1732136045

"ყირამალა იტრიალა ავტობუსმა და... რას ვხედავ - დედაჩემი გარდაცვლილია, მამა წელშია გადატეხილი..." - ტრაგედია, რამაც დავით გიორგობიანის ცხოვრება შეცვალა

დავით გიორგობიანი, რომელსაც ფართო საზოგადოება, ფილმ "მონანიებიდან" სანდრო ბარათელის როლით იცნობს, თავის ცხოვრებაზე იშვიათად საუბრობს. ბოლო წლებში ის რელიგიური ტიპის გადაცემების წამყვანად მოევლინა მაყურებელს. ის უძღვებოდა გადაცემათა ციკლს "გაბრიელ ბერის დრო", სადაც კითხულობდა მალხაზ ჯინორიას სქელტანიან წიგნს - "თქვენი სიცოცხლე ჩემი სიცოცხლეა". მსახიობმა აქ მოჰყვა მძიმე ეპიზოდზე თავისი ცხოვრებიდან... როგორ დაკარგა დედა, როგორ გაიცნო ბერი გაბრიელი, ჩვენი დროის უდიდესი წმინდანი. დავით გიორგობიანი: იყო დრო თეატრსა და კინოში ვმოღვაწეობდი. 19 წლის ვარ, გახარებული, ახალ პროფესიაში შევდივარ. სარწმუნოების, ცოდნის მხრივ, არაფერი ვიცოდით. მხოლოდ პირჯვარს ვიწერდით და ათასში ერთხელ ტაძარში შევიდოდით, ვიღაც რომ გარდაიცვლებოდა, შეიძლებოდა იმის გამო სანთელი დაგვენთო. დიდი მარხვაა. ამ გაგანია შუა მარხვაში ჩვენი ოჯახი წავიდა ქორწილში. არც არავინ გვითხრა, არც ჩვენ ვიცოდით, რომ ეს არ უნდა გვექნა. მივემგზავრებით ავტობუსით, ნათესავები, ჩემი მშობლები, მე და ჩემი ძმა. უცებ დიდ დაღმართში მძღოლი ყვირის - ვიღუპებითო. თურმე არც ერთმა მუხრუჭმა არ დაუჭირა და თვითონ კი გადახტა და ეს ჩვენი ავტობუსი ხრამში გადაეშვა. ჩვენ უკან ვიყავით, იმდენი ხალხი იყო ფეხზე ძლივს ვიდექით. დედამ ბავშვიანს დაუთმო ადგილი და თვითონ წინ, ამაღლებულ ადგილას (სადაც კონდუქტორი იჯდა ხოლმე ძველ წლებში) იჯდა. დაღმართზე დაშვებისას წამოდგა და ხომ უფრო ახლოს იყო ჭერთან და დავინახე დედა, რომელმაც დაიძახა: ღმერთო, მე მომკალი და შვილები გადამირჩინეო. ეს თქვა და გადავიჩეხეთ კიდეც... ყირამალა იტრიალა ავტობუსმა და მდინარის პირას გაჩერდა. გადავედი და ვხედავ, მთიდან ჩემი ძმა ჩამოდის. თურმე მამაჩემს გადაუგდია ავტობუსიდან. ამან გამაძლიერა, თან დედაჩემის სიტყვებმაც. მივხვდი, რომ ღმერთი არის აშკარად. ასეთი ძლიერი ლოცვა არასოდეს მომისმენია. რას ვხედავ, დედაჩემი გარდაცვლილია, მამა წელშია გადატეხილი. სამი მალა ამოაცალეს...მამა ამ ფაქტის შემდეგ მორწმუნე გახდა, კომუნისტის მანდატი გადააგდო. ყოველ წირვაზე ეკლესიაში მთაზე ადიოდა. არასოდეს არ დაჯდებოდა, წირვის ბოლომდე, სამ მალა ამოცლილი კაცი, ჯოხით, ფეხზე იდგა. უკვირდათ ახალგაზრდებს. ვინ აძლევდა ამ ძალას? ღმერთის დიდი რწმენა.იქიდან მოყოლებული ჩემი ცხოვრება შეიცვალა. დადგა პერიოდი სახარება წავიკითხე და რწმენაში შევედი. თეატრის დირექციას ვთხოვე, თუ შეიძლება ისე დაუშვით, რომ კვირა დილით წირვას დავესწრო და არ მომიწიოს სპექტაკლის თამაში-მეთქი. ჩვენ ამდენი უფლებები არ გაგვაჩნიაო, მითხრეს. თეატრიდან წავედი.გამომიძახა თენგიზ აბულაძემ, რატომ წახვედი თეატრიდანო, მკითხა. მოვუყევი. ამ დიდებულმა რეჟისორმა, როგორც ჩანს, ჩემში სანდრო ბარათელი დაინახა და მომცა ეს როლი. "მონანიება" გადაღებიდან ორი წლის შემდეგ გამოვიდა. მე უკვე კინოდანაც ვიყავი წასული. ამ ფილმიდან სხვებს მოვუწოდებდით სინანულისკენ და ჩვენ თვითონ არ ვიყავით ეკლესიურები.დავიწყე მონასტრებში სიარული. დიდი მამებისგან ვიგებდი კითხვებზე პასუხებს, რაც გამიჩნდა: რა  გვჭირდა, რატომ არ გვქონდა სულიერი წინსვლა, რატომ ვიყავით ომებში? რატომ არის ჩვენი ერი ასეთ დღეში-მეთქი?სიონში ვიდექი, უწმინდესის ქადაგებებს ვისმენდი... ერთხელ ვდგავარ და უცებ ძლიერი ხმა მესმის. ვხედავ, ბერი გაშლილი ხელით, გრძელი თითებით ხელაპყრობილი ამბობს - ანტიქრისტეებოო! გავოცდი. ვხედავ, დაუჩოქეს და კურთხევას იღებდნენ. მე ისიც არ ვიცოდი, კაცის წინაშეც თუ იდრეკდნენ მუხლს. ეს თავმდაბლობის ნიშანია. მადლი ხომ მხოლოდ თავმდაბლობით მოდის.ეს ბერი თურმე სალოსია. რას ლაპარაკობს-მეთქი, ჩემთვის განვიკითხე. ამ დროს ისეთნაირად გადმომხედა, გამჭოლი მზერით გაიარა ჩემში. თითქოს ყველაფერი იცოდა ჩემს შესახებ. ჩემი თავი დამანახა და შემრცხვა.ერთხელ წირვიდან გამოვედი ანჩისხატიდან. მარჯვნივ კედელთან იდგა, დიდი ხატი ჰქონდა ჩამოკიდებული, უცნაური ქუდი ეხურა და თვალები უღიმოდა. სიყვარულით უყურებდა ყველას. ამ დროს დამწყები მორწმუნე ვარ, ყველაფერი მაინტერესებს, მივედი და ბავშვურად ვეკითხები, შენ სალოსი ხომ არ ხარ? მითხარი და არავის ვეტყვი-მეთქი. შემომხედა და უსიტყვოდ თავი დააქნია. მამა გაბრიელ, ჩემთან სტუმრად ხომ არ წამოხვალთ-მეთქი და ჩემდა გასაკვირად, რატომაც არაო, მიპასუხა და არ წამომყვა? ანჩისხატიდან ფეხით წავედით... გავუშალეთ დიდი სუფრა და საოცრებები ილაპარაკა. მთელი მომავალი, რაც იმ დროს თქვა, მერე წინ დამხვდა. ერთხელ მცხეთაში ჩავედი და მონასტრის ეზოში ჩემ სულიერ ძმებთან საუბრობდა. რომ მივადექი, ღაპაღუპით ჩამოუვარდა დიდი ცრემლები. ასეთი ხმაურიანი ტირილი არ მენახა, ჩამოვარდნილი ცრემლები ხმებს გამოსცემდნენ - ბახ ბახ... მეღუპებიო, მითხრა. ოკეანეში ღრმად ხარ შესული, აკულები გადაგყლაპავენო. წამოდიო და წაგვხვეტა ვინც იქ ვიდექით. შეგვიყვანა თავის კოშკში და ოთხი საათი მიდიოდა საუბარი. რაც გვაწუხებდა ახალგაზრდებს გვალაპარაკა. მაწვდიდა ნაწერებს, თითქოს წინდაწინ მომზადებული ჰქონდა. მართლმადიდებლურ ტექსტებს ვკითხულობდი, გულს რომ მოგაფხანინებდა, ისეთს. სხვასაც რომ გინდა გააგებინო, რომ არ დაიღუპოს, აი, ამგვარს მაკითხებდა. გემრიელად ვკითხულობდი. კითხვებსაც მისვამდა.ერთხელ ჩემს ძმასთან ერთად მივედი. ექვსი საათის მანძილზე გვარიგებდა. ბოლო შეხვედრაზე მითხრა, შენ რომ ჩემთან აღარ მოხვალ, მე მოვკვდებიო. როგორ ვყვარებივარ-მეთქი, გავიფიქრე. ამიტომ ამბობს ასე-მეთქი. სიტყვა სიტყვით ასე მოხდა. მე მასთან ვეღარ მივედი და მამა გაბრიელი გარდაიცვალა. მისი ყოველი სიტყვა ღვთისგან იყო...

1732122118

21 ნოემბერი მთავარანგელოზობაა - რას ვავედრებთ ღმერთთან ჩვენს შუამავლებს

21 ნოემბერი მთავარანგელოზობაა. კრება წმინდისა მთავარანგელოზისა მიქაელისა და გაბრიელისა და სხვათა წმინდათა უხორცოთა ზეცისა ძალთა, მთავარანგელოზთა: რაფაელისა, ურიელისა, სელაფიელისა, იეგუდიელისა, ვარახიელისა და იერომიელისა. ამ დღეს მთავარანგელოზების ეკლესიების დღესასწაულიცაა. ეს არის: ქუთაისის მწვანეყვავილას, მენჯის, ალგეთის, ჯუმათის (ოზურგეთის რაიონი), დიმის (ბაღდათის რაიონი), ერკეთის (ჩოხატაურის რაიონი), გრემის, შუამთის (თეკლესეული) ტაძრების დღესასწაული.ქრისტიანები ყოველდღე ევედრებიან მთავარანგელოზებს. ორშაბათს მიქაელს მიმართავენ, ის არის ყოველთა მოწინააღმდეგე ძალთა მძლეველი, იგი გვეწევა ყოველ ბოროტ ცოდვათაგან ხსნაში. სამშაბათს მთავარანგელოზ გაბრიელს ევედრებიან. იგი უმეტესად ღვთის ნებას გვამცნობს. ოთხშაბათს რაფაელს აღვუვლენთ ლოცვას. იგი ადამიანთ სნეულებათაგან იფარავს და გვიჩვენებს გზას მათგან გასათავისუფლებლად. ხუთშაბათობით მთავარანგელოზ ურიელს შევავედრებთ. იგი აძლიერებს ლოცვის სურვილს. პარასკევს - მთავარ ანგელოზ სელაფიელს ვევედრებით გაგვიწიოს მეოხება ღვთისადმი. შაბათს მთავარანგელოზ იეგუდიელს მივმართავთ, რომელიც მოგზაურთა და გაჭირვებულთა შემწეა. კვირაობით ვარაქიელს მივმართავთ, რომელიც გვეწევა ღვთის წყალობათა მიღებაში, იგი იცავს ადამიანთა ხორციელ და სულიერ სიწმინდეებს. ამ დღეს წასაკითხი ლოცვატროპარი: ზეცისა ძალთა ერის მთავარნო, საფარველითა ფრთეთა თქვენთათა შემზღუდენ მვედრებელნი ესე თქვენნი, და განსლვასა ამის სულისა ჩემისასა მიხსენით ბნელთა ჰაერის მცველთა ხელისაგან.ტროპარი: ზეცისა მხედრობათა მთავარანგელოზნო, გევედრებით უღირსნი ესე, რაითა მეოხებითა თქუენითა შეგვზღუდნეთ ჩუენ საფარველითა ფრთეთა თქუენთათა, და უხორცოსა მის დიდებისა თქუენისა მიერ დაცულნი შეგივრდებით და ხელაპყრობით გიღაღადებთ: ღელვათა და განსაცდელთაგან გვიხსნენით ჩუენ, დიდნო მთავარნო ზეცისა ძალთანო.სხვა ტროპარი: რომელი ძლევისა გალობასა და დაუცხრომელად დიდებისმეტყუელებასა მეუფისა შესწირავ, მიქაელ, დიდო მთავარო ზეცისა უხორცოთაო, რომელსა გაქუს კადნიერებაი წინაშე ღმრთისა, ნუ დასცხრები ოხად სულთა ჩუენთათვის.კონდაკი: მთავარანაგელოზნო ღმრთისანო, მსახურნო საღმრთოსა მის დიდებისანო, ანგელოზთა მთავარნო და წინამძღუარნო შეცდომილთანო, უმჯობესისა ჩუენცა გვიოხენით დიდსა წყალობასა, უხორცოთა ძალთა ერის-მთავარნო.

1732031940

"ყველაფერი, რასაც ირაკლი ქმნიდა, იყო თბილისურიც და მსოფლიოც. აშუღი იყო… ვერელი აშუღი" - გელა ჩარკვიანი ირაკლიზე

მეფე 63 წლის გახდებოდა... მის მსგავსად თვითმყოფადი ხელოვანის და მით უფრო, მუსიკოსის გახსენება, გაგიჭირდებათ... მეამბოხე, რევოლუციონერი, ქართველიც და მსოფლიო კონტექსტის მატარებელიც. მოკლედ, ირაკლი ჩარკვიანს მამა უკეთ ახასიათებს - ასევე დაუვიწყარი გელა ჩარკვიანი.***გელა ჩარკვიანი: ირაკ­ლი რომ რა­ი­მეს წა­ი­ღი­ღი­ნებ­და, ჩუ­მად ვუს­მენ­დი - ძა­ლი­ან მინ­დო­და, მუ­სი­კა­ლუ­რი ნიჭი გა­მოჰ­ყო­ლო­და. მა­მა­ჩემს სმე­ნა სა­ერ­თოდ არ ჰქონ­და, დე­და­ჩემს კი - ბრწყინ­ვა­ლე. მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბა არ მი­უ­ღია, მაგ­რამ სწო­რედ მან მა­ზი­ა­რა ქარ­თულ მრა­ვალ­ხმი­ა­ნო­ბას. როცა ირაკ­ლი 6 წლის შეს­რულ­და, დავ­წყნარ­დი, - მის­მა სიმ­ღე­რამ და­მარ­წმუ­ნა, რომ სმე­ნა ნამ­დვი­ლად ჰქონ­და, თუმ­ცა სა­ინ­ტე­რე­სო მუ­სი­კას თუ და­წერ­და, ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი.ირაკლი ინ­ტერ­ვი­უ­ში წერდა: მა­მა­ჩე­მის მთე­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი შე­მოქ­მე­დე­ბა, როკ-ოპე­რე­ბი, "ნარ­გი­ზა და ქალ­ბა­ტო­ნი ნელი", ჩემ თვალ­წინ იწე­რე­ბო­და, სრულ­დე­ბო­და და აბ­სო­ლუ­ტუ­რად კონფრონ­ტა­ცი­ულ პრო­დუქტს წარ­მო­ად­გენ­და. იმ დრო­ის, 1970-ია­ნე­ბის ჰი­პურ წლებ­ში მუ­სი­კა­ლუ­რი კონ­ტრკულ­ტუ­რის კერა ჩემი სა­კუ­თა­რი სახ­ლი იყო და ჭეშ­მა­რი­ტი "ან­დერგრა­უნ­დი", თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი ტექ­სტე­ბით ჩემს ოჯახ­ში იშ­ვაო. "ნარ­გი­ზა" ახლა წიგ­ნად გა­მო­ვი­და და დის­კიც მოჰ­ყვე­ბა. რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ირაკ­ლი­ზე გავ­ლე­ნა იქო­ნია.***1961 წლის 19 ნოემბერს ბიჭი შეგვეძინა, ირაკლი. მაშებით გამოიყვანეს და პარეზის გამო პირველ დღეებში ძალიან ცუდი შესახედი იყო. ფილტვების ანთებაც დაემართა და ერთხელ მაგიდიდანაც ჩამოგვივარდა. ჯერ კიდევ მშობლებთან, კამოს 4-ში ვცხოვრობდით, თუმცა მალე, ნანას დედამ 30-იანებში დახვრეტილი მეუღლის რეაბილიტაციის საფუძველზე, ვაკეში, არაყიშვილის 8-ში მიიღო ბინა და იქ გადავედით. მე არქიტექტორობას შევეშვი და სწავლა უცხო ენათა ინსტიტუტში განვაგრძე. ბავშვობაში დორას მიერ ნასწავლი ინგლისური გამომადგა, თუმცა გადავწყვიტე მისი ცოდნა, ასე ვთქვათ, სრულქმნილებამდე მიმეყვანა და დღეში 100 ახალ სიტყვას ვსწავლობდი.მშობლები თვეში 80 მანეთს მაძლევდნენ. დამატებით ფულს მაუდ-კამვოლის კომბინატთან და რადიოქარხანასთან არსებული თვითმოქმედი ორკესტრების ხელმძღვანელობით და მათთვის პარტიტურების წერით ვაკეთებდი. ზოგჯერ ტრიკოტაჟის ქარხნის კლუბში ცეკვებზეც ვუკრავდი. თუმცა თანდათან ინგლისურის მასწავლებლობაზე გადავედი. ჩემი პირველი მოწაფეები მეზობელი ბავშვები – ირინა გორგაძე და და-ძმა გოგოტაძეები იყვნენ.ირაკლი იზრდებოდა და მზარდი ინტერესით უსმენდა ჩემს ფორტეპიანოზე დაკრულს. ერთხელაც თვითონ მიუჯდა მოსკოვიდან ჩამოტანილ, ყოველთვის ოდნავ აშლილ Красный Октябрь-ს და გამომიცხადა, ახლა მე დაგიკრავ იკაროსის და დედალოსის ამბავსო. თავისი პირველი კომპოზიცია ირაკლიმ დაღმავალი გლისანდოთი დაამთავრა – იკაროსი ზღვაში ჩავარდა.***13 წლის იქ­ნე­ბო­და, როცა ჩან­თა ჩა­ი­ლა­გა და ბა­კუ­რი­ან­ში მივ­დი­ვა­რო, - გა­მო­მი­ცხა­და. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, აღ­ვშფოთ­დი, მაგ­რამ მა­ინც თა­ვი­სი გა­ი­ტა­ნა და წა­ვი­და. რე­ვო­ლუ­ცია აქე­დან იწყე­ბო­და, მაგ­რამ ჯერ არ ვი­ცო­დი, რა გან­ხრით. თუ გინ­და, მო­მა­ვალ­ში მთავ­რო­ბას აუ­ჯანყდე, ჯერ მშობ­ლებს უნდა აუ­ჯანყდე. რო­დე­საც ირაკ­ლის და­წე­რი­ლი სიმ­ღე­რა პირ­ვე­ლად მო­ვის­მი­ნე, მივ­ხვდი, რის გა­კე­თე­ბას აპი­რებ­და.***მას მომ­ღერ­ლად მო­იხ­სე­ნი­ე­ბენ, მაგ­რამ მომ­ღე­რა­ლი არ იყო, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ კარ­გი ხმა ჰქონ­და - თა­ვი­სე­ბუ­რი და ცოტა ტრა­გი­კუ­ლიც. ირაკ­ლი იყო ავ­ტო­რი, ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც კომ­პლექ­სუ­რად ქმნი­და დიდ ნა­წარ­მო­ე­ბებს და თვი­თონ­ვე ას­რუ­ლებ­და.*** ყველაფერი, რასაც ირაკლი ქმნიდა, შეუცდომლად ქართული იყო, თბილისურ ფესვებზე აღმოცენებული და იმავდროულად სრულად თავსებადი დღევანდელ მსოფლიო ცივილიზაციასთან.მისი პროდუქტის თავისებურება იმაში მდგომარეობს, რომ ის ერთდროულად რჩეულიცაა და ხალხურ-დემოკრატიულიც. აშუღი იყო… ვერელი აშუღი“ - იხსენებდა შვილს გელა ჩარკვიანი. ირაკლი 2006 წლის 24 თებერვალს საკუთარ სახლში გულის შეტევით გარდაიცვალა.

1731939562

"თემურს დედას თვალები ჰქონდა. სითბო გამოსჭვიოდა. ის იყო რაინდი, შუქი ფანჯარაში..." - თემურ ჩხეიძე 81 წლის გახდებოდა

18 ნოემბერს თემურ ჩხეიძე 81 წლის გახდებოდა. რეჟისორი ორი წლის წინ, ზაფხულში, მოულოდნელად   გარდაიცვალა. ანევრიზმის ოპერაციის შემდეგ, შუნტირების გაკეთება გახდა საჭირო. მეორე ოპერაციას გართულება მოჰყვა... მაესტროს გადარჩენა ვეღარ მოხერხდა..."სულ ცოტა ხნის წინ გადავეჩვიე ამ მექანიკურ ფიქრს: “ჰო-ჰო, ეს თემურთან უნდა გადავამოწმო!” - ერთხელ ხმამაღლა წამომცდა, მერე ცოტა ვიტირე. არა უშავს. მის "არ ყოფნას" ყოველ დღე ვაწყდები, ვცდილობ ვისწავლო უმისობა, მაგრამ თან არ მინდა. ძალიან ცოტა ადამიანისგან მიგრძნია იმხელა ნდობა, რაც მისგან - ეს მაძლიერებდა, ახლაც მაძლიერებს, ამ ბრძოლაშიც..." - წერს რეჟისორის დის შვილიშვილი, დათა თავაძე.ამ ვარსკვლავურ ოჯახში ყველა წარმატებულია, ყველა საზოგადოდ ცნობილი - ცალკე სახელითა და გვარით.ძმას "პრაიმტაიმთან" მაკა მახარაძე იხსენებს.მაკა მახარაძე: გუშინ მამას დაბადების დღე იყო, დღეს თემურის, ხვალ ბიძაჩემის, მედიკოს ძმის დაბადების დღეა... ნოემბერი, რომელიც ასე მიყოლებით სიხარული იყო, ახლა მიყოლებით ცრემლებია...საკუთარ დაბადების დღეზე სევდიანი იყო ყოველთვის... დრო არ კურნავს, ეჩვევი. რადგან ჩვენ ერთად არ ვცხოვრობდით, მგონია, რომ თავის სახლშია. თემური მთელი ოჯახისთვის მაგალითი იყო. და არა მხოლოდ ოჯახისთვის, ყველასთვის.ერთხელ დამესიზმრა. ქვევიდან მიყურებდა. სევდიანი იყო. დილით სანთელი დავანთე...თემურთან დაკავშირებით მახსენდება მხოლოდ სიკეთე. იყო რაინდი. სარეპეტიციოში შესვლისას, არ არსებობდა, გოგონა სტუდენტების მასზე წინ არ გაეტარებინა. სულ წინ უშვებდა, მერე შედიოდა თვითონ. თემური ჩემთვის იყო შუქი ფანჯარაში.კლინიკაში, სანამ დამძიმდებოდა, ვნახე და აჟიტირებული საუბრობდა, იუმორი ჰქონდა საოცარი. შენ ცუდად არ ხარ-მეთქი, ვუთხარი. არ ვიმჩნევდი. ფერმკრთალი კი იყო...ბოლო საუბარი ვერ მოვახერხე, ვერ შევედი მასთან... რამდენიმე წლის წინ მითხრა, ჩემი წასვლის დღე რომ დადგება, ჩემს გვერდით იყავიო. ვერ ვიყავი..საფლავზე მარტო მისვლა არასდროს მიყვარდა. ახლა მარტო მირჩევნია მივიდე და ველაპარაკო. ყურადღებიანი, მზრუნველი, თბილი იყო ყოველთვის. მამაჩემთან, კოტე მახარაძესთან საოცარი მამაშვილური ურთიერთობა ჰქონდა. თემური ხაზს უსვამდა, კოტემ ჩემს ცხოვრებაში დიდი როლი ითამაშაო. მართლა ასე იყო, არ იპრანჭებოდა. კოტე თემურისთვის ზე მამა იყო. მართლაც განსაკუთრებულად ექცეოდა, რომ დედაჩემისთვის სიყვარული დაემტკიცებინა.ჩვენ შვილი გვყავს და კიდე რად გვინდაო, მედიკოს ეუბნებოდა მამა. მიუხედავად იმისა, რომ თემურს მამის მხრიდან არაჩვეულებრივი ოჯახი ჰქონდა და მუდმივად კონტაქტში იყვნენ. თემურის მამა არაჩვეულებრივი მსახიობი და პედაგოგი ნოდარ ჩხეიძე გახლდათ, ბაბუა – გიორგი ქუჩიშვილი.მე რომ დავიბადე, თემური ექვს წლის იყო. მე და ჩემი უმცროსი ძმა კოტეს ირონიულად ვეუბნებოდით, თემურს რომ გადაჰყევი, ჩვენ ისე არ გადაგვყოლიხარო. მართლა გადაჰყვა, დიდი სიყვარული ჰქონდათ. შემოქმედებითი კამათიც მოსდიოდათ, მაგრამ ეს ჩვეულებრივი რამაა.დედაჩვენი ისეთი იყო, ვერც ერთი ვერ ვგავართ მას. თემურს დედას თვალები ჰქონდა, თვალებიდან სითბო გამოსჭვიოდა. მედიკოს მიმტევებლობის საოცარი თვისება ჰქონდა, აი, ეს ჰქონდა თემურს მისგან. მე არ გამიგია ჩემს ძმას ვინმეს მისამართით საყვედური ეთქვას. ყოველთვის თავის თავზე იბრალებდა, ჩემი ბრალია, არ უნდა მექნაო...

1731834720

"სულ მეგონა, რომ ეს ქართულ ლექსზე დაწერილი სიმღერა იყო" - ვინ არის ავტორი ჰიტისა "კაცი ვარ და ქუდი მხურავს"

"კაცი ვარ და ქუდი მხურავს" - "ორერას" რეპერტუარის ჰიტს, რომელსაც ქართველები ასე გულით ჰყვებოდნენ, ბევრს დღემდე ჰგონია, რომ ქართველი ავტორი ჰყავს."ცოლი მყავს და ნამუსი მაქვს,არ დავუთმობ არავის,რქებს ვერავინ ვერ დამადგამს,არც დავადგამ არავის.ფულს დავხარჯავ თუ მაქვს ჩემი,არ ვუმადლი არავის,არა მაქვს რა გასაცემი,არც სესხსა ვთხოვ არავის.მე არავის ვემონები,არც ვბატონობ არავის,მტერს შიშველი ხმალით ვხვდები,ქედს არ ვუხრი არავის.გავიხარებ, გავლაღდები,არ ვიდარდებ არავის,თუ არავის ვენაღვლები,არც მე ვნაღვლობ არავის."***"სულ მეგონა, რომ ეს ქართული იყო; ქართულ ქარაგმას ჰგავს. ქართული სულისკვეთებაა, ვერც წარმოვიდგენდი, თუ უცხოური იქნებოდა. მე პეტრე გრუზინსკის მეგონა..." - სოციალურ ქსელში წერენ კომენტარებს.ლექსი, რომელზედაც გოგი ცაბაძემ სიმღერა დაწერა, 60-იან წლებში სტუდენტმა გოგონამ, თამარ ერისთავმა შოტლანდიური პოეზიიდან თარგმნა. ლექსის ავტორი რობერტ ბერნსია.  პოეტი და მთარგმნელი თამარ ერისთავითამარ ლევანის ასულმა ერისთავმა 1956 წელს დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის დასავლეთ ევროპის ენებისა და ლიტერატურის ფაკულტეტი. 1960–1973 წლებში მუშაობდა თბილისის ი. ჭავჭავაძის სახელობის სახელმწიფო პედაგოგიურ ინსტიტუტში ინგლისური ენის კათედრაზე. 1974–1993 წლებში ხელმძღვანელობდა მწერალთა კავშირთან არსებული მხატვრული თარგმანისა და ლიტერატურულ ურთიერთობათა მთავარი სარედაქციო კოლეგიის ახალგაზრდა მთარგმნელთა სექციას. მონაწილეობდა მსოფლიო ლიტერატურის ბიბლიოთეკის რედკოლეგიისა და შექსპირის სრული ქართული გამოცემის რედკოლეგიის მუშაობაში.პირველი ლექსები გამოაქვეყნა 1954 წელს. პოეტურ კრებულთაგან აღსანიშნავია: „იარე მზეზე“ (1965), „იალკიალი“ (1981), „ვარსკვლავიანი ცის ქვეშ“ (1986).თარგმნა და შეადგინა შოტლანდიური პოეზიის ანთოლოგია (1979), თარგმნა აგრეთვე რობერტ ბერნსის ლექსები (1959), „ლირიკა“ (1964), ჯ. ბაირონის, ჟაკ პრევერის, მ. ლერმონტოვის, ნიკოლაი ტიხონოვისა და სხვათა ნაწარმოებები. მისი ლექსები თარგმნილია სხვადასხვა ენაზე.თამარ ერისთავი მარო მაყაშვილის დისშვილი იყო. მისი დიდი ბებია ეკატერინე გაბაშვილი გახლდათ. გარდაიცვალა 2014 წლის 8 იანვარს. დაკრძალულია დიდუბის პანთეონში.

1731696210

„გადაღებული მასალა რომ ვნახე, ისეთი მსგავსებაა, რომ მეც ძალიან გამიკვირდა“ - ანზორ ერქომაიშვილის როლს მიშო ჯავახიშვილი შეასრულებს

"შავი შაშვი" - ასე ჰქვია მხატვრულ ფილმს, რომელსაც გიორგი ჭუმბურიძე იღებს. ეს არის ფილმი უდიდეს ფიგურაზე ქართულ კულტურაში, ლეგენდარულ ფოლკლორისტზე, საგუნდო დირიჟორზე, მუსიკოსზე - ანზორ ერქომაიშვილზე... ორიოდ დღის წინ მომღერალმა მიშო ჯავახიშვილმა ფეისბუქზე გამოაქვეყნა საკუთარი ფოტო, სადაც გარდასახვით საოცრად მიმსგავსებულია დიდ მაესტროს. აღმოჩნდა, რომ ამ ფილმში სწორედ ის ასრულებს დიდი ფოლკლორისტის როლს.მიშო ჯავახიშვილს წლები აკავშირებდა ანზორ ერქომაიშვილთან. ცხადია ის, რომ თუ დღეს მიშო 46 წლიანი ისტორიის ანსამბლ "მართვეს" ხელმძღვანელია, დიდ მაესტროსთან ძვირფასი ურთიერთობის შედეგია. აღმოჩნდა, რომ ამ ფილმში მიშოს, ჰამლეტ გონაშვილის სახე უნდა განესახიერებინა, თუმცა რეჟისორმა გადაწყვეტილება შეიცვალა და ჯავახიშვილს მთავარი როლი ანდო."პრაიმტაიმთან" მიშო ამ კულტურულად მნიშვნელოვან პროექტზე საუბრობს. მომღერალი ბედნიერია, რომ მას ეს გარდასახვა უწევს...მიშო ჯავახიშვილი: ამ პროექტზე დიდი ხანია საუბარი, არ არის ადვილი ანზორ ერქომაიშვილთან დაკავშირებული  ფილმის მომზადება. ზღვა მასალაა, მასშტაბურია მაესტროს ცხოვრება, რომელიც ასე ფილმის ქრონომეტრაჟით უნდა ანახვო მაყურებელს. კარგია, რომ დადგა ეს მომენტი და ვმუშაობთ ამ პროექტზე. ფილმის რეჟისორი და სცენარის ავტორი გიორგი ჭუმბურიძეა.  კინოცენტრის ჯგუფთან ერთად მიდის მუშაობა. ფილმი ეხება მთლიანად ანზორ ერქომაიშვილის ცხოვრებას, მისი ბავშვობიდან მოყოლებული დიდი საქმეებით დაგვირგვინებული. ფილმში ნაჩვენები იქნება იუნესკოს მხრიდან ქართული ხალხური სიმღერის არამატერიალური კულტურის ძეგლად აღიარება, უცხოეთში საარქივო მუშაობა, რადიო-ტელევიზიის არქივთან მუშაობა. ფილმის მთავარი სათქმელი და მოცემულობაა ის, რომ ქართული ხალხური სიმღერა ანზორ ერქომაიშვილის ხელით გადარჩა. ანზორის როლზე თავიდან ირაკლი კავსაძე მოიაზრებოდა. ის ამ ფილმისთვის ამერიკიდან ჩამოვიდა. მე ჰამლეტ გონაშვილის როლისთვის დამიძახეს. ის უმნიშვნელოვანესი ფიგურაა ერქომაიშვილის ცხოვრებაში. როდესაც მითხრეს, რომ ჰამლეტის როლი უნდა შემესრულებინა, ეს ემოციურად ამაღელვებელი იყო ჩემთვის. ჩემთვის ორივე უმნიშვნელოვანესი ფიგურა და შემოქმედია. მაგრამ მთავარი როლის განსახიერება, დამატებით ემოციური და საპასუხისმგებლო ამბავია.საცდელი სარეპეტიციო გავლა გვქონდა, გაკეთდა შეფასება და როლებიც გადანაცვლდა. რა თქმა უნდა, ვფიქრობდი, როგორ შეიძლება ანზორ ერქომაიშვილის როლი შევასრულო-მეთქი. თუმცა ჩაირთო თუ არა კამერა, პირველივე მომენტიდან გადავერთე მის სამყაროში. ეს არის დიდი სიამოვნება და ბედნიერება. ძალზე საინტერესო სამუშაო. ანზორ ერქომაიშვილს ბავშვობიდან ვიცნობ ძალიან კარგად. მასთან უმცროს-უფროსული მეგობრული ურთიერთობა მაკავშირებდა. მუდამ საქმიანი, მჭიდრო და სიღრმისეული ურთიერთობა მქონდა. ბატონი ანზორის ყველა ქმედება, დამოკიდებულება, აზრი, ბუნებრიობა ჩემთან ახლოს იყო. ეს ვიცოდი და გარდასახვისას მისი შესწავლა არ დამიწყია. შემდეგ ფოტოები და ვიდეომასალა რომ ვნახე, ისეთი მსგავსებაა, რომ მართალი ვთქვა, მეც ძალიან გამიკვირდა.  ვინ შეასრულებს ჰამლეტ გონაშვილის როლს ჯერჯერობით არ არის ცნობილი. ანზორის მამის, დავით ერქომაიშვილს როლს ცნობილი ბიზნესმენი ზურაბ ჩხაიძე ითამაშებს, ბაბუის - არტემის როლს ირაკლი კავსაძე ასრულებს. კიდევ შემოგვემატებიან მსახიობები. გურიის კადრები გადაღებულია, შემდეგი გადაღება თბილისში იგეგმება.  ფილმში თამაშის გამოცდილება 2009 წელს დიდმა რეჟისორმა - ნანა ჯანელიძემ შემძინა. ამ ფილმში ქართული გალობის ისტორიაა მოცემული და ის პოპულარობით სარგებლობს. მე მასში წმინდა ექვთიმე აღმსარებლის როლი შევასრულე. ეს გახლავთ ფილმი ქართული საგალობლების გადამრჩენლის ცხოვრებაზე. ესტატე კერესელიძეს (შემდეგში ექვთიმე აღმსარებელს) ძალიან რთულ დროში მოუწია მოღვაწეობა. ნანა ჯანელიძის ხედვით, მე დავკავდი მის როლზე. ვიზუალური მხარის და ასევე ჩემი პროფესიული ცოდნის გათვალისწინებით, მან ეს როლი მე მანდო. როცა წმინდანი უნდა განასახიერო, ძალიან დიდი პასუხისმგებლობაა, ურთულესია. თავიდან ბოლომდე მას უნდა ემსგავსო და შენსას ვერაფერს შეიტან. ასევე ძალიან საპასუხისმგებლოა ანზორ ერქომაიშვილის როლის განსახიერება. აქაც ვერ დაუშვებ იმას, რომ თავისუფლად შეხედო ამ ყველაფერს. ძალიან სპეციფიკური პერსონაჟია თავისი მიდგომით, დამოკიდებულებით და ასე შემდეგ. კი, იყო ერთი მომენტი, თავს რომ ეუბნები, როგორ შემიძლია მე ანზორ ერქომაიშვილის როლის შესრულებაო... კიდევ უფრო ადრე, ბავშვობაში, გოგი თოდაძესთან მიმუშავია, პატარა უფლისწულის როლს ვასრულებდი ეგზიუპერის ამავე სახელწოდების სპექტაკლში. მსახიობობა ბავშვობის გატაცება იყო...***მე დღეს ვხელმძღვანელობ 46 წლის წინ დაარსებულ ანსამბლს - "მართვეს".  ქალბატონმა თეა წულუკიანმა ფოლკლორის ცენტრთან კონსულტაციის შემდეგ დამნიშნა "მართვეს" სამხატვრო ხელმძღვანელად. შეკითხვაზე, ამდენი დიდი საქმიდან თუ რომელი იყო მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი, ბატონი ანზორი დაფიქრდა და თქვა, ეს არის "მართვეო". ჩემი ვალია, ამ ანსამბლს ისე გავუძღვე, როგორც ამას ანზორ ერქომაიშვილი ისურვებდა. ვცდილობ, პატარა დონით თუ ხარისხით მას მივუახლოვდე როგორიც იყო ბავშვებთან ურთიერთობაში, რაც გამიგია ანდა, შემსწრე ვყოფილვარ. გარდა ამისა, ვარ ანსამბლ "რუსთავის" წევრი. ქართული კულტურა ამ ანსამბლის გარეშე არ არსებობს.მე ანზორ ერქომაიშვილის მიმართ პასუხისმგებლობას ვგრძნობ და ეს პასუხისმგებლობა გამოიხატება ყველაფერში - საქმის მიმართ დამოკიდებულებაში.  წარმოუდგენელია ამ სიმაღლის პიროვნებას ემსგავსო, მაგრამ ამაზე ფიქრი სწორ გზაზე გაყენებს და მისი საქმის გაგრძელებაში გეხმარება. "შავი შაშვი" ჰქვია ფილმს, ცნობილი გურული სიმღერაა, ერქომაიშვილები ასრულებენ, უნიკალური სიმღერა და ჩანაწერი არსებობს. არსებობს წიგნი, ბატონი ანზორის მონათხრობი, რომელსაც ჰქვია "ბაბუა". მასში მოთხრობილია მათი ოჯახის ისტორია. იქ შავი შაშვის თემაა. მოკლედ, ფილმის ნახვისას მიხვდებით, რატომ ჰქვია მას ეს სახელი.ფილმის პრემიერა 2025 წლის ბოლოს შედგება.

1731436032

"მთავარია, მაკრატელი აიღო, მოჭრა ერთი და გამოსჭრა, მერე მეორე... იმდენი ლექსი დაგროვდა..." - 85 წლის ბესიკ ხარანაული ახალ კრებულზე მუშაობს

11 ნოემბერს ბესიკ ხარანაული 85 წლის გახდა. წელს გრიპით შეხვდა დაბადების დღეს, ცოტა უგუნებოდ."გრიპი გამიგრძელდა, ვერ ვარ ყოჩაღად. გამაწვალა..." - უთხრა პოეტმა "პრაიმტაიმს". მისი პოეზიის თაყვანისმცემლებს კი გაგახარებთ. 85 წლის ბესიკ ხარანაული ახალ კრებულზე მუშაობს. ბესიკ ხარანაული: მე სულ ვმუშაობ, სულ. მთავარია, მაკრატელი აიღო, მოჭრა ერთი და გამოსჭრა, მოჭრა მეორე და... ასე შემდეგ. იმდენი ლექსი დაგროვდა...***პოეტმა საკუთარი დაბადების დღე ამ ლამაზი ლექსით უკვდავყო."მე დავიბადე, გამოველ მზეზე,მაგრამ მზის ნაცვლად ხმელი ფოთოლიბზინავდა მაღლა,და მზედ იმიტომ მოჩანდა მხოლოდ,რომ ტრიალებდა შავი ცის ფონზე.დიახ, მზე იყო ხმელი ფოთოლი,მაგრამ არ იყო იგი ედემის;მას ჩვენი ქუჩის მტვერი ეყარადა ეტყობოდა ნაფეხურები.მზე არ მათბობდა, რადგან არ იყოის შემოსილი ოქროსფერ მატყლით,მზე - თავმომწონე კაცმა ატყორცნაფეხით კონსერვის თეთრი კოლოფი.შეხედა კაცმა და გაუკვირდა,რომ თავისქალა ბრუნავდა ცაზედა საუბარი სპორტის შესახებშეცვალა ყოფნა-არყოფნის თემით.ნოემბრის თვეში, როდესაც ხეზეთავს ვეღარ იჭერს ხმელი ფოთოლი,მე დავიბადე."

1731095378

"ამ ორ ანგელოზს მომაკვდავის სულის გაცილება ევალება. მათ ადამიანის გარეგნობა აქვთ, მყარად ჩასჭიდებენ ხელს სულის "თხელ სხეულს" და..." - რას გადის სული გარდაცვალებისას

ადამიანს სულ თან დევს სიკვდილის შიში, იმ შეუცნობელი მდგომარეობის, რომელიც გარდაუვალია. რა მოსდის სულს გარდაცვალებისას, გვაინტერესებს, ცხადია.არის თუ არა რეალური, ამ დროს, ანგელოზებისა და ეშმაკების გამოცხადება? ნაწყვეტი მღვდელ მონაზონ სერაფიმე როუზის წიგნიდან - „სული გარდაცვალების შემდეგ“. ***"მომაკვდავს სიკვდილის ჟამს ჩვეულებრივ ორი ანგელოზი ხვდება. აი, როგორ აღწერს ამას ავტორი წიგნისა – "ბევრისთვის დაუჯერებელი...":"და როცა მან (მოხუცმა მომვლელმა) ეს სიტყვები წარმოთქვა ("სასუფეველი ცათა დაუმკვიდროს მას, საუკუნო განსვენება..."), ჩემ გვერდით ორი ანგელოზი გამოცხადდა. ერთში, რატომღაც, ჩემი მფარველი ანგელოზი შევიცანი, ხოლო მეორე უცნობი იყო" (მოგვიანებით ერთმა ღვთისმოსავმა მწირმა განუმარტა მას, რომ ის მეორე "შემხვედრი ანგელოზი" იყო).წმინდა თეოდორა, რომლის სიკვდილშემდგომი გზა "საზვერეებში" აღწერილია წმინდა ბასილი ახლის ცხოვრებაში (X ს. ხს. 26 მარტს), მოგვითხრობს:"როცა მთლად დავუძლურდი, მაშინ ჩემკენ მომავალი უფლის ორი ანგელოზი ვიხილე ლამაზი ჭაბუკების სახით: პირნათელნი, სიყვარულით მომზირალნი, სპეტაკ თოვლივით თეთრი თმებითა და ოქროსებრ გაბრწყინებულნი; ელვასავით ნათელი სამოსი ემოსათ და მკერდზე ჯვრის სახედ ოქროს სარტყელი ეკრათ".VI ს. გალიელი ეპისკოპოსი წმინდა სალვია სიკვდილის საკუთარ გამოცდილებას შემდეგნაირად აღწერს: "ოთხი დღის წინათ, როდესაც ჩემი სენაკი შეიძრა და მკვდარი მიხილეთ სარეცელზე, მაშინ ორი ანგელოზის მიერ ცაში ვიყავი ატაცებული" (წმიდა გრიგოლი ტურელი, "ფრანკების ისტორია" VII,1).ამ ანგელოზებს მომაკვდავის სულის საიქიო ცხოვრების გზაზე გაცილება ევალებათ და არაფერია გაურკვეველი არც მათს საქციელში და არც მათს გარეგნობაში – მათ აქვთ ადამიანის გარეგნობა, ისინი მყარად ჩასჭიდებენ ხელს სულის "თხელ სხეულს" და მიჰყავთ. "ნათელმა ანგელოზებმა ხელში აიყვანეს იგი (სული)" (წმიდა თეოდორა); "ანგელოზებმა ამიყვანეს ხელში და გამიყვანეს პირდაპირ საავადმყოფოს კედლიდან..." ("ბევრისთვის დაუჯერებელი..."); წმიდა სალვიაც "ორმა ანგელოზმა აღიპყრა ხელთ" და სხვა მრავალი მსგავსი მაგალითის მოყვანაც შეიძლება.ამიტომ არ შეიძლება მტკიცება, რომ ეს "მანათობელი არსება" თანამედროვე შემთხვევებიდან, რომელსაც არ აქვს გარეგნული ფორმა, რომელიც არსად არ მიაცილებს სულს, რომელიც საუბრობს მასთან და რომელიც განვლილი ცხოვრების "დაბრუნებულ კადრებს" უჩვენებს მომაკვდავს – საიქიო ცხოვრებაში თანმხლები ანგელოზია. ანგელოზად წარმოჩენილი ყოველი არსება, სინამდვილეში ანგელოზი არ არის, "რამეთუ თვით იგიცა ეშმაკი იცვალისვე ანგელოზად ნათლისა" (II კორ. 11,14). ამიტომ, დარწმუნებით შეიძლება ითქვას, არსებები, რომლებსაც ანგელოზის გარეგნობაც კი არ აქვთ – ანგელოზები არ არიან. ამდენად, თანამედროვე "სიკვდილშემდგომ" გამოცდილებებში ანგელოზებთან შეხვედრა, როგორც ჩანს, ყოველთვის საეჭვოა, რის განმარტებასაც ქვემოთ შევეცდებით.***სიკვდილის მომენტში, მსგავსი ხილვების შესახებ, მართლმადიდებელ წმინდანთა ცხოვრებებში, მრავალი ამბავია მოთხრობილი, რომლის მიზანიც, ჩვეულებრივ, ისაა, რომ მომაკვდავი შეშინდეს და საკუთარ ცხოვრებაზე იზრუნოს.წმინდა გრიგოლი თავის "საუბრებში" გვიამბობს, მაგალითად, ერთ მდიდარზე, რომელიც მრავალი ვნების მონა იყო. მან "სიკვდილამდე ცოტა ხნით ადრე, თავის წინაშე მდგომი საძაგელი სულები დაინახა, რომლებიც რისხვით ემუქრებოდნენ ჯოჯოხეთის სიღრმეში ჩაყვანით... მთელი ოჯახი გარს ეხვია ტირილითა და გოდებით. მართალია, ისინი ვერ ხედავდნენ იქ მყოფ ბოროტ სულებს და მათ საშინელ შემოტევებს, მაგრამ მათ შეეძლოთ ეთქვათ ავადმყოფის საკუთარი განაცხადით – მისი ფერდაკარგული სახიდან და აკანკალებული სხეულიდან, რომ იქ ბოროტი სულები იმყოფებოდნენ. ამ საშინელი სანახაობისგან სასიკვდილოდ ზარგან­ხდილი ავადმყოფი ლოგინში წრიალებდა და ქანცგაწყვეტილმა და სასოწარკვეთილმა დაიყვირა: "დილამდე მადროვეთ, გათენებამდე მაინც მოიცადეთ!" – აქ შეწყდა მისი სიცოცხლე" (IV, 40).წმინდა გრიგოლი სხვა მსგავს შემთხვევებსაც გვიამბობს, ასევე ბედა თავის წიგნში – "ინგლისის ეკლესიისა და ერის ისტორია" (წგ. V, თავ. 13,15). მსგავსი შემთხვევები XIX საუკუნის ამერიკაშიც კი არ წარმოადგენდა იშვიათობას: ახლახან დასტამბული ანთოლოგია XIX საუკუნის მოუნანიებელ ცოდვილთა სიკვდილის ჟამის ხილვებს შეიცავს, რომლებიც ამგვარადაა დასათაურებული: "ამომიყვანეთ ცეცხლიდან!", "მიხსენით, შეპყრობილი ვარ!", "მე ჯოჯოხეთში მივდივარ!" და "ეშმაკი მოდის, ჩემი სულის ჯოჯოხეთში წასაყვანად" ("მარადისობის ხმები", ნიუ-იორკი, 1973 წ.). ეშმაკები თვითონ სთავაზობენ განსაცდელ ადამიანს იმგვარ საცდურებს, როგორიც მათ სულიერ ცნობიერებასა და მოლოდინს შეეფერება. ეშმაკები საზარელი სახით შეიძლება მოევლინონ მათ, ვისაც ჯოჯოხეთის შიში აქვთ, რათა ეს ადამიანები სასოწარკვეთაში გარდაიცვალონ! ვისაც ჯოჯოხეთის არსებობის არ სჯერა (ან პროტესტანტებს, რომლებსაც სწამთ, რომ მათი ხსნა "საიმედოა" და ამის გამო ჯოჯოხეთის არ ეშინიათ) ბუნებრივია, რომ ეშმაკები მათ სხვა საცდურს სთავაზობენ და ასე ცხადად არ ააშკარავებენ თავიანთ ბოროტ ზრახვებს. უკვე საკმარისად ტანჯულ ქრისტიან მოღვაწეს კი ეშმაკი უკვე საცდუნებლად მოევლინება და არა – შესაშინებლად.ამის კარგი მაგალითია სიკვდილის ჟამს წმინდა მოწამე მავრას გამოცდა ეშმაკებისგან. როდესაც წმინდა მავრა და მისი ქმარი, წმინდა ტიმოთე, ჯვარზე იყვნენ გაკრულნი ათი დღის განმავლობაში, ეშმაკი განსცდიდა წმინდა მავრას. ამ წმინდანთა ცხოვრებაში მოთხრობილია, თუ როგორ უამბობდა ჯვარზე გაკრული წმინდა მავრა მასთან ერთად ჯვარცმულ მოწამე ტიმოთეს თავის განსაცდელზე:"მხნედ იყავ, ძმაო, და განაგდე ძილი; იღვიძებდე და გულისხმაჰყავი, თუ რა ვიხილე: სულიერი აღტაცების მდგომარეობაში ვიყავი და მეჩვენა, რომ ჩემს წინ ადამიანი იდგა და ხელთ ეპყრა რძითა და თაფლით სავსე სასმისი. მან მითხრა: – აიღე და შესვი ეს სასმისი; მაგრამ მე ვკითხე: – ვინა ხარ? მიპასუხა: – უფლის ანგელოზი. მაშინ მივუგე: – ვილოცოთ უფლისა მიმართ. მითხრა: შენთან იმისთვის მოვედი, რომ წამება შეგიმსუბუქო. ვხედავდი, რომ ძალიან გშიოდა და გწყუროდა, რადგან აქამდე ლუკმა არ მიგიღია. კვლავ ვკითხე: – ვინ აღგძრა შენ ჩემს მოწყალებად? და რა შენი საქმეა ჩემი მოთმინება და მარხვა? განა არ იცი, რომ ღმერთს ადამიანისთვის შეუძლებლის აღსრულებაც შეუძლია? ლოცვა აღვავლინე და დავინახე, რომ იმ ადამიანს პირი დასავლეთით მიექცია. ამით მივხვდი, რომ ეს იყო სატანის ხიბლი და ჯვარზე ჩვენი ცდუნება უნდოდა. მერე უეცრად ის ჩვენება გაქრა. შემდეგ სხვა ადამიანი მოვიდა და მომეჩვენა, რომ რძისა და თაფლის მდინარესთან მიმიყვანა და მითხრა: – შესვი. მაგრამ მე ვუპასუხე: – აკი გითხარი, რომ არც წყალს და არც სხვა რამ მიწიერ სასმელს არ მივიღებ, სანამ უფალ იესო ქრისტესთვის სიკვდილის სასმისს არ შევსვამ, რომელსაც იგი თავად განმიზავებს ცხონებითა და მარადიული ცხოვრების უკვდავებით. ამას რომ ვეუბნებოდი, ის მდინარიდან სვამდა და უცებ გაქრა ისიც და მასთან ერთად მდინარეც" ("ცხოვრება წმიდა მოწამე ტიმოთესი და მავრასი". 3 მაისი). წმიდა მოწამე მავრას მესამე გამოცხადებაზე, როდესაც მას ნამდვილად ანგელოზი გამოეცხადა, ქვემოთ ვისაუბრებთ, მაგრამ აქედანაც უკვე ცხადია, თუ რაგვარი სიფრთხილე მართებს ქრისტიანს სიკვდილის ჟამს მოვლენილი "გამოცხადებებისადმი".დოქტორები ოსისი და ჰარალდსონი, რომლებსაც "მედიუმებთან ურთიერთობის უშუალო გამოცდილება ჰქონდათ", მომაკვდავისა და სპირიტიზმის გამოცდილებებს შორის ზოგიერთ მსგავსებას აღნიშნავდნენ, მაგრამ ისინი ხაზს უსვამენ მნიშვნელოვან "თვალშისაცემ სხვაობასაც": "მიწიერის მსგავსი ცხოვრების გაგრძელების ნაცვლად (რომელსაც მედიუმები აღწერენ), სიკვდილგანცდილნი არსებობის და მოქმედების სრულიად ახალი ტიპის გარემოში ხვდებიან" ("სიკვდილის ჟამს" გვ. 200). სინამდვილეში, "სიკვდილშემდგომი" გამოცდილების სამყარო ჩვეულებრივი მედიუმიზმისა და სპირიტიზმის სამყაროსგან მთლად არ განსხვავდება; და მაინც, ეს ის სამყაროა, სადაც ეშმაკთა საცდურებია და სადაც არა მარტო შესაძლებელია ეს საცდურები, არამედ აუცილებლად უნდა ველოდეთ მათ – განსაკუთრებით ჩვენს დროში, როდესაც მოწმე ვხდებით სულ უფრო ახალ-ახალი სულიერი საცდურებისა და ვხედავთ თვით "სასწაულებსა დიდ-დიდსა და ნიშებსა ვიდრე ცთუნებამდე, უკუეთუმცა შეუძლეს, რჩეულთა მათცა" (მათ. 24,24). ამიტომ ჩვენ მაინც დიდი სიფრთხილე გვმართებს "მანათობელი არსებებისადმი", რომლებიც თითქოსდა სიკვდილის მომენტში ცხადდებიან. ისინი ძალიან გვანან "ნათლის ანგელოზად" წარმომდგარ ეშმაკებს, რომლებსაც არა მარტო თავად მომაკვდავის ცდუნება სურთ, არამედ იმათიც, ვისაც ისინი შემდეგ უამბობენ გადახდენილ ისტორიას, თუკი ამქვეყნად მობრუნდებიან (რომლის შესაძლებლობაც, რა თქმა უნდა, ეშმაკებმა კარგად უწყიან).საბოლოოდ, ჩვენი მსჯელობა ამ და სხვა "სიკვდილშემდგომ" გამოცდილებაზე მაინც მათგან მომდინარე სწავლებას უნდა ეყრდნობოდეს და სულ ერთია ამას სიკვდილის მომენტში დანახული "სულიერი არსებები" გადმოსცემენ, თუ უბრალოდ ამ მოვლენაში იგულისხმება ან გამომდინარეობს მისგან.ზოგიერთი იმათგანი, ვინც "მოკვდა" და კვლავ დაბრუნდა, ჩვეულებრივ ისინი, ვინც ძალიან რელიგიური იყო ან შემდეგ გახდა ასეთი, "მანათობელ არსებას" აიგივებენ არა ანგელოზთან, არამედ ქრისტეს უხილავ მყოფობასთან. ამ ადამიანებში ამგვარი გამოცდილება ხშირად სხვა მოვლენას უკავშირდება, რომელიც მართლმადიდებელი ქრისტიანებისთვის, შესაძლოა ერთი შეხედვით ყველაზე იდუმალად წარმოჩნდება იმ მოვლენათაგან, რომლებიც თანამედროვე სიკვდილშემდგომ გამოცდილებებში გვხვდება – ესაა "ზეცის" ხილვა."თარგმნა მარიამ ნიაურმა

1731080220

"დავბერდი... არ ვვარგივარ. ჩემი თავი აღარ მომწონს. თავს პომადით ვიახალგაზრდავებ" - კოლორიტი გიდი 69 წლის გახდა

"მე არც დიდი მწიგნობარი ვარ და არც მჭევრმეტყველი, არც ენები ვიცი. პატრიოტი ვარ და შემართული ვყვები. ალბათ, ეს მოსწონთ“ - ამბობს "პრაიმტაიმთან" სვეტიცხოვლის გიდი, კოლორიტი ციცინო ზივზივაძე, რომელიც 8 ნოემბერს 69 წლის გახდა. ციცინო ზივზივაძე: არ ვარ ახალგაზრდა, დავბერდი, ძველებური შემართება და ენთუზიაზმი აღარ მაქვს. ასაკი მაინც ასაკია. რა ყოჩაღად არ უნდა იყო, დროს მაინც ვერ შეაჩერებ. მაინც გეტყობა... თავს პომადით ვიახალგაზრდავებ. ასაკში აღარ მომწონს ჩემი თავი, არ ვვარგივარ და ტუჩსაცხს ვხმარობ. ვისვამ ვარდისფერ ან იასამნისფერ პომადას. მჩუქნიან ხოლმე, მეც ვისვამ... შლაპების კოლექცია მაქვს. მიყვარს ქუდები.დაბადების დღეების გადახდა არ მიყვარს. სამშობლო ყველაფერია. სამშობლოს სიყვარულმა მიმიყვანა 9 აპრილს მიტინგზე. მთავრობის სასახლესთან ვიდექი, როდესაც რუსული ტანკები თავს დაგვესხნენ. იქ ან მოვკვდებოდით, ან გადავრჩებოდით. წავედით თავგანწირვაზე. თავს ყველაზე უძვირფასესს ვწირავდი, ანუ სამშობლოს. პატრიარქმა დაშლისკენ მოგვიწოდა. ჩვენ არ შეგვშინებია. წინა ხაზზე ჩემს დასთან, დარეჯანთან ერთად ვიდექი. ის შეეწირა ცხრა აპრილს, მე ნიჩბით დავიჭერი. ნაკერები დამადეს. იარა დამრჩა, თხემის არეში თმა ფარავს...სვეტიცხოველში არავინ რომ არ შედიოდა, იმ დროიდან ვესწრებოდი წირვა-ლოცვას. სამთავროს დედათა მონასტრიდან ოთხი მონაზონი ესწრებოდა წირვას და მე. საერო მონაზონს მეძახდნენ. კომკავშირელები მიშლიდნენ იქ სიარულს. დირექტორი მავიწროებდა ამის გამო. მაგრამ მე არ ვეპუებოდი, მაინც დავდიოდი...ვიცნობდი მამა გაბრიელს. მის კელიაში რომ შეხვიდოდი, ქადაგებდა. იცოდა ძველი და ახალი აღთქმა და საოცრად ქადაგებდა. უკეთილშობილესი იყო. ჭეშმარიტი ბერი იყო. ყველაფერს გეტყოდა, რასაც იმ დროს ფიქრობდა... რასაც გეტყოდა, უნდა მიგეღო. სასწაული: სასწაულია ის, რომ ცნობილი გავხდი. მე ჩემთვის, ჩუმად ვშრომობ, ვმუშაობ. წლებია მცხეთის ისტორიულ არქიტექტურულ მუზეუმში ვმუშაობდი. ბოლო წლებია დამოუკიდებელი გიდი ვარ. და ამ დროს ხალხმა გამხადა პოპულარული. მაქებენ, სხვადასხვა ეპითეტებით მამკობენ. ძალიან მრცხვენია. ეს წყალობაა თუ რისხვაა, ვერ გეტყვით. ცნობილი რომ გავხდი, ალბათ, უფრო სასწაულია. მე არც დიდი მწიგნობარი ვარ და არც მჭევრმეტყველი, არც ენები ვიცი, მაგრამ ღმერთის ნება იყო, რომ ხალხს გავეცანი... პატრიოტი ვარ და შემართული ვყვები ჩვენი ქვეყნის, სვეტიცხოვლის ისტორიას. ალბათ, ეს მოსწონთ. თორემ პოპულარობაზე რა გითხრათ, ამას რომ მეუბნებიან, სად წავიდე აღარ ვიცი.მე პატრიოტი ვარ, ისტორიკოსი ვარ და ჩემი ქვეყნის ისტორიას ხომ არ გავაყალბებ?! ამიტომ რუსებს ყოველთვის ვეუბნები ვინც არიან. ოკუპანტები რომ არიან. მოსკოველი რუსი განათლებულია და მან ისტორიაც კარგად იცის და თავისი ქვეყნის ოკუპანტობაც, როგორ ანადგურებდა ქართულ კულტურას. ისინი მაქებენ კიდეც, ყოჩაღ, პატრიოტი ხარო! ასე რომ, მე სიმართლეს ვამბობ, მართალი ადამიანი კი სალ კლდეზე მაგარია.  

1730905173

"სამშობლოდან ქართველის გაქცევა, ღვთისმშობელს სწყინს. არ მიატოვოთ საქართველო. ადამიანი სადაც დაიბადება, იქ გადმოდის მასზე კურთხევა" - მამა გაბრიელი

 გაბრიელ ბერის ნათქვამი სიტყვა იმდენად სათნო იყო ღვთისთვის, რომ ის მაშინვე სრულდებოდა. ჩვენი დროის უდიდეს წმინდანს საქართველოს ყოველი გოჯი და მისხალი სტკიოდა. როცა საქართველოზე დარდი მოაწვებოდა, მონაზონს დაუძახებდა თურმე და "იავნანას" ამღერებდა. ვაი, იმ ბერსა და მონაზონს, ვისაც თავისი ერის სატკივარი არ სტკივაო, ამბობდა.  არ მოსწონდა, როდესაც ქართველები საქართველოს ტოვებდნენ და სამუშაოდ და საცხოვრებლად მიდიოდნენ უცხოეთში. ნაწყვეტი მისი სულიერი შვილების ნაამბობიდან.მამა გაბრიელი: სამშობლოდან ქართველის გაქცევა, ღვთისმშობელს ძალიან სწყინს. არ მიატოვოთ საქართველო. არ განგირისხდეთ დედაღვთისმშობელი. ადამიანი სადაც დაიბადება, იქ გადმოდის მასზედ კურთხევა.ნეტავ, ვინ იქნება ის ბედნიერი, ვინც თამარ მეფის საფლავის ადგილსამყოფელს გაიგებსო, უთქვამს ერთხელ და თვალი დახუჭა თუ არა, იხილა, როგორ დასდგომოდა თამარ მეფე საკუთარ საფლავს და გაბრიელს ეძახდა: აქ ვარ გაბრიელ, აქაო. მაშინვე ვიცანი ის ადგილიო, უყვებოდა მერე მამა გაბრიელი სულიერ შვილებს."მე ვიცი, სადაც არის თამარ მეფის საფლავი, ოღონდ თვითონ გამოჩნდება. სანამ მუზეუმიდან ანჩის ხატს არ გამოიტანენ, სანამ აწყურის ღვთისმშობლის ხატი არ გამოჩნდება და ივერიის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატი არ ჩამოვა ათონის მთიდან, როგორ გაბრწყინდება საქართველო?"ივერიის ღვთისმშობლის ხატი გამორჩეულად უყვარდა გაბრიელ ბერს, "ცისა და ქვეყნის დედუფალს" უწოდებდა და ქებით განადიდებდა.1912 წელს ივერიის მთიდან შემოწირული ხატის წინ მამა გაბრიელი საათობით იდგა მუხლმოდრეკილი და ხელაპყრობილი, თავისი ბრწყინვალე ხმით "ღირს არსს" უგალობდა და საქართველოს მომავალს ევედრებოდა. როცა ჰკითხეს, რატომ არ იქადაგა ქრისტიანობა დედაღვთისმშობელმა საქართველოშიო. მან კი უპასუხა: ის ხომ დედუფალია ცისა და ქვეყნისა და უფალს არ უნდოდა, მის დედას კარდაკარ ევლო... მის სენაკში შეკრებილი ადამიანები დიდ სულიერ შვებას გრძნობდნენ, როცა გაბრიელ ბერის სიტყვა სასწაულებრივად აახლოებდა მათ უფალთან... ბერზე ღვთის მადლი გარდამოდიოდა და მისი ხმით უფალი საუბრობდა. მამა გაბრიელი: ეს ჯვარი მე თქვენამდე სულ სისხლით ვატარე. ნეტავ, ცოტათი მაინც გამიგოთ, ნეტავ ცოტათი მაინც გესმოდეთ ჩემი. ადამიანთა სიყვარულმა შიო მღვიმელი 12 მეტრიან ჭაში ჩაიყვანა და იქ მოღვაწეობდა 15 წელიწადი. განა ეს ადვილი იქნებოდა?ამას იტყოდა თვალცრემლიანი. მერე უეცრად შეიცვლებოდა, ხელებს გაშლიდა და სარკასტულად წამოიძახებდა: დაყუდებული ვიყავი, წმინდანი წმინდანზე მეცხადებოდა, გაბრიელ, გეყოფა, რას შვებიო?მონაზონ პარასკევას ნაამბობიდან:ერთხელ, როდესაც ფეხს ვბანდი, მითხრა, უფალმა შენს თვალთაგან საიდუმლოება დაფარა. დავიბენი და  ვთხოვე განემარტა ნათქვამი. თუ საჭიროა, უფალი თვითონ მიგახვედრებსო, მიპასუხა. შემდეგ მივხვდი, რომ ფეხები ჰქონდა საოცრად ფაფუკი, ძალიან თეთრი, ოდნავ სხვანაირი მოყვანილობის, ძალიან ნაზი, მოვარდისფრო კანი, ჩვილ ბავშვებს რომ აქვთ. ანგელოზებს რომ ხატავენ, ისეთი ფორმის. მამა გაბრიელი: ზოგი ამბობს, როდის გაბრწყინდება საქართველოო?.. კი მაგრამ, დალოცვილო, აღსარება თქვი, ეზიარე, ვინ გიშლის ცხონებას. ფიალა ავსებულია და სადაცაა უფალი გადმოანთხევს. ღვთისმშობელი მალე შეიწყალებს საქართველოს, ოღონდ ის სულ სხვა სიკეთე იქნება... 

1730494081

"სანამ ის ქვები თავის ადგილს არ დაუბრუნდება, არასდროს დაწყნარდება იქაურობა..." - 2 ნოემბერი მამა გაბრიელის ხსენების დღეა

2012 წლის 20 დეკემბერს, საქართველოს სამოციქულო ავტოკეფალიური მართლმადიდებელი ეკლესიის წმინდა სინოდის განჩინებით, არქიმანდრიტი გაბრიელი (ურგებაძე) წმინდანად შეირაცხა სახელით - ღირსი მამა გაბრიელი აღმსარებელი და სალოსი. მისი ხსენების დღედ დაწესდა 2 ნოემბერი.მამა გაბრიელი მძიმე დროებაში მოგვივლინა უფალმა. თუმცა როგორც ამბობდა, ვერ შევიცანით, ვერ დავაფასეთ... უამრავი სასწაულის წყალობით რწმენაში ბევრი მოაქცია. მისი სულიერი შვილები გასაოცარ ისტორიებს ჰყვებიან წმინდა მამაზე...მანანა ხორბალაძე მამა გაბრიელის სულიერი შვილია. 23 წელია ბელგიაში ცხოვრობს. ანტვერპენში შერყეულმა ჯანმრთელობამ ჩაიყვანა. ყველაფერი კი, ფერისცვალების დღესასწაულზე დაიწყო...ის, რაც ჩვენი დროის უდიდესი წმინდანის სულიერმა შვილმა "პრაიმტაიმს" უამბო, რწმენაში ნამდვილად განგამტკიცებთ.მანანა ხორბალაძე: მამა გაბრიელი მაშინ გავიცანი, ეკლესიური ცხოვრება ახალი დაწყებული რომ მქონდა. ბევრი ჩემი განსაცდელის შედეგად ქრისტეს გზას შევუდექი. შეუძლებელია დალხინებული ადამიანი უფალთან მივიდეს. ღმერთს ტკივილით და განსაცდელით პოულობ. მადლობა ღმერთს და დიდება უფალს ამისთვის.სიმსივნე მარჯვენა საკვერცხეზე მქონდა. ექვს თვეში მარცხენაზეც განვითარდა. მაშინ უფალმა გადამარჩინა. საოპერაციოში დავინახე მაცხოვარი... მერე კლინიკური სიკვდილი მქონდა.ეკლესიური ცხოვრება ამის შემდეგ დავიწყე. კითხვის გასაგრძელებლად დააწკაპუნეთ.***მამა გაბრიელის წინასწარმეტყველებანი„…ათასი უბედურება მოდის: მიწისძვრები, ინფექციები, დაავადებები. ახლა ახალი ვირუსი შემოდის: ჩირქით და მუწუკებით აისახება და ვილოცოთ, შეგვიწყალოს უფალმა. თუ ვართ ამის ღირსნი…შვილებო, არ გაცდუნოთ ბოროტმა: გაარჩიეთ შავი და თეთრი. რწმენას მიხედეთ, მოყვასნო, რწმენას, თორემ ძალიან გიგიჭირდებათ მალე.შვილებო, აღარ არის (ტაძრების) შენების დრო, აღარ, მოყვასნო. რაც არის აშენებული, ისიც მალე ძალას დაკარგავს და აღარ იქნება ლოცვა იმ ადამიანებისთვის, ვინც წყეულის ბეჭედს მიიღებს…ჩიპი აქაც მალე შემოვა, მოყვასნო. ხალხს ვერაფრით დაიყოლიებენ, მორწმუნე ერზე მაქვს საუბარი, თორემ სხვაზე რა გითხრათ, იმას მოიგონებენ, რომ ვითომცდა ეს ჩვენი შვილებისა და შვილიშვილებისთვის, პატარებისთვის იქნება საჭირო, რომ არ დაიხოცონ, რომ არ შეხვდეთ ვირუსი და არ დაავადდნენ სხვადასხვა დაავადებისგან.ვიცი, ბევრი მორწმუნე ჩაიდგამს და ბევრი სამღვდელო პირი ცდუნდება: ვერ დათმობენ კეთილდღეობას და მერე ვაიმე, შვილებო. დაიჩიპებიან და აი, მერე, უკვე გამოჩნდება სატანა.ორმა ქვეყანამ თქვა უარი დაჩიპვაზე, მაგრამ ქართველ ხალხს, ცუდი ზნე აქვს: ყველაფერ ცუდს ჩვენი ერი ითვისებს. მაგრამ გონზე მოდით, გონს მოეგეთ, მოყვასნო. მალე შემოვა ეს საქართველოში და ავიცილოთ სატანის ნიშანი, შვილებო, ნუ დავიღუპავთ თავს. კარს არის მომდგარი ეშმაკის ნიშანი და დავიცვათ ერთმანეთი, შვილებო!მალე კავკასიონს ტალახი ჩამორეცხავს, შავი მიწა ჩამოიტანს და გაასწორებს. კარგია, თუ შორს, სადმე, სოფლებში მიწები და ადგილები გექნებათ. დაგჭირდებათ მალე მისი დამუშავება და საზრდოს მოყვანა, რათა თავი ირჩინოთ და გამოკვებოთ ერთმანეთი. როცა მოახლოვდება ის საშინელი დღეები, წინასწარ გაგაფრთხილებთ და გზას გიჩვენებთ.ნეტარ იქნება ის ადამიანი, რომელიც ამ დღეებს დაითმენს და უფალს სიხარულით შეხვდება. გეტყვით და გირჩევთ, რა უნდა დათესოთ და რა უნდა მოიყვანოთ. ბევრი ადამიანი პურის ნატეხს ყრის და არაფრად აგდებს. შეინახეთ, გაახმეთ, სანატრელი იქნება, შვილებო. ჩვენი პატრიარქი პურის ნაფხვენებს და კარტოფილის ნაფცქვენებს ახმობს და დარიალის ხეობაში ინახავს. საშინელი დღეები იქნება და უნდა დავძლიოთ, შვილებო, ერთმანეთის დახმარებითა და სიყვარულით“.„მე მესმის, რომ მოციქულთა დროიდან ამბობენ – ახლოს არის ჟამი. მაგრამ მერწმუნეთ, ქრისტეს საშინელი სამსჯავროს წინაშე ვიყო პასუხისმგებელი ამ სიტყვებზე, რომ მართლაც ახლოს არის ჟამი! თქვენ მოესწრებით ანტიქრისტეს“…„მაშინ მთავარი იქნება რწმენა, სასოება და სიყვარული ქრისტესი. ანტიქრისტე საშინელ შიშს მოიტანს ქვეყანაზე და მთავარია, თქვენ ამ შიშს გაუძლოთ. ელიას და ენუქის ბრძოლა ანტიქრისტესთან ტელევიზიით იქნება ნაჩვენები და ამისი ნახვა მრავალ იუდეველს მოაქცევს”…"საქართველოს ტერიტორიების გაყიდვას და დაკარგვას, ღვთისმშობელი არავის აპატიებს. ყველა დაისჯება.ბოლოს თბილისის თავს ორი ნაცრისფერი ფრინველი დასტრიალებდა (ბომბდამშენი ხომ არის ნეტავ?).რუსთაველს არ გაეკაროთ, ისეთი ამბავი იქნება...ფუნიკულიორზე რესტორანი რომ არის, მაგ შენობას ურევია იმ ეკლესიის ქვები, რომლებიც პარლამენტის შენობის ადგილას იდგა. სანამ ის ქვები თავის ადგილს არ დაუბრუნდება, არასდროს დაწყნარდება იქაურობა, სულ არეულობა იქნება. ის ქვები თავის ადგილს დაუბრუნდება.ვინც ამ არეულობაში და ომში მოჰყვება, მაგათთვის კარგია სულის ცხონებისათვის.ნუ შეგეშინდებათ, ღმერთი ყველგანაა, გული განიწმინდეთ და ისე ილოცეთ, დაგიფარავთ მაცხოვარი.სუსტებს ადრე გაიყვანს უფალი, ძლიერებს დატოვებს, ბოლო ჟამისთვის, რომ შეებრძოლონ ანტიქრისტეს საცდურებს.რომ იტყვიან უკვე, საქართველო აღარ არისო, აი, მაშინ შეიწყალებს ღვთისმშობელი ჩვენს ქვეყანას და ისეთი სასწაული მოხდება, რომ მალე იქნება საქართველო ნიკოფსიიდან დარუბანდამდის."წმინდა მამა გაბრიელი (ურგებაძე) 1993 წელი

1730493998

"ყოველ დღე მოჰქონდა ლექსებით სავსე რვეული და ასე გაგრძელდა მთელი წელიწადი. შეყვარებული ტარიელი სულ სხვანაირი იყო..." - ხევსური პოეტის უცნობი ისტორიები

"ის, რომ მე პოეზიისთვის არ მიღალატია და არ გადამიხვევია, ეს ჩემი მეუღლის დამსახურებაა" - თქვა ტარიელ ხარხელაურმა ხაშურის თოჯინების თეატრში, მკითხველთან შეხვედრაზე, 31 ოქტომბერს.იქვე მჯდომმა მეგობარმა და ჯგუფელმა, ჟურნალისტმა გოგი გოგოლაძემ მოულოდნელად სიტყვა ჩამოართვა."მთიდან ჩამოვიდა ცხვარში მყოფი ტარიელი და... მეორე კურსზე ვიყავით, სიყვარული რომ ეწვია. ყოველდღე მოჰქონდა 12 ფურცლიანი რვეული ორივე მხარეს ლექსებით გავსებული. ყველა შედევრი იყო! ყველა! არ ვიცი, ასეთი შემოქმედებითი სხვა რომელი პოეტი იყო, მსოფლიო მასშტაბით. თანაც ისე კი არ იფიქროთ, დღეს მოეტანა და ხვალ არა, ყოველ დღე მოჰქონდა ამდენი ლექსები და ასე გაგრძელდა მთელი წელიწადი. საოცრება ხდებოდა. შეყვარებული ტარიელი სულ სხვანაირი იყო, სულ სხვანაირი და მიხარია, რომ  დღესაც ერთად არიან" - თქვა გოგი გოგოლაძემ.ხევსურ პოეტს "პრაიმტაიმისთვის" მიცემულ ინტერვიუში ნათქვამი აქვს, რომ მარინა მისი მუზაა და რომ მან გადაურჩინა აქა-იქ მიწერილი ლექსები დაკარგვას. თუმცა მაშინ, სტუდენტობისას, გოგონები რომ მთიდან ჩამოსული გულწრფელი ბიჭის ავთენტიკური პოეზიით ინტერესდებოდნენ, მარინა თავს შორს იჭერდა.ტარიელ ხარხელაური: ჩემს გარშემო სუსტი სქესის ცვენა იყო. იცოდნენ, რომელ აუდიტორიაში მქონდა ლექცია და კართან გროვდებოდნენ. იშვიათი ეგზემპლარივით მათვალიერებდნენ. მინდოდა იმაზე მეტი გამოვჩენილიყავი, ვიდრე ქალაქელები იყვნენ. მარინა ერთადერთი გოგო იყო, რომელიც ჩემით არ დაინტერესებულა. გოგოები რომ მეხვეოდნენ, ის ჩემ სიახლოვეს არ მოდიოდა. ახლა მივხვდი, მგლის პრინციპი ჰქონდა არჩეული. სადაც თვითონ ბინადრობს, იქ არ ნადირობს. მივხვდი, რომ როგორც პოეტი, არ ვაინტერესებდი. მე კი ის ჩემს მუზად ვაქციე. ჩემი მუზა მხოლოდ ჩემი მეუღლეა. მარადიულ სახედ ერთი ქალი უნდა შექმნა. ყველა ლირიკული ლექსი მისადმი მაქვს მიძღვნილი...გოგი გოგოლაძე "პრაიმტაიმს" უყვება მეგობარზე, რომელიც სტუდენტობის შემდეგ, არც შეცვლილა და ის დღემდე ალალი და გულწრფელია.გოგი გოგოლაძე: ტარიელს ძალიან გაკრული ხელი აქვს, ახალი ლექსების რვეულს რომ მოიტანდა, გვიჭირდა ამოკითხვა, რებუსებივით ვხსნიდით და გვისწორებდა. მერე ჩვენ ამ რვეულებს ვიწერდით, ვათეთრებდით, ყველას რომ ჰქონოდა ლექსებზე წვდომა და იოლად წაკითხვა შეგვძლებოდა. ეს გრძელდებოდა ყოველდღე და ჩვენ ვიწერდით  და ვიწერდით შედევრებს.ძირითადი თემა, იმ დროს, სიყვარული იყო. საოცრება იყო შეყვარებული ტარიელი. ანთებული.პირველ კურსზე იყო და ფართო მასისთვის უცნობი იყო, როგორც პოეტი; თანაც იმ დროს, როცა ცოცხალი ლეგენდები - მუხრან მაჭავარიანი, ანა კალანდაძე, მურმან ლებანიძე, შოთა ნიშნიანიძე ცოცხლები იყვნენ, ცხადია, ძნელი იქნებოდა მათ გვერდით ახალი სახელის დამკვიდრება. მაგრამ თქვენ ვერ წარმოიდგინეთ, რა ხდებოდა ცნობილ 93 აუდიტორიაში, როცა გამოეკრა, რომ ტარიელ ხარხელაურის პოეზიის პირველი ფართო მოსმენა შედგებოდა. 150 კაციან აუდიტორიაში 5 ათასი კაცი მოვიდა. სასწაული ხდებოდა. მერე უკვე კომპოზიტორმა იაკობ ბობოხიძემ მის ლექსზე პირველი სიმღერა დაწერა და მერე მიჰყვა და მიჰყვა...საერთოდ, საოცარი კაცია. ხომ არსებობს სტერეოტიპი, რომ პოეტები თითქოს ჰაეროვნები არიან. ამ შემთხვევაში პირიქით იყო. რაღაცაზე რომ გავაბრაზებდით და ხელს რომ მოგვკიდებდა, ერთი თვე სილურჯე გვეტყობოდა. ძლიერი იყო.ტარიელ ხარხელაური და გოგი გოგოლაძე ხაშურის თოჯინების თეატრში***ერთხელ მასთან, სიმონიანთხევში ვიყავით სტუმრად. რომანტიზმი  მოგვეძალა და მოვინდომეთ ტყეში ღამის გათენება. წავედით. ტყესთან მინდორში დავბანაკდით და დავანთეთ კოცონები. ღამის ორი-სამი საათი იქნებოდა. ტარიელ, ციცინათელები მთაშიც არიან-მეთქი, ვკითხე და იქით ტყისკენ გავახედე. უცებ გაექანა, შევარდა ტყეში კეტის ქნევით და ატეხა ყვირილი. მეთქი მთვრალია და... რომ დაბრუნდა, რას აკეთებ-მეთქი, ვკითხე. მგლების ხროვა იყო და დავაფრთხეო, გვითხრა. კინაღამ გული გამისკდა. თურმე მგლების თვალები ანათებდნენ ციცინათელები რომ მეგონა... არც თოფი გვქონდა, არც არაფერი იარაღი. კი დააფრთხო, მგლები აღარ დაგვინახავს მერე, მაგრამ რაღა დაგვაძინებდა? ყოველ შემთხვევაში, მე თეთრად გავათენე. საკმაოდ ძლიერი იყო ფიზიკურად. ახლა ასაკი რომ მოემატა, თითქოს დაპატარავდა; ნამდვილი მთის კაცია, რა. თავისი ალალი ბუნებით. მთის ხალხი გულუბრყვილოები არიან. შეგეძლო მოგეტყუებინა რაც გინდოდა და მაშინვე მარტივად დაიჯერებდა. მართალ ადამიანს ყველაფერი სჯერა. გულწრფელობა და სიალალე ბოლომდე შემორჩა. დღემდე  ასეთია. სუფთა სული ისეთივე რჩება. თამამად შეიძლება თქვა, რომ ტარიელ ხარხელაური ჩვენი ცოცხალი კლასიკოსია.