1721579301

"არ იცოდა, არ ელოდა, ვერ ხვდებოდა... და მან თქვა..." - გია ფერაძემ საყვარელ ქალს ხელი სთხოვა

გია ფერაძე უმცროსმა საყვარელ ქალს ხელი სთხოვა. ამის შესახებ მსახიობი სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს.გიას საცოლე ქსენია ბეზუგლოვაა, რომელზედაც მაისში ამცნო საზოგადოებას, როდესაც პრემიერა ითამაშა და რჩეულს დონ კიხოტის საყვარელი ქალის სახელი - თავისი დულსინია უწოდა. გია ფერაძის უმცროსი ვაჟი ფეისბუქზე ამგვარ ტექსტს აქვეყნებს."მან თქვა - კი! მიყვარხარ!ბოლო მომენტამდე ყველაფერი საიდუმლოდ იყო შენახული. და ეს მოხდა კინოფესტივალის დასკვნით საღამოზე. მან არ იცოდა, არ ელოდა, ვერ ხვდებოდა, თუმცა შინაგანად მზად იყო, ისევე, როგორც მე!ჩვენი პირველი შეხვედრის დღიდან მე ზუსტად ვიცოდი, რომ ის სწორედ ის იქნებოდა, ვისაც ხელს ვთხოვდი. მადლობა ყველას, ვინც გვერდით გვყავდა... მადლობა შენ (გია მიმართავს საქორწინო ბეჭდის იუველირს) იმ შედევრისთვის, რომელსაც ქსენია საერთოდ აღარ იხსნის" - წერს გია ფერაძე.ასევე დაგაინტერესებთ:"სულ მალე ველოდები შვილს... მე და ჩემს მეუღლეს სულ გვინდოდა საერთო შვილი..." - ნინო თოლორდავა"ამ ჯენტლმენმა საკუთარი ფეხსაცმელი მათხოვა და გადამარჩინა“ - რა კადრებს აქვეყნებს ხატია ბუნიათიშვილი"19 ივლისს გონიოში იყო ხოლმე, თევზაობდა, სუფრას შლიდა...“ - მოგონებები ბუბა კიკაბიძეზე, რომელიც დღეს 86 წლის გახდებოდა

1721406685

„19 ივლისს გონიოში იყო ხოლმე, თევზაობდა, სუფრას შლიდა...“ - მოგონებები ბუბა კიკაბიძეზე, რომელიც დღეს 86 წლის გახდებოდა

19 ივლისს ბუბა კიკაბიძე 86 წლის გახდებოდა. ამ დღეს, უკანასკნელი 15 წლის მანძილზე, არტისტი თავის აგარაკზე - გონიოში ატარებდა. მოუბეზრებლად თევზაობდა, ტრადიციულად "სადაბადებისდღეო" კონცერტს ატარებდა და პატარა სუფრასაც შლიდა. ზღვაზე ყოფნა და ბათუმი უყვარდა. გულით უმღეროდა საყვარელ ხალხს და თავის ქვეყანას... ბუბას გონიოს სახლში, დღეს, ტრადიციის დაურღვევლად, სიმბოლური სუფრა გაიშლება. არტისტის გერი, მარინა საღარაძე ეცადა, 19 ივლისს ბუბას ხსენება, დღეს ამ სახლის კედლებში ყოფილიყო... ის „პრაიმტაიმთან“ საყვარელ მამობილს და დიდ მეგობარს იხსენებს. მარინა საღარაძე: ამ დღეს გონიოში იყო ხოლმე. ძალიან უყვარდა აქ ყოფნა, თევზაობა. კარგად ისვენებდა. თან თავისი დაბადების დღისთვის პატარა სუფრას შლიდა. ტრადიციულად 19 ივლის კონცერტს აკეთებდა ბათუმში. გიჟდებოდა აქაურობაზე. ამ დღის გატარება აქ უნდოდა ბოლო 15 წლის მანძილზე. ახლა მეც გონიოში ვარ. ხელი აქ არაფრისთვის მიხლია. როგორც დატოვა, ისეა ყველაფერი. ანკესებიდან დაწყებული, რაც უყვარდა, ყველაფერი აქ არის.ანკესების კოლექცია დატოვა. ყველა ქვეყნიდან ჩამოჰქონდა. სერიოზული მეთევზე იყო. თავის მეგობართან, ფანტასტიკურ პიროვნებასთან, გურამ მელივასთან ერთად თევზაობდა ხოლმე. თევზაობის თავისი რიტუალი ჰქონდათ. იყვნენ ერთ ამბებში, თავგადასავლებში. მერე ჰყვებოდნენ და ვიხოცებოდით სიცილით.ერთხელ, სადღაც, მდინარეზე წასულან სათევზაოდ. სერიოზული დინება ყოფილა. ბუბა ნავში რომ ჩამჯდარა, დინებას გაუტაცებია ნავიანად. გურამი ნაპირით დადევნებია. მოსულან ადგილობრივი სოფლელები და ძლივს გაუჩერებიათ დინებისგან გატაცებული ბუბა. ამას თვითონ ისე ჰყვებოდნენ, ცოცხალი ვერ გადარჩებოდი.თევზზე დიდად არ გიჟდებოდა, თევზაობის პროცესი უყვარდა. შეეძლო საათობით მდგარიყო, მჯდარიყო და ეთევზავა. გიჟდებოდა ყვარლის ტბაზე. მეც დავყავდი. იქ ბევრი წელი იარა სათევზაოდ.საერთოდ, საქართველოში მოგზაურობა უყვარდა. სამშობლო უყვარდა და სხვაგან ვერსად ჩერდებოდა. სამ კვირაზე მეტ ხანს, ვერც ერთ ქვეყანაში ვერ ვძლებო, ამბობდა. უცხოეთში ვიყავი და როდის დავბრუნდებოდი. მეც ერთი სული მქონდა. 19 რიცხვში გონიოში მინდოდა ჩამოვსულიყავი. ეს სახლი ამ დღეს დაკეტილი რომ არ ყოფილიყო და მიხარია, რომ ჩამოვასწარი...ჩემი ძმა კანადაშია. ჩემი შვილი და ძმისშვილი ავლენ დღეს საფლავზე. სხვა რა შეგვიძლია? ადამიანი მიდის და მორჩა... დედა, ბუბა და მამაჩემი რომ წავიდნენ ჩემი ცხოვრებიდან, სულ სხვანაირი გახდა ცხოვრება თავისი დამოკიდებულებებით. დაუსრულებლად ვურთიერთობ მათთან. ამაში ვიჭერ ჩემს თავს. ვგრძნობ, რომ ბუბა ძალიან დიდი დანაკლისია საზოგადოებისთვის. საქართველოს გაეცალა ნიჭიერი ხელოვანები, რომლებიც ამ ქვეყნის სახელს ქმნიდნენ. მათი არსებობა და მოღვაწეობა ძალიან ბევრს ნიშნავდა. ბევრი აღარ არის... გეტყვით სიახლეს - ბუბას სახელობის საქველმოქმედო ფონდს ვაყალიბებთ. თვითონ მთელი ცხოვრება ქველმოქმედებას ეწეოდა. ამიტომ გადავწყვიტეთ, რომ მისი სახელობის ფონდით მისი საყვარელი საქმე გაგრძელებულიყო. ასევე დაგაინტერესებთ:"შვილი რომ არ მყ­ოლოდა, ჩემი გა­დაწყვეტილება იყო. თავი მუსიკას შევწირე და ეს არ მინანია" - ლიანა ისაკაძის გულახდილი ინტერვიუ "პრაიმტაიმთან" (არქივი)"იშვიათად იღიმებოდა, ტრაგიკული პიროვნება იყო...“ - ფრუნზიკ მკრტჩიანი 94 წლის გახდებოდა„მახსოვს როგორ ველაპარაკე ზუსტად ერთი წლის წინ, ყოველი დღე შენთვის არის დე...“ - მარიკუნა მიქატაძის შვილის ემოციური წერილი

1721321263

"ეს ვნება ძლიერ გვაზიანებს, თვით ლომიც ისე არ გლეჯს შიგნეულობას, როგორც მრისხანება სხეულს..." - წმინდა მამები ძლიერ ცოდვაზე

მრისხანება ერთ-ერთი ძლიერი ცოდვაა. მას უნდა ვებრძოლოთ და ჩავახშოთ. ეს ვნება ძლიერ გვაზიანებს.მოკლედ, წაიკითხეთ წმინდა მამათა დარიგებანი.მონაზონი, რომელიც მონასტერში სხვა მონაზვნებთან ერთად ცხოვრობდა და ხშირად მარცხდებოდა მრისხანებისგან, საკუთარ თავს უთხრა: უდაბნოში წავალ, იქ ვერავის წავეჩხუბები და ამ ვნებისგან მოვისვენებ. მონასტერი დატოვა და უდაბნოში დასახლდა.ერთხელ ჭურჭელი წყლით აავსო და მიწაზე დადგა. ჭურჭელი უეცრად გადაყირავდა. ეს მეორედაც განმეორდა და მესამედაც. მონაზონი გაბრაზდა და ჭურჭელი მიწას დაანარცხა და დოქი გატყდა. უკანა გზაზე მონაზონი დაფიქრდა, მიხვდა, რომ მტერმა დასცინა და თქვა: აი მარტო ვარ, მაგრამ მრისხანების ვნებამ მაინც დამამარცხა. მონასტერში დავბრუნდები: როგორც ჩანს, საკუთარ თავთან ბრძოლა და მოთმინება, განსაკუთრებით კი ღვთის შეწევნა ყველგან საჭიროა. და მონაზონი თავის მონასტერში დაბრუნდა, მიხვდა რომ ადგილზე კი არა თავად მასზე იყო დამოკიდებული, მრისხანებაში ჩააგდებდა თავს თუ არა. რა არის მრისხანება? მრისხანება არის სისხლის დუღილი გულში და მის სიახლოვეს, რაც ხდება ნაღვლის აორთქლებისა თუ ამღვრევის გამო; ზოგჯერ მრისხანებას თან ახლავს შურისძიების გრძნობაც, რამეთუ, როცა შეურაცხყოფას გვაყენებენ, ანდა გვგონია, რომ შეურაცხყოფა მოგვაყენეს, მრისხანება შეგვიპყრობს ხოლმე, ანუ იმ გრძნობით ვართ აღვსილნი, რომელშიც აღრეულია რისხვა და სწრაფვა შურისძიებისკენ. არსებობს სამი სახეობა მრისხანებისა:  გაღიზიანება (გაფიცხება),  გაბოროტება და  შურისძიება. გაღიზიანებად (სიფიცხედ) იწოდება დასაწყისი მრისხანებისა, როცა ის აღიგზნება.გაბოროტება არის ხანგრძლივი მრისხანება, ანუ დახსომება ბოროტისა, გულღრძოობა.შურისძიების გრძნობა იმგვარი მრისხანებაა, რომელიც ხელსაყრელ შემთხვევას ეძიებს ბოროტისათვის სამაგიეროს გადასახდელად.***"საკუთარი ნების გატარებას ნუ დაიჩემებ, რადგან ეს მრისხანებას შობს" - წმ. ბასანოფი დიდი და იოანე წინასწარმეტყველი."თუ გრძნობ, რომ მრისხანება მოგეძალა, დადუმდი და ნურაფერს იტყვი მანამ, სანამ განუწყვეტელი ლოცვითა და საკუთარი თავის ყვედრებით არ დაწყნარდება შენი გული" - ღირსი ილარიონ ოპტინელი.აი, რას ამბობდა მრისხანებაზე წმინდა იოანე ოქროპირი"მართლაც, ეშმაკეულზე ნაკლებად როდი მძვინვარებს მრისხანე! შეხედე, როგორ შედის მრისხანების დემონი ადამიანში, ეშმაკეულივით ჭკუიდან გადაჰყავს და ვითარების საწინააღმდეგოდ აქეზებს: ისინი ვერაფერს ხედავენ საღად და ისე იქცევიან, თითქოს მსჯელობის უნარი ჰქონდეთ დაკარგული. ამგვარად, მრისხნებით გაცეცხლებულნი არაფრად აგდებენ გვერდით მყოფებს, ივიწყებენ ნათესაობას, მეგობრობას, ზრდილობას, ღირსებას, ანგარიშს არ უწევენ არავის და მრისხანებით შეპყრობილნი, უფსკრულში ცვივიან.უფრო დიდი საშინელება რაღა შეიძლება იყოს, როცა ამ ვნებას დამონებულნი და დამარცხებულნი ხშირად მკვლელობამდეც მიდიან?! სწორედ ამიტომ სურს ნეტარ პავლეს ამ ბოროტების ამოძირკვა და წერს: „ყოველი სამწარე და რისხვაჲ და გულის წყრომაჲ და ღაღადებაჲ და გმობაჲ მოისპენ თქუენ შორის ყოვლითურთ უკეთურებით“ (ეფ. 4: 31).არა მარტო ის არ მსურს, რომ მრისხანებდეთ და მძვინვარებდეთ, არამედ ისიც, რომ ხმამაღალი სიტყვითაც არ მიმართოთ სხვას, – ამბობს მოციქული, – და აქ მრისხანებით გამოწვეულ ყვირილს გულისხმობს, მაგრამ როდესაც სულში ვნებაა და გულში – ქედმაღლობა, მაშინ ენასაც აღარ ძალუძს სიტყვების ხმადაბლა წარმოთქმა, არამედ შინაგან სულიერ მდგომარეობას ავლენს და ამიტომაც უყვირის მოყვასს. ამგვარად, სურს რა ნეტარხსენებულ მოციქულს, რომ მისი მსმენელნი მუდმივ სიმშვიდეში ცხოვრობდნენ და ბოროტება სრულიად ამოიძირკვოს, შეგვაგონებს: „მრისხანება ანუ ყოველი გულისტკივილი, რა მიზეზითაც არ უნდა იყოს წარმოშობილი, გააფთრება და ყვირილი, განაგდეთ თქვენგან“.ხოლო ვინც ამგვარ მშვიდ მდგომარეობაში იმყოფება, ის ყოველთვის მყუდრო ნავსაყუდელშია და დაცულია ყოველგვარ ამქვეყნიურ ღელვათაგან, არ ეშინია ქარიშხლის, არც გემის დაღუპვის, აუღელვებლად განლევს ცხოვრებასა და მარადიული და ენითგამოუთქმელი სიკეთებისათვის განამზადებს საკუთარ თავს.***როდესაც შენს მტერს დაინახავ და გაგახსენდება, რამდენი უსიამოვნების მოსმენა და მოთმენა მოგიწია, შეეცადე დაივიწყო ეს ყველაფერი. და თუ მაინც იფიქრებ მათ შესახებ, მაშინ ეშმაკის ნამოქმედარად მიიჩნიე ისინი, თავად კი ის გაიხსენე, რაც მას კარგი უთქვამს და გაუკეთებია შენთვის; და თუ ამ მოგონებებზე შეაჩერებ შენს ყურადღებას, მალევე შეწყვეტ მასთან მტრობას, მაგრამ თუ მაინც მხილებას განიზრახავ, ან მისთვის ანგარიშის გასწორებას, ჯერ ვნებები და მრისხანება დაიცხრე და შემდეგ ამხილე: ამგვარად ადვილად შეძლებ გაიმარჯვო მასზე.მრისხანებისას არ შეგვიძლია ვთქვათ ან მოვისმინოთ რაიმე სასარგებლო, ხოლო ამ ვნებისგან გათავისუფლებულნი არც თავად ვიტყვით საწყენ სიტყვას და არც სხვების ნათქვამს მოვისმენთ ამგვარად, რადგან, ჩვეულებრივ, ვღიზიანებდით არა იმდენად სიტყვების, არამედ – იმის გამო, რომ წინასწარ ვიყავით მტრულად განწყობილნი. ხშირად, როდესაც იმავე შეურაცხმყოფელი სიტყვებით კარგ გუნებაზე მყოფთ გვეხუმრებიან მეგობრები ან პატარები – არათუ არ ვგრძნობთ რაიმე უსიამოვნებას და ვბრაზდებით, არამედ ვიღიმებით და ვიცინით კიდეც. ეს იმიტომ, რომ მშვიდად ვართ და არ ვუსმენთ მრისხანების სულით, ასე რომ, თუ მტრების მიმართაც დაიცხრობ მრისხანებას, ვერანაირი სიტყვა ვერ შეძლებს შენს განაწყენებას.***იფიქრე, რომ მრისხანება მხეცია, და როგორც ლომებს წვრთნის ზოგიერთი, ასევე შეეცადე, რომ საკუთარ თავზე იმუშაო და დაამშვიდო და მოათვინიერო შენი თავგასული გონება, რადგან მრისხანებას ისეთი საშინელი კბილები და ბრჭყალები აქვს, რომ, თუ არ დააოკებ, ყველაფერს გაანადგურებს. თვით ლომი და იქედნეც კი ისე არ გლეჯენ შიგნეულობას, როგორც მრისხანება ანადგურებს მათ რკინის კლანჭებით. ის არა მარტო ვნებს სხეულს, არამედ მის სულიერ აშლილობას იწვევს, ჭამს, ფლეთს, სულიერ ძალებს აცლის და არაფრის მაქნისად აქცევს. როცა შიგნიდან ჩნდება ჭიები, სუნთქვა ძნელდება, რადგან ისინი შიგნეულობას მთლიანად ჭამენ. მაშ, როგორღა შევძლებთ რაიმე სასიკეთოს წამოწყებას, თუ ასეთ გველს ჩვენ შიგნით დავაბუდებთ (ვგულისხმობ მრისხანებას) - რომელიც ჩვენს შიგნეულობას ანადგურებს? როგორ განვიკურნოთ ამ წყლულისაგან? განვიკურნებით, თუ იმგვარ რამეს დავლევთ, რომელსაც შეუძლია შიგნით მყოფი ჭიებისა და გველების დახოცვა! მაგრამ რომელ სასმელს აქვს ასეთი ძალაო, იკითხავ. ქრისტეს პატიოსან სისხლს, თუ ის სასოებით იქნება მიღებული. მას შეუძლია განკურნოს ყველა სნეულება, შემდეგ – საღვთო წერილის მოსმენასა და მოწყალების გაღებას. ამგვარად შევძლებთ ვნებების მოკვდინებას, რომლებიც ჩვენს სულს ასუსტებენ. ასეთ შემთხვევაში – ვიცხოვრებთ, ახლა კი არაფრით ვართ მკვდრებზე უკეთესნი.***საყვარელო, არაფერია მრისხანებასა და უადგილო გაღიზიანებაზე უარესი. მრისხანებას არ უყვარს გადადება, იგი ბობოქარი ვნებაა. ხშირად მრისხანებაში მყოფი ისეთ სიტყვას იტყვის, რომ მთელი ცხოვრებაა საჭირო მის გამოსასყიდად; ან ისეთ საქმეს ჩაიდენს, რომელიც მთელ ცხოვრებას დაუნგრევს. საშინელებაა: მოკლე დროში, ერთი საქციელი, ხშირად ერთი სიტყვაც კი მარადიულ სიკეთეებს გვაკარგვინებს და უსარგებლოდ აქცევს ჩვენს მრავალ შრომას. ამიტომ, გევედრებით, ყველა ღონე იხმარეთ, რომ მოათვინიეროთ ეს მხეცი.

1720199116

"შვილი რომ არ მყ­ოლოდა, ჩემი გა­დაწყვეტილება იყო. თავი მუსიკას შევწირე და ეს არ მინანია" - ლიანა ისაკაძის გულახდილი ინტერვიუ "პრაიმტაიმთან" (არქივი)

სამყაროს ლიანა ისაკაძე აღარ ჰყავს. ვიოლინოს ჯადოქრის თავბრუდამხვევმა ცხოვრებამ 78 წელში ჩაიქროლა და ხუთ ივლისს დასრულდა... სცენასა და საზოგადოებას მეუღლის გარდაცვალებისთანავე გამოეთხოვა. ცხოვრების კულისებს, უკანასკნელი შვიდი წელი შეაფარა თავი. უარი თქვა ყველაფერზე. მარადიულ სიყვარულს ასე უდარაჯა, შერყეული ჯანმრთელობით, მარტოსულმა და ხალისდაკარგულმა. ***ეს 2009 წელს აღებული ინტერვიუა. სრულიად ფანტასტიკური, რადგანაც მსოფლიო ლეგენდა თავის ცხოვრებას იხსენებს... ასეთი მასშტაბური ადამიანები, პირადზე ბევრს არაფერს ამბობენ. ამიტომაც, ბედნიერი ვარ, რომ გაზეთი "პრაიმტაიმისთვის" ასე გულახდილად მესაუბრა.მახსოვს, ცხელოდა. აბანოთუბანში, ქალბატონ ლიანასთან სახლში, ცელქი კოკერ-სპანიელი დარბოდა. ჩემი რესპონდენტი კი იყო ისეთივე შარმიანი, როგორც სცენაზე. მაყვალივით შავად მოელვარე თვალებითა და საინტერესო თხრობის მანერით. ამგვარი ინტერვიუების დროს, დრო და სივრცე ერთიანდება და მოგზაურობ.ამიერიდან თავად გაუყვა მარადიულ მოგზაურობას...მშვიდად განისვენეთ, მაესტრო! ***ბავშვობა დიდუბეში"ჩემი თავი მრგვალი და მსუქანი მახსენდება. მენატრებიან ჩემი მშობლები და ძმა, რომლებიც ცო­ცხალნი აღარ არიან, მაგრამ ყო­ველდღე ჩემთან ცხოვრობენ, ჩემს გულში სხედან. მახსენდება ჩემი პირველი სახლი დიდუბეში… იც­ით, რა კარგი იყო?! სასწაული ად­გილი იყო. საერთოდ, დიდუბიდან გამოვიდა ყველა უნიჭიერესი ად­ამიანი. იქ ხალხი, როგორც ერთი ოჯახი, ისე ცხოვრობდა. ყველას ერთმანეთი უყვარდა, ერთმანეთს ეფერებოდა, ეხმარებოდა. ბაბუ­აჩემის ხელით აშენებულ სახლში, სულ ორი ოთახი იყო, მაგრამ ბე­ვრი ვცხოვრობდით, ბებია, მამი­დები…ეზო გვქონდა, გვერდით ბიძაჩემი ცხოვრობდა, ვალოდია ისაკაძე. მამაჩემი ამბობდა, კიტრი არ უნდა ჭამო, წყალია და არაფ­ერი სარგებელი არ არის მასშიო. ბიძა გადმოუგდებდა კიტრს, მამა აქედან უკან გადაუგდებდა და ასე ხუმრობდნენ. სიმსუქნის გამო ვალოდია ბიძია "ჯირკვას" მეძახდა. ქათმები მიყვარდა. დე­დას არ ვაძლევდი დაკვლის საშუ­ალებას. მერე, მე რომ არ დამენა­ხა, ჩუმად კლავდნენ. რა საკვირვე­ლია ვტიროდი, როდესაც რომე­ლიმე ქათამს ვეღარ დავინახავდი. უამრავი ფოტოები მაქვს დედლ­ებთან გადაღებული."ვიოლინო"ფორტეპიანოზე უნდა შევსულ­იყავი იმიტომ, რომ სამი წლიდან ვუკრავდი და ვწერდი პიესებს, რომლებსაც დედა იწერდა. მაგრამ ჩემს მშობლებს ურჩევდნენ, ასეთი ნიჭიერი რომ არის, ვიოლინოზე ჩააბაროსო. ფორტეპიანოს გამო­ცდის დროს, ავად გავხდი. 7 წლის ვიყავი და ერთი წელი რომ არ და­მეკარგა, შემდეგი მისაღები გამო­ცდა ვიოლინოზე იყო და იქ შემიყვან­ეს…ბედისწერასავით გამოვიდა… მამაჩემი, როგორც მღეროდა, ეს ღმერთის სიმღერა იყო, რაღაც სასწაული… მთელი ცხოვრება ყუ­რში მაქვს მისი ხმა და ნამღერი. სულ ვფიქრობ, ნეტა ისე ავამღე­რო ვიოლინო, როგორც ამას მამა აკეთებდა.ძალიან ჩუმი ბავშვი ვიყავი. მუ­სიკალურ ათწლედში გაკვეთილზე შეცდომას თუ დავუშვებდი და ორ­ჯერ გამიმეორებდნ­ენ ერთსა და იმავეს, ვტიროდი, ესე იგი მე უნიჭო ვარ, ვერ ვი­გებ, აბა, ორჯერ რატომ გამიმეორა მასწავლებელმა-მეთქი? სხვათა შორის, ეს თვისება მოსკოვის კო­ნსერვატორიაში სწავლის დროსაც გამყვა. ჩუმი და კისკისა ვიყავი. კისკისა, „ხახატუნიაც“ მოსკოვში შემარქვეს.ათი წლის რომ ვიყავი, მოსკ­ოვის საერთაშორისო კონკურსზე პირველად გამგზავნეს და კონკ­ურსის გარეშე დამაკვრევინეს (17 წლიდან უშვებდნენ ამ კონკ­ურსზე). კონკურსის პრეზიდენტი დავიდ ოიშტრახი იყო. ათი წლის სასწაული ბავშვი რომ დამინახა საქართველოდან, დაიჟინა, რომ მასთან უნდა ჩავსულიყავი სასწ­ავლებლად. მე არ შემეძლო და­მეტოვებინა პროფესორი ლეო შიუკაშვილი, ჩემი პირველი მასწ­ავლებელი, რომელიც ძალიან მიყვარდა. მან მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ჩემს ჩამოყალიბებაში. მერე იმ­ავე კონკურსზე, 14 წლის ასაკში, ისევ გამგზავნეს. ისევ ოიშტრახი იყო ჟიურის თავმჯდომარე. მე­ორე პრემია ავიღე. უკვე ოიშტ­რახმა დაჟინებით თქვა, რომ მო­სკოვის კონსერვატორიაში უნდა ჩამებარებინა, არადა, ერთი წელი მქონდა დარჩენილი თბილისის ნიჭიერთა ათწლედში (თერთმეტი წელი უნდა მესწავლა), მაგრამ ერ­თი წლით ადრე დამამთავრებინეს.მოსკოვშიც უგამოცდოდ მიმიღეს. 16 წლის ვიყავი. მას შემდეგ 28 წელი ვიცხოვრე მოსკოვში, აქ პერიოდულად ჩამოვდიოდი, საქა­რთველოს სახელმწიფო კამერუ­ლი ორკესტრის დასამუშავებლ­ად. ორკესტრი საზღვარგარეთ, გასტროლებზე დამყავდა.1990 წელს, ორკესტრი გერმანიაში წავიყვანე და მას შემდეგ, 20 წელია ბავარიაში ვცხოვრობ, ინგოლშტა­დტში. უკვე ცოტა მომბეზრდა და პარიზში გადავედი საცხოვრებლ­ად. ლამაზი, რომანტიკული ქალა­ქი, კულტურის ცენტრი ავირჩიე."უცვლელი ვარცხნილობა"ეს ვარცხნილობა 25 წლიდან მაქვს. პარიკმახერთან არასდრ­ოს ვყოფილვარ. ვთვლი, რომ ეს ისეთი უბრალო რამეა, ამაზე სა­ლონში საათობით ჯდომა, დროის ფუჭად ხარჯვაა."სიყვარული"მე და ჩემი მეუღლე – თამაზ ჩა­ჩავა 44 წელია ერთად ვართ. ძვ­ელმოდურია, რომ ამდენი ხანია ერთად ვცხოვრობთ, მაგრამ ასე გამოვიდა.მე მოსკოვში ვიყავი და მამა­ჩემს თბილისში რაღაც ნოტების შოვნა დავავალე. თამაზის ბი­ძა მამაჩემის მეგობარი იყო და ცდილობდნენ, თამაზი ჩემთვის გაეცნოთ. მოკლედ, მოსკოვში მან ჩამომიტანა ნოტები და შევხვდით. თამაზი მაშინ თბილის­ში, თავისი გარეგნობით, ჭკუითა და სიმდიდრით ნომერ პირველად ითვლებოდა. მე ასეთ სრულყო­ფილ ადამიანს ვერ ვიტან, ამიტომ მასთან ურთიერ­თობის წინააღმდეგი ვიყა­ვი. ჩემი ოჯახი სხვანაირი იდეალების მატარებელი იყო, ჩვენ მუსიკოსები ვიყა­ვით, ინტელიგენტები… ღარიბები ვიყავით, როგორც ყველა პატიოს­ანი ხელოვანი.თამაზი ცნობილი ქირურგის, მიხეილ ჩაჩავას შვილი გახლავთ. თბილისში რომ ჩამოვედი, დამი­რეკა; შევხვდით და მანქანით გამასეირნა. მაშინ 15 წლის ვიყავი, თვითონ ჩემზე 7 წლით უფროსია. წამიყვანა და მოულოდნელად, ბე­ჭდის ზომა ამიღო. რად გინდა-მე­თქი, გავოცდი. მაგრამ შემრცხვა, ხალხში ხომ არ დავიწყებდი ჩხუბს. მერე, მოსკოვიდან, ნახევარი წლის შემდეგ, ბეჭედი ფოსტით გადმოვუგზავნე უკან. გაბრაზდა...18 წლის ასაკში პარიზში პირველი პრემია ავიღე, აქ დიდი ამბით დამხვდნენ. კარგ განწყო­ბაზე ვიყავი და თამაზსაც შევხ­ვდი. ზეგ ჩემმა მშობლებმა ქორწ­ილი დანიშნესო, მახარა. ბატონი მიშას და დეიდა ლალასი შემრცხვა... და დავთანხმდი.თამაზი პრიმიტიული არ არის, გამოირჩე­ვა თავისი ინტელექტით და დონით. ამიტომ შევრჩით ერთმანეთს, თორემ ამ დროს, დიამეტრულად სხვა­დასხვანაირები ვართ. სულ ვეუბნები, მო­იყვანე ნორმალური ცოლი, რომ მოგიარ­ოს-მეთქი. მის სასი­კეთოდ ვეუბნები, ლამაზი ქალი შეირ­თოს. მე არც ლამა­ზი ვარ, არც ვუვლი, მაგრამ არ მიჯერებს."უშვილოდ"შვილი რომ არ მყ­ოლოდა, ეს ჩემი გა­დაწყვეტილება იყო. თავი მუსიკას შევწირე და ეს არ მინანია. ვგიჟ­დები ბავშვებზე. შვილი რომ მყოლოდა, რა მუ­სიკა, რისი ვიოლინო? მარტო შვილზე ვიქნ­ებოდი გადაყოლილი, სხვას არ გავაზრდევინებდი, ვერ მივანდობდი. ჩემს გადაწყვეტი­ლებაზე თამაზსაც არაფერი უთ­ქვამს. შვილი ჯობდა, მაგრამ…"***"საფრანგეთში, კანთან ახლოს, გრასში მაქვს სახლი დიდი ეზოთი; ზღვა, მთა იქ­ვეა, გადასარევი ადგილია. მასტ­ერ კურსებს ვატარებ ზალცბურგისა და ვენის კონსერვატორიებში ზა­ფხულობით. დანარჩენი დრო და­ვდივარ, დავხეტიალობ და ვარ ჩე­მს სამყაროში…სულ მენატრებიან მეგობრები და ნათესავები, ასევე ქართული გენიალური საჭმელები. ოცნებად მაქვს, აქ მაღალ დონეზე იყოს კულტურა და ხელოვნება. სწორ­ედ ამას ემსახურება ჩემი ფესტივალი „ღამის სერენადე­ბი".(გაზეთი "პრაიმტაიმის" არქივიდან, ნომერი 29, 2009 წ. ჟურნალისტი - თამარ გონგაძე)ასევე დაგაინტერესებთ:"იშვიათად იღიმებოდა, ტრაგიკული პიროვნება იყო...“ - ფრუნზიკ მკრტჩიანი 94 წლის გახდებოდა"გამიფრთხილდი, ხომ იცი, დიდხანს ვერ ვიცოცხლებო..." - გურამ რჩეულიშვილი 90 წლის გახდებოდა

1720126073

"გამიფრთხილდი, ხომ იცი, დიდხანს ვერ ვიცოცხლებო..." - გურამ რჩეულიშვილი 90 წლის გახდებოდა

გურამ რჩეულიშვილი 4 ივლისს 90 წლის გახდებოდა. თუმცა ის მარად 26 წლის დარჩა ყველასთვის. სულ სამი წელი იღვაწა სამწერლო ასპარეზზე, თუმცა... კვალიც დატოვა და გაუნელებელი ინტერესიც...როგორც რჩეულები და შემოქმედებითი ნატურის ადამიანები, გურამიც გამუდმებით გრძნობდა სიკვდილის სიახლოვეს. აკი, უთხრა კიდეც თავის ბავშვობის მეგობარს, ნუგზარ წერეთელს, – გამიფრთხილდი, ხომ იცი, დიდხანს ვერ ვიცოცხლებო".ნუგზარ წერეთელი:„ზაფხულის ერთ ღამეს, როდესაც ზემელზე ვიდექით და ჩვენი მეგობრების გამოჩენას ველოდით, მითხრა: ოცდაათ წლამდე თუ ვიცოცხლე, რამდენი რამის გაკეთებას შევძლებო. ეს აზრი მის არტისტულ ბუნებას მივაწერე და ვუპასუხე, – შენ ყველა ჩვენგანზე მეტხანს იცოცხლებ-მეთქი. ჩემი დღიურებიდან შემდეგ აღვადგინე, რომ ეს საღამო 1959 წლის ზაფხულისა იყო. ერთი წელი, მხოლოდ ერთი წელი რჩებოდა გურამის დაკარგვამდე. ერთხელ, ისევ ზემელზე, ჩვენი შელაპარაკებისა და შერიგების შემდეგ მითხრა: „ბიჭო, გამიფრთხილდი, ხომ იცი, მე დიდხანს ვერ ვიცოცხლებ“. მაშინ ასეთი რამის დაჯერება მე კი არა, მის არც ერთ უახლოეს მეგობარს არ შეეძლო“.*** მოთხრობებისა და ნოველების გარდა, გატაცებით წერდა დღიურებს, რომლებშიც მისი სულიერი პორტრეტი საუკეთესოდ იხატება..."დღეს ჩემი დაბადების დღეა. გუშინ ძილის წინ ვიგონებდი ყველა დაბადების დღეს, სად როდის ვიყავი – მხოლოდ ორი მახსოვს სახლში გატარებული. რაც აქ ჩამოვედი, სულ მიტრიალებდა, რომ ჩემი დაბადების დღე აქ უნდა ყოფილიყო – არც წლის მომატება – არაფერი – უბრალოდ, ის, რომ დავიბადე და ამ დღეს დაბადების დღე ჰქვია – არც მწყინს, არც მიხარია, უფრო მიკვირს და უცნაურ შეგრძნებას იწვევს, ყოველთვის მინდა, რომ ყველამ იცოდეს, უზარმაზარი ქეიფი გადავიხადო, სიმღერებით – სამდღიანი ღრეობით, ცხენებით, მაგრამ უმეტესად გზაში ვხვდები ან სახლიდან შორს.ოთხი წლის წინ თიკანაძე გურამი და მე შევხვდით პიატიგორსკის სადგურზე, ორას-ორასი გრამი არაყი დავლიეთ ცივ პერაშკთან ერთად.არ ვიცი ვის ვუთხრა, რომ ჩემი დაბადების დღეა – ისე მინდა ვინმე იყოს ჩემთან – სამარცხვინოდ ნაზი ვხდები ამ დროს – საწყალი დედა, ვიცი, ერთი წამიც არ ავიწყდება, რომ მე 24 წლის გავხდი, მაგრამ რა ქნას, მე ჩემი მისამართიც კი არ მივწერე. მაინც ქვეყანაზე კარგი მეტია, ლამაზი. ამაზე უშნო, რაც აქ არის, არ შეიძლება იყოს. ყველაზე ცუდი აქ ის არის, რომ ნამდვილად ცუდი არავინ არის და არც აქვთ ამის უფლება, ისე არიან წვრიმალები, რამდენი დღეა უკვე ხელი მექავება, რომ კისერში წავუსვა ჯემალს აგდებულად და თავს ვიკავებ, რამდენადაც მეტს განვიცდი შინაგანად, იმდენად ნაკლებს ვამჟღავნებ, ვექცევი რაც შეიძლება ზრდილობიანად, თითქმის როგორც დედას შვილი ან ისე, როგორც ბოროტი – საერთოდ ვერ მივაგენი ჩემ ბუნებრივ მდგომარეობას, ის (ბუნებრივი მდგომარეობა) თითქოს თავისთვის არის სადღაც და არასოდეს არა მტოვებს – სხვის თვალში და ჩემს გულში, ამიტომ არის, ალბათ, რომ რაც გინდა ცუდი გავაკეთო, არავინ არა მთვლის ბოროტად და თავის მომაბეზრებლად.რა ცუდია, რომ არ შეიძლება ყველაფრის ჩაწერა, რასაც გრძნობ, ან იმის ჩაწერა მაინც, როცა ძილს აპირებ, ან გაღვიძებისას, მაშინ ფიქრი განსაკუთრებით აბსტრაქტულია, ისევე როგორც სიცხეზე (ერთის გამოკლებით, რომ ჩრდილში გინდა დაჯდომა) და ამიტომ რჩება სხვადასხვა ცხოვრება და ხელოვნება – ამათი შეთავსება არის ჩემთვის ყველაზე ძნელი, ამიტომ ვწერ მე თვითონ მწერალზე, თითქოს მიკვირს საერთოდ ეს ფაქტი ჩემს თავში. ალბათ, ასევე იყო ტოლსტოი – ოღონდ მან დაძლია ეს გაკვირვება ლიტერატურაში ცხოვრების ხარჯზე და მისი ცხოვრება იქცა ლიტერატურად, ხოლო ცხოვრება საშინელ პროზად და ის, 89 წლის მოხუცი, დარჩა მარტო და, თითქმის ახალი ქრისტე, ძველივით ეცვ'ა ჯვარზე, მემკვიდრეობაში სიკეთისა და სიდიდის, სივრცის ახალი გაგების დატოვების შემდეგ.მე მაქვს ყველა ღირსება, რომ არ ვიყო, უბრალოდ, კარგი მწერალიც კი, ოღონდ უკვე აღარ შემიძლია გაჩერება, მე ვერ ავალ ტოლსტოის სიმაღლემდე, ჩემი გზა კი ის არის და, თუ იქამდე ვერ ავალ, მაშინ არ ვიქნები არაფერი, უბრალო კარგი მწერალიც კი, თუმცა, ამის მიუხედავად, ჩემს ცხოვრებაში დიდი მნიშვნელობა არა აქვს, გადამწყვეტი მნიშვნელობა – მე მინდა ვიყო ბედნიერი მცხოვრები ამ მიწისა – ჰო, წყნარი და ბედნიერი, – რაც ყველაზე ნაკლებად გამომდის.დავუბრუნდები აქაურ ამბებს.ვზივარ მზეზე, ვგრძნობ, როგორა მწვავს კანს, მაცვია ბატინკები და ბუტილკა შარვალი, ხოშიანადა ვგრძნობ თავს, რომ მთხოვო, არ წავალ არსად, ასე კმაყოფილი დიდი ხანია არ ვყოფილვარ – ეშმაკმა წაიღოს, ნეტა ესეც არ მომწყინდეს ჩქარა, ახლა წავალ, სარკეში ჩავიხედავ, როგორა ჩანს შარვალი და გაშავებული, უკვე კუნთებასხმული ტანი ერთად. ალბათ იმიტომა ვარ ასე კმაყოფილი, რომ ჩემ თავს პატიმრობანას ვეთამაშები, ისე კი, როცა მინდა, მაშინ შემიძლია ავითესო ან 15 დღეში მაინც წავალ, აქედან წავალ, მაგრამ სად უნდა გავექცე თბილისს, მოსკოვს, სად? როდის? როგორ? რას? რას? რომ ვიცოდე, რა მინდა, რას მივურბივარ, კიდევ ჰო, – ოჰ, ღმერთო ჩემო, – უკვე ეწყობიან სადილზე, რა სიამოვნებით ვჭამ მჟავე ბორშჩს და გრეჩიხას ჯართან ერთად, წეღან წერეთელმა მკითხა, რას ინატრებდიო ახლა, მე არ მიხუმრია, სრული სერიოზულობით ვთქვი:– გრეჩიხის ფაფას, – ყველამ გაიცინა. მე სულაც არ გამკვირვებია, რომ გაიცინეს. აქ ჩემთვის გარკვეული თავისუფლებაა ჩემი თავისგან მაინც, სხვებისთვის კი ტანჯვაა.მომაგონდა როგორ მიყვარს დედა, მომინდა ლოყა ლოყისთვის მიმედო მისთვის, მომაგონდა ის გოგოც და მომაგონდა გიგი, არაჩვეულებრივი სიცხადით ვიგრძენი ყველა სუსტი, მე თვითონ ისე დავსუსტდი სულ ერთ საათში, საწოლში ვერ გავძელი, დავდიოდი დერეფანში, არ მინდოდა გამეღვიძებინა წერეთელი.ერთი საზიზღარი ჩვეულება მაქვს, რასაც ვაკეთებ, ვერაფერს ვერ ვაკეთებ გულით, ყოველთვის მგონია, რომ მე ძირითადი სხვა მაქვს. როცა ვწერ, მაშინ ძირითადი ჩემი ბიჭობაა, როცა ვთამაშობ – წერა, რა არის ძირითადი? არც ერთი! აბა რა? რა? – არ ვიცი".4 ივლისი. 1958 წელი***გურამ რჩეულიშვილი დაიბადა 1934 წლის 4 ივლისს ქალაქ თბილისში. 1957 წელს დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ისტორიის ფაკულტეტი. პირველი მოთხრობები, რომლებმაც დიდი წარმატება მოუტანა, ჟურნალ „ცისკარში“ გამოაქვეყნა 1957 წელს. სულ სამიოდე წელი იღვაწა სამწერლო ასპარეზზე. მწერლის სიცოცხლეში მხოლოდ შვიდი მისი მოთხრობა გამოქვეყნდა: „შემოდგომა ბაბუა კოტესი“, „სათაგური“, „სიყვარული მარტის თვეში“, „ნელი ტანგო“, „თვირთვილა“, „უსახელო უფლისციხელი“ და „სიკვდილი მთაში“. მოთხრობათა პირველი კრებული „სალამურა“ მისი გარდაცვალების შემდეგ 1961 წელს გამოიცა.რჩეულიშვილის პროზამ იმთავითვე მიიპყრო ყურადღება თემატიკის მრავალფეროვნებით, დოკუმენტურთან დაახლოებული სტილით, ტევადი, დაწურული დიალოგებით, თხრობის სიზუსტით. მისმა მცირე ლიტერატურულმა მემკვიდრეობამ (მოთხრობები, ნოველები. მინიატურები, პიესა) დიდი კვალი დაამჩნია ქართული პროზის განვითარებას.მისი ნაწარმოებები თარგმნილია გერმანულ,უნგრულ, ბულგარულ, ლიტვურ, ჩეხურ, რუსულ ენებზე.26 წლის ასაკში ტრაგიკულად დაიღუპა ქალაქ გაგრაში, მღელვარე ზღვაში უცნობი რუსი ქალიშვილის გადასარჩენად მცურავი. დაკრძალულია თბილისში, ვაკის სასაფლაოზე.  

1720084696

„იშვიათად იღიმებოდა, ტრაგიკული პიროვნება იყო...“ - ფრუნზიკ მკრტჩიანი 94 წლის გახდებოდა

4 ივლისს საბჭოთა კავშირის კინოსა და თეატრის ვარსკვლავი, სომეხი მსახიობი - ფრუნზიკ მკრტჩიანი 94 წლის გახდებოდა...ფრუნზიკა... სევდიანი და ღიმილიანი, წრფელი და ტრაგიკული. ჩვენზე უზომოდ შეყვარებული რუბიკჯანი...ლენინაკანში (ახლანდელი გიუმრი) დაბადებული ბიჭის ბავშვობის ოცნებამ, ფრთების შესხმა კინომექანიკოსობით დაიწყო. ამ ჯადოსნურმა სამყარომ ისე მოწამლა, რომ შემდეგ უკვე, მთელი ცხოვრება კინოს გარეშე არ შეეძლო... თეატრის სცენაზეც ისეთივე ქარიზმატული იყო, როგორც კამერის წინ თამაშისას.სევდიან თვალებიან ფრუნზიკას ტრაგიკული პირადი ცხოვრება ჰქონდა. ამას არ ამბობდა, ალკოჰოლში ახშობდა ოჯახურ დრამას. ქალიშვილის გარდაცვალებამ და ცოლ-შვილის მენტალურმა პრობლემებმა, ფაქიზი არტისტის ფსიქიკა დააზიანა და ხელი სმას მიჰყო.ფრუნზიკას პირად ტრაგედიაზე არაერთი დოკუმენტური ჟანრის ფილმია შექმნილი. ბავშვობიდან მასზე შეყვარებულ ქართველ პროდიუსერს კი, რა უნდა გადაეღო ახალი? არადა, პანდემიისას, სომეხ არტისტზე ფილმის გადაღების სურვილი, მოსვენებას არ აძლევდა.და დავით ბეჟიტაშვილის ფილმით, "ფრუნზიკ მკრტჩიანი: ინდოეთს ვახსოვარ", ორი წლის წინ, ტაშკენტის საერთაშორისო კინოფესტივალზე, საქართველო ამ ფილმით (და ასევე მეორე ფილმით "დარჩი ჩემთან") იყო წარდგენილი.ფილმის იდეის ავტორი და პროდიუსერი, "პრაიმტაიმთან" გენიალურ ფრუნზიკასა და მასთან დაკავშირებულ უცნობ  ფაქტებს იხსენებს.დავით ბეჟიტაშვილი: ლეგენდარულ ფრუნზიკ მკრტჩიანს წარდგენა არ სჭირდება; საბჭოთა კავშირის ყველა რესპუბლიკაში ერთნაირად უყვარდათ, უზომოდ დიდ პატივს სცემდნენ. ფრუნზიკას ჯიბეში არ ჰქონდა არც პასპორტი და არც ფული, რადგან არ სჭირდებოდა. რესპუბლიკიდან რესპუბლიკაში მათ გარეშეც მშვენივრად მგზავრობდა.ფართო ცნობადობა ფილმმა - "კავკასიელი ტყვე ქალი" - მოუტანა, თუმცა გია დანელიას "მიმინომ" თავბრუდამხვევი აღიარება, არნახული წარმატება და მისი პოპულარობა, ერთიორად გაზარდა."მიმინო" ნამდვილად იყო მისი პოპულარობის ზენიტი.ფრუნზიკა ბავშვობიდან მიყვარდა. ვინაიდან ჩვენი ინდოეთის საელჩოც ერევანშია, იქ ჩასული, ყოველთვის გავდიოდი ფრუნზიკას საფლავზე.ერთ კურიოზულ ფაქტს გავიხსენებ: სომეხ მძღოლთან ერთად ვიყავი ერევანში და ფრუნზიკას საფლავზე რომ გავედით, ფოტო გადამიღე და დავდებ "ადნაკლასნიკებშიო" მითხრა. ეს ის პერიოდია, როდესაც "ადნაკლასნიკები" ჯერ კიდევ ძალიან პოპულარული იყო; მეორე დღეს შევედი მის "ადნაკლასნიკებში" და წაშლილი აქვს ფრუნზიკას საფლავზე გადაღებული ფოტო. დავურეკე, მოსიკ, რატომ წაშალე ფოტო-მეთქი? ნათესავებმა დამირეკეს, შენზე ამბობენ, მოსიკა ისე გაგიჟებულა, მამამისი აშოტას საფლავზე არ გადის და ფრუნზიკას საფლავზე ყვავილებით მიდისო;ფრუნზიკაზე, მისი გარდაცვალების შემდეგ, ბევრი ფილმი გადაღებულა; დოკუმენტურ ფილმებში კი, ძირითადად, აქცენტს მსახიობის პირად ცხოვრებასა და ტრაგიკულ ბედზე აკეთებდნენ. პანდემიაში მასზე ფილმის გადაღების იდეა ამეკვიატა. მაგრამ რაღაც ახალი უნდა მეთქვა: და გადავწყვიტე, ჩემს საყვარელ მსახიობზე განსხვავებული ტიპის დოკუმენტური ფილმი გადამეღო; საერთოდ არ შევხებოდი მის პირად ცხოვრებას და სულ სხვა მიმართულება ამეღო.ფრუნზიკა არა მხოლოდ საბჭოთა კავშირისა და სომხეთის მასშტაბით, არამედ ინდოეთშიც  იყო ცნობილი. მონაწილეობა მიღებული ჰქონდა ორ ინდურ ფილმში - "ალი ბაბასა და ორმოცი ყაჩაღის თავგადასავალი" და "ლეგენდა სიყვარულზე."ფაქტობრივად, ფილმი - "ფრუნზიკ მკრტჩიანი: ინდოეთს ვახსოვარ" ისტორიული მოვლენა გამოვიდა. ინდოეთში ინდური კინოს ვარსკვლავები გადავიღეთ, რომელიც მას უწევდნენ პარტნიორობას იმ ორ ინდურ ფილმში. ბოლივუდის ლეგენდარული ვარსკვლავები, ფრუნზიკას, სხვაგან არსად იხსენებენ, ეს მხოლოდ ჩემს მიერ გადაღებულ ფილმშია.ინდური კინოს ვარსკვლავი ზინატ ამანი მას ორივე ფილმში უწევდა პარტნიორობას. ***მე "პრაიმტაიმთან" მოყოლილი მაქვს, როგორ ჩავწერე ბუბა ამ ფილმისთვის.მართალია, მე და ფილმის რეჟისორმა, ოთარ მიქელაძემ, ეს ფილმი ფრუნზიკას ინდურ როლებზე გადავიღეთ, თუმცა მაინც მივიჩნიეთ, რომ ბუბა კიკაბიძის გარეშე, ეს სურათი წარმოუდგენელი იქნებოდა. ამიტომ მას პროდიუსერის, სოსო აბზიანიძის მეშვეობით დავუკავშირდით და ჩვენი შეხვედრა ფუნიკულიორზე შედგა.შარშანწინ ივლისში, ბუბას უკრაინულ სერიალში - "Сваты" იღებდნენ. რომ მივედით, ფუნიკულიორზე ქორწილის სცენის გადაღება მიმდინარეობდა. ქართველი მომღერლები, მოცეკვავეები, ქართული კინოსა თუ თეატრის ვარსკვლავები ისხდნენ დიდ სუფრასთან და გადამღები ჯგუფი ელოდა ბუბას.12 საათზე მოვიდა, მანქანიდან გადმოვიდა თუ არა, შეეგება უკრაინული გადამღები ჯგუფი (ძალზე ორგანიზებული სტაფი ჰყავდათ), თავს ეხვეოდნენ, ემსახურებოდნენ და ამ დროს ბუბამ იკითხა: მოიცა, ფრუნზიკაზე სად ვილაპარაკოო? როგორც ჩანს, მასზე სასაუბროდ ემზადებოდა და მოვიდა თუ არა, ეს იკითხა. მონდომებული იყო, განწყობაც შესამჩნევად ამაღლებული ჰქონდა.მას ბევრი ისტორია მოუყოლია ფრუნზიკაზე, მაგრამ ჩვენს ფილმში ძალზე ემოციურად გაიხსენა მეგობარი.  ბევრჯერ, საუბრის დროს, ყელში ბურთი ეჩხირებოდა. პაუზებს აკეთებდა, ცრემლიანი ვერ აგრძელებდა საუბარს... ეს ფილმი ბუბას სიტყვებით მთავრდება და როცა მაყურებელი მის მართლა გულწრფელ ემოციას ხედავს, ღაპაღუპით მოსდით ცრემლები და ტაშს თვალცრემლიანი უკრავენ.მე ჩემს ოქროს არქივში ვიპოვე სოფიკო ჭიაურელის ინტერვიუ, რომელიც ფრუნზიკას იხსენებს. სოფიკო ინდურ "ალიბაბაში" მონაწილეობდა. ბუნებრივია, ეს ინტერვიუც შევიტანე ფილმში.ჩვენი ფილმის პრემიერა კი შედგა თბილისში, ერევანსა და ფრუნზიკას მშობლიურ ქალაქ გიუმრიში; ასევე სომხეთის საზღვრისპირა ქალაქებსა და ჩვენთან სომხებით დასახლებულ რეგიონებში. ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე გეტყვით, პრემიერამ ყველგან უდიდესი წარმატებით ჩაიარა.ფილმი ტაშკენტის მეთოთხმეტე საერთაშორისო კინოფესტივალზე ოცდაათ ქვეყანას შორის მოხვდა.ფილმი წარადგინა არა სომხეთმა, არამედ საქართველომ. ფრუნზიკას პორტრეტზე სულ საქართველოს დროშა იყო. მან თავისი ფილმით ოთხი ქვეყანა გააერთიანა, სომხეთი საქართველო, ინდოეთი და უზბეკეთი; ანუ საქართველომ სომეხი მსახიობი ინდურ ფილმებში შესრულებული როლებით უზბეკეთის ფესტივალზე წარადგინა. (ეს ინდური ფილმები უზბეკეთში იყო გადაღებული.)იქაური პრესა წერდა, ეს იყო ტოლერანტობის მკვეთრი მაგალითი.ხალხთა  შორის მეგობრობას მან ნამდვილად ჩაუყარა საფუძველი და ამ მხრივ, მკრტჩიანმა ნამდვილი ელჩის როლი შეასრულა.ფილმზე მუშაობისას, მსახიობზე დიდ საარქივო მასალას გავეცანი, თან სხვადასხვა ქვეყანაში. ზღვა მასალას, რასაც ბუნებრივია, ერთ ფილმში ვერ ჩავტევდი.ფილმზე მუშაობისას აღმოვაჩინე და გაოცებული დავრჩი ერთი ფაქტით; რეზო ჩხეიძეს თავის ეკრანიზაცია "დონ კიხოტში" კახის და მამუკას ტანდემამდე, გადაღებული ჰყავდა - ოთარ მეღვინეთუხუცესი (დონ კიხოტი) და ფრუნზიკა (სანჩო პანსა). გადასაღები მოედნიდან ექსკლუზიურ ფოტო მასალასაც აქვე გაწვდით. რაც შეეხება მის პიროვნებას; ამგვარი წარმატებების მიუხედავად, ფრუნზიკას ვარსკვლავური დაავადება არ ჰქონია. თუმცა როგორც მასზე ამბობდნენ, ცოტას საუბრობდა და იშვიათად იღიმებოდა. აქაც მომიყვნენ, სუფრასთან ვცდილობდით მისთვის გვესიამოვნებინა, თავი მოგვეწონებინა, ვხუმრობდით, ვხალისობდით, მაგრამ გაცინებული ვერ ვნახეთო.ეკრანზე ბრწყინვალე კომიკოსი, ცხოვრებაში ტრაგიკული პიროვნება გახლდათ. მის გმირებსა და მის პიროვნებას შორის დიდი უფსკრული იყო. ბავშვობიდან დაჩაგრული იყო. მამა ლოთობდა. შეიძლება სცემდა კიდეც, მსახიობობას უშლიდა. მასთან საერთო ის აღმოვაჩინე, რომ ისიც სკოლის წლებში კინომექანიკოსის თანაშემწე იყო. მეც ასე ვიყავი.მერე დაიწყო მის ცხოვრებაში ტრაგედიები: გარდაეცალა ქალიშვილი. შემდეგ ფრუნზიკას მეუღლე ფსიქიკურად დაავადდა. მისთვის საბოლოოდ დამანგრეველი აღმოჩნდა ის, რომ ვაჟს, დედისგან გენეტიკურად გამოჰყვა მენტალური პრობლემები. ამან მსახიობი გაანადგურა, შვებას ალკოჰოლურ სასმელში პოულობდა. ამის გამო ბევრი კარგი როლი აქვს დაკარგული. და ფაქტობრივად, სიკვდილის მოახლოება ამ გზით დააჩქარა კიდეც.იცით, რომ გარდაცვალებამდე ორი თვით ადრე, მკრტჩიანმა საქართველოს თეატრის სცენაზე უკანასკნელად ითამაშა?! თბილისში ბევრი მეგობარი ჰყავდა, ფართო სანაცნობო წრე...მოკლედ, ბოლო ვიზიტის დროს, სომხური თეატრის დირექტორმა უთხრა: მოდი, შენი მაყურებელთან სპონტანური შეხვედრა გავაკეთოთო.  1993 წელია. არც აფიშა გვაქვსო და არც არავინ არაფერი იცის და როგორო? - უკითხავს ფრუნზიკას. მაშინ დირექტორმა შესთავაზა, ავლაბრის ბაზარში გავისეირნოთო.იქ ხალხი შემოეხვია და თუ თეატრი 700 მაყურებელს იტევდა, ამ სპონტანურად მოწყობილ  ფრუნზიკას საღამოზე, ორჯერ მეტი მივიდა თურმე. ისხდნენ კიბეებზე, ჩამატებულ სკამებზე... მანაც უკანასკნელად თბილისის სცენაზე ითამაშა...მისი ნამდვილი სახელი (პასპორტის) იყო მგერ, რაც სომხურად მზეს ნიშნავს. და თავის თავზე ამბობდა, "თუ მზე, მაშინ ძალიან სევდიანიო..."და ეს სევდიანი მზის მატარებელი თვალების მქონე კაცი დღეს იუბილარია.რუბიკჯან, ნათელი შენს ხსოვნას...გაგიმხელთ კიდევ ერთ ექსკლუზივს - მე ამ ფილმის გაგრძელებაზე ვფიქრობ... ასევე დაგაინტერესებთ:"გაღვიძებისთანავე, კანკალით, ჯვარი ჩამოხსნა და იმდენი კოცნა, გაოგნებულები ვუყურებდით დათის… არავინ იცის, სად იმოგზაურა..." - დათი ქოქრაშვილთან დაკავშირებული სასწაულები"მისი ცხოვრება ერთგვარად ჰგავს საათის იმ ულამაზეს კოშკს, რომელიც თვითონ შექმნა" - რეზო გაბრიაძე 88 წლის გახდებოდა

1720012560

„მოციქულთა თავთა ხსენება ერთ დღეს დაწესდა“ - ვინ იყვნენ პეტრე და პავლე

პეტრეპავლობის მარხვა 1 ივლისს დაიწყო და ამ დიდი მოციქულების - პეტრესა და პავლეს სახელობის დღესასწაულით, 12-ში დაგვირგვინდება. წელს ის თერთმეტდღიანია. ქრისტეს მოწაფენი და მოციქულთა თავნი - ვინ იყვნენ ისინი? გავიხსენოთ მათი ისტორია...წმინდა მოციქული პეტრე (სვიმეონი) გალილეველი მეთევზის, იონას ძე იყო. განკაცებული უფლის გამოჩენა ძმამ, ანდრია პირველწოდებულმა ახარა და მანვე მიიყვანა იგი იესოსთან (იოანე; 1,41-42).ერთხელ პეტრე იაკობთან და იოანესთან ერთად გენესარეთის ტბაზე თევზაობდა, მთელი ღამის უშედეგო თევზაობით დამაშვრალ და შეწუხებულ სიმონს უფალმა ურჩია, კიდევ ერთხელ გადაესროლა ბადე ტბაში. ისიც კურთხევას დაემორჩილა და სასწაული იხილა: „შეაყენეს თევზისა სიმრავლე დიდი და განსქდებოდეს ბადენი მათნი“.საკვირველი სახილველით შეძრულმა პეტრემ დიდი სულიერი ნათლის ფონზე ცხადად შეიგრძნო თავისი ბიწიერება და ფეხებში ჩაუვარდა ქრისტეს: „განვედ ჩემგან, რამეთუ კაცი ცოდვილი ვარ, უფალო“. იესომ მიუგო: „ნუ გეშინინ, სიმონ! ამიერითგან იყო კაცთა მონადირე“. ნაპირზე გამოსულმა უფლის რჩეულმა ზებედეს ძეებთან ერთად დაუტევა ყოველი და მიჰყვა მესიას (ლუკა; 5,1-11).ერთხელ ქრისტემ მოწაფეებს ჰკითხა: „თქვენ ვინ გგონიე მე ყოფად?“ პეტრემ უპასუხა: „შენ ხარ ქრისტე, ძე ღმრთისა ცხოველისაჲ“. ამაზე უფალმა მიუგო: „ნეტარ ხარ შენ, სჳმონ, ბარ იონა, რამეთუ ჴორცთა და სისხლთა არა გამოგიცხადეს, არამედ მამამან ჩემმან ზეცათამან; და მე გეტყჳ შენ, რამეთუ შენ ხარ კლდე, და ამას კლდესა ზედა აღვაშენო ეკლესიაჲ ჩემი, და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას; და მიგცნე შენ კლიტენი სასუფეველისა ცათაჲსანი. და რომელი შეჰკრა ქუეყანასა ზედა, კრულ იყოს იგი ცათა შინა; და რომელი განჰჴსნა ქუეყანასა ზედა, ჴსნილ იყოს იგი ცათა შინა“ (მთ. 16,15-19) (ამ სიტყვებით „კლიტენი“ და „შეკვრისა და გახსნის“ უფლება მიენიჭა „თავკიდურ ლოდზე“ - ქრისტეზე დაფუძნებულ ერთიან მსოფლიო ეკლესიას და არა ერთ ადამიანს). პეტრე, მისი ფიცხი ხასიათისა და დიდი მოშურნეობის გამო, ადამიანურ სისუსტეებსაც ხშირად ავლენდა ხოლმე.უკანასკნელი პასექის დროს განკაცებულმა ღმერთმა მოწაფეებს ამცნო: „თქუენ ყოველნი დაბრკოლებად ხართ ჩემდა მომართ ამას ღამესა, რამეთუ წერილ არს: დავსცე მწყემსი და განიბნინენ ცხოვარნი სამწყსოჲსა მისისანი“. პეტრემ განაცხადა: „დაღათუ ყოველნი დაბრკოლდენ შენდა მომართ, ხოლო მე არა სადა დავბრკოლდე“. უფალმა მიუგო: „ამენ გეტყჳ შენ, რამეთუ ამას ღამესა, ვიდრე ქათმისა ჴმობადმდე, სამ-გზის უვარ-მყო მე“ (მთ. 26,31-34).ოცდაათ ვერცხლად გაყიდული უფალი, მართლაც, იმავე ღამეს შეიპყრეს გეთსიმანიის ბაღში და კაიაფას მიჰგვარეს. მოციქულები დაიფანტნენ. მხოლოდ პეტრე და იოანე შეჰყვნენ ქრისტეს მღვდელთმოძღვრის ეზოში. შეკრებილებმა იცნეს პეტრე და ამბობდნენ: „ესეცა მის თანა იყო“, ის კი იფიცებოდა: „არა ვიცი კაცი იგი“. როცა მესამეჯერ უარყო მაცხოვარი, „მეყსეულად. ქათამმან იყივლა და მოიქცა უფალი და მიხედა პეტრეს“. მოწაფეს მოაგონდა მოძღვრის სიტყვები, სინანულმა შეიპყრო, „განვიდა გარე და ტიროდა მწარედ“. სინანულის ეს გრძნობა არ დასცხრომია პეტრეს სიკვდილის დღემდე.უფალმა არ დააგდო საყვარელი მოწაფე - მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ იგი ტიბერიის ზღვაზე გამოეცხადა თომასა და ნათანაელთან ერთად სათევზაოდ გასულ პეტრეს, და მიმართა: „სჳმონ იონაჲსო, გიყუარ მეა უფროჲს ამათსა?“ პეტრემ მიუგო: „ჰე, უფალო, შენ უწყი, რამეთუ მიყუარ შენ“. „დამწყსენ ცხოვარნი ჩემნი“, - უთხრა ქრისტემ. უფალმა სამჯერ გაიმეორა შეკითხვა და წმიდა მოციქულმაც სამჯერ აღიარა მაცხოვარი. მოძღვარმა ამით მიანიშნა მოწაფეს, რომ პატიობდა სულმოკლეობას, სიტყვებით „დამწყსენ ცხოვარნი ჩემნი“ კი იმ ღვაწლზე მიუთითა, რომლითაც იგი შეძლებდა, განსაკუთრებით სათნოჰყოფოდა უფალს და გამოესყიდა თავისი შეცოდება (იოანე 21, 1-23).ამიერიდან პეტრე ღვთის სიტყვის მხურვალე მქადაგებელი და პირმეტყველ ცხოვართა ერთგული მწყემსი შეიქნა. სულთმოფენობის დღეს მისმა მადლმოსილმა სიტყვებმა სამი ათასი კაცი მოაქცია ჭეშმარიტ სარწმუნოებაზე; იოპიაში უფალმა პეტრეს სასწაულებრივ მიანიშნა, რომ წარმართებსაც წმიდა-ჰყოფდა, რის შემდეგაც მოციქულმა კორნილიოს ასისთავის სახლში შეკრებილ უცხოტომელებს შორის იქადაგა, მათზე სულიწმიდის გადმოსვლის მოწმე შეიქნა და ნათლისღების მადლით განანათლა ღვთისგან შეწყნარებულები (საქმე 10,1-48). სხვადასხვა დროს პეტრე იმყოფებოდა: ანტიოქიაში, რომში, მცირე აზიის, ეგვიპტის, საბერძნეთის, ესპანეთისა და ბრიტანეთის ქალაქებში იგი ყველგან ქრისტეს სწავლების მარცვლებს თესდა და აფუძნებდა ეკლესიებს. მის ქადაგებებს მრავალი სასწაული ახლდა თან: სნეულები პეტრეს ჩრდილითაც კი იკურნებოდნენ.წმინდა მოციქული მოწამეობრივად აღესრულა რომის სისხლიანი იმპერატორის, ნერონის ზეობისას. ქრისტიანებმა წინასწარ აუწყეს პეტრეს მოსალოდნელი საფრთხე და სთხოვეს, დაეტოვებინა რომი. ისიც დამორჩილდა მვედრებლებს, მაგრამ როცა ქალაქიდან გადიოდა, იხილა ქრისტე, „შემომავალი ჰრომედ“. პეტრემ იკითხა: „აქ ვიდრე ხუალ, უფალო?“ მაცხოვარმა მიუგო: „შევალ ჰრომედ ჯუარ-ცუმად“. მოციქულს გაუკვირდა: „კუალად ჯუარს-ეცუმია, უფალო ჩემო?“ როცა გაოცებისგან გამოერკვა, უფალი უკვე ზეცად მაღლდებოდა. პეტრემ ეს ჩვენება მიიღო ნიშნად იმისა, რომ „მოწევნულ იყო ჟამი მისი“ და უკანვე გაბრუნდა.მტარვალებმა წმინდანს ჯვარცმა გადაუწყვიტეს. პეტრემ ითხოვა: „ამას გლოცავ თქუენ ერისაგანთა მაგათ, ესრეთ ჯუარს-მაცუთ მე თავ-დამოქცევით და ნუ სხუად, რაჲთა არა მსგავს ვიყო მე უფლისა ჩემისა“.ჯვარზე თავდაღმა მიმსჭვალულ უფლის რჩეულს სულის ამოხდომამდე არ შეუწყვეტია ქადაგება.წმიდანის ცხედარი მისმა მოწაფემ, მარკოზმა გარდამოხსნა, რძითა და ღვინით განბანა, სურნელოვანი ნელსაცხებლებით შემურა, რჩეული თაფლით სავსე მარმარილოს ლუსკუმაში ჩაასვენა და საკუთარ საფლავში (მაშინ ძალზე გავრცელებული იყო საკუთარი საფლავების წინასწარ მოწყობის ტრადიცია) დაფლა.პეტრე მოციქულმა დაგვიტოვა ორი ეპისტოლე, რომლებიც ახალი აღთქმის წიგნებშია ჩართული. პეტრეს მოწაფის, მარკოზის სახარებაც მის მიერ არის მოწონებული და ნაკურთხი.წმინდა მოციქული პავლე ისრაელიანი იყო, ბენიამინის ტომიდან, სჯულით ფარისეველი. ის კილიკიის ქალაქ ტარსუში დაიბადა და რომის მოქალაქედ ითვლებოდა; მოციქულად მოწოდებამდე მას სავლე ერქვა. საერო მეცნიერებებს იგი მშობლიურ ქალაქში დაეუფლა, შემდეგ კი სჯულის უკეთ შესასწავლად იერუსალიმში გაემგზავრა, მაშინდელ გამოჩენილ რაბინ გამალიელთან. გულისხმიერი ჭაბუკი მშვენივრად განისწავლა მოსეს სჯულში და, როგორც ფარისეველი, მისი მტკიცე აღმსრულებელი შეიქნა.სავლეს ისე სძულდა ქრისტიანები, რომ „ფრიად მავნებელ იყო ეკლესიათა მიმართ, სახლებსა შევიდოდა და ითრევდა მამებსა და დედებსა და მისცემდა საპყრობილედ“ (საქმე, 8,3).იერუსალიმში აღძრული დევნის გამო ქრისტიანები პალესტინის სხვადასხვა ადგილებში გაიხიზნნენ. ბევრმა დამასკოს შეაფარა თავი. გულისწყრომით აღსავსე სავლემ მღვდელთმოძღვრისგან გამოითხოვა ქრისტიანთა დატყვევების ნებართვა და დამასკოში გაემგზავრა, რათა ქრისტეს მიმდევარი „მამები, ანუ დედები, კრულნი მოიყვანნეს იერუსალემდ“ (საქმე 9,2). დამასკოს მიახლოებულმა სავლემ ზეციდან გარდამოსული ნათელი იხილა, ზეციური ხილვით გაოგნებული და შეშინებული სავლე „დაეცა ქუეყანასა ზედა და ესმა ჴმაჲ, რომელმან ჰრქუა მას, საულ, საულ, რაჲსა მდევნი მე?“. კითხვაზე: „შენ ვინ ხარ, უფალო?“ ნათლით გამო მოისმა: „მე ვარ იესუ, რომელსა შენ მდევნი!“ (საქმე 9,3-5). იესუმ უბრძანა სავლეს, ქალაქში შესულიყო და დანარჩენი იქ გაეცხადებოდა. სავლე წამოდგა, მაგრამ დამოუკიდებლად წასვლა ვეღარ შეძლო - იგი ვერაფერს ხედავდა. განცვიფრებულმა მხლებლებმა სავლე დამასკოში შეიყვანეს. სამი დღის შემდეგ უფლისმიერი კურთხევით მოციქულმა მოწაფემ, ანანიამ სავლე მონათლა და მხედველობაც დაუბრუნდა.ამის შემდეგ უწინდელი ფარისეველი და ქრისტიანთა სასტიკი მდევნელი მტკიცე აღმსარებელი და უფლის გამორჩეული მოციქული გახდა. ნათლისღების შემდეგ მან არაბეთს მიმართა, სადაც, გადმოცემით, სამი წლის განმავლობაში თავად მაცხოვარი ეცხადებოდა, სჯულს ასწავლიდა და ქრისტიანობის საქადაგებლად ამზადებდა. არაბეთიდან წმიდა პავლე იერუსალიმში ჩავიდა პეტრე, იაკობ და იოანე მოციქულებთან, იქიდან კი - ქალაქ ტარსუში, სადაც ბარნაბა მოციქულთან ერთად მთელი წელიწადი გაატარა საეკლესიო საქმეების მოწყობაში.სულიწმიდის ბრძანების თანახმად, პავლე მოციქული, მარკოზისა და ბარნაბას თანხლებით, წარმართთა შორის ქრისტეს სჯულის საქადაგებლად გაემგზავრა. მან მოიარა სელევკია და კუნძული კვიპროსი. მისგან ქადაგებული სჯულის ჭეშმარიტება მრავალი სასწაულით მტკიცდებოდა. ეს იყო წმიდა პავლე მოციქულის პირველი მოგზაურობა. ამის შემდეგ იგი ლუკას და შილას თანხლებით კვლავ გაემგზავრა ქრისტეს სწავლების გასავრცელებლად. გაიარა სირია, კილიკია და ლიკაონია, გადავიდა ევროპაშიც - მაკედონიაში, იყო საბერძნეთშიც. პავლე წელიწადნახევარი ცხოვრობდა კორინთოში, შემდეგ კი უკან დაბრუნდა და გზად ეფესოსა და კესარიაში გაჩერდა. მცირე შესვენების შემდეგ წმიდა მოციქული მესამედ გაემგზავრა საქადაგებლად: დააარსა ახალი ეკლესიები და განამტკიცა ძველნი. წმიდა მოციქულის ეს მოგზაურობა უკანასკნელი იყო. ქრისტეს არც ერთ მოწაფეს არ დაუთმენია იმდენი ვნება, ტანჯვა და წვალება, რამდენიც უფლის ამ რჩეულმა ჭურმა დაითმინა. თავად წერს: „ჰურიათაგან ხუთ გზის ორმეოცსა ერთი მოკლებული ცემაჲ მოვიღე. სამ გზის კუერთხითა ვიეც, ერთ-გზის ქვითა განვიტჳნე, სამ-გზის ნავი დამექცა, ღამე და დღე უფსკრულთა შინა დავყავ. გზისა სლვანი მრავალ-გზის, ჭირნი მდინარეთანი, ჭირნი ავაზაკთანი, ჭირნი ნათესავთაგან, ჭირნი წარმართთაგან, ჭირნი ქალაქთა შინა, ჭირნი უდაბნოთა ზედა, ჭირნი ზღუათა შინა, ჭირნი ძმათა-მტყუვართაგან“. (2 კორ. 11,24-26).ტკივილებითა და განსაცდელებით დამძიმებული პავლე ღვთის ნებით ამ სოფელშივე შეიქნა ენით აუწერელი ნეტარების ღირსიც: იგი მესამე ცაზე იქნა ატაცებული, სამოთხის სიტკბოება იგემა „და ესმნეს უთქმელნი სიტყუანი, რომელ არა ჯერ-არიან კაცთა სიტყუად“ (1 კორ. 12,2-4).უფლის სათნომყოფელი მოციქული მტარვალებმა კესარიაში შეიპყრეს, აქედან კი რომში გააგზავნეს, სადაც 67 წელს იმპერატორი ნერონის ბრძანებით თავი მოჰკვეთეს: „წარუპყრა ქედი თჳსი წმიდამან პავლე მეჴრმლეთა მათ სიხარულითა. და ვითარცა მოჰკუეთა თავი მეჴრმლემან მან, მეყსეულად მადლითა ღმრთისაჲთა სძჱ გამოჴდა სისხლისა წილ ქედისაგან წმიდისა პავლჱსა“. ამ სასწაულის მხილველებმა ადიდეს უფალი. რომში დღესაც უჩვენებენ ადგილს, სადაც წმიდა მოციქული სიკვდილით დასაჯეს.პავლე მოციქულმა დაგვიტოვა 14 ეპისტოლე, რომლებიც „ახალი აღთქმის“ წიგნებში შედის. ერთ-ერთი სახარებისა და „საქმე მოციქულთას“ ავტორი - ლუკაც მისი მოწაფე იყო.უფლის სათნომყოფელნი - პეტრე და პავლე ქრისტეს სხვა მოწაფეებს შორის, თავიანთი ღვაწლით იმდენად გამოირჩნენ, რომ ეკლესიამ თავნი მოციქულნი უწოდა წმინდანებს და მათი ხსენება ერთ დღეს დააწესა.„წმიდანთა ცხოვრება“, ტომი II, თბილისი, 2001 წ. ასევე დაგაინტერესებთ:"ადრე დაშვებული შეცდომის გამო, თავს უფლის ძმად წოდების ღირსად არ თვლიდა" - რა ვიცით იესოს ხორციელ ძმაზე"დავიწყე შემწვარი კარტოფილის ჭამა, სასწაულად გემრიელის, მაგრამ მერე გამახსენდა, რომ კარტოფილი არ იყო!.." - მამა გაბრიელის კელიაში მომხდარი სასწაული"გაღვიძებისთანავე, კანკალით, ჯვარი ჩამოხსნა და იმდენი კოცნა, გაოგნებულები ვუყურებდით დათის… არავინ იცის, სად იმოგზაურა..." - დათი ქოქრაშვილთან დაკავშირებული სასწაულები

1719996002

"ჟე ტემ-მეთქი, ვუთხარი... კაცი გაგიჟდა, ნამდვილად გიჟიაო, ჩემზე ფიქრობდა, ალბათ..." - რას გვიყვება ცუცა კაპანაძე სანიოლისთან შეხვედრაზე

საქართველოს ფეხბურთის ნაკრების ოქროს ბიჭებთან შეხვედრის ემოციები, დიდხანს გაჰყვებათ ჩვენს თანამემამულეებს. დაუვიწყარი ღამის ფრაგმენტებს გადავსებული აქვს სოციალური ქსელები. ცუცა კაპანაძის და ვილი სანიოლის ფოტოებმა სოციალურ ქსელში აჟიოტაჟი გამოიწვია. ამაზე, დღეს, უკვე ბევრს იცინის ცუცა და "პრაიმტაიმთან" იხსენებს იმ ემოციებს, რაც გუშინდელ ამაღელვებელ საღამოს მოჰყვა. ცუცა კაპანაძე: - ცხადია, ევროპის ჩემპიონატს ვუყურე, ჩვენი ბიჭების თავდადებული ქომაგი ვარ და ვამაყობ იმით, რომ ასე თავდაუზოგავად თამაშობდნენ, სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლა ჰქონდათ გაჩაღებული მოედანზე, რათა ქომაგების გულები გაეხარებინათ და მსოფლიოსთვის ეჩვენებინათ, ვინ ვართ!დიდი მადლობა ჩვენს გმირს, ბატონ ვილის. მისი დამსახურებაა ასეთი გუნდის შექმნა და ბიჭების თამაში. მე კარგად მახსოვს, 1981 წელს "დინამო" რომ გახდა ჩემპიონი, რა ხდებოდა საქართველოში. ინგრეოდა აქაურობა, წავედით სტადიონზე, შევიკრიბეთ. ვიღაცამ ბურთი შემოაგდო და ერთი ამბავი ატყდა. ეს რომ მქონდა ნანახი, მინდოდა ყველა ფეხბურთელი მენახა და მათთვის მადლობა პირადად გადამეხადა.ამერიკიდან ერთი კვირით ვარ ჩამოსული და ჩვენი ფეხბურთელების ნახვის შანსს ხელიდან ნამდვილად ვერ გავუშვებდი. სცენასთან მისვლაში ჩემი პირველარხელები დამეხმარნენ. რაც იქ ხდებოდა, ეს ემოცია ცხოვრებაში არ დამავიწყდება. ერი და ბერი ყველა ერთად იყო და მათი გაერთიანება ამ უნიჭიერესმა, საამაყო ბიჭებმა მოახერხეს.ჩვენი ფეხბურთელები პატარა ბავშვებივით იყვნენ სცენაზე, ვგიჟდებოდი, ისეთი გულწრფელები და კარგები იყვნენ.  მეც მათ ასაკში მეგონა თავი, ჩემი ასაკი სულ დავამავიწყდა, მათთან ერთად ვკიოდი განწირული ხმით (იცინის). სათითაოდ ვკოცნიდი, ვეხუტებოდი ამ გულწრფელ ბიჭებს. არც თვითონ იშურებდნენ სითბოს.მერე ფედერაციის წარმომადგენლებთან ერთად დავინახე ბატონი ვილი, ჩვენი გმირი! და ვიფიქრე, ახლა შუბლის ძარღვი უნდა გავიწყვიტო და მივიდე-მეთქი. ინგლისურად მივულოცე გამარჯვება და შემდეგ ფრანგულზე გადავედი: ბონჟუღ, მეღსი, მეღსიი-მეთქი და მერე ვუთხარი - ჟეტეემ-მეთქი. კაცი გაგიჟდა! ნამდვილად გიჟიაო, ჩემზე ფიქრობდა, ალბათ. ბოლოს ფოტოს გადაღება ვთხოვე. უიი, უიიო და ჩავეხუტეთ ერთმანეთს, მადლობა გადამიხადა ფრანგულა და ინგლისურად (იცინის).ამაყი ვარ და ვულოცავ მთელ ერს გამარჯვებას. განსაკუთრებით ბიჭებს.მინდა მათ მშობლებს გადავუხადო მადლობა, ასეთი არაჩვეულებრივი გულწრფელი შვილების აღზრდისთვის. დასაფასებლები არიან, რომ ასე უყვართ თავიანთი ქვეყანა. მადლობა უფალს, რომ ეს ბედნიერება ჩემს ერთან ერთად ვიზეიმე. საოცარი საღამო იყო. ყველა ქართველი ემოციებისგან დაიცალა. დაუვიწყარი დღე იყო...წარმატება ყველას და მადლობა თქვენ. ასევე დაგაინტერესებთ:აპირებს თუ არა ვილი სანიოლი ეროვნულ ნაკრებში დარჩენას - მწვრთნელმა ქვეყანა უკვე დატოვა"მე საქართველო ასეთი ბედნიერი არ მინახავს. იმედი მაქვს, რომ ეს არის ახალი გამარჯვებების დასაწყისი - გიორგი გველესიანი"მიყვარხართ“ – გიორგი მამარდაშვილი ემოციურ კადრებს გვიზიარებს

1719952750

"ადრე დაშვებული შეცდომის გამო, თავს უფლის ძმად წოდების ღირსად არ თვლიდა" - რა ვიცით იესოს ხორციელ ძმაზე

ორ ივლისი წმინდა მოციქული იუდას ხსენების დღეა. ხორციელი ძმა უფლისა, იუდა, ქრისტეს თორმეტ მოწაფეთაგან ერთ-ერთია. დავითისა და სოლომონის შტოდან აღმოცენდა - იგი მართალი იოსებ დამწინდველის ძე იყო პირველი ქორწინებიდან. სახარებაში, იმდროინდელი ჩვეულების თანახმად, იუდა სხვა სახელებითაც იხსენიება: ლებეოსი (მთ. 10,3); თადეოზი (მთ. 10,3; მკ. 3,18); ბარსაბა (საქმე, 15,22).გადმოცემის თანახმად, როცა ეგვიპტიდან დაბრუნებულმა იოსებ დამწინდველმა, ვაჟებს შორის, თავისი კუთვნილი მიწების დანაწილება დაიწყო, ისურვა, მარიამ ქალწულისგან შობილი ქრისტე მაცხოვრისთვისაც გამოეყო ნაწილი. ძმები წინ აღუდგნენ მამის განზრახვას, რადგან, როგორც იოანე ღვთისმეტყველი წერს, „არცაღა ძმათა მისთა ჰრწმენა მისი“ (ინ. 7,5). მხოლოდ უფროსმა მათგანმა - იაკობმა მიიღო იგი თავისი მამულის თანამფლობელად. ამიტომ მოიხსენიებენ მას როგორც უფლის ძმად. ის ისეთი გულმოდგინე მლოცველი იყო, რომ ხშირი მეტანიებისგან კანი მუხლისთავებზე აქლემის ტყავივით გაუუხეშდა. ასეთი კეთილმსახური ცხოვრებისათვის მთელი ერი იაკობს "მართალს" ეძახდა. მოგვიანებით იუდამაც ირწმუნა ქრისტე აღთქმულ მესიად, წრფელი გულით შეუდგა მას და მაცხოვრის ათორმეტ უახლოეს მოწაფეს შორის იქნა შერაცხილი, მაგრამ ადრე დაშვებული შეცდომის გამო, თავს უფლის ძმად წოდების ღირსად არ თვლიდა - თავისსავე კათოლიკე ეპისტოლეში იგი მხოლოდ იაკობის ძმად იხსენიება.იესო ქრისტეს ამაღლების შემდეგ მოციქული იუდა სახარების საქადაგებლად გაემგზავრა. იგი ჯერ იუდეაში, გალილეაში, სამარიასა და იდუმეაში ავრცელებდა ჭეშმარიტ სარწმუნოებას, შემდეგ არაბეთის, სირიისა და მესოპოტამიის ქვეყნებში მოგზაურობდა, ბოლოს კი ქალაქ ეფესოში ჩავიდა, სადაც სამოცდათთაგანი მოციქულის, თადეოზის მიერ დაწყებული საქმე დაასრულა. შემონახულია ცნობა იმის შესახებ, რომ იუდას სპარსეთშიც უქადაგია ქრისტიანობა და იქვე დაუწერია თავისი კათოლიკე ეპისტოლე ბერძნულ ენაზე.გადმოცემით, წმიდა მოციქული მოწამეობრივად აღესრულა სომხეთის ქალაქ არათში, დაახლოებით, 80 წელს. კერპთაყვანისმცემლებმა, ქურუმების ჩაგონებით, მოციქული დაიჭირეს, ჯვარზე გააკრეს და ისრებით განგმირეს. ასევე დაგაინტერესებთ:"როცა მოახლოვდება ის საშინელი დღეები, წინასწარ გაგაფრთხილებთ და გზას გიჩვენებთ. აი, მაშინ შეიწყალებს ღვთისმშობელი ჩვენს ქვეყანას და ისეთი სასწაული მოხდება..." - მამა გაბრიელის წინასწარმეტყველებანიგოგონას ძვრა ვერ უყვეს, იდგა ოთხი თვე გაქვავებული, გულში ჩაკრული წმინდა ნიკოლოზის ხატით“ - გაშეშებული ზოიას ისტორია, რომელმაც ყველა შეძრა"მე ვამრავლო და ამათმა დახოცონ?!" - სად არის ტაძარი, რომელიც დედებს და ექიმებს აბორტის სინანულმა ააშენებინა

1719931560

"როგორც დედა ამბობს, მის გვერდით ყოველი დღე გამორჩეული იყო" - "ოძელა" 50 წლის გახდებოდა

ფლეიტისტი დათო ოძელაშვილი, რომელსაც ყველა მეტსახელით - "ოძელათი" მოიხსენიებდა, 30 ივნისს 50 წლის გახდებოდა. არადა, 28 წლის იყო, როდესაც მოულოდნელად გარდაიცვალა...90-იანების ბოლოსა და 2000-იანების პირველ ორ წელს, "ოძელა", ბევრ თბილისურ მუსიკალურ საღამოსთან ასოცირდება. 1999 წლიდან ჯაზ-კვარტეტის წევრი იყო. მონაწილეობდა ჯაზ-ფესტივალებში. რაც ყველას კარგად ახსოვს, არის ფლეიტაზე შეყვარებული ბიჭი თავისი მომხიბვლელი ღიმილითა და დიდი კეთილი თვალებით. არანაკლებ გატაცებით უკრავდა ტამტამზე. უყვარდა ნაცნობსა და უცნობს.2002 წელს მოულოდნელად, ვენაში გასტროლის დროს, გულის შეტევით გარდაიცვალა. 28 წლის დათო სხვა ხელოვანებთან ერთად ავსტრიაში საქართველოს კულტურის დღეებში მონაწილეობდა.ამ ქვეყნიდან მალე წავალო, უთქვამს ახლობლებისთვის, თითქოს გრძნობდა, რომ ადრეულ ასაკში გარდაიცვლებოდა.მუსიკოსს ორი შვილი ჰყავს, ანი და ლაზარე. ანა შვიდი წლის იყო, მამა რომ გარდაიცვალა. მან ოთხი წლის წინ, "პრაიმტაიმთან", ასე მოიგონა მოსიყვარულე მამა.ანი ოძელაშვილი: – მადლობა, რომ გახსოვთ და აფასებთ მამას. ვგრძნობ და მიხარია, რომ ვინც კი იცნობდა, ყველას მხოლოდ დადებითი ემოციები აკავშირებს მასთან.სამწუხაროდ, არც ისე დიდი დრო გავატარეთ ერთად. 7 წლის ვიყავი, როდესაც მამა გარდაიცვალა. საკმაოდ გადატვირთული რეჟიმიც ჰქონდა, გასტროლებზე იყო ხშირად. რაღაცები კადრებად მახსოვს. რაც მახსოვს, არის ემოციებთან დაკავშირებული, ის, რაც დაილექა ჩემში. უთბილესი მამა იყო, სითბოს გამოხატვის საოცარი უნარი ჰქონდა. ზოგადადაც, ძალიან თბილი და მხიარული ადამიანი იყო. იყო მზრუნველი ოჯახისა და მეგობრების მიმართ. ვინც კი იცნობდა, ყველა იმას აღნიშნავს, რომ სავსე იყო სიცოცხლის ხალისით და მხოლოდ დადებითი ენერგია მოდიოდა მისგან. ეს არის, რაც შეიძლება აღვნიშნო მის ვირტუოზულ ნიჭთან ერთად.როგორც დედა ამბობს, მის გვერდით ყოველი დღე გამორჩეული იყო. უყვარდა სიურპრიზების მოწყობა. ცდილობდა, რაღაცით გავეხარებინეთ."ოძელა" მამაჩემი რომ არ იყოს, მის მუსიკას ზუსტად იმავენაირად დავაფასებდი, როგორც ახლა ვაფასებ. განსხვავებული და ემოციურია მისი კომპოზიციები, თან ყველა განსხვავდება ერთმანეთისგან; ზღვა ემოცია მოაქვს.ერთ-ერთ ინტერვიუში აღნიშნა, რომ უნდოდა შეექმნა მუსიკა, რომელიც ახლოს იქნებოდა ბუნებასთან, რადგან ადამიანები, ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრებიდან გამომდინარე, დღითი დღე ვშორდებით მას. ვფიქრობ, მან ეს შეძლო და მამას მუსიკა ნამდვილად გამორჩეულია. ასევე დაგაინტერესებთ:დათო ხუჯაძემ ვაჟს მამის სახელი დაარქვაროგორ მიულოცა გიორგი ქოჩორაშვილს ბრაზილიელმა შეყვარებულმა დაბადების დღეროგორ მიულოცეს ნაკრების ბიჭებმა გიორგი ქოჩორაშვილს დაბადების დღე

1719900975

"არასოდეს შეგშურდეს... გიყვარდეს უმიზეზოდ..." - მამა თეიმურაზ ქორიძის ემოციური წერილი ქალიშვილს

მამა თეიმურაზ ქორიძე ქალიშვილს დაბადების დღეს საჯარო წერილით ულოცავს. როგორც სასულიერო პირი წერს, წერილით მილოცვა მისი ტრადიცია ყოფილა. აი, რა წერია სასარგებლო რჩევებით სავსე სამახსოვრო პოსტში.მამა თეიმურაზ ქორიძე: ივლისში სხვანაირი მზე ამოგვიბრწყინდა... (შეპირებული წერილი შვილს)ოთხი წელი გავიდა შენი დაბადებიდან ჩემო - პირმომღიმარო.და როგორც შეგპირდი, მე ისევ წერილს გწერ. რადგან, როგორც დაბადებისას გითხარი, სიტყვას ყველაზე დიდ საჩუქრად მივიჩნევ...გჩუქნი ამ სიტყვებს, ჩემო მშვენიერო. როდესაც მე აღარ ვიქნები და შენს დაბადების დღის აღსანიშნავ ახალ წერილს ვეღარ წაიკითხავ, მაშინ შენ მაჩუქე ეს ძვირფასი საჩუქარი ღმერთის წინაშე და ამ საჩუქრით გამიხსენე.გთხოვ, ეცადო, რომ უფრო მეტად მოუსმინო, ვიდრე ისაუბრო. ამით სხვის სიტყვასაც დააფასებ და საკუთარ სიტყვასაც ძალას შესძენ.ეს ერთი წელი დიდი სიხარულით, სიწრფელით და სილაღით განვლე და იმედი მაქვს, რომ მუდამ ასეთად დარჩები.სილაღით - ამ ცხოვრებისეული განსაცდელებით დაღლილ ადამიანის გულს სიხარულს მიანიჭებ (და იქნებ... იმ ერთმა ნაპერწკლად ანთებულმა სიხარულმა, რამხელა ბედნიერების ცეცხლი დაანთოს მასში)... სიწრფელით - ადამიანთა გულებს დააიმედებ და ამით შენ, მათი ბედნიერებით იქნები ბედნიერი (არაფერია იმაზე დიდი ბედნიერება, ვიდრე სხვისი სიხარულით გახარება).რაც შეეხება სიხარულს... მწამს, რომ მწუხარების გაზიარება გეცოდინება. მაგრამ ეცადე სხვისი სიხარულით შენი ბედნიერება განამრავლო - ეს იქნება შენი დიდი ადამიანობის ბეჭედი და ცხოვრების სიხარული.გთხოვ, არასოდეს შეგშურდეს... იცხოვრე შენი ცხოვრებით.შენ საუკეთესო დედა გყავს და კვლავ გთხოვ, რომ მას მიბაძო - დიდ სიყვარულს ისწავლი მისგან...მიყვარხარ! და როგორც ყოველთვის, ახლაც გეტყვი - უმიზეზოდ.გიყვარდეს - უმიზეზოდ...გილოცავ ჩემო! ასევე დაგაინტერესებთ:„ოქროს ბავშვები“ – ირაკლი მაქაცარია უსაყვარლეს ოჯახურ კადრებს გვიზიარებსროგორ უწინასწარმეტყველა უშვილობა მამა გაბრიელმა მცხეთელ ბიჭს - "ახლა მაინც მაპატიე-მეთქი...""განკურნებისათვის აუცილებელია..." - ვრცელდება ინფორმაცია მონასტრიდან

1719824640

"ყოველი თვის 26-ში, ჩახუტების დღე ხომ არ დავაწესოთ?!" - ნანკას ინიციატივა

ნანკა კალატოზიშვილი ინიციატივით გამოდის. რახან 26 მარტი და 26 ივნისი დაუვიწყარი გამოდგა ჩვენთვის და საქართველოს ნაკრებმა დიდი გამარჯვება მოგვიტანა, მსახიობის სურვილია ეს დღე ჩახუტების დღედ ვაქციოთ. "ყოველი თვის 26-ში ჩახუტების დღე ხომ არ დავაწესოთ, ბიჭებმა რაც გვაჩუქეს, იმ შეგრძნებას გავიხანგძლივებთ და იქნებ საბოლოოდ გავაგდოთ ამ ქვეყნიდან ზიზღი.წელიწადში 12-ჯერ, უცნობი და ნაცნობი უბრალოდ რომ ეხუტება ერთმანეთს, რა მაგარი იქნებოდა!" - წერს ნანკა ფეისბუქზე და უერთდება, აეროპორტში, საქართველოს ნაკრების დახვედრის ინიციატივას. ასევე დაგაინტერესებთ:გურამ კაშია - თავები მაღლა“გიორგი ჩაკვეტაძემ ესპანეთთან სიცხის დამწევით ითამაშა" - GEO TEAMძნელი იყო, მაგრამ თავაწეული უნდა წავიდეთ ევროპის ჩემპიონატიდან - გიორგი მიქაუტაძე