ტაბლოიდი •
1723789259
ბედნიერების პიკზე როცა ვარ, ახლობლები მტოვებენ - ბარბარა სამხარაძე
ნიჭიერი და ყველასათვის
საყვარელი მომღერალი
ბარბარა სამხარაძე, ერთი
შეხედვით, მხიარული და ლაღი
ადამიანია. თუმცა, ამის
მიღმა, უდიდესი ტკივილი
იმალება. იყო პერიოდი, როცა
წარმატების ეშინოდა,
რადგან ყველა მის
წარმატებას ახლობლის
გარდაცვალება მოჰყვა. ახლა
კი, როგორც მისი შინაგანი
ხმა ჰკარნახობს, წინ
საკმაოდ პოზიტიური
პერიოდი ელოდება, რასაც
უკვე უყრის საფუძველს და
სულ მალე, შედეგსაც
მოიმკის. გთავაზობთ მცირე
ამონარიდს ინტერვიუდან,
რომელიც მასთან ჟურნალმა
„თბილისელებმა“
ჩაწერა: ბარბარა
სამხარაძე: შინაგანი
შეგრძნება მაქვს, როდის რა
წარმატება მელის. როცა ჩემს
ცხოვრებაში არაფერი ხდება,
ყოველთვის ვგრძნობ, რომ
რაღაც დიდისთვის
ვემზადები. ოღონდ, ამ
მომზადების პროცესში,
ფაქტობრივად, ვერ ვგრძნობ
რესურსს. როცა სიმღერის
სწავლას ან წერას ვიწყებ,
ეს პროცესი მოულოდნელად,
ძალისხმევის გარეშე ხდება.
მაგრამ, უშუალოდ წარმატება
ჩემს ცხოვრებაში
მსხვერპლების ფონზე
მოდის.– მსხვერპლებში რას
გულისხმობ?– მაგალითად,
სანამ კონკურსზე
გავიმარჯვებდი, ფინალამდე,
ბებია გარდამეცვალა, ასევე,
ჩემი მეგობარი.
გამარჯვებიდან სამ თვეში
კი – მეორე ბებია.
ინგლისურენოვანი სიმღერა
„ოკეანის მხარე“ რომ
გამოვუშვი – ბაბუა. ერთი
სიტყვით, ბედნიერების
პიკზე როცა ვარ, ახლობელი
ადამიანები მტოვებენ.
ყველაზე რთული პერიოდი იყო
კონკურსის პერიოდი, როცა
უკან მოვიხედე და დავინახე
ადამიანები, რომლებიც ჩემი
წარმატებით უნდა
დამტკბარიყვნენ და ჩემი
წარმატებით ჩემთან ერთად
ეხარათ, გვერდით აღარ
მყავდნენ. მიკვირს ჩემი
თავის, როგორ არ ვიმჩნევდი
ტკივილს და იმ განცდას,
რომელიც რეალურად გულში
მქონდა იმ მომენტში, როცა
სცენაზე ვიდექი.
გამოვდიოდი, ვმღეროდი,
ვცეკვავდი და იმ ტკივილს
ვერავინ მატყობდა. მოკლედ,
ეს იყო პერიოდი, როცა არც
მემღერებოდა, არც
მეცეკვებოდა, მაგრამ
უბრალოდ, სხვა გზა არ
მქონდა. დამეწყო საშინელი
სპაზმები, მომენგრა
ყველაფერი და მაინც არ
დავნებდი. ამიტომ ვთქვი,
მსხვერპლის გარეშე ჩემთან
წარმატება არ მოდის-მეთქი.
უფრო სწორად, წარმატება
ვერანაირად ვერ შევირგე.
კონკურსში გამარჯვების
მერე, სოფელში რომ ჩავედი
და გულით საყვარელი
ადამიანები არ დამხვდნენ,
მეტკინა, გააზრების
პროცესი იყო ძალიან რთული.
ის პერიოდი განსაკუთრებით
მძიმედ მახსენდება. ამის
მერე წარმატების მეშინოდა.
როცა რამე კარგი მოხდებოდა,
შიშით ვამბობდი: ნეტა, ახლა
რა უნდა მოხდეს-მეთქი.
წინასწარი მოლოდინის
შეგრძნებები მაქვს ხოლმე,
ეს ინსტინქტია და გინდა თუ
არა, ეს ადამიანს აქვს.
თუმცა, უტყუარს ამას ვერ
დავარქმევ, რადგან ბევრჯერ
ცუდის მოლოდინი მქონია,
მაგრამ არ მომხდარა,
უბრალოდ, „გონება
წამეთამაშა“. ასეთ
შეგრძნებებს ვერ
გადავრქმევ განსაკუთრებულ
წინათგრძნობას. ის, ლოგიკურ
მომენტებში გვიჩნდება, მე
ასე ვფიქრობ. ზოგადად, ჩემს
ინტუიციას ვუსმენ და ჩემი
შინაგანი „მე“-ს
წინააღმდეგ არასოდეს
მივდივარ.