1757100372

„ბავშვი გემიდან გადავარდნილა და ზღვას გაუტაცია...“ - სასწაულმოქმედი ხატის "მანუგეშებლის" ისტორია

ხატი სახელწოდებით "ნუგეში" ანუ "მანუგეშებელი" ათონზეა დავანებული, კონსტანტინე დიდის მეფობის დროს აგებულ უძველეს ვატოპედის მონასტრის ხარების­ ეკლესიაში.გადმოცემით, 395 წელს გემი, რომელიც ათონის მთისკენ მიდიოდა და მასში იმპერატორ­ თეოდოსის ვაჟი, უფლი­სწული არკადი იმყოფებოდა, ქარიშხალში მოყვა.უფლისწული გემიდან გადავარდნილა და ზღვას გაუტაცია. გემმა­ გაჭირვებით მიაღწია ათონის მთის იმ ადგილს, სადაც მონასტერია აღმართული.­ ფიქრობდნენ, რომ უფლისწული დაიღუპა.­ ხანგრძლივი ძებნის შემდეგ სანაპიროზე ბუჩქნარს მიადგნენ, რომლის ჩრდილშიც ერთიანად სველი, მაგრამ მშვიდად მძინარე უფლისწული­ დაინახეს. გამოღვიძების შემდეგ ის თავისი სასწაულებრივი გადარჩენის ამბავს მოჰყვა. აქედანვე წარმოდგა სახელწოდება ვატოპედი – "ყმაწვილის ბუჩქი".იმპერატორმა თეოდოსიმ ვაჟის გადარჩენის სახსოვრად განავრცო და დაასაჩუქრა მონასტერი. მთავარი ტაძრის საკურთხეველი იმ ადგილას აშენდა, სადაც უფლისწული იპოვეს. ღვთისმშობლის სასწაულთმოქმედი ხატი "მანუგეშებელი" მარჯვენა კლიროსთან კედლის ნიშშია, რომელიც მის სახელზეა ნაკურთხი. ღვთისმშობლის სახე გამოხატავს თანაგრძნობასა და სიყვარულს, თუმცა მისი მზერა სავსეა სიმკაცრით."მეცხრე საუკუნეში, დილის ლოცვის­ შემდეგ, ამ მონასტრის იღუმენს ხატთან ლოცვისას უცებ მოესმა ღვთისმშობლის­ ხმა, რომელმაც უთხრა, ნუ გააღ­ებთ ტაძ­რის კარს, ყაჩაღების თა­ვდასხმა­ გელოდებათო. იღუმენი შეკრთა და ღვთისმშობლის­ ხატს თვალები მიაპყრო. უცებ მან სასწაული­ იხილა­ – ღვთისმშობლის სახე, ისევე როგორც სახე მის მკლავებში მყოფი ყრმისა, გაცოცხლდა. ყრმამ ხელი დედის ბაგეს ააფ­არა, სახე მისკენ მიიბრუნა და უთხრა, არა, დედაო ჩემო, ნუ ეუბნები მათ ამას, დაე, დაისაჯონო. მაგრამ ღვთისმშობელმა სცადა­ თავისი ძისა და უფლის ხელი შეეჩერებინა,­ სახე მარჯვნივ შეაბრუნა, თავი აარიდა და ორგზის კვლავ წარმოთქვა:"დღეს სავანის კარს ნუ გააღებთ, არამედ მონასტრის გალავანზე ადით და ყაჩაღები გააძევეთ". მართლაც, ყაჩაღების ჯგუფს განზრახული ჰქონია, გათენებისთანავე, როგორც კი ვატოპედის მონასტრის კარი გაიღებოდა, შიგ შეცვენილიყვნენ, ბერები ეცემათ და მონასტრის სიმდიდრე გაეტაცათ.ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელმა არ დაუშვა უღმერთ­ოთა ბოროტი ჩანაფიქრის აღსრულება… ამის შემდეგ ვატოპედის ღვთისმშობლის ხატს ეწოდება "ნუგეში" ანუ "მანუგეშებელი",­ ღვთისმშობლისა და მაცხოვრის გამომეტყვე­ლება კი დარჩა იმავე მდგომარეობაში, როგორიც­ მან მიიღო სამგზის ხმის აღმოტევების შემდეგ. მანუგეშებელ ხატთან ის ადამიანები მიდიან, რომლებსაც სათხოვნელი, სავედრებელი აქვთ."

1757094416

დედამიწის ისტორიაში ყველაზე გაუმაძღარი მტაცებელი გამოავლინეს

პლანეტის ყველაზე გაუმაძღარი მტაცებელი ჩვენთვის ცნობილთა შორის, დედამიწის ხერხემლიან სახეობათა მესამედზე მეტს მოიხმარს და უზარმაზარი ეკოლოგიური გავლენაც აქვს.ახალი კვლევის მიხედვით, ამ ცხოველის კვება 1300-ჯერ უფრო დიდ კვალს ტოვებს, ვიდრე ჩვენ მიერ აღრიცხული ნებისმიერი სხვა არსების. თუმცა, მოხმარებულის მხოლოდ მესამედია განკუთვნილი საკვებად.რა თქმა უნდა, ეს მტაცებელი ჩვენ ვართ. საკვირველია, მაგრამ უმაღლესი მტაცებლის კლასიფიკაციაშიც კი არ ვჯდებით. ჩვენ მიერ წარმოებული ექსპლუატაციის მასიური ნაწილი ჩვენი უბრალო ახირებებით არის განპირობებული.„კულტურული ფენომენი ველურ სახეობათა გადაჭარბებულ ექსპლუატაციას იწვევს“, — განმარტავს კანადის დალჰაუზის უნივერსიტეტის ეკოლოგი ბორის ვორმი.ამის მკაფიო მაგალითს ვორმი ინდონეზიაში წააწყდა, სადაც ველურ ბუებზე მოთხოვნა მას შემდეგ გაიზარდა მკვეთრად, რაც ეს ფრთოსანი მტაცებლები „ჰარი პოტერში“ გამოჩნდნენ.„მოთხოვნის ზრდის საპასუხოდ, წარმოიქმნა ველური ბუების ექსპლუატაციის ნამდვილი ტალღა. ამ სახეობით ადამიანები იმდენად არიან მოხიბლული, რომ ხშირად ეს სიყვარული სიკვდილის მიზეზი ხდება“, — ამბობს ვორმი და აღნიშნავს, რომ ასეთივე სიტუაციაა რიფების თევზთან მიმართებაში ანიმაციური ფილმის, „ნემოს ძიებაში“ გამოსვლის შემდეგ.შინაურ ცხოველთა ინდუსტრიის კვების გარდა, ცხოველების გამოყენება მედიცინასა და სხვა პროდუქტებში ახლა იმდენად არის გავრცელებული, რომ ისინი საკვანძო საფრთხეა მსოფლიოს მრავალ ადგილში გადაშენების პირას მყოფ სახეობათათვის. წინასწარ განზრახული მიზნების მიუხედავად, ველური ბუნებიდან ამ ცხოველთა ამოღებას ზუსტად ისეთივე გავლენა აქვს, როგორიც მტაცებლობას ეკოსისტემაში.ინდივიდების ამოღებას არა მხოლოდ პირდაპირი ეფექტი აქვს, არამედ ცვლილებები ხდება დარჩენილ ცხოველთა ქცევებშიც — შიშის ეკოლოგია. მტაცებლობის თავიდან აცილება იწვევს ქცევით, ფიზიოლოგიურ და კოგნიტურ სტრესს, რასაც გავლენა აქვს ცხოველის გადარჩენისა და შეჯვარების წარმატებაზე. გაზრდილი მტაცებლობა იწვევს სტრესორების გაძლიერებასაც. სრულად

1757094246

„ეს ქალი ქვრივი იყო, მეცოდებოდა და ვლოცულობდი მისი შვილებისათვის, მაგრამ უშედეგოდ...“ - რა შემთხვევას იხსენებს მამა პაისი

შობლებს, განსაკუთრებით დედებს, მუდამ უნდა ახსოვდეთ, რომ, როგორც გულმხურვალე ლოცვით შეუძლიათ შვილებისათვის ღვთისაგან უსაზღვრო მადლი მიიღონ, ასევე გაღიზიანებულად ნათქვამით, წყევლით,  რისხვით შეიძლება შვილებს უბედურება დაატეხონ თავს.სიტყვას უდიდესი ძალა აქვს. უფალმა სწორედ სიტყვით შექმნა სამყარო. სიტყვა უბრალო ბგერები არ არის, რომელიც წარმოითქმება და ჰაერში გაიფანტება, წავა, უკვალოდ გაქრება, როგორც ამას, სამწუხაროდ, ბევრი ფიქრობს. მას უდიდესი დატვირთვა აქვს.მშობლების სიტყვას განსაკუთრებული ძალა აქვს. ამიტომ არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება შვილის დაწყევლა. არცერთი წუთით არ უნდა დავივიწყოთ, რომ, როგორც დედის ლოცვა აღწევს ღმერთამდე, ისევე - წყევლაც. დედის ყოველი სიტყვა, ზოგჯერ უგუნურად და გაუაზრებლად ნათქვამი, როდესმე მაინც ახდება.აქ მოთხრობილი ამბები ყოველივე ამის სამწუხარო და ნათელი დადასტურებაა.მშობლის წყევლა თუნდაც აღშფოთება ძლიერად მოქმედებს. თუ მშობელს კი არ დაუწყევლია თავისი შვილი, არამედ მხოლოდ აღშფოთდა მისი საქციელის გამო, ესეც საკმარისია, რომ შვილებმა მოსვენება დაკარგონ. ასეთი ბავშვები შემდგომში მთელ ცხოვრებას ტანჯვა-წამებაში ატარებენ. რა თქმა უნდა, საიქიო ცხოვრებაში ეს მათ შეღავათს მისცემს, რადგან ამ წამებით აქაურ ვალებს ისტუმრებენ. ხდება ის, რის შესახებაც წმ. ისააკი ამბობს: „ამქვეყნად იგემებენ თავის გეენას“, ანუ ამქვეყნიური ტანჯვით ის ჯოჯოხეთურ სატანჯველს ამცირებს. ესე იგი როდესაც ძალაში შედის სულიერი კანონები, ასეთი ადამიანი რამდენამდე თავისუფლდება გეენიისაგან, ტანჯვისაგან.მშობლები, რომლებიც სიტყვით „გზავნიან“ შვილებს ეშმაკთან, მას „უძღვნიან“ თავიანთ შვილებს. ამის შემდეგ ეშმაკს უკვე აქვს უფლება ამ ბავშვებზე, იგი ამბობს: „შენ მე ისინი თავად მომიძღვენი“.მეოცე საუკუნის ერთ-ერთი დიდი მამა ბერი პაისი ასეთ შემთხვევას იგონებს: „ერთ ქალს ოთხი შვილი ჰყავდა და ვერც ერთი ოჯახს ვერ ეკიდებოდა. დედა ტირილით მეუბნებოდა: „მომკლავს ამათი დარდი, ილოცე მათთვის“. ეს ქალი ქვრივი იყო, მე მეცოდებოდა იგი და ვლოცულობდი მისი შვილებისათვის, მაგრამ უშედეგოდ. მივხვდი, რომ რაღაცა ისე ვერ იყო... ერთხელ მათ ვკითხე, დედა ბავშვობაში ხომ არ გწყევლიდათ-მეთქი.- დიახ, მამაო, ბავშვობაში ძალიან ცელქები ვიყავით და დედა მუდამ გვწყევლიდა. - მიპასუხეს.- წადით და დედათქვენს უთხარით, რომ თქვენი მოუწყობელი ცხოვრების ნამდვილი მიზეზი ეს არის. უთხარით, მოინანიოს, აღსარება თქვას და დღეიდან გამუდმებით გლოცოთ.წელიწადნახევარში ოთხივემ ოჯახი შექმნა!კარგია, როცა მშობელი ცოცხალია და ამდენად მონანიება შესაძლებელია. მაგრამ ისმის კითხვა: თუ ის ისე წავიდა ამ ქვეყნიდან, რომ თან წაიღო ეს ცოდვა? შეიძლება თუ არა წყვლისგან განთავისუფლება? მამა პაისი პასუხობს:- თუ შვილები საკუთარ თავს ჩაუკვირდებიან და მიხვდებიან, რომ თავის დროზე აშავებდნენ, აწვალებდნენ მშობლებს და ამიტომაც იქნენ დაწყევლილნი, თუ ისინი დანაშაულს აღიარებენ და ცოდვებს მოინანიებენ, ყველაფერი მოწესრიგდება. სულიერ ცხოვრებაში წარმატებით ისინი განსვენებულ მშობლებსაც შეეწევიან... განაგრძეთ კითხვა

1757087082

17 წელი იმუშავა სკოლაში ისე, რომ წერა-კითხვა არ იცოდა - როგორ ასწავლიდა ჯონი ბავშვებს

მოგითხრობთ ადამიანის ისტორიაზე, რომელმაც წერა-კითხვა არ იცოდა და 17 წელი იმუშავა სკოლაში.ჯონ კორკორანი ამბობს, რომ რაც თავი ახსოვს, ცდილობდა ასოების შესწავლას, მაგრამ ვერაფრით არჩევდა ხმოვანსა და თანხმოვანს ერთმანეთისგან, ასოები ერთმანეთში ერეოდა. სკოლაში სწავლის დროს იჯდა მერხთან და ყოველთვის ცდილობდა შეუმჩნეველი ყოფილიყო.შეიძლება მისი ცხოვრება სხვაგვარად წარმართულიყო, მაგრამ გასული საუკუნის 50-იან წლებში არავინ იცოდა, თუ რა იყო დისლექსია. მეორე კლასში ის ჩათვალეს გონებრივად ჩამორჩენილად, მესამე კლასში კი სჯიდნენ და აძალებდნენ წაკითხვას. ასე გადაჰყავდათ კლასიდან კლასში.თავისი უცოდინრობა რომ დაეფარა, კორკორანმა დისციპლინის დარღვევა დაიწყო, რის გამოც გამუდმებით აგდებდნენ კლასიდან.„მასწავლებელს ვაბარებდი სხვის ნაშრომებს, ვიპარავდი ტესტებს და ვთხოვდი თანაკლასელებს ჩემს მაგივრად დაეწერათ დავალებები. ვერ ვიგებდი, იქ რა ეწერა, მაგრამ ვიცოდი, რომ სხვა არჩევანი არ მქონდა“.აღმოჩნდა, რომ ჯონი კარგად თამაშობდა კალათბურთს და სწორედ ეს გახდა მიზეზი იმისა, რომ ჩააბარა კოლეჯში, სადაც მას სპორტული სტიპენდია და კალათბურთის გუნდში ადგილი ელოდა.კოლეჯში სწავლის დროს პედაგოგებზე აგროვებდა ცნობებს, ლექციებზე ბლოკნოტის ფურცლებზე ხაზებს ავლებდა, რათა ლექტორს ჰგონებოდა, რომ მისი საუბრიდან რაღაცას იწერდა. ლექციის დასრულების შემდეგ ამოხევდა ფურცელს, დაკუჭავდა და ურნაში აგდებდა, რათა არავის დაენახა მისი ნაჯღაბნი და ის, რომ მას არ შეეძლო წერა. სხვადასხვა ხერხით შეძლო კოლეჯის დამთავრება და დიპლომის აღება - ინგლისური ენის სპეციალისტის განხრით.ასე გახდა ჯონ კორკორანი მასწავლებელი, რომელმაც არ იცოდა წერა-კითხვა. ყოველდღე კლასში მოსწავლეებს აძლევდა დავალებებს წაეკითხათ ხმამაღლა და შემდეგ დაეწერათ დაფაზე. მას ჰქონდა შემუშავებული სტანდარტული ტესტები, რომელთა შემოწმებაც შეეძლო. ასე იმუშავა სხვადასხვა სკოლაში 17 წელი.„როგორც პედაგოგი, ძალიან ვწუხდი, რომ არ ვიცოდი წერა-კითხვა. ეს იყო სამარცხვინო ჩემთვის, ქვეყნისთვის და სკოლისთვის."1965 წელს ჯონი შეხვდა თავის მომავალ მეუღლეს კეიტილინს. მან გაანდო თავისი საიდუმლო: "რაღაც უნდა გაგანდო, - უთხრა მან ქორწილის წინა დღეს. - მე არ ვიცი წერა და კითხვა".მთელი ცხოვრება ჯონის მეუღლე მის მაგივრად წერდა წერილებს, დოკუმენტებს, გზავნილებს... რამდენიმე ხნის შემდეგ მან იყიდა სახლი და გააქირავა, შემდეგ კიდევ და კიდევ. რაღაც პერიოდი კარგად მიდიოდა ბიზნესი, შემდეგ კი ვალები დაედო. ჯონმა თავისი სახლი ბანკში ჩადო, რათა ვალების ნაწილი დაეფარა, შემდეგ წავიდა ქალაქის ბიბლიოთეკაში, სადაც კითხვის წრე ჰქონდათ გახსნილი. მიუახლოვდა ქალს და უთხრა: "მე არ ვიცი კითხვა“ და ატირდა.ფონეტიკური მეთოდის გამოყენებით, ძალიან ნელა და მოთმინებით, მას შეასწავლეს ასოები. 1 წლის შემდეგ მისი ბიზნესი ისევ აყვავდა. ჯონი კი თანდათან სწავლობდა კითხვას. ის ცდილობდა წაეკითხა ყველაფერი.კონფერენციაზე სან-დიეგოში, სადაც ესწრებოდნენ ბიზნესმენები, ჯონ კორკორანმა მოყვა იმის შესახებ, თუ როგორ აწარმოებდა ბიზნესს წერა-კითხვის ცოდნის გარეშე. იგი გახდა ქალაქის საკრებულოს წევრი უწიგნურობის წინააღმდეგ ბრძოლაში, ასევე ორი წიგნის ავტორია: „მასწავლებელი, რომელმაც არ იცოდა წერა-კითხვა“ და „გზა განათლებისკენ“. ასევე შექმნა ფონდი, რომელიც ეხმარებოდა ადამიანებს წერა-კითხვის შესწავლაში.

1757076480

რატომ აწყობენ იაპონელები წყლით სავსე ბოთლებს სახლის კართან

იაპონია ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული და უჩვეულო ქვეყანაა მსოფლიოში.იაპონია ტრადიციების და თანამედროვეობის უნიკალური მიქსია, სადაც შეგიძლიათ იხილოთ უამრავი ტრადიციული არქიტექტურული ძეგლი და ტაძარი, რომლებიც თანამედროვე არქიტექტურის და ტექნოლოგიების მიღწევებთან ერთად თანაარსებობენ.მათ, ვინც ხშირად ყოფილა იაპონიასა და ევროპის ზოგიერთ ქვეყანაში, მაგალითად ესპანეთში, ალბათ შეუმჩნევია, რომ ბევრ სახლთან დგას წყლის ბოთლები. ამ მოვლენას ორი განსხვავებული ახსნა აქვს, თუმცა ორივე ცხოველებთან არის დაკავშირებული.პირველი ვერსიით, წყლის ბოთლების არსებობა ცხოველებს არ აძლევს საკუთარი ტერიტორიის მონიშვნის საშუალებას. ხანგრძლივმა კვლევებმა ამ ფენომენის მტკიცებულებები და ახსნა, ვერ მოიპოვა. ვარაუდებიდან ერთ-ერთის თანახმად, ცხოველებს უბრალოდ არ შეუძლიათ წყალთან შარდვა; ვარაუდის თანახმად მათ ბოთლებიდან წყლის სიკაშკაშე აშინებთ.მეორე ვერსიით კი, ამ გზით იაპონელები საკუთარი სახლის კარებს კატებისგან იცავენ. გავრცელებული პრაქტიკის მიხედვით, კატები იაპონიაში ხშირად ფხაჭნიანა და აზიანებენ ხის კარს, ბოთლები კი ბარიერად ეღობება და მათი ყურადღება გადააქვს. თუ კატაა ბოთლს დააზიანებს, წყალი გამოიჟონება, ცხოველს შეეშინდება და გაიქცევა.როგორც მედიასაშუალებები წერე, მსგავს მეთოდებს იაპონიის გარდა უკვე სხვა ქვეყნებშიც აკეთებენ, მაგალითად მალტაში და ესპანეთში.წყარო

1756842864

„ოთახში წარმოუდგენელი გრიალი გაისმა, შუაგულიდან ქარბორბალა ავარდა... ახალგაზრდები გარეთ გაცვივდნენ. მხოლოდ გოგონა დარჩა...“ - სასწაული, რომელმაც ყველა შეძრა

ეს ამბავი ქალაქ სამარაში მცხოვრებ ერთი ღვთისმოსავი ქალის ოჯახს 1956 წელს გადახდა. წმინდა ნიკოლოზმა მკრეხელობისათვის გოგონა დასაჯა..."ახალი წლის ღამეს, 31 დეკემბერს, ერთი  მორწმუნე ქალის შვილმა - ზოიამ, თავისი შვიდი მეგობარი გოგონა და ახალგაზრდა ყმაწვილები დაპატიჟა წვეულებაზე, სადაც დროსტარებასთან ერთად ცეკვებით გართობაც ჰქონდათ გადაწყვეტილი. შობის მარხვა იდგა და დედამ სთხოვა ზოიას, ხმაურიანი ლხინი არ გადაეხადა, მაგრამ ქალიშვილმა დაიჟინა და თავისი გაიტანა. საღამოს დედა ეკლესიაში წავიდა ლოცვაზე. სტუმრები თითქმის უკლებლივ მოვიდნენ, მაგრამ ზოიას საქმრო, კოლია, არ ჩანდა.ახალგაზრდები მას აღარ დაელოდნენ და დაიწყეს საცეკვაო სამზადისი. გოგო-ბიჭები დაწყვილდნენ, ზოია კი კენტად დარჩა. ამით განაწყენებულმა, მან კედლიდან ჩამოხსნა წმინდა ნიკოლოზ სასწაულმოქმედის ხატი და ხმამაღლა თქვა: "რაკი ჩემი ნიკოლოზი არ მოვიდა, ამ ნიკოლოზს ჩავჭიდებ ხელს და მასთან ერთად ვიცეკვებ!" გოგონებმა თხოვეს, არ ჩაედინა ამგვარი მკრეხელობა, მან კი ირონიული ღიმილით უპასუხა:"თუ ღმერთი არსებობს, იგი დამსჯის!" ჩართეს საცეკვაო მელოდია და ჯერ ხეირიანად არც კი აჰყოლოდნენ ტაქტს, რომ ანაზდად, ოთახში წარმოუდგენელი გრიალი გაისმა, შუაგულიდან ქარბორბალა ავარდა და მთელი ოთახი ელვისებურმა კაშკაშა შუქმა გაანათა.მხიარულება ელდამ შეცვალა. შიშისგან თავზარდაცემული ახალგაზრდები ოთახიდან გაცვივდნენ. მხოლოდ ზოია ვერ დაიძრა ადგილიდან. იგი ოთახში დარჩა, იატაკს მიყინული, მარმარილოსავით ცივი და გაქვავებული, გულში ჩაკრული წმინდა ნიკოლოზის ხატით.გამოძახებაზე მოსული ექიმების ვერანაირმა მცდელობამ შედეგი ვერ გამოიღო. ყველა ნემსი, რომელთა გაკეთებასაც ექიმები ცდილობდნენ, იღუნებოდა და ტყდებოდა ზოიას ქვად ქცეულ სხეულზე. უნდოდათ მისი გადაყვანა საავადმყოფოში, მაგრამ ძვრა ვერ უყვეს - ფეხებით თითქოს შეზრდოდა იატაკს, მხოლოდ გული უცემდა, რაც იმაზე მეტყველებდა, რომ იგი ფიზიკურად ცოცხალი იყო, მაგრამ ამ დროიდან ზოიას უკვე აღარც სმა შეეძლო და აღარც ჭამა.როცა ეკლესიიდან დედა დაბრუნდა და შვილი ასეთ ყოფაში ნახა, გონება დაკარგა და საავადმყოფოში გადაიყვანეს, საიდანაც რამდენიმე დღეში გამოწერეს. იგი მხურვალედ ლოცულობდა და ცრემლებით ევედრებოდა უფალს, შეენდო მისი ქალიშვილისთვის და დაებრუნებინა სასიცოცხლო ძალა. პირველ დღეებში სახლი ფუტკრების სკას წააგავდა - უამრავი ხალხი ირეოდა, საიდან აღარ მოდიოდნენ მორწმუნეები, სასულიერო პირები. მაგრამ მალე ხელისუფლებამ მოსკოვიდან მიიღო მითითება და გარეშე პირთაგან სახლში არავის უშვებდნენ. დაწესდა მორიგეობა და ყოველ 8 საათში ერთხელ იცვლებოდა ორი მილიციელი. იმ მორიგეთაგან, რომლებიც, ძირითადად, 25-32 წლის ახალგაზრდები იყვნენ, მრავალი ნაადრევად გაჭაღარავდა სიტყვების გამგონე, რომელსაც ზოია დროდადრო შემზარავად გაჰყვიროდა: "დედა, ილოცე! ცოდვებში ვიღუპებით, დედა, ილოცე! ილოცე!!!" - ამ სიტყვების წარმოთქმის დროს ზოია ჩვეულებრივად აღებდა პირს, მაგრამ მათი დასრულებისთანავე ბაგეები ეკუმებოდა, ქვასავით უმაგრდებოდა და მხოლოდ თვალებს აცეცებდა უაზროდ.მოგვიანებით ზოიასთან რამდენიმე ადამიანი დაუშვეს. მოსკოვიდან ჩამოსულმა მედიცინის პროფესორმა მხრების აჩეჩვით დაადასტურა, რომ ზოიას გულისცემა არ შეწყვეტილა გარეგნული გაქვავების ფონზე. დედის თხოვნით მოიწვიეს სასულიერო პირებიც, თუმცა მათ ვერც გოგონას ადგილიდან დაძვრა მოახერხეს და ვერც ის, რომ წმინდა ნიკოლოზის ხატი მისი ხელებიდან გამოეხსნათ. მოგვიანებით, ქრისტეშობის დღესასწაულზე ჩამოვიდა მღვდელმონაზონი სერაფიმე, აღავლინა ლოცვა, აკურთხა ოთახი, რის შემდეგაც მას მინებდა ხატი და სათანადო პატივის მიგების შემდეგ იგი ადრინდელ ადგილზე დააბრუნეს. "ახლა დაველოდოთ უფლის ნიშანს, რომელსაც ის აღდგომისთვის მოგვივლენს. თუ ასე არ მოხდა, ახლოს ყოფილა ქვეყნის აღსასრული".- თქვა ბერმა. იგივე გაიმეორა მოსკოვის მიტროპოლიტმა ნიკოლოზმაც. სრულად

1756819560

მეცნიერი, რომელმაც ექსპერიმენტისთვის საკუთარი სხეული გაწირა - ბარი მარშალის ისტორია

ბარი მარშალი ერთ-ერთი იმ მეცნიერთაგანია, რომელმაც სამედიცინო სამყარო თავდაყირა დააყენა. იმის დასამტკიცებლად, რომ კუჭის წყლულს ბაქტერია იწვევს და არა სტრესი ან ცხარე საკვები, მან უჩვეულო გადაწყვეტილება მიიღო — ექსპერიმენტისთვის საკუთარი სხეული გაწირა.1980-იან წლებში ექიმები დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ კუჭის წყლულის მთავარი გამომწვევი სტრესი, ცუდი კვება და მაღალი მჟავიანობა გახლდათ. ავსტრალიელი ექიმი ბარი მარშალი და მისი კოლეგა რობინ უორენი ეჭვობდნენ, რომ ეს ასე სულაც არ იყო.მათ აღმოაჩინეს ბაქტერია Helicobacter pylori, რომელიც ,ხშირ შემთხვევაში, კუჭის ლორწოვანში ბუდობდა. მარშალი დარწმუნებული იყო, რომ სწორედ ეს ბაქტერია იწვევდა წყლულს, მაგრამ სამედიცინო საზოგადოება მხარს არ უჭერდა. შესაბამისად, საჭირო იყო მტკიცებულება, ადამიანზე ჩატარებული ექსპერიმენტი, რომელიც მოსაზრებას დაადასტურებდა და ყველაფერს შეცვლიდა.იმის გამო, რომ კლინიკური კვლევებისთვის საჭირო დრო და რესურსები არ ჰქონდა, მარშალმა, მეცნიერების სასარგებლოდ, საკუთარი სხეული გაწირა. 1984 წელს მან ლაბორატორიაში გამოზრდილი H. pylori-ის ბაქტერია, უბრალოდ, დალია.მეცნიერს მალევე დაეწყო ძლიერი გულისრევა, მუცლის ტკივილი და სერიოზული კუჭის პრობლემები. 10 დღეში მისმა კუჭმა წყლულის განვითარება დაიწყო — ზუსტად ისე, როგორც მან იწინასწარმეტყველა.ცდამ საბოლოოდ დაადასტურა, რომ H. pylori იყო კუჭის წყლულის მთავარი მიზეზი. მარშალმა და უორენმა, ასევე, აღმოაჩინეს, რომ დაავადება მარტივად განიკურნებოდა ანტიბიოტიკებით და არა წლობით დიეტისა და მჟავის საწინააღმდეგო პრეპარატებით.მათმა აღმოჩენამ სამუდამოდ შეცვალა მედიცინა — წლების განმავლობაში, კუჭის ოპერაციები და მკაცრი დიეტები იყო ერთადერთი გამოსავალი, მაგრამ შემდგომ წყლულის მკურნალობა შედარებით მარტივი გახდა.მრავალი წინააღმდეგობის შემდეგ, 2005 წელს ბარი მარშალმა და რობინ უორენმა ნობელის პრემია მიიღეს მედიცინის დარგში. ეს იყო აღიარება იმ სიმამაცისთვის, რომ მარშალმა მედიცინისთვის საკუთარი ჯანმრთელობა გაწირა.დღეს, მისი აღმოჩენის წყალობით, მილიონობით ადამიანი იღებს სწორ და ეფექტურ მკურნალობას კუჭის წყლულზე.

1756795380

ისტორია კაცზე, რომელმაც 11 წლის განმავლობაში არ იცოდა, ვინ იყო

2004 წელს, ჯექსონვილის სწრაფი კვების რესტორნის უკან, გონებადაკარგული კაცი იპოვეს. მას არ ჰქონდა წარმოდგენა, ვინ იყო, საიდან მოვიდა და როგორ აღმოჩნდა იქ. ამ საიდუმლოს ამოხსნა 11 წლის განმავლობაში გაგრძელდა, რაც ბენჯამინ კაილის შემთხვევას ერთ-ერთ ყველაზე ცნობილ ამნეზიის ისტორიად აქცევს. გონებადაკარგული უცნობი2004 წლის 31 აგვისტოს, ჯორჯიას შტატის საზღვართან მდებარე „Burger King“-ის რესტორნის უკანა მხარეს, მუშებმა იპოვეს ნახევრად შიშველი კაცი, რომელსაც არანაირი დოკუმენტი არ ჰქონდა. ის დეზორიენტირებული იყო და თავზე ძლიერი დარტყმის კვალი აღენიშნებოდა.გონზე მოსვლის შემდეგ აღმოჩნდა, რომ კაცს არაფერი ახსოვდა – საკუთარი სახელი, ასაკი, წარსული, ოჯახი… ექიმებმა მას მძიმე ამნეზია და დიაბეტის მწვავე ფორმა დაუდგინეს.პოლიციამ და სოციალურმა სამსახურებმა სცადეს მისი იდენტიფიცირება, მაგრამ უშედეგოდ. ვინაიდან მამაკაცს არ ჰქონდა დოკუმენტები, ვერ შეძლეს ვერც მისი ვინაობის დადგენა და ვერც ოჯახის მოძიება. კაცმა გადაწყვიტა, თავადვე შეერჩია დროებითი სახელი და საკუთარ თავს ბენჯამინ კაილი უწოდა – „BK“, „Burger King-ის“ ინიციალების მიხედვით. იდენტობის ძიებაბენჯამინ კაილი არაერთი წლის განმავლობაში ცდილობდა გაერკვია, ვინ იყო. სხვადასხვა სამედიცინო დაწესებულებაში მკურნალობდა, მაგრამ ამაოდ – მისი მეხსიერება არ აღდგა.ეს საქმე დროთა განმავლობაში საზოგადოებრივ ინტერესად იქცა — ხშირად ხვდებოდა საინფორმაციო გადაცემებსა და დოკუმენტურ ფილმებში. ბევრი ადამიანი ცდილობდა მისი ვინაობის დადგენას – მოყვარული დეტექტივები, კერძო გამომძიებლები, მედიის წარმომადგენლები და ანთროპოლოგებიც კი.ფედერალურმა ბიურომ (FBI) და სამართალდამცავებმა ბიომეტრიული მონაცემების, თითის ანაბეჭდებისა და DNA-ს მეშვეობით სცადეს მისი იდენტიფიცირება, თუმცა შედეგი ვერაფერმა გამოიღო – თითქოს, ბენჯამინ კაილი არც კი არსებობდა. ვინაობის დაბრუნება 11 წლის შემდეგ2015 წელს, საბოლოოდ, ბენჯამინ კაილის ვინაობა დნმ-ის ანალიზის მეშვეობით დადგინდა. აღმოჩნდა, რომ მისი ნამდვილი სახელი უილიამ ბურგეს პაუელსი იყო, ხოლო ოჯახი ინდიანაში ცხოვრობდა. უცნობია, რატომ არ ეძებდნენ მას ოჯახის წევრები ამდენი წლის განმავლობაში.თვითონ ბენჯამინს წარსული მაინც არ გახსენებია, თუმცა იურიდიულად შეძლო საკუთარი სახელის აღდგენა და ახალი ცხოვრების დაწყება.მიუხედავად იმისა, რომ ვინაობა დადგინდა, უამრავი კითხვა მაინც უპასუხოდ დარჩა:როგორ დაკარგა მეხსიერება?რა მოხდა იმ 2004 წლის ზაფხულს, სანამ „Burger King-ის“ უკან იპოვიდნენ?რატომ არ ეძებდნენ ის ადამიანები, ვისაც უნდა სცოდნოდათ მისი გაუჩინარების შესახებ?ბენჯამინ კაილის ისტორია, ამნეზიის ერთ-ერთი ყველაზე ამოუხსნელი შემთხვევაა. დღემდე ბევრი ადამიანი ცდილობს მისი დაკარგული წლების გამოცნობას.

1756734180

ვის მოუვიდა თავში გოგონების ვარდისფერში და ბიჭების ლურჯში ჩაცმის იდეა - საინტერესო ისტორია

ბევრ სხვა ქვეყანაში, გოგოებისთვის ვარდისფერი ნივთების, ბიჭებისთვის კი ლურჯის ყიდვა ჩვეულებრივი ამბავია. ეს ყველაფერს ეხება - ტანსაცმელს, თეთრეულს და სათამაშოებსაც კი. ცოტას უფიქრია იმაზე, თუ რატომ არის ფერები ასე განაწილებული. ისტორიკოს ჯო ბ. პაოლეტის თანახმად, მე-20 საუკუნის დასაწყისამდე მშობლები პრაქტიკული მიზეზების გამო ექვს ან შვიდ წლამდე ასაკის ყველა ბავშვს თეთრ კაბებს აცმევდნენ. მხოლოდ მე-19 საუკუნის შუა ხანებში დაიწყო ლურჯი და ვარდისფერი საბავშვო ტანსაცმლის გამოჩენა, რეკომენდაციებით, რომ ვარდისფერი ტანსაცმელი საუკეთესო იყო ყავისფერი და შავგვრემანი ბავშვებისთვის, ხოლო ლურჯი ტანსაცმელი - ქერა და მწვანე ან ცისფერთვალება ბავშვებისთვის. 1989 წელს ამერიკულმა სამედიცინო ჟურნალმა გამოაქვეყნა სტატია იმის შესახებ, თუ როგორ ზრუნავდნენ ბავშვებზე რუსეთის იმპერიის ბავშვთა სახლებში. მასში ნათქვამი იყო, რომ გოგონების სახელობის ბარათები ვარდისფერი იყო, ხოლო ბიჭების - ლურჯი, და იგივე ფერის ტენდენცია შეინიშნებოდა ბავშვების ტანსაცმელში. თუმცა, ფერების უფრო აქტიური დაყოფა სქესის მიხედვით მხოლოდ მომდევნო საუკუნეში დაიწყო.1918 წელს ერნშოუს ჩვილ ბავშვთა განყოფილებამ დაწერა, რომ ვარდისფერი ტანსაცმელი ბიჭებს უნდა ეცვათ, რადგან ეს ფერი უფრო კაშკაშაა. ლურჯი ტანსაცმელი გოგონებისთვისაა - ნაზი და მოხდენილი. ჟურნალ „Time“-ის რედაქტორებმა ეს თეორია 1927 წელს ჩიკაგოს, ბოსტონისა და ნიუ-იორკის მსხვილი უნივერმაღების გამყიდველებს შორის გამოკითხვის ჩატარებით შეამოწმეს. სტატიის გამოქვეყნების მიზეზი ბელგიის პრინცის ქალიშვილის დაბადება იყო, რომლის აკვანიც, ბავშვის სქესის მიუხედავად, ვარდისფერ ტონებში იყო მორთული.მე-20 საუკუნის მეორე ნახევარში შეერთებულ შტატებში გამოჩნდნენ ქალთა უფლებების დამცველები, რომლებიც დარწმუნებულები იყვნენ, რომ „გოგონას ვარდისფერში ჩაცმა“ ხელს უშლის მას ლიდერული თვისებების განვითარებაში და ინფანტილიზმს იწვევს. გენდერულმა რევოლუციამ გამოიწვია ის ფაქტი, რომ დასავლეთში რამდენიმე წლის განმავლობაში ბავშვთა ტანსაცმლის მაღაზიებში არ იყო არც ერთი ვარდისფერი ნივთი.რატომ მოსწონთ ბიჭებს ლურჯი, გოგონებს კი ვარდისფერი?2011 წელს მეცნიერებმა ჩაატარეს კვლევა, რათა გაერკვითა, თუ რატომ ირჩევენ ბავშვები კონკრეტულ ფერებს. აღმოჩნდა, რომ ერთი წლის ბავშვები არ იჩენენ განსაკუთრებულ ინტერესს კონკრეტული ფერების მიმართ. ოთხი წლის ბავშვები განსხვავებულად იქცეოდნენ - ახალგაზრდა ქალბატონები სხვებთან შედარებით უფრო ხშირად ირჩევდნენ ვარდისფერს, ხოლო პატარა ბიჭები ნებისმიერი ფერის საგანს ამჯობინებდნენ, მაგრამ არა ვარდისფერს.მეცნიერები თვლიან, რომ ასეთი ქცევა შესაძლოა საზოგადოების გავლენით იყოს გამოწვეული. ბავშვები მუდმივად ხედავენ და ესმით რეკლამები, ურთიერთობენ სხვა ადამიანებთან, იღებენ გარკვეულ სტერეოტიპებს და შემდეგ, ქვეცნობიერ დონეზე, სჯერათ მათი. ამრიგად, ასეთი პატარა ასაკიდანვე უყალიბდებათ გარკვეული შეხედულებები, რომელთა შესაბამისად ცხოვრებასაც ცდილობენ.

1756570631

წითლდებოდნენ და თვალებს არიდებდნენ: რა საქონლის ყიდვა ერიდებოდათ საბჭოთა მოქალაქეებს

საბჭოთა კავშირში ბევრი ნივთი დეფიციტური იყო — მაგალითად, ძალიან რთული იყო ლამაზი ტანსაცმლის ან ფეხსაცმლის, სამკაულების ყიდვა, ასევე ხარისხიანი საყოფაცხოვრებო ტექნიკის შეძენა. საჭირო ნივთების საყიდლად გრძელ რიგებში უნდა ჩამდგარიყავი ან ნაცნობი გყოლოდა მაღაზიაში, თუმცა იყო ნივთები, რომელთა ყიდვაც საბჭოთა მოქალაქეს ეუხერხულებოდა, რადგან მიიჩნეოდა, რომ ეს ნივთები ამორალურობასთან იყო კავშირში.პრეზერვატივები მამაკაცები ერიდებოდნენ ამ „პრევენციული საშუალებების“ ყიდვას, რადგან მაღაზიებში ძირითადად ქალები მუშაობდნენ. ასეთი ნივთების ყიდვა მამაკაცებისთვის საკმაოდ უხერხული იყო.ქალის ჰიგიენის საშუალებებისაბჭოთა კავშირში ქალებისთვის ჰიგიენის საშუალებები  მხოლოდ პერესტროიკის დროს გაჩნდა, და მხოლოდ დიდ ქალაქებში შეიძლებოდა მათი ყიდვა. პრობლემა იყო ისიც, რომ საბჭოთა კავშირში დამზადებული ქალის ჰიგიების საშუალებები ხშირად არ იყო სანდო და საკმაოდ ძვირი ღირდა.  საბჭოთა კავშირში მსგავსი საკითხები ისე პირადი იყო, რომ ისინი საჯაროდ არ განიხილებოდა.ლამაზი ქვედა საცვალისაბჭოთა კავშირში ლამაზი ქვედა საცვლები ნაკლებად იყო ხელმისაწვდომი. მაღაზიებში საერთოდ არ მოიპოვებოდა, ხოლო ის ქალი, რომელიც მაინც ცდილობდა, რომ ასეთი საცვლები ჰქონოდა, აღვირახსნილად მიიჩნეოდა.გარკვეული სახის წამლებიისეთი მედიკამენტების ყიდვა, როგორიცაა სქესობრივი გზით გადამდები დაავადებების მკურნალობა, ძალიან უხერხული იყო. ადამიანები მალულად ყიდულობდნენ ამ წამლებს, რომ სხვების თვალში არ შერცხვენილიყვნენ.

1756478405

კაცის დაუჯერებელი ისტორია, რომელიც 30 წლიანი გაუჩინარების შემდეგ სახლში დაბრუნდა

1991 წელს რუმინეთში  63 წლის ვასილი გორგოსი მივლინებაში გაემგზავრა, თუმცა, სახლში წლების შემდეგ დაბრუნდა. ოჯახის წევრები ვარაუდობდნენ, რომ კაცი გარდაიცვალა, მაგრამ, 30 წლის შემდეგ კაცი მოულოდნელად მივიდა სახლში. ყველაზე უცნაური კი ის არის, რომ მას ზუსტად ის ტანსაცმელი ეცვა, რაც 1991 წელს, სახლის დატოვებისას. მისი ისტორია კი დღემდე საიდუმლოდ რჩება.გორგოსი რუმინეთში საქონლით ვაჭრობით იყო დაკავებული და ხშირად უწევდა მოგზაურობა. მივლინებები რამდენიმე დღე გრძელდებოდა.  როდესაც ის მორიგი მოგზაურობიდან სახლში დროულად არ დაბრუნდა, ოჯახმა პოლიციას მიმართა, რომელმაც მისი ძებნა დაიწყო, თუმცა ამაოდ. ახლობლებს კაცი გარდაცვლილი ეგონათ და მისთვის მემორიალიც კი გააკეთეს. 2021 წლის 29 აგვისტოს 93 წლის ვასილი გორგოსი სახლში დაბრუნდა, რამაც ყველა გააკვირვა. გაუჩინარებასთან დაკავშირებით მხოლოდ იმას ამბობდა, რომ ის სახლში იმყოფებოდა. ოჯახის წევრებმა შეამჩნიეს, რომ კაცს იგივე ტანსაცმელი ეცვა, რომლითაც 30 წლით ადრე სახლი დატოვა და ჯიბეში კიდევ ედო მატარებლის ბილეთი.გორგოსს დაუყოვნებლივ ჩაუტარდა სამედიცინო შემოწმება, რომლითაც დადგინდა, რომ კაცი მისი ასაკისთვის შეუფერებლად ჯანმრთელი იყო და მხოლოდ მეხსიერებასთან დაკავშირებული პრობლემები ჰქონდა. მას არ ახსოვდა არაფერი, რაც ბოლო 30 წლის განმავლობაში გადახდა და თვლიდა, რომ სულ რამდენიმე დღით იყო სახლიდან წასული. თუმცა, კაცს არაფერი დავიწყებია ოჯახზე, სამსახურსა და საქმიანობაზე.როდესაც ვასილი სახლში ბრუნდებოდა, მეზობლებმა დაინახეს, რომ ის მანქანიდან გადმოვიდა, თუმცა, ისინი კაცის დანახვამ იმდენად გააოცა, რომ მძღოლის სახის დამახსოვრება ვერ მოასწრეს. მათ მხოლოდ ის შეამჩნიეს, რომ ვასილის გადმოსვლის შემდეგ, მანქანამ სწრაფად დატოვა ტერიტორია.კაცის გაუჩინარებამ საზოგადოებაში დაბნეულობა გამოიწვია. უამრავი ადამიანი ფიქრობს, რომ ვასილმა ახალი ცხოვრების დაწყების მიზნით ოჯახი მიატოვა, თუმცა ჯანმრთელობის მდგომარეობისა და ასაკის მატების გამო, ადამიანებმა, რომლებთან ერთადაც ის 30 წლის განმავლობაში იმყოფებოდა, ის მიატოვეს, რის გამოც მას სახლში დაბრუნება მოუწია.მეორე თეორიის მიხედვით, გორგოსი 30 წელი პატიმრობაში იმყოფებოდა, და სწორედ ამიტომ ეცვა მას იგივე ტანსაცმელი. შესაძლოა მას არ სურდა დაპატიმრების მიზეზებზე საუბარი და ამიტომ ოჯახს ყველაფერი დაუმალა.შემდეგი მოსაზრების თანახმად, ვასილი უცხოპლანეტელებმა გაიტაცეს და წლების განმავლობაში ატარებდნენ მასზე ექსპერიმენტებს.არაერთი ადამიანი ფიქრობს, რომ კაცს დისოციაციური ფუგა ჰქონდა, რამაც მატარებლით მგზავრობის დროს დეზორიენტაცია გამოიწვია. მათი აზრით, სწორედ ამიტომ დაკარგა ვასილმა მეხსიერება. ამ თეორიის თანახმად, ის სხვა ქალაქში დასახლდა და მხოლოდ მაშინ დაუბრუნდა ოჯახს, როდესაც დემენცია განუვითარდა.

1756477680

დაუჯერებელი სასწაული, რომელიც თბილისის ერთ-ერთ უბანში მოხდა

ნაძალადევის რაიონში, ხიმშიაშვილის #11-ში ეზოს შუაგულში ქვის ლოდი დგას, რომლის წინ ღვთისმშობლის ხატია დაბრძანებული და კანდელი ანთია. ამ ქვის ადგილას 1905 წელს, 19 წლის გოგონა, ანასტასია ჩაიმუხლა და გარდაცვალებამდე - 65 წლის განმავლობაში აღარ გამართულა...ანასტასია საზანოვა 1886 წელს დაიბადა. დედა პატარას გარდაეცვალა და დედინაცვალი ზრდიდა. გოგონა ეკლესიურად ცხოვრობდა და სახლთან ახლოს მდებარე, ღვთისმშობლის სახელობის ეკლესიაში გალობდა. სლავური გარეგნობის ანასტასიას ბევრი თაყვანისმცემელი ჰყავდა, მაგრამ მან ღარიბ ოფიცერზე შეაჩერა არჩევანი და მასზე დანიშვნაც გადაწყვიტა, მაგრამ დედინაცვალმა ეს არ მოუწონა და გადაწყვიტა დაეშორებინა საქმროსათვის.1905 წელს, პირველი მსოფლიო ომის ფრონტზე ანასტასიას საქმროც გაიწვიეს. ოფიცერი მასთან სახლში, გამოსამშვიდობებლად მივიდა, მაგრამ დედინაცვალმა უთხრა, -ანა ჭკუიდან შეიშალა, გაკოჭეს და ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში წაიყვანესო. სასოწარკვეთილმა ოფიცერმა იარაღი ამოიღო და ადგილზევე მოიკლა თავი.ამ დროს ანასტასია წირვაზე იმყოფებოდა. სახლში რომ დაბრუნდა და საქმრო მკვდარი იხილა, მუხლებზე დაეშვა და იმ დღიდან მლოცველად დაეყუდა. მას სურდა, თვითმკვლელის სულისათვის ელოცა. მუხლებზე მდგომ ანასტასიას დედინაცვალი საშინლად ექცეოდა, ზამთარში ღია ცის ქვეშ მყოფს წყალს გადაასხამდა ხოლმე. ერთადერთი პატრონი მისი დისშვილი გიორგი იყო, რომელიც იხსენებდა, რომ ანასტასიას წინასწარმეტყველებისა და სასწაულების მოხდენის ძალა გააჩნდა.მასთან ხშირად მოდიოდნენ განსაცდელში მყოფი ადამიანები და შეწევნას ითხოვდნენ. ხშირი იყო სასწაულები, განკურნებულან უიმედო ავადმყოფები. დედა ანასტასიას სტუმრებს შორის მაშინდელი მთავრობის მაღალი თანამდებობის პირები და მათი ახლობლებიც იყვნენ.65 წლის განმავლობაში მუხლებზე მდგარ ანასტასიას ბარძაყის ძვალი წვივს შეეზარდა.ამის გამო, გარდაცვალების შემდეგ ის მჯდომარე მდგომარეობაში დაასაფლავეს. ანასტასია გარდაიცვალა 1970 წლის 7 ივნისს 84 წლის ასაკში, თუმცა მასთან დაკავშირებული სასწაულები არ დასრულებულა, მის საფლავს დღესაც უამრავი ადამიანი სტუმრობს შეწევნის სათხოვნელად და სასწაულებიც მრავლად ხდება.დედა ანასტასია დაკრძალულია კუკიის სასაფლაოზე. მის საფლავს ეროვნებით ქურთი, ბატონი რამაზი უვლიდა, რომელიც ამბობს, რომ ამდენი სასწაულების შემხედვარე, ის და მთელი მისი ოჯახი მართლმადიდებლებად მოინათლნენ.