სტივ ჯობსის მოწყენილობის დაძლევის საიდუმლოზე საუბრობს - ნეირომეცნიერება მის თეორიას ადასტურებს

Apple-ის თანადამფუძნებელმა 1991 წელს თქვა: „მე მოწყენილობის მწამს. მოწყენილობა საშუალებას გაძლევთ დატკბეთ ცნობისმოყვარეობით, ცნობისმოყვარეობა კი ყველაფრის დაბადების ადგილია. ეს ყველაფერი მშვენიერია, მაგრამ არაფრის კეთებაც შეიძლება მშვენიერი იყოს“.

მეცნიერება, თურმე, ადასტურებს, რომ ის მართალი იყო.

ნეირომეცნიერება და მოწყენილობა

2011 წელს Mens Sana Monographs-ში გამოქვეყნებულ კვლევაში, ნეირომეცნიერმა ნენსი ანდრეასენმა აღწერა ტვინის აქტივობის პირველი კვლევა ე.წ. „თავისუფალი აზროვნების პერიოდებში“ (მოწყენილობა). ასეთ მომენტებში ტვინი უსაქმური კი არ არის, არამედ სპონტანური, ეპიზოდური, ჩუმი აზროვნებით არის დაკავებული.

ამ პროცესის დროს ტვინი „აქტიურად აკავშირებს აზრებს და მოგონებებს“, იყენებს „მის ყველაზე რთულ და ადამიანურ ნაწილებს ინფორმაციის შესაგროვებლად და ერთმანეთთან დასაკავშირებლად“.

მარტივად რომ ვთქვათ, მოწყენილობა უსიამოვნოა და ტვინი ავტომატურად ეძებს მისგან თავის დაღწევის გზებს. თუ ტელეფონს არ აიღებთ, ჩართეთ ტელევიზორი, გაფანტეთ ყურადღება - თუ უბრალოდ ზიხართ და მოგბეზრდებათ - თქვენი ტვინი შეავსებს სიცარიელეს. თქვენ დაიწყებთ ფიქრს ისეთ საკითხებზე, რომლებზეც, როგორც წესი, აქამდე არ გიფიქრიათ. თქვენ დაიწყებთ იმ შესაძლებლობების შესწავლას, რომლებსაც აქამდე არ განიხილავდით. გონება თავად იპოვის რამეს, რაზეც უნდა იფიქრო - და ხშირად რა უნდა გააკეთო.

კრეატიულობა და მოწყენილობა

თავად სცადე. შემდეგ ჯერზე, როცა მოწყენილობას იგრძნობთ, უბრალოდ დაჯექი და იგრძენი ეს მდგომარეობა.

შენი ტვინი არ გაითიშება, ამბობს ანდრეასენი. პირიქით, გააქტიურებულია მისი სხვადასხვა უბნები, განსაკუთრებით ის, რაც ნაგულისხმევი რეჟიმის ქსელის ნაწილია. ამ დროს თქვენში ერთიანდება თვითრეფლექსია, ფანტაზია, ავტობიოგრაფიული მეხსიერება და შემოქმედებითი აზროვნება.

და ეს, თავის მხრივ, იწვევს აზრს, პრობლემის გადაჭრას და შთაგონებას. ეს მოწყენილობას აქცევს არა მინუსად, არამედ უპირატესობად.