზავრები. ვუძლებ..." - გია ბურჯანაძის ინტერვიუ თვითმფრინავიდან"მშვიდად ვუყურებ, ვიცი, რომ პროექტის დაწყება, მისი ხელდასხმით მოხდა“- ქართველი რეჟისორი მამა გაბრიელზე მხატვრულ ფილმს იღებს"დედამისმა გამოქვაბულში, მარტომ იმშობიარა. მერე მწყემსიც გამოჩენილა. ასეთი ბიბლიური დაბადება იშვიათია..." - გოდერძი ჩოხელს მეგობრები იხსენებენ

1728312638

"წელიწადი და ათი თვე გავიდა. მეხუთე ოპერაციისთვის მივემგზავრები. ვუძლებ..." - გია ბურჯანაძის ინტერვიუ თვითმფრინავიდან

გია ბურჯანაძე 8 ოქტომბერს თურქეთის ერთ-ერთ კლინიკაში რიგით მეხუთე ოპერაციას იკეთებს. 3 ნოემბერს მსახიობი თბილისში უნდა იყოს, თეატრის სცენაზე. რამდენიმე დღის წინ კი ბათუმის საერთაშორისო კინოფესტივალ Biaff-ზე სპეციალური პრიზი გადასცეს, კინოში შეტანილი წვლილისთვის. თითქმის ორი წელია, რაც 63 წლის მსახიობი ვერაგ სენს ებრძვის, მაგრამ ექიმები მოდუნების უფლებას არ აძლევენ... ამიტომაც არის, რომ სცენა არ მიუტოვებია და სამჯერ გასტროლზეც იყო.ცხოვრება კიდევ ერთხელ გადააფასა. ხიფათიანი კაცი ვიყავიო, ამბობს და შესაბამისად, ტრავმატოლოგიური კაბინეტის ხშირი სტუმარი იყო. ამიტომ ყოველი გათენებული დღის ფასი, უკვე რა ხანია იცის. თუმცა როდესაც ამ ვერაგ დაავადებას თვალებში ჩახედა, ყველაფერი ისევ თავდაყირა დადგა. მაგრამ უფლის მიერ მიწოდებული ჯვრის ტარებას არ შეუშინებია და მას ძლიერი მხრებით დღემდე ღირსეულად ატარებს. "პრაიმტაიმთან" ინტერვიუში ამბობს, რომ სპორტული ცხოვრებით მცხოვრებს ვერ წარმოედგინა, რაიმე მსგავსად ვერაგული დაავადება თუ გაეკარებოდა.სკოლის პერიოდში კალათბურთს თამაშობდა; საქართველოს ნაკრების წევრიც იყო. უცებ რომ მსახიობობა გადაწყვიტა, გიას ასეთმა გარდასახვამ, მისი რეჟისორი დეიდა, მედეა კუჭუხიძეც გააოცა. მერე იყო ლილი იოსელიანის და მიშა თუმანიშვილის დიდი სკოლა. პირველ სერიოზულ ნამუშევრად "იდიოტში" ნათამაშებ მიშკინის როლს მიიჩნევს, რომელმაც ქალაქში აღიარება მოუტანა. 19 წლის ბიჭს ეს ჩვეულებრივი რამ ეგონა, თუმცა კი, არაჩვეულებრივი აღმოჩნდა. მიშკინმა სახელი გაუთქვა. სიმპათიურ, ნიჭიერ მსახიობზე მოთხოვნა წამოვიდა.ქარიზმატული მესამე კურსელი სტუდენტი რობერტ სტურუას თვალსაც არ გამოჰპარვია და თავის თეატრში ეპატიჟებოდა. თუმცა პედაგოგმა, ლილი იოსელიანმა არ გაუშვა. ამასობაში მარჯანიშვილის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელად თემურ ჩხეიძე დაინიშნა. გამორჩეული ახალგაზრდა არც თემურის ყურადღების მიღმა დარჩენილა და მანაც შესთავაზა მარჯანიშვილში მისვლა. რახან თემური ფსიქოლოგიური თეატრის რეჟისორი იყო, პედაგოგი ამჯერად დათანხმდა შემოთავაზებას და გია თეატრში გაუშვა "დავალებით", რომ შეძენილი სამსახიობო ტექნიკა იქ უნდა დაეხვეწა.გახდა 20 წლის და მოხვდა მარჯანიშვილის თეატრის სცენაზე. პირველი სასცენო პარტნიორი ვერიკო ანჯაფარიძე იყო. მას შემდეგ, ძირითადად, სულ მთავარ როლებს სთავაზობდნენ. წარმატებები მოდიოდა...მერე კინოს მაგიურ სამყაროშიც შეაბიჯა და ეს მომაჯადოებელი გარეგნობის ახალგაზრდა კაცი, უკვე მთელმა საქართველომ შეიყვარა.როლი - სავიზიტო ბარათი ყველა მსახიობის რეპერტუარშია. ბურჯანაძის კინოგმირებში ასეთი ლიმონა დევდარიანია. "საბრალდებო დასკვნის" "ბოროტმოქმედები" ხომ ნოდარ დუმბაძის სტილმა შეგვაყვარა ყველას და შემდეგ უკვე, "თეთრი ბაირაღების" დიდმა არტისტებმა; მათ შორის, გიას "ლიმონა" ხომ ქალების გულთამპყრობელი გახდა. ბესიკის "ტანო ტატანო" კი, ლორთქიფანიძის ამ ეკრანიზაციის შემდეგ, მხოლოდ გია ბურჯანაძის ინტონაციით ჩაგესმის."ხანდახან მიფიქრია, რა მინდოდა, კაცო, ამ საგიჟეთში! მეცინება... მაგრამ ამ პროფესიის მეტი არაფერი ვიცი" - ამბობს მსახიობი. თუმცა კაცობა და ადამიანობა რომ ყველა პროფესიაზე მაღლაა, უნდა აღინიშნოს. აი, რა უთხრა უკანასკნელ ინტერვიუში ქეთევან კიკნაძემ "პრაიმტაიმს". ქეთევან კიკნაძე: იცით, თავის სახლში რა გააკეთა? მუშებს ფიზიკურად ეხმარებოდა; რემონტს თავისი ხელით აკეთებდა.ძალიან მდიდარი შინაგანი სამყარო აქვს, არის ადამიანური - აბა, წარმოიდგინეთ, მსახიობი გია ბურჯანაძე, მუშებთან ერთად, იდგა და ფიზიკურად მუშაობდა.ნაკითხი, განათებული და შინაგანი ინტელექტის მქონე არტისტია და ეს ყველა მის ნამუშევარს ემჩნევა.იცოდა, რომ მალე თურქეთში ჩანიშნული ოპერაციისთვის უნდა გამგზავრებულიყო, მაგრამ ბათუმში კინოფესტივალზე მაინც ჩავიდა, სადაც კინოში შეტანილი წვლილისთვის დააჯილდოვეს. გია ბურჯანაძე რომ ღირსეული ადამიანია, იმ, ერთი შეხედვით, პატარა ჟესტშიც გამოჩნდა, რომ ეს ინტერვიუ თვითმფრინავის აფრენამდე რამდენიმე წუთით ადრე მომცა. აბა, წარმოიდგინეთ, ხომალდი წუთი წუთზე უნდა აფრინდეს, 63 წლის კაცი მეხუთე ოპერაციის გასაკეთებლად მიემგზავრება, ის კი ინტერვიუზე უარს არ ამბობს...***გია ბურჯანაძე: როდესაც გაჯილდოებენ ყოველთვის ძალიან სასიამოვნოა. სასიამოვნოა, როდესაც ახალგაზრდა ხარ, ჩემს ასაკში კი (იცინის), რა თქმა უნდა, პროცესი მირჩევნია, გადასაღებ მოედანზე დგომა მირჩევნია, ვიდრე სცენაზე პრიზის გადმოცემა. მადლობის მეტი რა მეთქმის, რომ შემაფასეს და დამაფასეს.კინოში სასიამოვნო იყო ახალგაზრდული წლები. 2003 წლიდან 2013 წლამდე კი, კინოგადაღებაზე მე არ ვყოფილვარ. რატომღაც ასე მოხდა, არ ვიცი. არ მოინდომეს ჩემთან მუშაობა, თუ რა იყო, არ ვიცი. ძალიან ბევრი, ათი წელი გამოვტოვე. რაც უფრო საინტერესო რეჟისორთან და კარგ სცენართან გაქვს საქმე, ცხადია, კარგი, საინტერესო და სასიამოვნოა მუშაობა. სამწუხაროდ, ახლა ჩემი ჯანმრთელობის მდგომარეობის გამო, ჯერჯერობით, უარს ვამბობ შემოთავაზებულ როლებზე. არ მინდა ვინმე დავაღალატო. არის შემოთავაზებები, მაგრამ მე ჩემს ფიზიკურ მდგომარეობას ვუხსნი... როცა ჯანზე მოვალ და თვითონ ვიგრძნობ, რომ გადასაღებ მოედანზე წასვლა შემიძლია, დიდი სიამოვნებით დავთანხმდები ნიჭიერ ხალხთან ურთიერთობას. კარგი რეჟისორი, კარგი სცენარი - ამას რა სჯობს.  ოპერაციას გავიკეთებ, 3 ნოემბერს კი სპექტაკლი ჩავანიშნინე. იმედია, ისე ვიქნები, რომ თამაშს შევძლებ. თეატრში თამაში შემიძლია, იქ 3-4 საათი ვარ, აი, გადაღებაზე მთელი დღით წასვლა, ჩემს მდგომარეობაში, რთულია. წელიწადი და ათი თვე გავიდა, რაც ამ დაავადებას ვებრძვი. მეხუთე ოპერაციას ვიკეთებ. თურქი ექიმები მეუბნებიან, რომ ამ დაავადების სამუდამო განკურნება ძალიან იშვიათია. დაკვირვების ქვეშ უნდა ვიყო, ანალიზები, ცოტ-ცოტა ქიმია თერაპია. მეუბნებიან, რომ ვიმუშავებ და ასე გავაგრძელებ ცხოვრებას. ძალიან ყურადღებიანი ხალხია. თბილისშიც ძალიან კარგი ექიმები შემხვდნენ, პროფესიონალები და ყურადღებიანები. ჩემმა თურქმა და ქართველმა ექიმებმა ერთმანეთთან კარგი ურთიერთობაც კი დაამყარეს. - როგორია ამ ვერაგ დაავადებასთან ერთად თანაცხოვრება?- მეგობრების და ოჯახის გვერდზე დგომით თანდათან შეგუებული ხარ. აქაური და თურქი ექიმები, თავიდანვე მაძალებდნენ, რომ არ გავჩერებულიყავი სახლში და სპექტაკლები მეთამაშა. ამ პერიოდში ორ-სამჯერ გასტროლებზეც ვიყავი. ეს მეხმარება, რადგან ნაკლებად ვფიქრობ დაავადებაზე და მოტივირებული ვარ. რომ მეუბნებიან, ხუთი თვის შემდეგ გასტროლი გაქვსო, მე არ ვიცი, ხუთი თვის შემდეგ როგორ და რანაირად ვიქნები. ექიმები მეუბნებიან, არ მოახსნევინო გასტროლი, მოემზადე და რადგან მოემზადები, ისე იქნები, რომ წახვალ კიდეცო. ჯერჯერობით, მათი ეს მიდგომა ამართლებს. რამდენჯერაც წავედი, დავაკვირდი, რომ სულ მოტივირებული ვიყავი.- ასეთ დროს გადაფასებები, პრიორიტეტების დალაგება ხდება. და მაინც, ამ სულიერი წრთობისას რა დასკვნა კეთდება - რა არის მთავარი?- ახლობლების კარგად ყოფნა და ყოველი დღისთვის მადლიერება. ადრეც ასე ვფიქრობდი და ახლაც ასე ვფიქრობ.მე სულ ჯანზე ვიყავი, მთელი ცხოვრება ვვარჯიშობდი; მეგონა, გვერდს ამივლიდა ეს დაავადება. ხშირად ვიმტვრეოდი, ხიფათიანი კაცი ვიყავი და ტრავმატოლოგიაში ვიწექი ხოლმე.26 წლის ასაკში ისე დავიმტვრიე, ოთხი თვე ვიწექი; მერე, 37 წლის რომ ვიყავი, ექვსი თვე ფიცარზე დამაწვინეს, ისეთ დღეში ვიყავი. აი, იქიდან მივხვდი, რომ ადამიანი ვერ აფასებს იმას, რაც აქვს. ყოველი გათენება, ორი ხელი და ორი ფეხი და საღი აზრი, უკვე ბედნიერებაა და უნდა დააფასო და გამოიყენო. თორემ ისე შეიძლება მოხდეს, რომ მერე, ეს ყველაფერი აღარ გქონდეს, სამწუხაროდ. მოტეხილი მიხორცდებოდა. ეს კი სხვა დაავადებაა, ვერაგია. სამწუხაროდ, მეგობრები გამომაცალა ხელიდან - სოსო ჯაჭვლიანი და ტრისტან სარალიძე.მე ახლა ღმერთის და პროფესიონალი ექიმების იმედად ვარ. სატარებელი ჯვარი უნდა ატარო. ესე იგი ასე იყო საჭირო. უფალს ასე სურდა, რომ გამოეგზავნა განსაცდელი ჩემთან. და ასე ვარ რა, ვუძლებ რა (იცინის)...- კიდევ ბევრი მაქვს გასაკეთებელიო, შარშან თქვით. რა გეგმები გაქვთ?- კი, გამოცდილება ოსტატობა ხომ გემატება წლებთან ერთად, უფრო მაგარი რამეების კეთება შეგიძლია, ვიდრე ვთქვათ, 25 წლის ასაკში. ასეთი გამოცდილების დაკარგვა ცოდოა. ყოველი შემდეგი სპექტაკლი უკეთესი უნდა იყოს წინაზე. მე მთელი ცხოვრება ასე ვმუშაობ.კონკრეტულად რომელიმე როლის თამაში მინდა-მეთქი, ვერ გეტყვით. მე პედაგოგებმა თავიდანვე გამაფრთხილეს, რომ ამაზე არ მეფიქრა. ჩემი ასაკიდან და გამოცდილებიდან გამომდინარე ვთვლი, რომ ბევრი რამის თამაში შემიძლია, ისეთის, რასაც 30 წლის ასაკში ვერ გავქაჩავდი. ჩემი გამოცდილება მაძლევს იმის თქმის უფლებას, რომ მე ყველაფრის თამაში შემიძლია (იცინის)! გამოვიდა, რომ თეატრის მსახიობი უფრო ვარ, ვიდრე კინოს, რადგან კინოში თამაშის საშუალება არ მომეცა. ხელოვნურად მოხდა თუ რა, არ ვიცი, დიდი ჩაგდება მქონდა. თეატრში არ გავჩერებულვარ. ახლა 63 წლის ვარ, თეატრში რომ მოვედი, 20 წლის ვიყავი. ბევრი რამ ვისწავლე. თავს უფლებას ამიტომ ვაძლევ რომ ვთქვა, თუ კარგი დრამატურგიაა და ნიჭიერი რეჟისორია, შემიძლია ყველაფერი ვითამაშო-მეთქი. ამის გაცდენა ცოდოა...  ასევე დაგაინტერესებთ:„მშვიდად ვუყურებ, ვიცი, რომ პროექტის დაწყება, მისი ხელდასხმით მოხდა“- ქართველი რეჟისორი მამა გაბრიელზე მხატვრულ ფილმს იღებს "ჩვენი სცენა იმდენად რომანტიკული და ამაღელვებელი გამოვიდა, რომ ცრემლი ბუნებრივად წამომივიდა..." - "ლიმონაზე" "პრაიმტაიმს" ნუნუ ექიმი უყვება

1728077597

"ასეთ მოღვაწეობაში იყო ყოველ ღამე. რიგრიგობით ყველა მეძავთან მიდიოდა, თან მათ ევედრებოდა..." - ღირსი ვიტალის უჩვეულო ღვაწლის ისტორია

განკითხვა ერთ-ერთი წამყვანი ცოდვაა იმ ცოდვათაგან, ადამიანს რომ მოსვენებას უკარგავს. მოყვასის განკითხვა არ შეიძლება, რადგან იმ ცოდვაზე დაცინვით, რომელშიც ის ადამიანია, ჩვენ დავცინით და განვიკითხავთ ღმერთს, რადგანაც განსაცდელი მის თავს, ღმერთმა დაუშვა. ამიტომ ითვლება ცოდვად ადამიანის განკითხვა. არავინ იცის, ვინ რა სინანულში მოექცევა თავისი ცოდვის გამო, ამიტომაცაა რომ სხვის განკითხვაში თავის ჩაგდებას უნდა ვერიდოთ. ახლა ერთი წმინდა მამის ისტორიას გაგაცნობთ;ღირსი ვიტალი (609-620) ღირსი სერიდის მონასტრის ბერი, ალექსანდრიაში წმინდა პატრიარქ იოანე მოწყალის დროს ჩავიდა.60 წელს მიღწეულმა ბერმა უჩვეულო ღვაწლი იტვირთა: მოსახსენებელში ჩაიწერა ალექსანდრიის ყველა მეძავის სახელი და მათთვის მხურვალედ ლოცულობდა. ღირსი მამა დილიდან საღამომდე გულმოდგინედ მუშაობდა და გასამრჯელოდ 12 სპილენძის მონეტას იღებდა, თავისთვის პურის ნაჭერს ყიდულობდა, მორჩენილ ფულს კი ერთ-ერთ მეძავს აძლევდა და სთხოვდა, ცოდვით არ დაცემულიყო იმ ღამეს. შემდეგ იკეტებოდა მეძავთან ერთად და სანამ ქალს ეძინა, მთელი ღამე ლოცულობდა, ფსალმუნებს კითხულობდა, დილით კი უჩუმრად მიდიოდა.ასეთ მოღვაწეობაში იყო ყოველ ღამე. რიგრიგობით ყველა მეძავთან მიდიოდა, თან ყველას ევედრებოდა, შეენახათ წმინდანის მათთან ყოფნის საიდუმლო. ალექსანდრიის მცხოვრებლებმა არ იცოდნენ ბერის საქციელის ნამდვილი მიზეზი და აღშფოთებულები შეურაცხყოფდნენ მას.ღირსი ვიტალის წმინდა ლოცვამ მრავალი დაცემული ქალი გადაარჩინა: ნაწილი მონასტერში წავიდა, ნაწილი გათხოვდა, ნაწილმა პატიოსანი შრომა დაიწყო, მაგრამ გამოსწორების მიზეზის დასახელებას ვერავინ ბედავდა - ისინი შეკრულნი იყვნენ წმინდა ვიტალისთვის მიცემული ფიცით. როცა ერთმა ქალმა გატეხა ფიცი და დაიწყო ბერის გამართლება, ეშმაკისგან გვემულ იქნა. ამის შემდეგ ალექსანდრიელებს უკვე ეჭვი აღარ ეპარებოდათ ღირსი მამის „დანაშაულში“.რამდენიმე ალექსანდრიელმა ღირსი ვიტალი წმინდა პატრიარქ იოანე მოწყალესთან დაასმინა, მაგრამ მან არ დაუჯერა ცილისმწამებლებს და უთხრა: „ნუ განიკითხავთ ნურავის, განსაკუთრებით კი ბერებს. არ გახსოვთ, რა მოხდა ნიკეის კრებაზე? ზოგიერთმა მღვდელმა და ეპისკოპოსმა წერილობით დააბეზღა ერთმანეთი კონსტანტინე დიდთან. მან დაუკითხავად დაწვა წერილები და თქვა: „საკუთარი თვალებით რომ მეხილა ცოდვით დაცემული მღვდელმთავარი ან მღვდელი, ჩემი სამოსლით დავფარავდი, რომ სხვას არ დაენახა მისი ცოდვა“. ასე შეარცხვინა ბრძენმა მღვდელმთავარმა ავისმთქმელები.წმინდანი განაგრძობდა თავის მძიმე მოღვაწეობას: ხალხის თვალში ცოდვილი და მემრუშე, მრუშებს სინანულისკენ მოუწოდებდა.ერთხელ საროსკიპოდან გამოსული ღირსი მამა შეეჩეხა ჭაბუკს, რომელიც მეძავებთან შედიოდა. ჭაბუკმა სილა გააწნა წმინდანს და უთხრა, რომ ბერი ქრისტეს სახელს შეურაცხყოფდა. ღირსმა ვიტალიმ უპასუხა: „მერწუმე, ჩემს გამო ისეთ სილას მიიღებ, რომ შენს ყვირილზე მთელი ალექსანდრია შეიყრება“.რამდენიმე ხნის შემდეგ ღირსი ვიტალი გარდაიცვალა. მემრუშე ჭაბუკს გამოეცხადა საშინელი ბოროტი სული და სილა გააწნა სახეში. ჭაბუკი მიწაზე დაეცა, ტანსაცმელს იგლეჯდა და ისე ხმამაღლა ყვიროდა, რომ უამრავი ხალხი შეიყარა.რამდენიმე საათის შემდეგ ჭაბუკი გონს მოეგო, წმინდანის კელიისკენ გაიქცა, თან ყვიროდა: „შემიწყალე, მონაო ღვთისა, რამეთუ ვცოდე შენს წინაშე“. კელიის კარებთან ჭაბუკი საბოლოოდ განიკურნა და შეკრებილებს მოუთხრო თავის შეხვედრაზე ღირს ვიტალისთან; შემდეგ დააკაკუნა, მაგრამ პასუხი ვერ მიიღო. როცა კარები შეამტვრიეს, ნახეს, რომ ხატის წინ მუხლმოყრილ ბერს საუკუნო ძილით მისძინებოდა. წმინდანს ხელში ქაღალდის გრაგნილი ეჭირა, რომელზედაც ეწერა: „მკვიდრნო ალექსანდრიისანო, ნუ განიკითხავთ, სანამ არ მოვა უფალი, მსაჯული ჭეშმარიტი“.კელიასთან მივიდა ბოროტისაგან გვემული ქალი, რომელიც დასჯილი იყო წმინდა ვიტალისთვის მიცემული ფიცის დარღვევის გამო. წმინდანის სხეულზე შეხებით ქალი განიკურნა და შეკრებილებს მოუყვა წმინდანის სიკეთეზე და მოღვაწეობაზე.წმინდა იოანე მოწყალე ხარობდა, რომ არ დაუჯერა ბოროტ ენებს. მან დიდი პატივით დაკრძალა წმინდანის ნეშტი. ამის შემდეგ ბევრმა ალექსანდრიელმა აღთქმა დადო, რომ სხვას არ განიკითხავდა.„წმინდანთა ცხოვრება“, ტომი II, თბილისი, 2001 წ.

1728034380

"ოჯახის წევრებთან არაერთხელ ვთქვი, "გიჟთან" ვმუშაობ-მეთქი..." - რას წაიკითხავთ ილია თოფურიაზე დაწერილ წიგნში

"დედა და ილია" - ასე ჰქვია წიგნს, რომლის პრეზენტაციაც 12 ოქტომბერს შედგება. წიგნის ავტორია გიორგი კეკელიძე. პროექტის მთავარი მხარდამჭერი კი - SMH Sports-ია. ეს UFC-ის პირველი ქართველი ჩემპიონის, ილია თოფურიას დედის ისტორიაა, აფხაზეთიდან - ალიკანტემდე, ომიდან - მშვიდობამდე, ტკივილიდან - გამარჯვებამდე, დაცემიდან - ჩემპიონის პედესტალამდე! ქალბატონი ინგა წიგნის თანაავტორად შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ. მის ემოციურ მონათხრობს, კეკელიძემ, ჩვეული მაგიით, ლიტერატურული ხორცი შეასხა და წინ დიდი, ტკივილიანი სიამოვნება გველის. გიორგი კეკელიძე ამბობს, ეს წიგნი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის წყალობით, ბესთსელერობისთვისაა "განწირულიო". ასეც იქნება. ჩემპიონის დედამ "პრაიმტაიმს" ვრცელი ინტერვიუ მისცა. ეს კი წიგნთან დაკავშირებული ამონარიდია. ინგა ბენდელიანი-თოფურია: ჩემი ტკივილიანი ბიოგრაფია წიგნად მინდოდა მექცია. შემდეგ პერიოდულად, სულ მეხმიანებოდნენ ადამიანები და ილიაზე წიგნის დაწერას მთხოვდნენ. მათ შორის, უცნობები. ვერავინ მოვიდა ისე ახლოს, როგორც გიორგი. მწერალი ფსიქოლოგიცაა, ვისთანაც გამჭვირვალე უნდა იყო და შეგეძლოს თავისუფლად ისაუბრო. მასთან სულიერ კავშირში იყო. მივედი დედა თინათინთან. გიორგიც იქ იყო. გავიცანი. მას თავდაპირველად მხოლოდ ილიაზე სურდა წიგნის დაწერა. თუმცა ვუთხარი, მე უფრო მეტი მაქვს სათქმელი-მეთქი...გიორგის წერის მანერა ჩემთვის ახლობელია და მისი გამოჩენა ამ წიგნის დასაწერად, მე პირადად, დიდ საჩუქრად მივიღე.საქმე, მეც და გიორგისაც, ალბათ, იმან გაგვიადვილა, რომ მე ძალიან ემოციური ადამიანი ვარ. ჩემს ტკივილს და სიხარულს მშრალად ვერ გადმოვცემ. ამდენად, ჩვენ შორის ძლიერი ემოციური ველი გაჩნდა. ჩემი მონათხრობი გიორგიმ ზუსტად ისე გადმოსცა, როგორც მინდოდა. დამუშავებულ თავს რომ გამომიგზავნიდა, პრაქტიკულად შენიშვნა არ მქონია. ოჯახის წევრებთან, არაერთხელ ვთქვი, "გიჟთან" ვმუშაობ-მეთქი. გიორგის ვუყვებოდი, ვთქვათ, ალიკანტეზე, უცებ გამაწყვეტინებდა, ქალბატონო ინგა, სოხუმში ამა და ამ დღეს... და მკითხავდა რაღაც სხვაზე. ვფიქრობდი, კონტექსტიდან არ ამოვარდეს-მეთქი. სინამდვილეში, თავში ალაგებდა ინფორმაციებს, ახლანდელსა და 20 წლის წინანდელს. და ფაზლიც შეკრა. თავი საუკეთესოდ გაართვა. კმაყოფილი ვარ.გიორგი კეკელიძე: ამ წიგნზე ხუთი თვე ვმუშაობდი. წიგნში მოთხრობილია ილია თოფურიას დედის, ინგა ბენდელიანი-თოფურიას, დაუჯერებელი ცხოვრების ისტორია, რომელიც აფხაზეთიდან იწყება და ილიას ისტორიული გამარჯვებით გვირგვინდება. ეს არის ერთგვარი მოკლე საგა დიდი და დრამატული ამბებით - სოხუმი - ჭუბერი - რუსთავი - ჰალე - რუსთავი - ალიკანტე - კალიფორნია. შეგვიძლია ვთქვათ, რომ არ დანებების, ფსკერის მოსინჯვისა და მწვერვალზე ასვლის ამბავია, რომელიც ერთი მხრივ ჩვენს მეხსიერებას გააღვიძებს და მეორე მხრივ, არაერთ ადამიანს მისცემს ძალას.ვფიქრობ, რომ წიგნი "განწირულია" ბესტესელერობისთვის" და ეს, ცხადია, დიდწილად, სწორედ ქალბატონი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის მიზეზით - აფხაზეთი, ომი, სისხლი, ჭუბერი, დევნილობა, ორგზის ემიგრანტობა, ჩემპიონი შვილი - უამრავი მიზეზი არსებობს ამ წიგნის წაკითხვის.მკითხველისთვის ეს საქართველოს უახლესი ისტორიისთვის თვალის ხელახლა გადავლება და სულაც, გაცნობაა - ახალი თაობისთვის, მაგალითად. ასევე დაგაინტერესებთ:"დიახ, მე 15 წლის შვილი მყავს“ – გელა დაიაურის ემოციური პოსტიროგორ გავთავისუფლდეთ შემოდგომის მელანქოლიისგან

1727878612

Photo: კახის ეს ფოტო ნანახი არ გექნებათ - სამზარეულოში "ვეფხისტყაოსნის" ტარიელად გარდასახული მსახიობი

ინტერნეტში კახი კავსაძის უცნობი ფოტო გავრცელდა. ფოტოზე მსახიობი ძალიან ახალგაზრდაა. როგორც "პრაიმტაიმს" კახის ძმამ, იმერი კავსაძემ უთხრა, ამ ფოტოზე "ვეფხისტყაოსნის" ტარიელის ინსცენირებაა...იმერი კავსაძე: ამ ფოტოს ტექსტი ასეთია: ვნახეთ უცხო მოყმე ვინმე, ჯდა მტირალი "კ რ ა ნ ტ ი ს" პირსა. ჩვენს სამზარეულოში მეგობარმა გადაუღო. აქ არ ჩანს, თორემ ონკანი მოშვებულია, წყალი მოდის. ასევე დაგაინტერესებთ: "ილიას ვეუბნები, შინაგანად, ყოველთვის იყავი იმ დევნილი ქალის შვილი, რომელმაც ჭუბერი მშიერმა და ფეხშიშველმა გადმოიარა-მეთქი..." - ჩემპიონის დედის ემოციური ინტერვიუიცით, ვინ არის აკაკის "ჩემო ციცინათელას" სიმღერის ავტორი?

1727874054

"დედამისმა გამოქვაბულში, მარტომ იმშობიარა. მერე მწყემსიც გამოჩენილა. ასეთი ბიბლიური დაბადება იშვიათია..." - გოდერძი ჩოხელს მეგობრები იხსენებენ

2 ოქტომბერს გოდერძი ჩოხელი 70 წლის გახდებოდა. 53 წლის მეტი ვერ იცოცხლა. არადა, რამდენი რამ ჰქონდა სათქმელი და დასატოვებელი… მაგრამ მეტი ვერ გაძლო, ხორცის სამოსში ამოიხუთა.ადამიანთა სევდის შემგროვებელს, მუდმივად სულის გათავისუფლება სურდა… სურდა და თავისუფალი გაფრინდა კიდეც. დაგვიტოვა სევდით და საფიქრალით გაჯერებული, ნააზრევით მაძღარი შემოქმედება. გულიდან წამოსული სუფთა სიტყვებად დაწერილი და გადაღებული დატოვა და მარადისობას შეერწყა… თუმცა მაინც აქ არის და იქნება მანამ, სანამ მისი შემოქმედება იარსებებს.მისი შემოქმედება ხშირად რომ ვიკითხოთ და ფილმებად ვნახოთ, ბოროტების ჩადენის სურვილი დაგვეკარგება და გავკეთილშობილდებით; რა მარტივია, მაგრამ...გოდერძის ამირან არაბული და ეთერ თათარაიძე ისე უყვარდა, ფოლკლორისტ წყვილს სამივე შვილი მოუნათლა,  ამისთვის თურმე სპეციალურად იღებდა კურთხევას. ფასდაუდებელ შემოქმედს "პრაიმტაიმის" მკითხველისთვის სწორედ ეს ძვირფასი ადამიანები იხსენებენ.ამირან არაბული: გოდერძის დაბადებაც ისევე უჩვეულო იყო, როგორც მისი ცხოვრება; თუნდაც იმით გამორჩეული, რომ ღია ცის ქვეშ დაიბადა; დედამისი - ლელა დეიდა, ცხვარ-ძროხას საძოვარზე მიერეკებოდა;  "ხოსრო კლდე" ჰქვია იმ ადგილს, სადაც მუცელი ასტკივებია; გამოქვაბულს შეაფარა თავი; მარტომ იმშობიარა; მერე ნათესავი მწყემსიც გამოჩენილა; ასეთი ბიბლიური დაბადება იშვიათია; ასე დაიბადა გოდერძი ჩოხელი.თავიდან ფეხამდე წრფელი ადამიანი იყო, ბავშვის გულითა და ისეთი კრიალა თვალებით, როგორც ახალდაბადებულ ბავშვს აქვს, მასში არაფერი არაბუნებრივი და მოჩვენებითი არ იყო. ჩემი თაობისთვის მაშინდელი სტუდქალაქი ცალკე სამყაროა, მთელი საქართველო იყო სტუდქალაქში თავმოყრილი: სხვადასხვა კუთხის ქართველებით, ერთმანეთის იმედად იყვნენ ეს კორპუსები. უცხოს არავინ არავის დააჩაგვრინებდა სტუდქალაქში, იქ გავიცანი გოდერძი, რომელიც ჩვეულებრივი ადამიანი არ იყო, არც გამომეტყველებით, არც სიტყვით, არც თავისი უცნაურობებით. არც მოჩხუბარი იყო, დევგმირის მხარ-მკლავი არ ჰქონდა, მაგრამ თუ მსგავსი სიტუაცია იქმნებოდა, უკან არასდროს იხევდა. გული ჰქონდა დიდი და უშიშარი.მე მოწმე ვარ, როგორ იქმნებოდა მისი რომანები, ნოველები, მოთხრობები. იმ კორპუსში, სადაც ის ცხოვრობდა თავი მოეყარათ ჩრდილო კავკასიიდან ჩამოსულ თანატოლებს - ყაბარდობარყალებს, ჩეჩნებს, ინგუშებს. გოდერძი მეორე სართულზე ცხოვრობდა, ხმაური არ უყვარდა ერთი ფანჯარა ჰქონდა მის ოთახს, სქელი ფარდა ჰქონდა ჩამოფარებული, ხელი რომ არავის და არაფერს შეეშალა და იჯდა და ან კითხულობდა, ან წერდა. რამდენი დღე დაგვიღამებია და ღამე გაგვითენებია ერთად გოდერძის ოთახში; რაიონიდან ჩამოსულ ახლობლებს შეიფარებდა, ღამეს ათევინებდა, გულუხვი და გამეტებული იყო, ღამის გათევას ვის დაამადლიდა; ბევრი მოთხრობა და ნოველა პირველად მე წამიკითხა; შაბათ-კვირას ჩოხში მიდიოდა, დედასთან და გზაზე მიმოსვლაში ხარჯავდა ფულს.ერთი პერიოდი ფილოსოფიური ლიტერატურით იყო გატაცებული; მისი მაგიდა სავსე იყო ფილოსოფიური ხასიათის წიგნებით; იქიდან მის სულსა და გულში რჩებოდა მიღებული ცოდნა და მერე სხვადასხვა სახით იყენებდა ნაწარმოებებში. ძნელია ასე ისაუბრო გოდერძიზე, მის პიროვნულ პორტრეტს და დამახასიათებელ შტრიხებს რაღაც აკლდება, იკარგება.იყო სევდიანი, ჰქონდა პერიოდები ძალიან დამძიმდებოდა, დასევდიანდებოდა და მერე გამოდიდა ამ მძიმე მდგომარეობიდან.გვიხაროდა მთაში წასვლა - ჩემს ჯუთაში მივდიოდით, მის ჩოხში მივდიოდით; მოგვწონდა უფროსებთან ურთიერთობა, მშობლებთან, ნათესაობასთან.ვერ გაუძლო წუთისოფელს, ბოლო ხანებში მასთან მივდიოდი და ვთავაზობდი, წავიდეთ გუდამაყრის ხეობაში-მეთქი. ძალიან გამხდარი იყო, შემომხედა, გაიღიმა და ვერაო, მითხრა.გარეთ გასვლას და ადამიანებთან შეხვედრას ძალიან ერიდებოდა; მერე კლინიკაში მოათავსეს, თანდათანობით დამძიმდა და უფრო გაუჭირდა, დეპრესიიდან ვერ გამოვიდა.ეთერ თათარაიძე: – გოდერძი ჩემმა ქმარმა, ამირან არაბულმა გამაცნო. თუმცა იმ დროს, ამირანსაც ჯერ კიდევ "ნახევრად" ვიცნობდი. გოდერძი და ამირანი სხვადასხვა კორპუსებში ცხოვრობდნენ, მაგრამ დღე და ღამე ერთად იყვნენ.პირველი ხალხური პოეზიის საღამო რომ ჩატარდა, მეორე დღიდან ჩემთან, სახლში ხალხის უწყვეტი დენა დაიწყო. მომსვლელთა შორის იყვნენ ამირან არაბული, ტარიელ ხარხელაური…ბინა სოლოლაკში მქონდა დაქირავებული. ამირანი მეუბნებოდა, მეც იქით მაქვს საქმეო, ყოველთვის “ამთხვევდა” და სოლოლაკისკენ საუბრებით მივდიოდით. ძალიან სანდო ადამიანი იყო და სულ არ მიშლიდა ხელს, რომ მომეტყუებინა, ახლა სხვაგან უნდა წავიდე-მეთქი. არაფერში არ მჭირდებოდა ეს ტყუილი.გზადაგზა მიამბობდა, ისეთი მწერალი უნდა გაგაცნო, გაგიჟდებიო. თან რეჟისორია და თან წერს. ძალიან მალე მთელი საქართველოსთვის ცნობილი და ძვირფასი შემოქმედი გახდებაო.ისე აღმიწერდა გოდერძი ჩოხელს, ფიზიკურადაც მართლა შთამბეჭდავი და ბუმბერაზი მეგონა. ერთ დღესაც გამოვედი უნივერსიტეტიდან, ამირანიც დამხვდა გარეთ, იმ დღესაც სოლოლაკში ჰქონდა "საქმე". მივდივართ და ჩაის სახლსა და პეტრიაშვილის ასახვევს შორის, მოდის გოგო-ბიჭი, ხალხისგან გამორჩევით.აი, გოდერძი მოდის და უნდა გაგაცნოო, ამირანმა მითხრა. გავხედე და დაბალი ბიჭი მოდიოდა. მე გოდერძი ჩოხელს ველოდი… და ხალხში დავუწყე თვალებით ძებნა, რომელი შეიძლებოდა ყოფილიყო. მოგვიახლოვდა ეს წყვილი და უცებ ბიჭმა დაიყვირა, ეთეროოო. გიჟმაჟი იყო, სრულიად საყვარელი…ჩემს წინ საშუალო სიმაღლის ბიჭი იდგა, მეგობარ გოგონასთან ერთად. შავი დერმატინის ქურთუკი ეცვა. ეს დრო იყო, ოქტომბერი. მარცხენა ხელით დამჯუჯგნა, მიმჯუგნა, მაგრამ მარჯვენა ხელი ჯიბიდან არ ამოაქვს. ოდნავ ნასვამი ჩანდა. (მერე, როცა გავიცანი, უკვე ვიცოდი, როგორი იყო სევდების შემგროვებელი ნასვამიც, შეზარხოშებულიც, ფხიზელიც.) იყო ოდნავ გათამამებული განწყობით. საით მიდიხართო, გვეკითხება და აღარ ასუნთქებს ამირანს. აქეთ მე დიდი ნაცნობივით რაღაცებს მეუბნება.უცებ მარცხენა ხელი დაირტყა თავზე, უი, როგორ დამავიწყდა, ვინ უნდა გაგაცნოო. მარჯვენა ხელის ამოძრავება დაიწყო: ისეთი მაგარი ტიპია გაგიჟდებიო. ხელი ამოიღო და ხელში უჭირავს ცოცხალი ბაყაყი. ეს ჩემი და ამირანის საზიარო ბაყაყია, დღეს ჩემი მორიგეობაა, მე ვასეირნებ. უბრალოდ, შესცივდა და ჯიბეში ჩავისვიო. ახლა ბაყაყს ეუბნება, ეს არის ეთერო, გაიცანი, იცი, რა მაგარი ლექსები აქვსო. ვაიმე… რამდენი სიგიჟე და ბედნიერი დღე გვაქვს ერთად გატარებული.მას შემდეგ სულ ჩვენთან ერთად იყო და უალტერნატივოდ, მისივე განცხადებით, ამირანის მეჯვარე უნდა ყოფილიყო. ამ "თანამდებობაზე", სხვა აღარავინ არ განიხილებოდა. მერე მე და ამირანი დავქორწინდით. ჩვენი სამივე შვილი გოდერძიმ მონათლა. საამისოდ სპეციალურ კურთხევას იღებდა.თუშეთი არ მინახავსო, მითხრა. ამირანსაც უნდოდა იქ მოხვედრა, დავგეგმეთ და სამივე წავედით. ცნობილი ფოტო, მე ალუმინის "ლახანკაში" მაქვს ხელები ჩაყოფილი და რაღაცას ვრეცხავ, გოდერძი უკან ზის, ფეხი ფეხზე გადადებული, იმ დროს არის გადაღებული.ეთერო, რა არის? რა დაბალი კარები გაქვთ, ამ თუშებს, რა რკალივითო? შევალ თავს ავახლი, გამოვალ – თავს ავახლიო. მე ვუთხარი, შენი სიმაღლის კაცისთვისაც ჭკუის სასწავლებლად არის ეს კარები მოგონილი-მეთქი. სტუმრად რომ მიდიხარ სხვის სახლში, თავი უნდა დახარო და თავდახრილი უნდა შეხვიდე-მეთქი. მერე სულ ამას იგონებდა.ჩვენთან სულ ხალხი იყო. დედამ თქვა, ბიძის სახლში გაგიშლით საწოლებსო. ლამფით წავედით. დედამ მანამდე დალაგება ვერ მოასწრო და მოგვიბოდიშა, აივანზე ობობების ქსელების ჩამოწმენდა ვერ მოვასწარი, ლამფა მომინათეთ და ახლა ცოცხით ჩამოვწმენდო. გოდერძიმ იყვირა, ხელი არ ახლო, დავიხაროთ, გავძრეთ ქსელების ქვეშ, ლამფა მივანათოთ და ვუყუროთ, როგორ ქსოვენ ქსელებსო. მეც მომეწონა იდეა. ერთი ჭკუისანი ვიყავით.მე წავედიო, დედამ, თუ გინდათ მთელი ღამე ქსელების ქსოვას უყურეთო. ხოხვით გავძვერით აივანზე, ისე რომ ქსელები არ ჩამოგვეწყვიტა. ვისხედით და ვუყურებდით საოცარ პროცესს. თუშეთში ყოფნის დროს, ხელი არ გვიხლია ქსელებისთვის, გავძვრებოდით, გამოვძვრებოდით. ქსელები ფრიალებდა ქარში.ერთხელ მოვიდა და მოიტანა ჟურნალი, სადაც მისი მოთხრობა "ცასწავალა" იყო დაბეჭდილი. აუცილებლად წაიკითხეთ ეს ძალიან მაგარი მოთხრობა. ღამე მოვიდა და ჩემს სამივე შვილს მოუტანა "ცასწავალა". და სამივეს გაუკეთა წარწერა. “მინდია, შენი ნათლია მთვრალია.” “ანანო, შენი ნათლიაც მთვრალია”. “მარიამ, შენი ნათლია ხომ მთვრალია და მთვრალია.” ფლომასტერით დააწერა და თანდათან ხუნდება და გული მისკდება. არ მინდა, რომ გახუნდეს.ფანტასტიკურ, გამოგონილ სამყაროში ცხოვრობდა. თავის შექმნილში. ჩემი და ამირანის თვალწინ გამოიგონა, როგორ შეუყვარდა ერთი გოგო. მონოსპექტაკლების დიდოსტატი იყო. ეს ყველაფერი ხომ გამოიგონე, როგორ ახერხებ ამას-მეთქი? ეს შენ გამაგებინე, როგორ წერ და როდინდელს წერ შენს ლექსებში, რა იცი, რომ ეგრე წერო? ერთმანეთის გვიკვირდა. ახლა უფრო ვხვდები, რამდენი რამის გაკეთება შეეძლო კიდევ.როგორ ვერთობოდით…სულ სევდიანი იყო, მაიმუნობის დროსაც კი. ბევრს ვგიჟობდით, არც კი დაიჯერება, ისეთ რამეებს. ამირანი ხომ ჩუმია და პირველი წამომწყები ეგ იყო.მძიმე ბავშვობა ჰქონდა გამოვლილი. დედა მისთვის ხატი და ფრესკა იყო. ლელა დეიდა რომ კვდებოდა, გოდერძიმ დაგვირეკა, დედა კვდება და ჩქარა წამოდითო. მე, ჩემი და, ლელა და ამირანი ჩავედით ფასანაურში. მძიმედ იყო, ვერ საუბრობდა ლელა დეიდა უკვე. შეგვხედა, გვიცნო და მზერა ჩვენზე შეაჩერა, გოდერძი მარტო არ იყო, იფიქრა, ალბათ. საითაც გოდერძი წავიდოდა, თვალებით დაჰყვებოდა. ეს სურათი თვალწინ მიდგას. რომ გარდაიცვალა, გოდერძი სრულიად განადგურდა. მასზე ძვირფასი არავინ ჰყავდა ამქვეყნად. მერე უკვე ცოლი, ნინო და ვაჟები იყვნენ მისთვის ყველაფერი…დედის შემდეგ სხვანაირად ჩაღრმავებული გახდა. არავინ იცის, ადამიანის სულის ხვეულები საით მიემართება.სანამ ავად არ გახდა, მთელი ცხოვრება ერთად გვაქვს გამოვლილ-გადავლილი. მისი ოჯახის შემდეგ, მგონია, რომ ჩვენ აღარ გვყავს გოდერძი, ჩვენ დაგვაკლდა… ალბათ, ბევრს აკლია ასე…ვგიჟდები მის მოხევე და ხევსურ მეგობრებზე. ხელისგულზე ატარებდნენ. მაგრამ დეპრესიულ სივრცეში რომ ხვდები, მერე ეტყობა, ძნელია მას გაუმკლავდე.აქ ყოფნით დაიღალა.ამქვეყნიური მატერიალური არ ადარდებდა. სიხარბე რა იყო, არ იცოდა. ფილმმა "ცოდვის შვილებმა" გრან-პრი რომ ამოიღო, 90-იანების ჩაბნელებულ დიდ დიღომში, ლამფებით განათებულ ჯიხურებში, ერთ ღამეში დაურიგა ქალებს აღებული ფული. სოლიდური თანხა. ერთმანეთზე გადაბმული ოცი ჯიხურის მოვაჭრე ქალებს.წინა ღამეს, როცა შეიტყო რომ პრიზი მიიღო, ღამით მოვიდა, სამ საათზე, მინდიას ეძახდა, აკვანში მყოფ ჩემს შვილს. შენ გეკუთვნის ის გრან-პრიო. მინდიას არ უტირია, დაჭყეტილი უყურებდა მთელი ღამე.შეეძლო ტანსაცმელი სხვისთვის მიეცა, მას დაგლეჯილი სამოსით ევლო. წარმოუდგენელი ადამიანი იყო. არც არავის ჰგავდა.მისთვის სათქმელი დამიგროვდა. სამყაროს სხვანაირად ვხედავ. მენანება, რომ თვითონ ვეღარ ხედავს სამყაროს.გოდერძის ვეტყოდი, რომ ადამიანებმა სიყვარულის უნარი უარესად დაკარგეს. გული არ დაგწყდეს, ჩვენ მხოლოდ დაღლა და ტანჯვა გამოვიარეთ-მეთქი. შენს შემდეგ უსიყვარულო საქართველოში ვიცხოვრეთ, ჩვენ თაობას როგორ გვიყვარდა ერთმანეთი-მეთქი, ვეტყოდი. ქართველებს კი ახლა ერთმანეთი ეჯავრება-მეთქი. ამას უეჭველად ვეტყვი, როცა ვნახავ. იქ იმდენი მაქვს სათქმელი, აქ რაღა დამრჩა თორემ. „სანამ დედა ცოცხალია, მანამდე სიკვდილისა არ გეშინია, რადგან თავისი სუსტი ბეჭებით წინ ეღობება სიკვდილს..." - გოდერძი ჩოხელის განუმეორებელი სიტყვები დედაზერა წერილი დაწერა დეპრესიაში მყოფმა გოდერძი ჩოხელმა უკანასკნელად - აი, რას გვიამბობს უახლოესი მეგობარი

1727556023

"ილიას ვეუბნები, შინაგანად, ყოველთვის იყავი იმ დევნილი ქალის შვილი, რომელმაც ჭუბერი მშიერმა და ფეხშიშველმა გადმოიარა-მეთქი..." - ჩემპიონის დედის ემოციური ინტერვიუ

"მიჭირს გადმოვცე ის ტკივილიანი განცდები, რაც 27 სექტემბერს მოაქვს. გული ამომიღეს, რომელიც აფხაზეთში დარჩა. გადავრჩი, არ დავნებდი, მაგრამ ჩემი გული აფხაზეთშია; ჩემი ძმის საფლავი იქ არის. ჩემთვის ყოველი დილა დაბრუნების იმედით თენდება. ვნახოთ... " - ამბობს  "პრაიმტაიმთან" ინტერვიუში ილია თოფურიას დედა, ინგა ბენდელიანი-თოფურია, მალე ამ ძლიერ ქალს წიგნის მეშვეობით გაიცნობს საზოგადოება. "დედა და ილია" - ასე ჰქვია წიგნს, რომლის პრეზენტაციაც 12 ოქტომბერს შედგება. წიგნის ავტორია გიორგი კეკელიძე. პროექტის მთავარი მხარდამჭერი კი - SMH Sports-ია. ეს UFC-ის პირველი ქართველი ჩემპიონის დედის ისტორიაა, აფხაზეთიდან - ალიკანტემდე, ომიდან - მშვიდობამდე, ტკივილიდან - გამარჯვებამდე, დაცემიდან - ჩემპიონის პედესტალამდე! ქალბატონი ინგა წიგნის თანაავტორად შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ. მის ემოციურ მონათხრობს, კეკელიძემ, ჩვეული მაგიით, ლიტერატურული ხორცი შეასხა და წინ დიდი, ტკივილიანი სიამოვნება გველის. "მან ბევრი სირთულე გამოიარა და ძლიერი პიროვნების საუკეთესო მაგალითია. ეს წიგნი კი მკითხველს ეტყვის, არ შეგეშინდეს. არ შეაჩერო წინსვლა!" - ამბობს ილია თოფურია. ***ყველას არ შეუძლია ცხოვრების თავიდან დაწყება. აბა, წარმოიდგინეთ, ომისგან გათელილი 21 წლის გოგონა, ორი შვილით მოდის ჭუბერის უღელტეხილზე. მოდის ფეხშიშველი, ფეხებზე ცელოფნებ შემოხვეული, ზურგზე ზეწრით მოკიდებული ექვსი თვის პატარით, მშიერი. მოდის, მაგრამ უკან ახლად დაკრძალული ქმრისა და ძმის საფლავები ექაჩება. წინ კი, ერთდროულად, უიმედობასა და იმედს ისეა მოჭიდებული, შიშველ ტერფებზე ცივ ლაფსა და ტალახს ვერ გრძნობს... გადარჩა, ფონს გავიდა, ადგა და სვლა განაგრძო...გიორგი კეკელიძე ამბობს, ეს წიგნი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის წყალობით, ბესთსელერობისთვისაა "განწირულიო". ასეც იქნება. ინგა ბენდელიანი- თოფურია: ბერი ანდრიას დედა, თინათინ ჩხვიმიანი, ჩემი ბავშვობის მეგობარია, კლასელია. მასთან მქონდა ნათქვამი, რომ ჩემი ტკივილი წიგნად მინდოდა მექცია. შემდეგ პერიოდულად, სულ მეხმიანებოდნენ ადამიანები და ილიაზე წიგნის დაწერას მთხოვდნენ. მათ შორის, უცნობები. ვერავინ მოვიდა ისე ახლოს, როგორც გიორგი. მწერალი ფსიქოლოგიცაა, ვისთანაც გამჭვირვალე უნდა იყო და შეგეძლოს თავისუფლად ისაუბრო. მასთან სულიერ კავშირში იყო. მივედი დედა თინათინთან. გიორგიც იქ იყო. გავიცანი. მას თავდაპირველად მხოლოდ ილიაზე სურდა წიგნის დაწერა. თუმცა ვუთხარი, მე უფრო მეტი მაქვს სათქმელი-მეთქი... გიორგის წერის მანერა ჩემთვის ახლობელია და მისი გამოჩენა ამ წიგნის დასაწერად, მე პირადად, დიდ საჩუქრად მივიღე. საქმე, მეც და გიორგისაც, ალბათ, იმან გაგვიადვილა, რომ მე ძალიან ემოციური ადამიანი ვარ. ჩემს ტკივილს და სიხარულს მშრალად ვერ გადმოვცემ. ამდენად, ჩვენ შორის ძლიერი ემოციური ველი გაჩნდა. ჩემი მონათხრობი გიორგიმ ზუსტად ისე გადმოსცა, როგორც მინდოდა. დამუშავებულ თავს რომ გამომიგზავნიდა, პრაქტიკულად შენიშვნა არ მქონია. არაერთხელ ვთქვი ოჯახის წევრებთან, გიჟთან ვმუშაობ-მეთქი. გიორგის ვუყვებოდი, ვთქვათ, ალიკანტეზე, უცებ გამაწყვეტინებდა, ქალბატონო ინგა, სოხუმში ამა და ამ დღეს... და მკითხავდა რაღაც სხვაზე. ვფიქრობდი, კონტექსტიდან არ ამოვარდეს-მეთქი. სინამდვილეში, თავში ალაგებდა ინფორმაციებს, ახლანდელსა და 20 წლის წინანდელს. და ფაზლიც შეკრა. თავი საუკეთესოდ გაართვა. კმაყოფილი ვარ... *** მეორე ქალიშვილზე 7 თვის ფეხმძიმე ვიყავი, მეუღლე და ძმა სამხედრო დავალების დროს ერთად რომ დაიღუპნენ. აგარაკზე ვიყავით გულრიფშში, რადგან სოხუმში ჩვენი სახლი ფრონტის წინა ხაზზე აღმოჩნდა. გულრიფშშიც პრაქტიკულად წინა ხაზზე ვიყავით, მაგრამ უფრო დაზღვეული იყო, შედარებით.ორივე ერთად გავიდა სახლიდან. 5 დეკემბრის საღამო იყო. დაჭრილები გადაჰყავდათ. მერე თავიანთი სამხედრო დავალება ჰქონდათ და რამდენიმე საათში, კარზე მომიკაკუნეს... 21 წლის ვიყავი, დღეს 53 წლის ვარ, კაკუნის ხმას მას შემდეგ ვერ ვუსმენ. ჩემს კარზე ვერავინ დააკაკუნებს, გაფრთხილებულია ყველა. ვინმემ რომ მომიკაკუნოს, შეიძლება სასწრაფოს გამოძახება დამჭირდეს...იმ ღამით შემზარავად ბნელოდა, ძაღლები ყეფდნენ. ჩემს ტრაგედიამდე რამდენიმე საათით ადრე, მეზობლის ძმა გარდაიცვალა და წივილ-კივილი ატყდა. ეს შემზარავი ხმები სულ ყურში მაქვს. არ არსებობს დედამიწის ზურგზე რაიმე ფსიქოლოგია, რაც მე ამ ხმებს დამავიწყებს. მიუხედავად ჩემი სიძლიერისა, ვერაფერი მოვუხერხე ამ ჩაბეჭდილ ხმებს. ...მეზობლისგან დავბრუნდი, წამოვწექი. და ჩემს კარზე ბიძაჩემმა და დეიდაჩემმა დააკაკუნეს...!შორიდან დავინახე მაშინდელი სასწრაფო დახმარების მანქანის მოტრიალე შუქი. ბიძაჩემს ჩავეხუტე და რომელი გარდაიცვალა-მეთქი ვკითხე. 21 წლის ასაკში, შვიდი თვის ფეხმძიმემ, ორი წლის ბავშვით ხელში, თოვლში, უკუნ სიბნელეში... დღემდე მიკვირს, როგორ შევძელი ამის კითხვა?!ორივეო...!!!ჩემი ქმარი რომ მიდიოდა, წინდები გამხადა და ჩაიცვა, ციოდა. რომ გააღეს "სასწრაფოს" კარები, პირველი ეს წინდები დავინახე! ასე მეგონა, ჭკუიდან გადავედი. არაფერი მახსოვს! მახსოვს მიწის გემო! არ ვიცი, სიმწრისგან როგორ შევძელი იმ გაყინული მიწის ჩაბღუჯვა და მისი ჭამა! ვერასდროს გადმოვცემ იმ შეგრძნებას... იმ დიდი ტკივილისას... გიორგის ეს ყველაფერი საოცრად აქვს წიგნში გადმოცემული.ორივე დავკრძალეთ და დედაჩემს უთხრეს, ბიჭი მოგიკვდათ და ესეც ვერ გადარჩებაო. ამიტომ ქუთაისში გადავფრინდით. შემდეგ მარიამი თბილისში დაიბადა. მერე შევარდნაძემ პერემერიას მოაწერა ხელი და ჯარისკაცების თვითმფრინავით დავბრუნდით უკან, აფხაზეთში. 27 სექტემბრამდე იქ ვიყავით...აგარაკზე ვიყავით, კამაზი რომ მოადგა ჭიშკარს, სოფელში აღარავინ იყო დარჩენილი. მამა ნიჩბით იდგა და მიწას თხრიდა. ამოთხრილ მიწაში ჩავდგები, თუ მომკლავენ, მიწაში მაინც ვიქნებიო. ვეუბნებოდი, ბავშვებიანად ვრჩები და ყველას დაგვხოცავენ, ჩვენი ცოდვა შენ დაგედება-მეთქი. ათი წუთი წლებივით გაიწელა. 20 კილომეტრში რუსები იყვნენ. და პირდაპირ წავედით იქით, საიდანაც ტანკის ლულები ჩანდა. სხვა გზა არ იყო. ეს გზა უნდა გაგვევლო, რომ ჭუბერზე გადასვლა მოგვესწრო. ჭიშკრებთან ადამიანები იდგნენ, არ იცოდნენ სად წასულიყვნენ... მივდიოდით იმედით. იმედი მაგარი რამეა!.. 27 სექტემბერს წამოვედით და 12 დღე ჭუბერზე ვიარეთ. სამი დღე ფეხსაცმელი მქონდა, ღვთის წყალობით და მერე ესპადრელები ტალახში ჩამრჩა. ცელოფნის პარკებშემოხვეულმა ჭუბერი ორი ბავშვით გადმოვიარე. ანა ფეხით მოდიოდა, ხან მამაჩემი აიყვანდა ხელში. მარიამი კარვებში 6 თვის გახდა. ზეწრით მობმული მყავდა ზურგზე. დღესაც დეფორმაცია მაქვს ბეჭის. ექვსი თვის ბავშვის 12 დღე ზურგით ტარება იოლი არ არის. ჭუბერი საშინელებაა. მთავარია, გადავრჩით. დანარჩენი დეტალები წიგნში ისე კარგად არის გადმოცემული, რომ უკეთ ვერ მოვყვები. საქართველოში აფხაზეთიდან და სამაჩაბლოდან იმდენი დევნილია, ვერასოდეს ვერ იტყვი, რომ შენი ტკივილი უფრო მეტია, ვიდრე - სხვისი. იმდენი ტკივილი აქვს ხალხს გადატანილი, მოუშუშებელი ტრაგედიები... მართლა უგულო უნდა იყო და საქართველო არ უნდა გტკიოდეს, რომ ეს ყველაფერი არ გაითავისო, არ გახსოვდეს... ერთადერთი, რაზედაც ყველა უნდა შევთანხმდეთ, არის ის, რომ რუსეთი ოკუპანტია, ჩვენი მტერია! შეურიგებელი ვიქნები და მთელი ცხოვრება ვიბრძოლებ რუსეთი პოლიტიკის წინააღმდეგ. არა მგონია, აფხაზეთთან და სამაჩაბლოსთან, რუსეთის გარეშე კონფლიქტი ყოფილიყო. წიგნში აფხაზეთის ტკივილიც არის გადმოცემული. ომი რომ დაიწყო, როგორც ჩვენ ვიყავით შოკირებულნი და სასოწარკვეთილნი, ისე იყვნენ აფხაზებიც. მე ის საწყალი მეზობლები მყავს მხედველობაში, რომლებიც ისევე არ იყვნენ აზრზე, რა მოხდა და რატომ დაიწყო ეს ყველაფერი, როგორც ჩვენ და არა ისინი, ვინც რუსებთან ერთად ჩვენს წინააღმდეგ ომობდნენ. ***არ დავნებდი. სიცილი მომიწია მაშინ, როცა ყველაზე მეტად მეტირებოდა. მომიწია არტისტად გადაქცევა. ოჯახი რომ მეორედ არ შემექმნა და ცხოვრება არ გამეგრძელებინა, ისევ 27 სექტემბერში ჩავრჩებოდი. ადამიანმა არ იცის, რა რესურსია მასში დაკონსერვებული. რომ არა აფხაზეთის ომი, მე ასეთ სიძლიერეს ვერ გამოვიჩენდი. იქ, სოხუმში მცხოვრებს, ხმამაღლა საუბარიც არ შემეძლო. ჩემი ხმა ტელეფონში არ ესმოდათ. დედა რომ მიშვებდა მეზობელთან, ვთქვათ, წნევის აპარატი გამოართვიო, ორი დღე ვტიროდი. ვიქნებოდი ნაზი და საყვარელი გოგო; პრინცესული ცხოვრებით. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ომმა ჩემში ძლიერი ქალი გამოაღვიძა. ფორსმაჟორში უნდა გადამეწყვიტა დაოჯახებაც. 90-იან წლებში, აფხაზეთიდან დევნილს, რუსთავში ჩასახლებულს ხელი მთხოვეს. მომავალი სწორად უნდა დამელაგებინა... და მეც განვაგრძე სვლა.ასეა, ომმა პრაგმატულობა შემძინა. მას შემდეგ არანაირ დაბრკოლებას არ ვუშინდები. ჩემი მეოთხე შვილი, ილია რომ დაიბადა, 26 წლის ვიყავი. დავახასიათო? პირველი, რაც ამ დროს უნდა ვთქვა ილიაზე არის მისი სენტიმენტალობა. გერმანიიდან რომ დავბრუნდით, ჩემი მშობლები იქ დარჩნენ. პირველი ახალი წელი იყო ბებია-ბაბუის გარეშე. ახალი წლის დადგომისას, 12 საათზე, ტრადიცია გვაქვს - "მრავალჟამიერს" ვრთავთ და ვუსმენთ. და ილიამ ეს რომ გაიგონა და ბებია-ბაბუა გვერდით არ ჰყავდა, იჯდა და ტიროდა...მენტალურად ძლიერია, მაგრამ სენტიმენტები ეძალება როცა ვიღაც ენატრება, როცა ნახავს, რომ ვინმეს უჭირს. ამბობს, ჩემი ისტორიით მინდა ბევრს მოტივაცია მივცეო. ძალიან სამართლიანი, კეთილსინდისიერი და საოცრად მშრომელი ადამიანია. მე ახლა მას ვახასიათებ, როგორც დამკვირვებელი, რომელიც წლებია მოჰყვება და არა, როგორც დედა. მე რომ ჩემში დედას არ ვბლოკავდე, მე მის ბრძოლებს ვერ ვუყურებდი. მშობელმა შვილს მადლობა სულ არ უნდა ახდევინოს. თავადაც უნდა ისწავლოს მადლობის გადახდა შვილისთვის. მადლობა ილიას კეთილსინდისიერებას, მან გზა ისე გააგრძელა, როგორც ჩავიფიქრეთ და დღეს ისეთ მოცემულობაშია, შემიძლია როგორც მისმა გულშემატკივარმა, ტაში დავუკრა. ბრავო! შემიძლია მადლობა უსაზღვროდ ვუხადო ოთხივე შვილს და ილიას მით უფრო. ის ჩემპიონია.ილია ორივე მშობელს გავს. მამამისი, ზაზა აფხაზეთის ომში ნაბრძოლი მეომარი კაცია, სამხედრო გზა გაიარა. ძლიერია და ეს სიძლიერე, ილიას, მისგანაც აქვს, თუმცა მეტწილად მე მგავს. მე ბევრად უფრო ოპტიმისტი ვარ.ოთხივე შვილს შთავაგონებდით, "შენ შეგიძლია, გამოგივა, შეძლებ". თითქოს ბანალურია, მაგრამ შვილს უნდა უთხრა, რომ შეუძლია. ცუდ ნიშანზე არ უნდა ლანძღო. ეს ძალიან მოქმედებს ბავშვზე, მოზარდზე. თუმცა ყოველთვის ყველაფერს, შვილებს ვერც მე ვუწონებ.ილია 28 წლისაა, მაგრამ ჩემთვის მაინც ის პიპოა, როგორც პატარაობიდან ვეძახით დღემდე. ის პატარა პიპოა...პირად კონტროლზე მყავს და რჩევებს მუდმივად ვაძლევ, რადგან არ მინდა საზოგადოების თვალში შეიცვალოს და ვეუბნები, შინაგანად ყოველთვის იყავი იმ დევნილი ქალის შვილი, რომელმაც ჭუბერზე საშინელი დღეები ფეხშიშველმა და მშიერმა გადმოიარა-მეთქი. არ დაგავიწყდეს, რომ დედაშენი დევნილია და საკუთარ ქვეყანაში დევნილის სტატუსი აქვს.ვთხოვ, არასოდეს დაივიწყო საიდან მოდიხარ და არასოდეს თქვა, რომ ღარიბი ქვეყნიდან ხარ-მეთქი. ის სიღარიბე, რაც მის ბავშვობაში იყო, რუსეთის წყალობით გვჭირდა და არა იმიტომ, რომ გაჭირვებული ქვეყანაა და ზარმაცი ერი ვართ. არა! ვეუბნები, თუკი რაიმე დაგაკლდა საქართველოში, იცოდე, რომ რუსების წყალობით დაგაკლდა-მეთქი.ყველაზე მშრომელი და ღირსეული დედები ქართველებს ჰყავთ.ჩვენ 18 წელია ალიკანტეში ვცხოვრობთ. ალიკანტე პატარა სოხუმია. ზღვისპირა ლამაზი ქალაქია. ილია, ჩემპიონობის შემდეგ, მადრიდში გადავიდა. რეალ მადრიდის სპორტსმენების რაიონში ცხოვრობს. დაცვის კუთხით, იქ უფრო მშვიდადაა.ამაყი? ამაყი იმით ვარ, რომ ჩემი შვილი კარგი მაგალითია მომავალი თაობისთვის. თავაწეული დავდივარ და სულ თავს ავწევ. ჩვენი ბიოგრაფიით ბევრ დედას შეიძლება იმედი გაუჩნდეს და ეს მახარებს. გიორგი კეკელიძე: ამ წიგნზე ხუთი თვე ვმუშაობდი. წიგნში მოთხრობილია ილია თოფურიას დედის, ინგა ბენდელიანი-თოფურიას, დაუჯერებელი ცხოვრების ისტორია, რომელიც აფხაზეთიდან იწყება და ილიას ისტორიული გამარჯვებით გვირგვინდება. ეს არის ერთგვარი მოკლე საგა დიდი და დრამატული ამბებით - სოხუმი - ჭუბერი - რუსთავი - ჰალე - რუსთავი - ალიკანტე - კალიფორნია. შეგვიძლია ვთქვათ, რომ არ დანებების, ფსკერის მოსინჯვისა და მწვერვალზე ასვლის ამბავია, რომელიც ერთი მხრივ ჩვენს მეხსიერებას გააღვიძებს და მეორე მხრივ, არაერთ ადამიანს მისცემს ძალას.ვფიქრობ, რომ წიგნი "განწირულია" ბესტესელერობისთვის" და ეს, ცხადია, დიდწილად, სწორედ ქალბატონი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის მიზეზით - აფხაზეთი, ომი, სისხლი, ჭუბერი, დევნილობა, ორგზის ემიგრანტობა, ჩემპიონი შვილი - უამრავი მიზეზი არსებობს ამ წიგნის წაკითხვის.მკითხველისთვის ეს საქართველოს უახლესი ისტორიისთვის თვალის ხელახლა გადავლება და სულაც, გაცნობაა - ახალი თაობისთვის, მაგალითად.

1727382835

"ყველგან ცეცხლი ეკიდა სოხუმს... ომგამოვლილს სინანული არ ტოვებს. მაინც ვფიქრობ, ღმერთი გვმფარველობდა..." - 27 სექტემბერი სოხუმის დაცემის დღეა

ირაკლი ლომიძე აფხაზეთის ომის ვეტერანია. მას "პრაიმტაიმის" მკითხველი ჩვენთვის მოცემული ინტერვიუებიდან იცნობს. ნათქვამი აქვს, მეომარს ომი არ ტოვებსო...რამდენჯერ გამიღვიძია სველ ბალიშზე, ძილში ნამტირალევსო... 27 სექტემბერი სოხუმის დაცემის დღეა...ამ რიცხვის მოახლოებას მეომრები და მით უფრო, ომის ვეტერანები, სხეულით გრძნობენ. იმ ნაბრძოლი სხეულით, სასწაულებრივად რომ გადარჩა და ყოველი დაღუპული ქართველის ცხედრის წინ, სირცხვილით რომ თრთოდა. გარდაცვლილი ბიჭების მშობლებთან შეხვედრა მრცხვენოდა და თავს ვარიდებდიო, ნათქვამი აქვს ირაკლის...ახლა აფხაზეთის ომის ქრონიკას ასე იხსენებს.ირაკლი ლომიძე: სოხუმში ვითარება კრიტიკულ ზღვარზეა, ხალხის ევაკუაცია მიმდინარეობს. პარალელურად დახმარებას ველოდებით ოჩამჩირიდან. ყველა ფლანგიდან გვიტევენ. სერგომ ფეხი დაკარგა თავისუფლებაში, საშკა იოსელიანი 19 სექტემბერს გარდაიცვალა.იმ დღეს ჩემს უკან "ვარონა" მოკლეს...მეორე ხაზიდან გადავდიოდით პირველი ხაზისკენ. ვიწრო ტალავერი იყო. თემურ თვალაძეს, რომლის სამი ბიჭიც ომობდა, უკან მივყვებოდი. უცებ თემო დაიხარა და მეც მასთან ერთად, რა მოგივიდა-მეთქი, ვკითხე. რაჟოკი ამოუვარდა, "პკ-ას ოჩერედმა" თავზე გადაგვიარა და "ვარონა" მოცელა:((((ტრანშეიში რომ დავბრუნდი, იქ მითხრეს საშკას გარდაცვალება :((((იყო თავისუფლების მიმართულებით შეტევები, ფუნიკულიორის შტურმი. "კამისარა" დაჭრეს, ვაგზლის ბრძოლები, ახალი რაიონი სინოპის დაბომბვა, იქ უცებ ვხვდები ალეკო ნიკოლეიშვილს (ყარამანას), რუდიკო გოგუაძეს და თბილისელ ბიჭებს. ალეკო ხეზე ავიდა, წითელ ხიდთან, ვაშლის თუ მსხლის მოსაკრეფათ და უცებ ხიდთან ბუღი დადგა; ბიჭები, ვინც მიდიოდნენ, ადგილზე მოიცელნენ. ყარამანამ მეგობრებს ხელები გადახვია უცებ და იქვე თხრილში გადახტნენ.მოშორებით ჰაუბიცებით დატვირთული პატარა გემი, ასე 2 - 3 კილომეტრში იდგა და ცეცხლმოკიდებულ სოხუმში ვერ შემოდიოდა, რადგანაც ჩვენი რამდენიმე თვითმფრინავი ჩამოაგდეს (!!22 სექტემბერს ბაბუშერაში, (უზდელა) ერეკლე დანელია, კახა აბულიძე ჩემი დათოს ძმა, წიკლაურები და ბევრი ვაჟკაცი გარდაიცვალა:((( )ალეკომ შეცურა და გემი ნაპირს მიაყენა.. წარმომიდგენია კაპიტნის და მეზღვაურების სახე.. როცა ყარამანამ ნაპირისკენ გამოაყვანინა და ბევრი დევნილი გამოიყვანეს ფოთში.გააფთრებული ბრძოლები იყო, ყველგან ცეცხლი ეკიდა სოხუმს... მე და ჩემი თანამებრძოლები -  გელა ბასილაშვილი, ლაშა ქართველიშვილი (ბასტი-ბუბუ), მამუკა ლუხუტაშვილი, ზურა მარუაშვილი, ზვიად ქორიძე, ბოლოს, ვაგზლის მიდამოებში შევრჩით. გიორგა (ბერძენი) მძიმედ დაიჭრა, ქორიძემ და ლუხუტაშვილმა მანქანით გამოუშვეს ბასტი და გიორგი, დაჭრილები თვითონ ზურასთან ერთად ვაგზალზე ჩარჩნენ :((( ისინი ორი კვირა იყვნენ თითქმის აღებულ ქალაქში, გამოსვლისას კელასურის ხიდთან დაკარგეს ერთმანეთი და მამუკა და ზურა ცალკე, ხოლო ზვიად ქორიძემ მარტო დაიწყო გამოსვლა..იყო შეტაკება მტრის დაჯგუფებასთან, ორი დღე დამწვარ სახლში მარტო ყოფნა და მერე ღვთის წყალობით, სამშვიდობოზე გამოსვლა :(((( თუ მაგას სამშვიდობო ჰქვია. მერე დაჭერა და სხვა ტანჯვა, ეგრეთ წოდებული სამართალ დამცველებისგან. ზურა, ბესო და "წნევა" მძინარეები ჩაცხრილეს, მამუკა გაურკვეველ ვითარებაში გარდაიცვალა...მე კი ვზივარ და ვიხსენებ... გიორგი (ბერძენი) მე, დოდო გუგეშაშვილმა და გელამ აგუძერის საავადმყოფოს უკანა მხარეს დავმარხეთ, სოხუმელ ბაბუსთან ერთად. შემდეგ შევხვდი (გუთუ) კონსტანტინე ჯღამაიას. ერთად გავანადგურეთ ჩვენი რამდენიმე საწყობი, ოღონდ ჯერ მტერს შესვლა ვაცადეთ! და არაქათგამოცლილები გავუყევით კოდორის ხეობის მხარეს...  ***პირტიტველა მეგობრებთან ერთად ომში გაპარული ირაკლი, უკან კანტუზიით, სულიერი ტკივილებით, მეგობრებდაკარგული დაბრუნდა... ომის იარა პირს არ კრავს, თურმე. ტკივილებიც არაფრით ყუჩდება. ირაკლი ლომიძე: მაინც რომ ვფიქრობ, ღმერთი გვმფარველობდა. 13 თვე და 13 დღე ბრძოლის ველზე ყოფნა, ხუმრობა საქმე არ იყო...სახლში არ ვრეკავდი. ცუდს ისედაც გაიგებდნენ. და რომ არ ვრეკავდი, ეს იმას ნიშნავდა, რომ კარგად ვიყავი და ვიბრძოდი.როცა დაჭრილები მიხაილოვის საავადმყოფოში ვიწექით, ბატონმა ჭაბუა ამირეჯიბმა მოგვინახულა... ირაკლი უკვე გარდაცვლილი იყო. უთქმელად დავემშვიდობე. მათ მშობლებს, ვინც ომიდან ვერ დაბრუნდა, თვალებში ვერ ვუყურებდი. მერჩივნა მათ ადგილას მე ვყოფილიყავი. ომგამოვლილთ სინანული არ ტოვებს... მაქვს სინანულის გრძნობა, შეიძლებოდა მეტი გადაგვერჩინა, მეტად გვეზრუნა ერთმანეთზე. შიში არ გვქონდა-მეთქი, ტყუილი იქნება. შიშს ღიმილით ვთრგუნავდით და ერთმანეთს არ ვაჩვენებდით. ალბათ, ამიტომ ვიყავით მამაცები...

1727370865

27 სექტემბერი ჯვართამაღლებაა - რას და რატომ ვდღესასწაულობთ ამ დღეს?

27 სექტემბერი საუფლო დღესასწაული - ჯვართამაღლებაა; რას და რატომ ვდღესასწაულობთ ამ დღეს;ღვთის განგებით, მაცხოვრის ჯვარცმიდან სამასი წლის შემდეგ, ქრისტიანებმა მანამდე დაკარგული უდიდესი ქრისტიანული სიწმიდე - ცხოველმყოფელი ჯვარი უფლისა ისევ მოიძიეს და მისი თაყვანისცემის შესაძლებლობა მიეცათ. ეს მოხდა 326 წელს, მოციქულთასწორი იმპერატორის, კონსტანტინე დიდის (306-337 ) დროს.რომის წარმართი იმპერატორები ცდილობდნენ, ადამიანთა ცნობიერებიდან აღმოეფხვრათ იმ წმინდა ადგილების ხსოვნა, სადაც ევნო მაცხოვარი და დიდებით აღდგა. იმპერატორმა ადრიანემ (117-138) მიწით დააფარინა გოლგოთა და ქრისტეს საფლავი, შემდეგ კი ხელოვნურად შექმნილ ბორცვზე წარმართული ქალღმერთის, ვენერას ტაძარი და იუპიტერის კერპი აღამართინა.კონსტანტინე დიდმა სასწაულებრივად ირწმუნა ქრისტე მას შემდეგ, რაც იმპერიისთვის გადამწყვეტი ბრძოლის წინ ცაზე იხილა ჯვრის ნიში წარწერით: „ამით სძლო!“. უფლის რჩეულმა ჯვრის ძალით მართლაც გამანადგურებელი დამარცხება აგემა წინააღმდგომებს, რის შემდეგაც არ ასვენებდა სურვილი იმ ძელის მოძიებისა, „რომელთა ზედა მაცხოვარმა ჴელნი განიპყრნა“.მან მოოხრებულ იერუსალიმში გაგზავნა დედამისი - კეთილმსახური დედოფალი ელენე, რომელსაც პატრიარქ მაკარისთან წერილიც გაატანა თხოვნით, ხელი შეეწყო წმინდა საქმისთვის. ნეტარი ელენე უკვე საკმაოდ მოხუცებული იყო, მაგრამ, ღვთის სიყვარულით აღძრული, ფრიად დაშვრა დიდი სიწმინდის ძიებაში. იგი დიდხანს ამაოდ ცდილობდა, იერუსალიმის მკვიდრთაგან შეეტყო ჯვრის ადგილსამყოფელი. ბოლოს უფალმა მხცოვანი იუდეველის, იუდას მეშვეობით გააცხადა დაფარული.იპოვეს მაცხოვრის საფლავი, მის მახლობლად კი  - სამი ჯვარი, დაფა პილატეს დავალებით გაკეთებული სამენოვანი წარწერით და ოთხი ლურსმანი, რომლითაც ძელზე მიამსჭვალეს ქრისტე. რომ გაეგოთ, რომელი იყო ცხოველსმყოფელი ძელი უფლისა, სამივე ჯვარი რიგრიგობით შეახეს მიცვალებულს. მესიის ჯვრის შეხებაზე მკვდარი გაცოცხლდა.ურიცხვი ქრისტიანი შეიკრიბა სიწმინდის თაყვანსაცემად. ისინი პატრიარქ მაკარის სთხოვდნენ, აღემართა ჯვარი, რომ ყველას შეძლებოდა მისი დანახვა. მაშინ მღვდელმთავარმა სხვა სასულიერო პირებთან ერთად სიწმინდის ამაღლება დაიწყო, ხალხი კი ხადილით: „უფალო, შეგვიწყალენ“, კრძალვით თაყვანს სცემდა მას.წმინდა ჯვრის აღმოჩენას კიდევ ერთი სასწაული ახლდა თან: მისი გადასახვით მძიმე ავადმყოფი ქალი განიკურნა. მოხუცმა იუდამ და სხვა ებრაელებმა ირწმუნეს ქრისტე და მოინათლნენ. ნათლისღებისას იუდას კვირიაკე დაარქვეს. შემდგომში იგი იერუსალიმის ეპისკოპოსი გახდა, იულიანე განდგომილის (361-363) ზეობისას კი მოწამეობრივად დაასრულა სიცოცხლე (ხს. 28 ოქტომბერს).წმინდა ელენე დედოფალმა მაცხოვრის ამქვეყნიურ ცხოვრებასთან დაკავშირებული ადგილები ტაძრებით შეამკო: ოთხმოცზე მეტი ეკლესია აშენდა. კონსტანტინე დიდის ბრძანებით დაიწყო ქრისტეს აღდგომის ტაძრის მშენებლობა, რომელსაც გოლგოთა და უფლის საფლავი უნდა მოეცვა. ტაძარი დაახლოებით ათ წელს შენდებოდა და იკურთხა 335 წლის 13 სექტემბერს. მომდევნო დღეს, 14 სექტემბერს დაწესდა პატიოსანი და ცხოველსმყოფელი ჯვრის ამაღლების დღესასწაული, ახალი სტილით კი მას 27 სექტემბერს ვდღესასწაულობთ;

1727297216

იცით, ვინ არის აკაკის "ჩემო ციცინათელას" სიმღერის ავტორი?

იცით, ვის ეკუთვნის აკაკი წერეთლის ლექსზე დაწერილი სიმღერა - "ჩემო ციცინათელა"? რატომღაც საზოგადოების დიდ ნაწილს ხალხური ჰგონია. ამ სიმღერის ხსენებისას სმენას დები იშხნელების დაუვიწყარი შესრულება იპყრობს.მოკლედ, "ჩემო ციცინათელა" ექიმ-ინფექციონისტ დავით ფაღავას ეკუთვნის. პეტერბურგში მოღვაწე არტისტული და მუსიკალური ფაღავა სოფელ ბანძაში (გეგეჭკორის რაიონი) დაბადებულა. პეტერბურგის სამხედრო-სამედიცინო აკადემია 1914 წელს დაუმთავრებია. გახლდათ საქართველოს სსრ დამსახურებული ექიმი. წყალტუბოსა და ქობულეთის ცნობილი სანატორიუმები  სწორედ მისი ინიციატივით  დაარსებულა. აი, როგორ იხსენებდა მას და "ციცინათელას" შექმნის ისტორიას კოტე მახარაძე;კოტე მახარაძე: პეტერბურგში მუშაობდა ექიმი დათიკო ფაღავა. შესანიშნავი ექიმი იყო, თუმცა მხოლოდ ამით არ იყო განთქმული. მთელმა პეტერბურგმა იცოდა, რომ თუ სუფრაზე დათიკო ფაღავა გიტარითაა დაპატიჟებული, ეს ნიშნავდა იმას, რომ კარგ დროს გაატარებდი. ყველაფერს უკრავდა ნეაპოლიტანური და ფრანგული სიმღერებით დაწყებული, მეგრულით დამთავრებული. თუ მეგრელები იყვნენ სუფრასთან, უკრავდა თავის მოგონილ მეგრულ სიმღერებს. ან რომელიმე ოპერიდან აიღებდა მელოდიას და მეგრულ ტექსტს ჩასვამდა. დღემდე მეგრული სიმღერები რომ ჰგონიათ, იტალიური სიმღერებიდან დათიკოს გადმომეგრელებულია.ალექსი წერეთელმა, აკაკის ვაჟმა, საუკუნის დასაწყისში, თბილისში იტალიური დასი ჩამოიყვანა. სულ იტალიური სიმღერებით აივსო თბილისის ქუჩები. ყველაზე დიდი წარმატება ჰქონდა ოპერას "ტრავიატა". თუ დათიკო გამრეკელი მღეროდა, ინგრეოდა იქაურობა. თბილისში ერთ-ერთ ოჯახში ელოდებიან აკაკი წერეთელს. დათიკოს უთხრეს, აკაკი მოდის და რამე მუსიკალური  ნომერი მოამზადე მისთვისო. მომეცით აკაკის წიგნიო, უთქვამს და აურჩევია ლექსი "ციცინათელა". მოვიდა მგოსანი. იმღერეს სხვადასხვა სიმღერები. და ბოლოს, ბატონო დავით, ჩვენს მგოსანს ვუმღეროთ რამეო, მიმართეს ექიმს. დათიკომ გიტარას მოჰკიდა ხელი და "ჩემო ციცინათელა" ისე შეასრულა, შემდეგ ჩვენამდე რომ მოაღწია. მელოდიის მოტივი აბსოლუტური გამეორებაა არიისა "ტრავიატადან", მხოლოდ მეტრი და რიტმია შეცვლილი.  ასე რომ, დროა ვიცოდეთ, "ციცინათელას" ავტორი.

1727199104

"40 წლის რომ ხდები, რაღაც ველური და განსაკუთრებულია. ამ ზეიმს ვწელავ..." - ქეთი მელუა დაბადების დღის კადრებს აქვეყნებს

ქეთი მელუა 40 წლის გახდა. ქართველ-ბრიტანელი მუსიკოსი, 16 სექტემბრიდან მოყოლებული, საიუბილეო დღეების "გაგრძელებით" ტკბება. გულშემატკივართა არმიისგან იღებს მისალოც მოკლე ტექსტურ შეტყობინებებს და ბედნიერია..."მადლობა დაბადების დღის მოლოცვისთვის. 40 წლის რომ ხდები, რაღაც ველური და განსაკუთრებულია.ოჯახთან და მეგობრებთან ერთად ყოფნაზე მეტს ვერც ვინატრებდი, მათთან ერთად, ვის გარემოცვაშიც ბედნიერი ვარ... და ყველა თქვენი ტკბილი მესიჯისგან გახარებული, გასულ კვირას რომ მივიღე. ვწელავ ამ ზეიმს..." - წერს ქეთი ფეისბუქზე.  კარლო პონტიმ მარიამ შარმანაშვილს ცოლობა დედის, სოფი ლორენის იუბილეზე სთხოვა"სიტყვა "გარდაცვალება" მედოს განსაკუთრებით არ უხდება, ის მუდამ ცოცხალი უნდა ყოფილიყო!" - მედეა ლორთქიფანიძის გარდაცვალებიდან 40 დღე გავიდა