1761481500

ვის მოუვიდა თავში გოგონების ვარდისფერში და ბიჭების ლურჯში ჩაცმის იდეა - საინტერესო ისტორია

ბევრ სხვა ქვეყანაში, გოგოებისთვის ვარდისფერი ნივთების, ბიჭებისთვის კი ლურჯის ყიდვა ჩვეულებრივი ამბავია. ეს ყველაფერს ეხება - ტანსაცმელს, თეთრეულს და სათამაშოებსაც კი. ცოტას უფიქრია იმაზე, თუ რატომ არის ფერები ასე განაწილებული.ისტორიკოს ჯო ბ. პაოლეტის თანახმად, მე-20 საუკუნის დასაწყისამდე მშობლები პრაქტიკული მიზეზების გამო ექვს ან შვიდ წლამდე ასაკის ყველა ბავშვს თეთრ კაბებს აცმევდნენ. მხოლოდ მე-19 საუკუნის შუა ხანებში დაიწყო ლურჯი და ვარდისფერი საბავშვო ტანსაცმლის გამოჩენა, რეკომენდაციებით, რომ ვარდისფერი ტანსაცმელი საუკეთესო იყო ყავისფერი და შავგვრემანი ბავშვებისთვის, ხოლო ლურჯი ტანსაცმელი - ქერა და მწვანე ან ცისფერთვალება ბავშვებისთვის. 1989 წელს ამერიკულმა სამედიცინო ჟურნალმა გამოაქვეყნა სტატია იმის შესახებ, თუ როგორ ზრუნავდნენ ბავშვებზე რუსეთის იმპერიის ბავშვთა სახლებში. მასში ნათქვამი იყო, რომ გოგონების სახელობის ბარათები ვარდისფერი იყო, ხოლო ბიჭების - ლურჯი, და იგივე ფერის ტენდენცია შეინიშნებოდა ბავშვების ტანსაცმელში. თუმცა, ფერების უფრო აქტიური დაყოფა სქესის მიხედვით მხოლოდ მომდევნო საუკუნეში დაიწყო.1918 წელს ერნშოუს ჩვილ ბავშვთა განყოფილებამ დაწერა, რომ ვარდისფერი ტანსაცმელი ბიჭებს უნდა ეცვათ, რადგან ეს ფერი უფრო კაშკაშაა. ლურჯი ტანსაცმელი გოგონებისთვისაა - ნაზი და მოხდენილი. ჟურნალ „Time“-ის რედაქტორებმა ეს თეორია 1927 წელს ჩიკაგოს, ბოსტონისა და ნიუ-იორკის მსხვილი უნივერმაღების გამყიდველებს შორის გამოკითხვის ჩატარებით შეამოწმეს. სტატიის გამოქვეყნების მიზეზი ბელგიის პრინცის ქალიშვილის დაბადება იყო, რომლის აკვანიც, ბავშვის სქესის მიუხედავად, ვარდისფერ ტონებში იყო მორთული.მე-20 საუკუნის მეორე ნახევარში შეერთებულ შტატებში გამოჩნდნენ ქალთა უფლებების დამცველები, რომლებიც დარწმუნებულები იყვნენ, რომ „გოგონას ვარდისფერში ჩაცმა“ ხელს უშლის მას ლიდერული თვისებების განვითარებაში და ინფანტილიზმს იწვევს. გენდერულმა რევოლუციამ გამოიწვია ის ფაქტი, რომ დასავლეთში რამდენიმე წლის განმავლობაში ბავშვთა ტანსაცმლის მაღაზიებში არ იყო არც ერთი ვარდისფერი ნივთი.რატომ მოსწონთ ბიჭებს ლურჯი, გოგონებს კი ვარდისფერი?2011 წელს მეცნიერებმა ჩაატარეს კვლევა, რათა გაერკვითა, თუ რატომ ირჩევენ ბავშვები კონკრეტულ ფერებს. აღმოჩნდა, რომ ერთი წლის ბავშვები არ იჩენენ განსაკუთრებულ ინტერესს კონკრეტული ფერების მიმართ. ოთხი წლის ბავშვები განსხვავებულად იქცეოდნენ - ახალგაზრდა ქალბატონები სხვებთან შედარებით უფრო ხშირად ირჩევდნენ ვარდისფერს, ხოლო პატარა ბიჭები ნებისმიერი ფერის საგანს ამჯობინებდნენ, მაგრამ არა ვარდისფერს.მეცნიერები თვლიან, რომ ასეთი ქცევა შესაძლოა საზოგადოების გავლენით იყოს გამოწვეული. ბავშვები მუდმივად ხედავენ და ესმით რეკლამები, ურთიერთობენ სხვა ადამიანებთან, იღებენ გარკვეულ სტერეოტიპებს და შემდეგ, ქვეცნობიერ დონეზე, სჯერათ მათი. ამრიგად, ასეთი პატარა ასაკიდანვე უყალიბდებათ გარკვეული შეხედულებები, რომელთა შესაბამისად ცხოვრებასაც ცდილობენ.

1761318180

„ქმრის სხეულის ნაწილები ტყეში, ხოლო სახლის იატაკში ჩაბეტონებული პატარა ბიჭი იპოვეს...“ - საქმე, რომლის ფიგურანტი 2-ჯერ დააკავეს

ეველინ დიკის საქმე ერთ-ერთი ყველაზე სენსაციური კრიმინალური ქეისია კანადის ისტორიაში. 1944 წელს სკოლის მოსწავლეების ჯგუფმა ტყეში სეირნობისას ადამიანის სხეულის ნაწილები იპოვა.როგორც აღმოჩნდა სხეულის ნაწილები ახალგაზრდა ქალის, ეველინ დიკის მეუღლეს ეკუთვნოდა. ეველინი ქმრის მკვლელობის ბრალდებით მალევე დააკავეს და მას სიკვდილით დასჯა მიუსაჯეს.სასამართლოს გადაწყვეტილების მიუხედავად, ადვოკატმა განაჩენი გაასაჩივრა და ახალგაზრდა ქალმა საპატიმრო დატოვა.ვითარება მალევე შეიცვალა, როდესაც ეველინის პატარა ბიჭის სხეული სახლის იატაკში ჩაბეტონებული აღმოაჩინეს.ქალი კვლავ დააკავეს და 11 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს.1958 ეველინ დიკი საპატიმროს ტოვებს, ამის შემდეგ მასზე ცნობები აღარ მოიპოვება.სენსაციური საქმის მასალები დალუქულია, უცნობია რა მოუვიდა მკვლელს ციხიდან გამოსვლის შემდეგ.

1761226740

სახლი თბილისში, რომელიც ღვინით აშენდა - „ამბობენ, კაკუნის ხმა დღემდე ისმისო...“

მელიქ აზარიანცის სახლი თბილისური მოდერნის ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული ძეგლია. შენობა 1912-15 წლებში აშენდა. მისი არქიტექტორი პეტერბურგელი ნიკოლოზ ობოლონსკი გახლდათ, რომელიც წარმოშობით პოლონელი იყო. ეს მისი პირველი და უკანასკნელი პროექტი იყო, რომელიც საქართველოში განახორციელა.აზარიანცი 35 წლისა იყო, ქალიშვილი რომ შეეძინა, რომელსაც თაქუი დაარქვა, რაც ქართულად „დედოფალს“ ნიშნავს.შესაძლოა, თაქუი ერთადერთი ბავშვი არ იყო ოჯახში, მაგრამ მართლა დედოფალივით კი ექცეოდნენ. 22 წლისა იყო, როცა ოჯახში ტრაგედია დატრიალდა. გოგონა მძიმედ დაავადდა და ექიმებმა მისი გადარჩენა ვერ შეძლეს.მელიქ აზარიანცმა შემოსავლიანი სახლი სწორედ გარდაცვლილი ქალიშვილის სახელის უკვდავსაყოფად ააშენებინა. არქიტექტორმა ნიკოლაი ობოლონსკიმ კარგად იცოდა დამკვეთის პირადი ტრაგედიის შესახებ და ამადაც შეამკო შენობა სამგლოვიარო გვირგვინებითა და ცრემლის ფორმის ფანჯრებით..სახლი თავისი ინფრასტრუქტურით უნიკალური გახლდათ, მდგმურების განკარგულებაში იყო: მაღაზიები, ფოტოსალონი, სადალაქო, დასასვენებელი ბაღი და მეფაიტონეთა სადგომი და რაც მთავარია, სახლი იმ დროისათვის უჩვეულო სიახლეებით იყო აღჭურვილი: ავტონომიური ელექტრო და წყალმომარაგების სისტემებით. ამბობენ, წყლის რეზერვუარები შენობის გუმბათში იყო განთავსებულიო.იმ პერიოდის თბილისში აზარიანცს ჰქონდა გამოყვანილი საკუთრად წყალი და გადასახადსაც იხდიდა. შენობა არ იყო ბოლომდე დასრულებული, როცა მთავრობამ მას წყლის გადასახადი გაუძვირა. აზარიანცი ძალიან განაწყენდა მთავრობის უსამართლო მოთხოვნაზე და წყალზე საერთოდ უარი თქვა. იმ პერიოდში, ღვინო წყალზე უფრო იაფი ღირდა. მელიქ აზარიანცმა ძალიან დიდი რაოდენობით ღვინო შეისყიდა გლეხებისაგან და თავისი სახლის მშენებლობა სწორედ ამ ღვინით დაასრულა.ყველაზე საინტერესო კი შენობის სარდაფებია. მიწის ქვეშ უზარმაზარი გვირაბები ყოფილა, რომლებიც ამჟამად დალუქულია. ერთ-ერთი ვერსიის თანახმად, როდესაც საქართველოში ბოლშევიკები შემოვიდნენ და მდიდრებმა ქვეყნის დატოვება დაიწყეს, მელიქ აზარიანცი სარდაფში, თავის საიდუმლო ოთახ-სეიფში შესულა, რათა ძვირფასეულობა გამოეტანა. შემთხვევით სეიფის კარი გარედან ჩაკეტილა, არადა, იმ სეიფის არსებობა მის გარდა არავინ იცოდა. ზოგიერთები ამბობენ, კაკუნის ხმა დღემდე ისმისო.არსებობს მეორე ვერსიაც, რომელიც უფრო შეეფერება სინამდვილეს. სხვა მილიონერებისაგან განსხვავებით, რომელთაც საქართველოდან გაქცევა მოახერხეს, მელიქ აზარიანცი თბილისში დარჩა. მას ჩამოართვეს მთელი ქონება და საკუთარ აშენებულ სახლში მხოლოდ ერთი ოთახი გამოუყვეს, ისიც კიბის ქვეშ, სადაც თავისი დარჩენილი ცხოვრება სიღარიბეში გაატარა. გარდაცვალების შემდეგ ერთ დროს ყველაზე მდიდარი ადამიანი მეგობრების საზიარო ფულით დაკრძალეს.ნაგებობა 2015 წელს დაზიანდა, მაშინ, როცა ამ ტერიტორიაზე ხანძარი გაჩნდა.

1761207060

მობილურის კალენდარში, 1582 წლის ოქტომბერს 10 დღე აკლია - სპეციალისტთა განმარტება

 თუ თქვენი სმარტფონის კალენდარს გახსნით და 1582 წელს მოძებნით, შესაძლოა, რომ ოქტომბრის თვეს 10 დღე აკლდეს. კერძოდ, 4 რიცხვის შემდეგ პირდაპირ 15 მოდიოდეს, შუაში არსებული დღეები კი გამოტოვებული იყოს.ეს არც აპლიკაციის სისტემური ხარვეზია და არც რაიმე დროით ანომალიას უკავშირდება, არამედ დღეების, კვირების, თვეებისა და წლების დათვლის ცვლილებასთანაა ბმაში.საქმე ისაა, რომ კათოლიკურმა ეკლესიამ გრიგორიანული კალენდარი 1582 წლის ოქტომბერში მიიღო, მანამდე კი ევროპის უმეტეს ნაწილში იულიუსის კალენდარი გამოიყენებოდა, რომელიც იულიუს კეისარმა ძველი წელთაღრიცხვით 45 წელს შემოიღო. ისინი ერთმანეთს ძალიან ჰგავს, რადგან ორივე მზის კალენდარია და 12 თვეს, თითოეულში 28-30 დღესა (საერთო ჯამში 365-ს) და ნაკიან წელს მოიცავს.მთავარი განსხვავება სწორედ ისაა, თუ რამდენ ხანში ერთხელაა ნაკიანი წელიწადი. იულიუსის კალენდარში ის ყოველ 4 წელშია, გრიგორიანულში კი ასეა გარდა იმ წლებისა, რომლებიც 100-ზე ზუსტად იყოფა, 400-ზე კი — არა. ნაკიანი წლები დიდ სხვაობას არ გვაძლევს, მაგრამ ეკლესიისთვის ამან აღდგომის დროის პრობლემა გამოიწვია. 325 წელს გამართული ნიკეის კრების შემდეგ მიიჩნეოდა, რომ აღნიშნული დღესასწაული გაზაფხულის ბუნიობის (21 მარტი) შემდეგი სავსემთვარეობის მომდევნო პირველსავე კვირა დღეს უნდა ყოფილიყო. ამის მიუხედავად, წლების გასვლის პარალელურად გაზაფხულის ბუნიობამ გადაიწია, ამიტომ მე-16 საუკუნეში უკვე 11 მარტს ფიქსირდებოდა და აღდგომის თარიღსაც უშლიდა ხელს.ამის მოგვარება პაპმა გრიგოლ XIII-მ გრიგორიანული კალენდრით გადაწყვიტა. იმისათვის, რომ ის მზის მოძრაობის თანმიმდევრული ყოფილიყო, სათვალავიდან იულიუსის კალენდრის შეუსაბამობის გამო "დაგროვებული" 10 დღის ამოღება გახდა საჭირო. ოქტომბერი იმიტომ შეარჩიეს, რომ ამ თვეში რაიმე მნიშვნელოვან ქრისტიანულ დღესასწაულ ხელი არ შეეშლებოდა.4 ოქტომბერს წმინდანად შერაცხილი ფრანცისკე ასიზელის დღეა და კალენდრიდან სწორედ მისი შემდგომი 10 დღე ამოიღეს. ზუსტად ესაა მიზეზი, რომლის გამოც ზოგიერთ კალენდარში 1582 წლის ოქტომბერი არასრულადაა წარმოდგენილი.

1761081949

"საკუთარ მამას გული ამოაჭრა..." - სერიული მკვლელის საქმე, რომელიც ციხიდან გამოსვლის შემდეგ მოკლეს

ბრაზილიაში ერთ-ერთი ყველაზე სასტიკი და პარადოქსული მკვლელის, პედრო როდრიგეს ფილიოს (Pedro Rodrigues Filho) ისტორია დღემდე შოკში აგდებს საზოგადოებას.ის ცნობილი გახდა იმით, რომ მისი მსხვერპლები ძირითადად კრიმინალები - მკვლელები, მოძალადეები და ნარკოდილერები  იყვნენ. სწორედ ამიტომ მას “ბრაზილიელი დექსტერი” შეარქვეს, ცნობილი სერიალის გმირის მსგავსად, რომელიც მხოლოდ ბოროტებს სჯიდა.მძიმე ბავშვობა და პირველი მკვლელობაპედრო როდრიგეს ფილიო დაიბადა 1954 წელს, მინას-ჟერაისის შტატში.როგორც ცნობილია, ჯერ კიდევ დაბადებამდე ძალადობის მსხვერპლი გახდა - დედამისს ორსულობის დროს მამამ მუცელში დაარტყა, რამაც ბავშვის ტვინი დააზიანა.ბავშვობიდანვე აგრესიული ხასიათით გამოირჩეოდა და პირველი მკვლელობა სულ რაღაც 14 წლის ასაკში ჩაიდინა. მოკლა კაცი, რომელმაც მამამისი უსამართლოდ დაადანაშაულა ქურდობაში.„დამსჯელი მკვლელის” გზაპედროს ქცევა დროთა განმავლობაში უფრო სასტიკი გახდა. ის მონაწილეობდა ბანდიტურ დაპირისპირებებში, იტაცებდა და კლავდა მათ, ვინც „ცუდი ადამიანები” ეგონა.როდრიგეს ფილიო ამართლებდა საკუთარ ქმედებებს — აცხადებდა, რომ კლავდა მხოლოდ მკვლელებსა და მოძალადეებს, ანუ „მათ, ვინც ღირდა სიკვდილად”.მისი საცოლე, მარია აპარესიდა ოლივეირა, ნარკობანდების კონფლიქტისას მოკლეს. პედრომ შურისძიება გადაწყვიტა და მოკლა ყველა, ვინც ამ საქმეში მონაწილეობდა.ამის შემდეგ კი დაიწყო მასობრივი მკვლელობები, რომლებსაც თავად “სამართლიანობას” უწოდებდა.ციხის შიგნითაც მკვლელი1973 წელს პოლიციამ პედრო დააკავა. თუმცა არც ციხეში შეწყვიტა მკვლელობები — პირიქით, იქაც აგრძელებდა „კრიმინალების დასჯას”.ცნობილია შემთხვევა, როცა თავისი მამა მოკლა — სწორედ ის, ვინც ოდესღაც დედამისზე ძალადობდა. გავრცელებული ინფორმაციით, პედრომ მამას გული ამოაჭრა...ჯამში მან აღიარა 100-მდე მკვლელობა, თუმცა ოფიციალურად მხოლოდ 71 შემთხვევაა დადასტურებული.გათავისუფლება და მოულოდნელი მკვლელობაბრაზილიის კანონმდებლობის მიხედვით, იმ დროისთვის მაქსიმალური სასჯელი 30 წელი იყო.პედრო 2007 წელს პირველად გაათავისუფლეს, თუმცა მალევე კვლავ დააკავეს სხვა საქმეებისთვის. საბოლოოდ კი თავისუფლება 2018 წელს დაიბრუნა.გათავისუფლების შემდეგ ის ცდილობდა ცხოვრება ახალი გზით დაეწყო — შექმნა YouTube არხი, სადაც საკუთარ ისტორიაზე ყვებოდა და ახალგაზრდებს დანაშაულის თავიდან აცილებისკენ მოუწოდებდა.მაგრამ 2023 წლის მარტში, 68 წლის ასაკში, პედრო როდრიგეშ ფილიო სან პაულოში შეიარაღებულმა პირებმა მოკლეს. დღემდე უცნობია, ვინ იდგა თავდასხმის უკან.

1761047556

წმინდა სერაფიმეს სასწაული - გოგონა ადამიანებს თავს ესხმოდა, რამდენიმე კაცი ძლივს აკავებდა... წყაროზე სამი განბნვის შემდეგ კი სავსებით განიკურნა“

ღირსი სერაფიმე საროველი (ერობაში – პროხორე მოშნინი) – რუსეთის ეკლესიის ერთ-ერთი უდიდესი წმიდანი – დაიბადა კურსკში 1754 წლის 19 ივლისს. მამა - ისიდორე ადრე გარდაიცვალა და მცირეწლოვანი ყრმა დედის – აღათის მზრუნველობის ქვეშ დარჩა.ბავშვობიდანვე უფრთხილდებოდა უფალი თავისი მადლის რჩეულ ჭურჭელს. ერთხელ ყრმა მშენებარე ტაძრის მაღალი სამრეკლოდან ჩამოვარდა, მაგრამ უვნებლად გადარჩა; შემდეგ სასიკვდილოდ დაავადდა, მაგრამ ძილში ღვთისმშობელი იხილა, რომელმაც მონახულება და განკურნება აღუთქვა. მართლაც, მალე მათი ეზოს წინ პროცესიამ ჩაიარა ჯვრებით და ღვთისმშობლის ხატით. დედამ ხელში ატატებული ბავშვი გამოარბენინა და ხატს შეახო, რის შემდეგაც მან სწრაფად დაიწყო მომჯობინება.პროხორეს საოცარი მეხსიერება ჰქონდა. მან ადვილად შეისწავლა წერა-კითხვა. ბავშვობიდანვე უყვარდა ღვთისმსახურებაზე დასწრება, ბავშვებისათვის წმიდა წერილისა და წმიდანთა ცხოვრების კითხვა, მაგრამ ყველაზე უფრო განმარტოებული ლოცვა და სახარებისეული ჭეშმარიტებების წვდომა იზიდავდა.პროხორემ სიყმაწვილეშივე გადაწყვიტა, თავი უფლის მსახურებისათვის მიეძღვნა და მონასტერში წასულიყო. კეთილმსახურმა დედამ დალოცა მისი განზრახვა, ჯვარიც აჩუქა, რომელსაც წმიდანი მთელი ცხოვრების მანძილზე გულზე ატარებდა. მალე სხვა მორწმუნეებთან ერთად პროხორე ფეხით ჩავიდა კურსკიდან კიევში პეჩორის სიწმიდეების თაყვანისაცემად. სქემ-მონაზონმა დოსითეოსმა მას ურჩია, საროვის უდაბნოში დამკვიდრებულიყო. შინ დაბრუნებული ღვთისმოყვარე ჭაბუკი სამუდამოდ გამოემშვიდობა დედას და ნათესავებს, 1778 წლის 20 ნოემბერს კი საროვში ჩავიდა, სადაც მაშინ სიბრძნით გაბრწყინებული ბერი პახუმი წინამძღვრობდა. მან თბილად მიიღო პროხორე და მოძღვრად ბერი იოსები მიუჩინა. ახალი მორჩილი სიხარულით ასრულებდა ყოველგვარ დავალებას, ისე გულმოდგინედ იღწვოდა, თითქოს თავად უფალს ემსახურებაო. გამუდმებული შრომით ის თავს იცავდა მოწყინებისაგან, რომელიც, როგორც შემდგომ აღნიშნავდა, ყველაზე საშიში საცდურია.ამ წლებშივე პროხორემ, სხვა მოღვაწე ბერების მიბაძვით, ტყეში განმარტოებასა და ლოცვაზე აიღო კურთხევა. ორი წლის შემდეგ ახალგაზრდა მორჩილი წყალმანკით დაავადდა, მთელი სხეული გაუსივდა და საშინლად იტანჯებოდა; სამი წელი ავადმყოფობდა, მაგრამ ექიმი არ გაიკარა. „მე სულისა და ხორცის ჭეშმარიტ მკურნალს – ჩვენს უფალს, იესო ქრისტესა და მის ყოვლადწმიდა დედას ვარ მინდობილი,” – უთხრა მან მამა პახუმის და ზიარება მოითხოვა. და აი, მაშინ მას ღვთისმშობელი გამოეცხადა პეტრე მოციქულისა და იოანე ღვთისემეტყველის თანხლებით. ყოვლადწმიდა ქალწული კვერთხით შეეხო სნეულის ფერდს, სასწაულებრივად გაჩენილი ნასვრეტებიდან სხეულში დაგუბებულმა სითხემ ნელ-ნელა იწყო დენა და მალე წმიდანი სრულიად გამოჯანსაღდა.წმიდანმა საროვის სავანეში რვა წელი დაჰყო მორჩილად, შემდეგ კი ბერად აღიკვეცა და სერაფიმე ეწოდა – სახელი, რომელიც სწორედ რომ შეეფერებოდა ღვთაებრივი სიყვარულით ანთებულ მის სულს. ერთი წლის შემდეგ სერაფიმე მსახურებდა ტაძარში და ღვთისმსახურების შემდეგაც გამუდმებით ლოცულობდა. უფალმა არაერთხელ გახადა იგი საღვთო ხილვების ღირსი: სერაფიმე წირვა-ლოცვის დროს ცხადად ხედავდა ანგელოზებს. განსაკუთრებული მადლით აავსო წმიდა მამა თავად მაცხოვრის გამოცხადებამ, დიდ ხუთშაბათს, საღვთო ლიტურღიაზე. ამ ხილვის შემდეგ მან გაამკაცრა ღვაწლი: დილით სავანეში შრომობდა, ღამით კი – უდაბურ ტყეში, განმარტოებულ კელიაში ლოცულობდა. 1793 წელს, 39 წლის ასაკში, სერაფიმეს მღვდელ-მონაზვნად დაასხეს ხელი. მალე სავანის წინამძღვარი, მამა პახუმი მიიცვალა. სიკვდილის წინ მან წმიდანს მეუდაბნოეობაზე მისცა კურთხევა. სერაფიმემ ახალი წინამძღვრისაგან – მამა ისაიასაგანაც აიღო ლოცვა-კურთხევა და მონასტრისაგან რამდენიმე კილომეტრით დაშორებულ კელიაში განმარტოვდა, დაბურულ ტყეში. მთელი კვირების განმავლობაში აქ ლოცულობდა და მხოლოდ შაბათობით, მწუხრის ლოცვის წინ მოდიოდა სავანეში, ლიტურგიის შემდეგ კი უკანვე ბრუნდებოდა, მაცხოვრის სისხლთან და ხორცთან ზიარებით განმტკიცებული. ღირსი მამა მკაცრ ღვაწლში იყო: თავისი ტიპიკონი მან ძველ უდაბნოთა სავანეების ტიპიკონების მიხედვით შეადგინა. მას განუშორებლად თან დაჰქონდა წმიდა სახარება. კვირის განმავლობაში ახალ აღთქმას ჩაიკითხავდა ხოლმე. გარდა ამისა, კითხულობდა წმიდა მამათა თხზულებებს და საღვთისმსახურო წიგნებსაც. სერაფიმემ მრავალი საგალობელი შეისწავლა ზეპირად და ტყეში მუშაობის დროს გალობით აღავლენდა ლოცვებს. კელიის მახლობლად მან ბოსტანი მოაწყო, ფუტკარიც მოიშენა; ლუკმა-პურს საკუთარი შრომით მოიპოვებდა, მაგრამ ძალიან ცოტას ჭამდა, დღეში მხოლოდ ერთხელ იღებდა საზრდოს, ოთხშაბათს და პარასკევს კი საერთოდ არაფერს იხმევდა. დიდმარხვის პირველ კვირიაკეს შაბათამდე არაფერს ჭამდა, შაბათს კი წმიდა საიდუმლოს ეზიარებოდა.წმიდა სერაფიმესთან რჩევისა და ლოცვა-კურთხევის სათხოვნელად სიარულს მოუხშირეს არა მხოლოდ მონასტრის ძმებმა, არამედ ერისკაცებმაც. ეს არღვევდა მის მყუდროებას, ამიტომ, წინამძღვრის კურთხევით, წმიდანმა თავისთან მოსვლა აუკრძალა ჯერ ქალებს, შემდეგ კი – ყველა დანარჩენს. სერაფიმეს ლოცვით მის კელიასთან მისასვლელი გზა ასწლოვანი ფიჭვების მსხვილი ტოტებით გადაიხლართა. ახლა მხოლოდ ფრინველები და მხეცები თუ აღწევდნენ წმიდა მამამდე. იგი საკუთარი ხელით აჭმევდა დათვს, როცა მისთვის პური მოჰქონდათ მონასტრიდან.ერთ-ერთი სასწაული1900 წელს მამა სერაფიმეს ლოცვებით აღრსულდა შემდეგი სასწაული. დივეევოს მონასტრის ახალგაზრდა მორჩილი, 22 წლის მარიამ მოროზოვა ავად გახდა.მისი დედა, მონაზონი სერაფიმა, მანამდე ამჩნევდა, რომ რაც არ უნდა ეთქვათ მარიამისთვის, იგი აუცილებლად საწინააღმდეგოს უპასუხებდა. მდგომარეობა თანდათან რთულდებოდა. დაეწყებოდა შეტევები, ადამიანებს ესხმოდა თავს და იმდენად დაუმორჩილებელი იყო, რომ რამდენიმე ადამიანი ძლივს აკავებდა. ბოლოს და ბოლოს ექიმმა იგი სულიერ ავადმყოფად გამოაცხადა და ურჩია დედებს, ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში მოეთავსებინათ.ქვემო ნოვგოროდში გამგზავრების წინ რჩევისათვის იღუმენიამ ნეტარ პრასკოვიასთან გაგზავნა დები მონასტერში. ნეტარმა უთხრა: წაიყვანეთ, დაავადება მაინც მასთან დარჩება, მე ფეხი მტკიოდა და მოხუცმა მიშველა. რომელმა მოხუცმა? ჰკითხეს დებმა.სერაფიმემ, რა თქმა უნდა, და მისმა წყარომ. იქ წაიყვანეთ. ავადმყოფი ქვემო ნოვგოროდის ნაცვლად საროვოში წაიყვანეს წყაროზე. წყაროზე სამი განბნვის შემდეგ იგი სავსებით განიკურნა.

1761043687

"არღანი მტკვარში გადაუგდესო..." - ქართველი ყარაჩოხელი ქალის ტრაგიკული ისტორია

უხსოვარი დროიდან, თბილისის ქუჩებს არაერთი კოლორიტული ფიგურა ახსოვს. მის ქვაფენილიან აღმართ-დაღმართზე ვის აღარ უვლია, ვინ მოთვლის.ზოგი დროსთან ერთად წარსულად იქცა და ისტორიამ მათი წილი ადგილი ჩვენი ქვეყნის ისტორიაში აღარ დატოვა. ბევრი კოლორიტული ადამიანის ისტორია დაიკარგა. ზოგიერთ მათგანზე კი გადმოცემები, ფოტოები და მწირი ინფორმაცია შემორჩა და უხუცესებსაც ახსოვთ…სწორედ თბილისელი კოლორიტი იყო ყარაჩოღელი ქალბატონი, რომელსაც ზედმეტ სახელს „ქამრიან სონას“ ეძახდნენ. „ქამრიანი სონა ყარაჩოხელი იყო.სამწუხაროდ უცნობია მისი გვარი, ან რომელ სოციალურ წრეს ეკუთვნოდა. ქამრიანი სონა თბილისში დიდი გავლენითა და სახელით სარგებლობდა და ყარაჩოხელების ამქრის თანასწორუფლებიანი წევრი ყოფილა.ქალი იმითაც ყოფილა ცნობილი, რომ ყველაზე უკეთესი არღანი ჰქონია, მაგრამ ვიღაც შურიანს მოუპარავს და მდინარე მტკვარში გადაუგდია. ძვირფასი ნივთის დაკარგვით შეურაცხყოფილ და სასოწარკვეთილ სონას თბილისი დაუტოვებია და ფოთში გადასულა საცხოვრებლად.როგორც ამბობდნენ – თუ თბილისელ ყარაჩოხელებს თავიანთი სინდისის კოდექსი ჰქონდათ – სონას საკუთარი კოდექსიც ჰქონიაო, რომელსაც ყველა ყარაჩოხელი პატივს სცემდაო.ისედაც გულმოწყალებით ცნობილი ყარაჩოხელებისგან სონა კიდევ უფრო მეტი სათნოებით გამოირჩეოდა, ამიტომაც მისი ხასიათისა და სამოსის ფერის გამო მეტსახელად „მშვიდობის შავ ბაირაღს” ეძახდნენ.თბილისელ სონას სიყმაწვილიდან ჰყვარებია ერთი ვაჟკაცი ყარაჩოხელი, რომელსაც მძიმე სენი შეჰყრია და უდროოდ წასულა იმ ქვეყნად. სონას გარდაცვლილი სატრფოს ქამარი შემოურტყამს წელზე და გამოუცხადებია – ამიერიდან ჩემი ქალობა მოკვდა – ამ ქამრისა და შავი კაბის ქვეშ ვმარხავო.ამის მერე სონას მამისეული არღანი აუღია და ყარაჩოხელთა ამქარს შეერთებია. ამბობენ, ბევრს თვალს უვსებდა, ბევრსაც გულს უკლავდა, მაგრამ ყველამ იცოდა – რომ სონა ქალი კი არა – ყარაჩოხელი იყო და ხვაშიადს ვერავინ უმხელდაო.სონა ქვრივ-ობოლთა დიდი შემწეც ყოფილა, ეტყობა მაინც ვერ ჩაუკვლია გულში ქალობა და დედობრივი გრძნობა. იოსებ გრიშაშვილის ფოტოარქივიდან შემორჩა „ქამრიანი სონას“ ერთადერთი ფოტო. სონა მართლა დადიოდა თბილისის ქუჩებში და არღანს აკვნესებდა მანამდე, ვიდრე მისი გულის დარდების ერთადერთი მესაიდუმლე, ვიღაც ბოროტმა მტკვარს არ მისცაო.მას შემდეგ გაქცეულა სონა ქალაქიდან და დაკარგულა მისი კვალიც, თუმცა ხარფუხსა და მეიდანს ისევ ახსოვს სონას ეშხი. მტკვარი კი ზოგჯერ მისი არღნის ხმით კვნესისო, – უთქვამთ გრიშაშვილისთვის იმდროინდელ ბებერ თბილისელებს.“

1760993412

«ზოგიერთ ლუქს სამი წელი სჭირდება ასაწყობად» - ნანა შელია, რომელიც საკუთარ თავს შანელს ეძახის

 ნანა შელია საზოგადოებამ ცოტა ხნის წინ გაიცნო, თუმცა საკუთარი გამორჩეული სტილის გამო მის რეგიონში ყველა კარგად იცნობს. ნანა შელია თავის თავს შანელს უწოდებს.- მუსიკოსი ვარ, კონსერვატორია მაქვს დამთავრებული. გემოვნებიანად ჩაცმა ბავშვობიდან მიყვარს. ბუნებით თავმდაბალი ვარ. ვერიდები ხოლმე ჩემს წარმოჩენას. მამისგან მომყვება გენეტიკით ფერებში შემოსვა. პიჯაკი, შარვალი, ჰალსტუხი, ყველაფერი ერთ ფერში ჰქონდა. მას რომ ასე ვხედავდი მეც მომინდა ასე ჩაცმა. ყველა ლუქის შესაფერისი აქსესუარი მაქვს. ვინც ეძებს ის პოულობს, დავდივარ და ვარჩევ. სანამ არ ავაწყობ ლუქს მანამდე არ ვიცვამ და ჩანთასაც არ ვიჭერ. ზოგიერთ ლუქს სამი წელი სჭირდება ასაწყობად.

1760989736

„ვერაფერს იხსენებდა, უცნაურ მდგომარეობაში ვარდებოდა, კანკალებდა...“ - დედის მკვლელობისთვის დაკავებული ბალერინას ტრაგიკული ისტორია

 2017 წლის მაისში თბილისში, ისნის რაიონში შვილმა დედა მოკლა. მშობლის მკვლელობაში ეჭვმიტანილი ქალი თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრის პრიმა ბალერინა აღმოჩნდა.ანი აყვანილი შვილია, მას 2 წლიდან ზრდიდნენ მშობლები. მამა ტრაგედიამდე რამდენიმე წლით ადრე გარდაიცვალა და დედა-შვილი მარტო ცხოვრობდა.ანამ დედის მკვლელობამდე ერთი კვირით ადრე, ოპერის სცენაზე ერთ-ერთი წამყვანი როლი ითამაშა.ის ზაქარია ფალიაშვილის სახელობის ოპერისა და ბალეტის სცენაზე დაახლოებით 15-18 წელი ცეკვავდა და მსოფლიოს 80 ბალერინას შორის იყო დასახელებული, ვინც ყველზე უკეთ ასრულებდა გედის პარტიას.ანა მეუღლეს რამდენიმე წლით ადრე დაშორდა. მათ შვილი არ ჰყოლიათ.მეუღლესთან დაშორების შემდეგ, პრიმა ბალერინა ალკოჰოლდამოკიდებული გახდა. ფეხზე ტრავმა მიიღო და სცენაზე პირველხარისხოვანი როლები აღარ ჰქონდა.ანა ოჯახის ერთადერთი შვილია. მამამისი ცნობილი მუსიკოსი, სახელმწიფო კაპელის ერთ-ერთი წევრი იყო. დედა - ასოცირებული პროფესორი. იგი თბილისის სხვადასხვა უმაღლეს სასწავლებელში ლექციებს კითხულობდა.გავრცელებული ინფორმაციით, სავარაუდოდ, ბრალდებულმა დედას თავში ვაზა ჩაარტყა, რის შედეგადაც მოხუცი გარდაიცვალა. ისიც ცნობილია, რომ შვილმა თითქმის 24 საათი გარდაცვლილ დედასთან ერთად გაატარა, განგაში მეორე დღეს მოკლულის დამ ატეხა, რადგან ტელეფონს არავინ პასუხობდა. მან პოლიცია და სასწრაფო გამოიძახა. კარგა ხანს ბინის კარი არავინ გააღო, ბოლოს პოლიციამ ბინაში შეაღწია და იქ უმძიმესი სურათი დახვდა. ოთახი არეული იყო, იქვე ესვენა მოხუცის ცხედარი, სახლში იყო ბალერინაც.მკვლელობაში ბრალდებულ ბალერინას სასამართლომ იძულებით ფსიქიატრიული მკურნალობა განუსაზღვრა და ის ხონში, ფსიქიკური ჯანმრთელობის ცენტრში გადიოდა მკურნალობას.თბილისის საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილებით, მკვლელის მიმართ სისხლის სამართლებრივი დევნა შეწყდა, რადგან ექსპერტიზის დასკვნით, დანაშაულის ჩადენის დროს მას არ შეეძლო გაეცნობიერებინა თავისი ქმედების ფაქტობრივი ხასიათი.„სამართლებრივად, იძულებითი მკურნალობის მაქსიმალური ვადა 4 წელია. თუ ანა გამოჯანმრთელდება, შესაძლებელია, ის ამ დაწესებულებიდან ადრეც გათავისუფლდეს, მაგრამ თუ მდგომარეობა დამძიმდება, მას იქ მეტი ხნით დარჩენა მოუწევს. ყველაფერი მკურნალობაზეა დამოკიდებული. თუ ანა საზოგადოებისთვის საშიში გახდება და მდგომარეობა დამძიმდება, მას გამოჯანმრთელებამდე გარეთ არავინ გამოუშვებს. დღევანდელი მონაცემებით, ექსპერტიზის დასკვნით სასამართლომ წელიწადი და 6 თვე მკურნალობისთვის საკმარისად ჩათვალა”, – განაცხადა მაშინ ანის ადვოკატმა, ვახტანგ აბესაძემ.მისი თქმით, ანის მომხდართან დაკავშირებით არაფერი ახსოვს.„როცა ველაპარაკებოდით, ვერაფერს იხსენებდა, უცნაურ მდგომარეობაში ვარდებოდა, კანკალებდა. შესაბამისად, აღარ ვაიძულებდით, კონტაქტში შემოსულიყო“, – ამბობდა ადვოკატი.დედის მკვლელობაში ბრალდებული ბალერინა ქალთა მეხუთე დაწესებულებიდან ხონის ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში გადაიყვანეს, საიდანაც უკვე გამოვიდა.სასამართლომ დაზარალებულად გარდაცვლილის და ცნო. დაზარალებული სასამართლოს განჩინებით უკმაყოფილო იყო და უფრო მკაცრ სასჯელს ელოდნენ, მაგრამ დავა არ გაუგრძელებიათ.ანის ოჯახის ახლობელი, რომელმაც ვინაობის გამხელა არ ისურვა, „პრაიმტაიმთან“ ექსკლუზიურ ინტერვიუში ამბობს, რომ დეიდის ოჯახი ანის გათავისუფლების შემდეგ არ შეურიგდა.– როდესაც ანი დაწესებულებიდან გამოვიდა, დეიდამ სახლის გასაღები მეზობელთან დაუტოვა და შეუთვალა, რომ მასთან ურთიერთობის აღდგენა არ ეცადა და თუ მივიდოდა, პოლიციას გამოიძახებდა.2 წლიდან გაზარდეს დედამ და დეიდამ და დიდი ამაგი აქვთ მასზე. რაზე უნდა ესაუბროს, რომ მივიდეს?  თვალებში როგორ შეხედავს?ანის დეიდაშვილი ამერიკაში ცხოვრობს და როცა ანი ციხიდან გამოვიდა, ფულიც კი გამოუგზავნა, მშიერი რომ არ ყოფილიყო, სანამ რაიმე გზას დაადგებოდა.მკვლელობამდეც ყოფილა ისეთი შემთხვევები, რომ დედისთვის ფიზიკური შეურაცხყოფა მიუყენებია და ეს წლები გრძელდებოდა.იძახებენ პოლიციას და ნარკოლოგიურში გადაჰყავდათ. სასმელზე იყო დამოკიდებული, არაყს ეძალებოდა და ძალიან ცუდი სიმთვრალე ჰქონდა.ახლა გავიგეთ, რომ აღარ სვამს და სალონში მუშაობს. ცხოვრობს იმ სახლში, სადაც მკვლელობა ჩაიდინა.დეიდის ოჯახი ციხეშიც ყურადღებას აქცევდა, ტანისამოსს უგზავნიდნენ, ყველაფრის მიუხედავად.როგორც ვხვდებით, ანი დედის საფლავზეც დადის, რომელიც თვითონ მოკლა, რადგან სასაფლაოზე მისულ ოჯახის წევრებს ხვდებათ ლარნაკში ჩალაგებული ცოცხალი ყვავილები და სხვა არავინ მიიტანდა, მის გარდა. 

1760987297

"ორმა საათმა გადაწყვიტა ყველაფერი. დარეკეს, სამწუხაროდ, ვერაფერი ვერ გავაკეთეთო..." - ნუგზარ კვაშალი

მუსიკოსი ნუგზარ კვაშალი, მისი შემოქმედებიდან გამომდინარე, რამდენიმე თაობისთვის მხოლოდ დადებით ემოციებთან ასოცირდება. მან ქართულ სცენაზე დაუვიწყარი სახეები შექმნა. ყოველთვის ხალისიანი ადამიანია, თუმცა, მის ცხოვრებას რთული პერიოდებიც ახლავს. რომლის შესახებაც თითქმის არსად საუბრობს. რამდენიმე წლის წინ, მის ცხოვრებაში ტრაგედია მოხდა, მუსიკოსის ძმა, ქალაქის კოლორიტი ალეკო კვაშალი გერმანიაში ოპერაციის შემდეგ გარდაიცვალა. გარდაცვლილი ძმის შესახებ მუსიკოსი «პრაიმ ტაიმს» ესაუბრა. - ერთხელ, ღამე გამეღვიძა და მინდოდა, ჩამეწერა ის ადამიანები, ვინც ამქვეყნად აღარ არის, როცა 800 ადამიანზე ავედი შემეშინდა. ზოგი მიდის, ზოგი რჩება, მაგრამ ცხოვრება ანგრევს ყველაფერს და გრძელდება. როგორ წარმოვიდგენდი, თემურ წიკლაურის და ალექსანდრე ბასილაიას გარეშე ცხოვრებას?! ძალიან მაგარი "სასტავია" იქ და აღარ მეშინია. ღმერთმა დაიფაროს ყველა, შვილის გარდაცვალებისგან! რა ემართება მშობელს მაგ დროს, არ ვიცი, მაგრამ ხომ ვიცნობ ასეთ ადამიანებს?! ყველა მშობელი უბედურია, რომელიც მოესწრება შვილის სიკვდილს. როცა ჩემი ძმა წავიდა, საიდან გამომგლიჯეს გული, თუ სხვა ნაწილი, არ ვიცი.- მოულოდნელი იყო თქვენთვის ძმის დაკარგვა?- ღვიძლის პრობლემა ჰქონდა, გერმანიაში მიდიოდა, ვიცოდი, მძიმე მდგომარეობა იყო, მაგრამ იმედიანად წავიდა. მეგობრებიც დაგვეხმარნენ. ბოლოს რომ დარეკა, არ მესიამოვნა, რაც მითხრა, ბიჭებმა იმდენი თანხა მომცეს, საქართველოში ცოცხლად ჩამოსვლა ტეხავსო... ოპერაცია დასრულდა, ყველაფერმა კარგად ჩაიარა, ვიქეიფეთ კიდეც თბილისში და ორმა საათმა გადაწყვიტა ყველაფერი. დარეკეს, სამწუხაროდ, ვერაფერი ვერ გავაკეთეთო. ახლა ხშირად დავდივარ მის საფლავზე, მშობლებთან დავკრძალეთ, იყო საშუალება, სხვაგან დაგვესაფლავებინა, მაგრამ მაინც ასე გადავწყვიტეთ. მივდივარ, ველაპარაკები მას და მშობლებსაც. კი, ვიცი, რომ იქ არავინ არის, მაგრამ მაინც მივდივარ. ჩემი ძმა ყოველთვის ჩემთან იქნება. 

1760907072

წყალქვეშა ნავ „ტიტანიდან“ გაგზავნილი უკანასკნელი შეტყობინება გაშიფრეს - რა თქვა ეკიპაჟმა ტრაგედიამდე ცოტა ხნით ადრე

"აქ ყველაფერი კარგადაა" - წყალქვეშა ნავ "ტიტანის" ბორტიდან გაგზავნილი უკანასკნელი შეტყობინება აშშ-ის სანაპირო დაცვის თანამშრომლებმა მიმდინარე გამოძიების ფარგლებში გაშიფრეს."ტიტანი" ექსპერიმენტალური, დისტანციურად მართვადი აპარატი იყო, რომელიც 1912 წელს ჩაძირული "ტიტანიკის" დათვალიერების მსურველთა ტრანსპორტირებისთვის შეიქმნა. "ტიტანი" გემ "პოლარული პრინცის" "შვილობილი" იყო და სწორედ იქიდან იმართებოდა."ტიტანსა" და "პოლარულ პრინცს" შორის უკანასკნელი კომუნიკაცია მგზავრობის დაწყებიდან დაახლოებით საათ-ნახევარში შედგა. სიღრმესთან დაკავშირებულ კითხვაზე პასუხად, "ტიტანის" ეკიპაჟმა გაგზავნა შეტყობინება - "აქ ყველაფერი კარგადაა"."ტიტანის" სამძებრო ოპერაცია, რომელშიც რამდენიმე სახელმწიფო მონაწილეობდა, ნავის ნაწილების პოვნით დასრულდა, 5-კაციანი ეკიპაჟი კი დაღუპულად გამოცხადდა.

1760640720

„20-21 წლისები და, რა თქმა უნდა, "ვმარიაჟობდით" გოგოებთან...“ - აქამდე უცნობი ამბავი ირაკლი ამირეჯიბზე, რომელიც აფხაზეთში დაიღუპა

ჭაბუა ამირეჯიბის შვილზე, ირაკლი ამირეჯიბზე, რომელიც აფხაზეთის ომში დაიღუპა, თემო გვალია ემოციურ ამბავს იხსენებს.1982 წელი იყო. მე და ჩემი მეგობრები ვიყავით დასასვენებლად სოხუმში. ვცხოვრობდით სასტუმრო "თბილისში". ახალგაზრდები ვიყავით, ასე 20-21 წლისები და რა თქმა უნდა "ვმარიაჟობდით" გოგოებთან.ერთ საღამოსაც მე და ჩემი ორი მეგობარი ბულვარით გავუყევით გზას სასტუმრო "აფხაზეთისაკენ". ნასვამები ვიყავით. იქ ცხოვრობდნენ ჩვენი მეგობარი გოგონები.მივედით და აივნიდან ისმის ხმა: ჩამოვდიიივართ!მართლაც ცოტა ხანში ჩამოდიან და ღიმილით მოემართებიან ჩვენსკენ. ჩვენ სასტუმროდან ასე 50 მეტრში ვდგავართ და ვეწევით. უცებ ჩემი რჩეული ვიღაცა ბიჭმა გააჩერა და რაღაცას ელაპარაკება. გოგოს სახეს შევხედე და მივხვდი, უცნობს ესაუბრებოდა. მივედი, გოგონა გადავკოცნე და ახალგაზრდას, რომელიც ასევე ნასვამი აღმოჩნდა, მივესალმე. არ მინდა დეტალების მოყოლა. მოკლედ ჩემსა და ამ ახალგაზრდას შორის მოხდა შელაპარაკება. ვინაიდან ხალხმრავალ ადგილზე ვიმყოფებოდით, უცნობს ვეუბნები: სასტუმროს უკან ვარდების ბაღთან გამოდი და იქ ვილაპარაკოთ-მეთქი. მიდი და მოვალო. თითქმის ერთ დროს მივედით ორივე. ჯერ ხმამაღლა ვიკამათეთ და შემდეგ ატყდა მამაპაპური, კაცური ჩხუბი. ალბათ სადღაც 20 წუთის განმავლობაში ვურტყით ერთმანეთს. დასისხლიანებულები ვართ და მაინც არ ვჩერდებით. ვიბრძვით ბოლომდე...იქვე "პუსტა-პუსტა" მილიციონერები არიან და ვერ გვაშველებენ, ერთ-ერთს ცოტათი მოხვდა კიდეც. ჩხუბით შევედით უნებლიეთ ვარდების ბაღში. იქაურობა ფეხებით "მოვთიბეთ", უცებ საიდანღაც მოვარდა მილიციელების ჯგუფი. გაგვკოჭეს, შეგვაგდეს "კანარეიკაში" და მიგვაბრძანეს განყოფილებაში. სხვადასხვა ოთახებში შეგვყარეს და გვითხრეს დილამდე ჭკვიანად მოვქცეულიყავით, თორემ დაგვხოცავდნენ ცემით. მოკლედ დილას, ასე 10 საათზე კარები იღება და მორიგე მილიციელი მეუბნება: გამოდი, უფროსთან უნდა შეგიყვანოო... შევედით მილიციის უფროსის კაბინეტში. იმან დამიწყო ჯერ ყვირილი, შემდეგ შერცხვენა, ვარდების ბაღი როგორ გადათელეო, ბოლოს ჭკუა დამარიგა და მითხრა, ახლა წადი, მაგრამ აქ მეორედ რომ მოხვდე, იცოდე, ცას დიდი ხანი ვეღარ იხილავო.წადი, თავისუფალი ხარ!...ვეკითხები, მე ვისაც ვეჩხუბე იმას რა მოელის-მეთქი?მპასუხობს: მაგას მე ვიცი როგორ მივხედავო!ვეუბნები: მე არსად არ წავალ, სანამ იმ კაცსაც არ გაათავისუფლებთ-მეთქი! და მორიგეს ვეუბნები: დამაბრუნე იმ ოთახში, სადაც ვიჯექი!მილიციის უფროსს გაეცინა და მითხრა: ის კაცი გარეთ დგას და გელოდება. მწერალ ჭაბუა ამირეჯიბის შვილი ყოფილა. ნახევარი საათის წინ რომ გამოვიყვანეთ ოთახიდან და ვუთხარი წადი, თავისუფალი ხარო, მანაც იგივე მითხრა, არსად არ წავალ, სანამ იმ კაცს არ გაანთავისუფლებთ ვისთანაც ჩხუბი მომივიდაო. ჰოდა მაგიტომ გიშვებ, თორემ გაყურყუტებდი აქ რამდენიმე დღეო. ირაკლის უნდა უმადლოდეო...გავედი გარეთ. მილიციის ეზოში სკამზე ზის "ჩემი მოწინააღმდეგე". მივედი, წამოდგა. ერთმანეთის დალეწილ სახეებს რომ შევხედეთ უცებ ორივეს სიცილი აგვიტყდა. ხელი ჩამოვართვით ერთმანეთს, გადავეხვიეთ და გავედით მილიციის ეზოდან. იმ დღიდან ვმეგობრობდით წლების განმავლობაში. ხშირად ვქეიფობდით ერთად... ამ ამბავს ვიხსენებდით. ერთმანეთს ვეკამათებოდით ვინ უფრო იცემა მაშინ და ვიცინოდით...ზუსტად ათი წლის შემდეგ ირაკლი ამირეჯიბი გმირულად დაიღუპა აფხაზეთის ომში, ტამიშთან ახლოს...ნათელში იყოს კარგი კაცის ირაკლი ამირეჯიბის სული და ყველა მათი, ვინც სამშობლოს სიყვარულს შეეწირა“,-წერს თემო გვალია.