"ქეთინო, ჩემო სიცოცხლე, მაკოცე!.. ეს იყო მათი უკანასკნელი პაემანი" - გიგა ლორთქიფანიძისა და ქეთევან კიკნაძის გამომშვიდობება

55 წელი გაატარეს ერთად. ბოლომდე ერთმანეთზე შეყვარებულებად დარჩნენ. ბოლო შეხვედრაც ძალიან ემოციური და გულის ამაჩუყებელი იყო. ეს პალატაში მოხდა...

სიყვარულზე "პრაიმტაიმს" თავისი უკანასკნელი ინტერვიუ მისცა.

„ჩემი და ქეთინოს სიყვარულის ისტორია ცოტა უცნაურია. ქეთინოზე 12 წლით უფროსი ვარ. როცა გავიცანი იმ დროს უკვე ცნობილი რეჟისორი ვიყავი, ინსტიტუტშიც ვასწავლიდი, ქეთინო მესამე კურსის სტუდენტი იყო. პირველად, მიშა თუმანიშვილის სპექტაკლში ვნახე – გამხდარი, სიფრიფანა, ლირიული, რაღაც საოცრება… გამოვედი და ვთქვი, ეს ქალი უნდა შევირთო-მეთქი. და ასეც მოხდა. მაშინ გოგოს რესტორანში წაყვანა გამორიცხული იყო. კინოში დავდიოდით, ფილმებს ვნახულობდით და სახლში ვაცილებდი. ბორჯომელია და თბილისში ნათესავთან ცხოვრობდა. ერთ მშვენიერ დღეს, სახლამდე რომ მივაცილე, ვუთხარი: მე ავადმყოფი კაცი ვარ, ამდენი სიარული კი არ შემიძლია, ცოლად უნდა გამომყვე-მეთქი. მაშინვე დამთანხმდა. ეტყობა იფიქრა, ეს ისეთი ტიპია, მეორეჯერ არ მეტყვისო. გარდა იმისა, რომ კარგი მეუღლე, დედა და ბებიაა, კარგი მსახიობია. მართალი მსახიობია. 55 წელი გავატარეთ ერთად. ამ ხნის განმავლობაში იყო უთანხმოებაც, ეჭვიანობაც… ამის გარეშე არც არის საინტერესო. ეჭვიანობა ორივეს მხრიდან იყო. ერთხელ სახლიდან გაიქცა. მივაკითხე და წამოვიყვანე. ამდენი წლის მერე უკვე იმდენად ახლობლები ხდებით ერთმანეთისთვის, რომ ურთიერთობის გარკვევის დრო აღარ არის" - ჰყვებოდა რეჟისორი "პრაიმტაიმთან".

გიგა ლორთქიფანიძისა და ქეთევან კიკნაძის უკანასკნელ პაემანზე კი ლარისა ხაჭაპურიძე ჰყვება. 

"უკანასკნელი პაემანი საავადმყოფოში"

ბატონი გიგას სანახავად მივედით. გვითხრეს, დღეს ბატონი ოთარ მეთვინეთუხუცესიც მოიყვანეს და ერთად არიანო. ერთად – ერთ პალატაში ყოფნასთან გავაიგივეთ. რეანიმაციის განყოფილებაში შესვლისას, დერეფნის ბოლოს ქალბატონი გურანდა გაბუნია და ქალბატონი ქეთევან კიკნაძე დავინახეთ, მათკენ გავეშურეთ, გურანდა ტიროდა. ქეთინო უფრო მხნედ იყო. პალატის კარი შევაღე, თეთრ სარეცელზე მიქელანჯელოს ქანდაკებასავით იდო ბატონი ოთარის უზადო ჩამოქნილი სხეული, რომლისთვისაც წლებს და ვერაგ დაავადებას ვერაფერი დაეკლო.

ბატონი გიგა იქ არ იყო.
– რა ხდება? – მოკრძალებით მივმართე ქალებს.
– ეს წუთია ველაპარაკებოდი, ვეფერებოდი და ვამხნევებდი, – ამბობდა ქალბატონი ქეთინო კიკნაძე.
– უცებ მითხრა ცუდად ვარ, ვერ ვსუნთქავო, ექიმს დავუძახე და იმის შემდეგ შიგ აღარ გვიშვებენ, – ტირილით თქვა ქალბატონმა გურანდამ. დიდად ვერ გავამხნევეთ ქალბატონი გურანდა, მხოლოდ ეს ვუთხარი:
– ბატონი ოთარი ძლიერი ადამიანი და პიროვნებაა და აუცილებლად გაუძლებს- მეთქი, თუმცა ექიმების ფუსფუსიდან გამომდინარე, ჩემი სიტყვების დიდად არ მჯეროდა.

შევედით ბატონ გიგასთან. მას უკვე გაეგო, ბატონი ოთარის მდგომარეობა და ტიროდა. მე, კუკური ბექაია, გია ტყეშელაშვილი, ჯემალ მაზიაშვილი დავადექით თავზე და ტრაფარეტული სიტყვებით დავუწყეთ დამშვიდება:
– ცოცხალი კაცის ტირილი ვის გაუგია? – შემოვუძახეთ.
ბატონი ოთარის პალატაშიც შეგვიშვეს.
როდესაც ქალბატონმა გურანდამ დაინახა ბატონი ოთარი სასუნთქ აპარატზე შეერთებული, იატაკზე დაემხო და აბღავლდა.
ძალიან სიმბოლური იყო: სირანო დე ბერჟერაკი კვდებოდა და როქსანას როლის ორივე შემსრულებელი კი გულწრფელად დასტიროდა.

როდესაც მეორე დღეს ბატონი გიგა მოვინახულე, მითხრა:
– ლარისა, წარმოგიდგენია, მე და ოთარი, ერთად მოვედით ხელოვნებაში და ერთად მივდივართ.
– ეს უფლის ნებაა. ბატონო გიგა, დიდი რეჟისორი ბრძანდებით, მაგრამ ამ შემთხვევაში თქვენი რეჟისორული ჩარევა ვერაფერს შეცვლის, – გაეცინა.

ბატონ გიგას სუნთქვა უჭირდა, გონება კი ჩვეულებრივ დიდი იუმორით და სიბრძნით უჭრიდა. ისეთ ამბებს გვიყვებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ რეანიმაციული განყოფილება ვიზუალურად ძნელი საცქერია, ჩვენ სიამოვნებით მივდიოდით. ის ხომ თეატრის ცოცხალი ენციკლოპედია იყო. გვიყვებოდა, თუ როგორ მიაღწიეს წარმატებას ბატონმა ოთარმა და ბატონმა გიგამ. მართლაც ამ ორი ადამიანის ტანდემი მათი შემოქმედების, აღმავლობის და წარმატების ნიმუშია.

ერთ დღეს, ჩვეულებრივი, მორიგი ვიზიტისას, ცუდი ამბავი დაგვახვედრეს: ქალბატონ ქეთევანს კენჭის გავლა ჰქონდა და ისიც რეანიმაციაში წევსო. ბატონი გიგა გამჭოლი მზერით (ისე , როგორც რეპეტიციაზე იცოდა) გვიყურებდა და გვეკითხებოდა:
– ქეთინო როგორ არის?
– სტაბილურად, – ვპასუხობდი მე.
– ვის ატყუებ შენ! სტაბილურად შეიძლება იყოს მძიმედ და ძალიან მძიმედაც.
– სტაბილურად კარგად, ბატონო გიგა, – ასე გრძელდებოდა რამდენიმე დღე.
– თუ კარგად არის რატომ არაფერს გაბარებთ ან თქვენ, ან მედპერსონალს? – ეჭვით გვკითხა ბატონმა გიგამ.

მომდევნო დღეებში აიჩემა, თუ კარგად არის, შემოვიდეს და მნახოსო. პალატის კარი გაიღო. წითელ ხალათში გამოწყობილი ქალბატონი ქეთინო ექთანმა შემოიყვანა. ამას ვერც მოჰყვები, ვერც დაწერ. ეს საკუთარი თვალით უნდა ნახო, რომ დაიჯერო. უცებ ბატონ გიგას თვალები პატარა ცელქი ბიჭივით აუციმციმდა:
– მოხვედი, ჩემო სიცოცხლე?
– მოვედი, ჩემო ლომო.
– როგორც დაჭრილი ლომი, ხომ?
– ლომი ლომია, ჩემო საყვარელო, გინდ დაჭრილი იყოს გინდ მთელი, კურდღელი არასდროს გახდება, – ქალბატონი ქეთევანი მიუახლოვდა. ლოყებზე, შუბლზე, თავზე ეფერებოდა, ბატონ გიგას ხელებს გულში იკრავდა.

ეს ისეთი სინაზით და სითბოთი ხდებოდა, რომ ყველანი ვტიროდით, მე ისე ვიყავი აღელვებული, რომ გვიან მოვედი გონს და სურათი მოგვიანებით გადავიღე. ის ფაქტი ვერ დავაფიქსირე, რამაც აგვატირა. ქალბატონი ქეთინო ჯერ კიდევ სუსტად იყო, თანაც ემოციებით დაიღალა, წამოდგა და საკუთარ პალატაში დაბრუნება გადაწყვიტა.

ბატონმა გიგამ, როგორც პირველ პაემანზე სთხოვა: – ქეთინო, ჩემო სიცოცხლე, მაკოცე.
მე ვუყურებდი, არ მინდოდა, მაგრამ გულის სიღრმეში ვგრძნობდი, რომ ეს იყო მათი უკანასკნელი პაემანი. სამწუხაროდ… მიუხედავად ექიმთა არმიისა და მედიცინის მუშაკთა შეუდრეკელი და დაუღალავი ბრძოლისა, მათ ბატონი გიგას ავადმყოფობა ვერ დაამარცხეს.

ჩვენ ბატონი გიგას სტუდენტები, სასთუმალთან ვედექით მის უსაყვარლეს ქალიშვილებთან და მეუღლესთან ერთად და ეს გენიალური რეჟისორი და დიდი ადამიანი არ გვემეტებოდა… არ გვემეტებოდა… არ გვემეტებოდა…