მათთან რომ ვლაპარაკობ, ტირილს იწყებენ და ეს ჩემზე მოქმედებს... ამის გაანალიზება გულს მტკენს - ილო ბეროშვილი ჩერქეზეთიდან გამოყოლილ ემოციებზე

ჩერქეზეთში გატარებული წლები, ბებოს სითბო, მეხსიერებაში შემორჩენილი კადრი, - ძველი ხის ქოხის წინ, მდინარის ნაპირზე, შემაღლებულ მდელოზე ჩამომჯდარი, პატარა ბიჭი რომ ფიქრობდა, დღეს მისთვის ბავშვობასავით ძვირფასია.

ჩერქეზეთი, ეს არის ადგილი, რომელთანაც ილო ბეროშვილს ემოციური კავშირი სულ აქვს. 

გთავაზობთ ამონარიდს ჟურნალ „გზის“ ინტერვიუდან:

- "ჩერქეზეთი" - ამ სიტყვის გაგონებისას, რა კადრი მოდის გონებაში, ამ დროს შენში რა ემოციაა?

- ჩემი სოფელი მახსენდება, ძალიან ძველი ხის ქოხი, სადაც გაიზარდა დედა, დეიდა, სადაც მერე მე ვიზრდებოდი. თბილისში დავიბადე, მაგრამ მალე ჩერქეზეთში წამიყვანეს, მაშინ დედა შეუძლოდ იყო. ენა და ფეხი იქ ავიდგი. სულ მახსენდება ბებია; ადამიანი, რომლის სახელიც ამ კერძს დავარქვი. ბებიის სითბო, მისი დამოკიდებულება ჩემდამი იყო ძალიან ტკბილი. ამ ჩვენი ძველი ქოხის წინ მდელო გახლდათ, მდინარე ჩამოედინებოდა. პატარა რომ ვიყავი, მდინარის პირას, ცოტათი შემაღლებულ მდელოზე ვჯდებოდი, ძალიან შორს ჰორიზონტს გავყურებდი და ველოდებოდი, წერტილებად როდის გამოჩნდებოდა ნახირი. წინ ძროხები მოდიოდნენ, უკან - ხბოები. ველოდებოდი, როდის მომიახლოვდებოდნენ, მერე ჩემს ძროხასთან მივდიოდი და ეზოში შემყავდა (პაუზის შემდეგ)... ჩერქეზეთის გახსენებისას სულ ეს კადრი ცოცხლდება ჩემს გონებაში. ეს პერიოდი ყველაზე კარგად მახსოვს და მენატრება.

- ამ მონატრებას თან სევდაც ახლავს, არა?

- რა თქმა უნდა, სიამოვნებასთან ერთად დიდი ტკივილი მოაქვს. იქ დიდი ხანი რომ აღარ ვყოფილვარ და კავშირი გაწყდა, ამის გაანალიზება გულს მტკენს.

სულ მახსენდება ფილმი "რატატუი", კულინარიის ექსპერტი ბავშვობაში დედა რომ უმზადებდა, ისეთ რატატუის გასინჯავს და ბავშვად გადაიქცევა.

- "სანათამ" ბავშვობაში დაგაბრუნა?

- კი, ზუსტად ის გემო იყო. სოუსი ზუსტად ის იყო, სუნი, გემო, განცდები... ეს მართლა დროში მოგზაურობა გახლდათ.

- ჩერქეზმა ნათესავებმა რა თქვეს?

- დედას ჰქონდა საუბარი, დღეს ვიდეოზარით მე უნდა დავურეკო. მათთან რომ ვლაპარაკობ, ყოველთვის ტირილს იწყებენ და ეს ჩემზე მოქმედებს. ვიცი, კმაყოფილები და გაკვირვებულები არიან. ასეთი ძლიერი ემოცია ჰქონდათ, როცა დედამ სტუდენტებს ჩერქეზული ლექსი ასწავლა, ჩაწერა და გაუგზავნა და მეორედ ახლა. მიხარია, რომ ვიდეოს ნათესავები სხვა ჩერქეზებსაც აჩვენებენ. გული მწყდება, ჩერქეზული ენა რომ იკარგება, უკვე ძალიან ცოტა ადამიანი ლაპარაკობს, სწავლაც რუსულ ენაზეა, ურთიერთობაც. ფედერაციის შემადგენლობაში არიან. ჩემს მეგობარს უკმაყოფილება იმის გამო მოუხდა, ჩერქეზულად ლაპარაკობდა და დაუშალეს, მაგ ენაზე ნუ საუბრობ. იმ ენაზე ილაპარაკე, რომელიც ყველას გვესმისო.

წყარო:  ჟურნალი "გზა"