ჰოლივუდში დაწერილ სცენარს არ ვყვები… არავის უნდა ამის მოყოლა… – დავით კაკულიას სულისშემძვრელი ინტერვიუ

ტელეკომპანია „რუსთავი 2-ის“ჟურნალისტი დავით კაკულია „პრაიმტაიმთან“, ბავშვობის მოგონებებს, კარიერას, აფხაზეთისა და ცხინვალის რეგიონში რუსეთ-საქართველოს ომის დეტალებს იხსენებს:

დავიბადე 1985 წელს ქ. გაგრაში, ჩემი აზრით, ყველაზე ლამაზ ქალაქში. 6 წლამდე ლაღი ბავშვობა მქონდა. აფხაზეთის ომი რომ დაიწყო, თავიდან ვერ ვაცნობიერებდი, ვიდრე ერთ დღეს, ჩემ ძმას, სამხედრო ფორმაში და ავტომატით ხელში ვნახავდი.

მამას არ სჯეროდა, რომ ეს ომი დიდხანს გაგრძელდებოდა. ამბობდა, ახალგაზრდებს სისხლი უდუღთ და დამშვიდდებიანო. ის იმ თაობას წარმოადგენდა, რომელიც იქ გაიზარდა და მისთვის არ არსებობდა კონფლიქტის მხარე, ორივე მისი იყო. ამას წინ ცნობილი მოვლენები უძღოდა.

პირველ კლასში სიარული მხოლოდ რამდენიმე თვე მომიწია, სულ აქციები მიმდინარეობდა და სახიფათო იყო. მახსოვს, გაგრის „სტადიონზე“ მომხდარი ცნობილი ფაქტი, როდესაც ეროვნული მოძრაობის მხარდამჭერი საპროტესტო მიტინგი იმართებოდა, აფხაზი მილიციელების დახმარებით, სტადიონის კარი დაკეტეს და იქ შეკრებილ მოსახლეობას ქვები დაუშინეს.

ამ ამბავში ჩემი ოჯახის წევრებიც მოყვნენ. იყო ქართული დროშის ჩამოგლეჯის მცდელობა, მაგრამ ჩემი ოჯახის წევრებმა და მეგობრებმა მოახერხეს, რომ ქართული დროშა ისევ დაკიდეს. ამას სისხლის სამართლის ძიება მოჰყვა, რადგან შეტაკება, მილიციელებთან მოხდა. კარგად მახსოვს, ამ ომს რა ფაქტები უძღოდა წინ…

მაშინ გავიგე პირველად სიტყვა – „პატრიარქი“. ის მობრძანდა ჩვენ სახლთან ახლოს, კამაროვის ქუჩაზე, სადაც გაშენებული იყო ციტრუსის ბაღი. სწორედ, აქ მობრძანდა პატრიარქი და ეს ტერიტორია აკურთხა. როგორც აღმოჩნდა, ეს იყო ისტორიული ადგილი, სადაც ოდესღაც ტაძარი იყო აგებული. აკურთხა იმ იმედით, რომ ტაძარი ისევ აშენდებოდა.

– მონათლული იყავით?

ბავშვობაში ჩუმად მომნათლეს. მიუხედავად იმისა, რომ საბჭოთა კავშირი უკვე „მორყეული“ იყო, ამ ფაქტს არავინ მიესალმებოდა. მერე დაიწყო ომი. ჩემი ძმა და მამაჩემი ტყვედ აიყვანეს. მე და დედა საკუთარ სახლში პატიმრობაში ვიყავით.

მეორე კლასის პროგრამა დედამ ჩვენი სახლის ნახევარსარდაფში მასწავლა. ამ კონფლიქტში სხვადასხვა სახის შეიარაღებული ფორმირებები მონაწილეობდნენ – აფხაზები, სომხები, კაზაკები, ჩეჩნები. ბევრი რამ მახსოვს, უბრალოდ, არ მინდა დაკონკრეტება. ამ ეტაპზე, ეს არაფერს მოგვცემს. იყო მცდელობა, რომ მე წავეყვანე – დედა, ამ ყველაფერს უძლებდა.

– ამ სარდაფში ყოფნის დროს იყო დედამ რომ ფეხებში ორი ხელყუმბარა ჩაგიდო და გითხრა – თუ სარდაფში შემოვლენ, მე თავში რკინის კეტს ჩავარტყამ და შენ შვილო, რგოლი მოხსენი, ნუ გეშინია ტკივილს ვერ იგრძნობო?

– ეს ამბავი, მაშინ მოხდა, როცა ქ. გაგრა აიღეს. საბჭოთა პერიოდში, დედას, სამხედრო მომზადება ჰქონდა გავლილი და კარგად იცოდა იარაღთან და ხელყუბარასთან დამოკიდებულება. მან ეს გააკეთა, რადგან იცოდა, რომ ტყვედ ჩავარდნილ ქართველებს, საშინლად აწამებდნენ, წვავდნენ.

მე არ ვყვები, ვინმეს მოგონილს ან გაგონილს – ჩემი კლასელის ბებიას და ბაბუას, თავზე საბურავები ჩამოაცვეს და დაწვეს. მათ არაფერი დაუშავებიათ, თან მოხუცებზეა საუბარი. ასეთ წამებას დედას ერჩივნა, სხვანაირად დაგვესრულებინა სიცოცხლე – თავი აგვეფეთქებინა. საბედნიეროდ გადავრჩი, მაგრამ ძალიან ბევრი ვერ გადარჩა, მათ შორის ჩემი თანაქალაქელები, რომლებიც პირდაპირ კართან დახვრიტეს.

მინდა ყველამ კარგად გაიგოს, რომ ჰოლივუდში დაწერილ სცენარს არ ვყვები. ბევრმა ადამიანმა ჩემზე რთული ამბები ნახა, მაგრამ ისინი ამას არ ჰყვებიან – ძალიან რთულია ამის გახსენება. არავის აღარ უნდა ამის მოყოლა. როცა ამ თემაზე ვსაუბრობ, ყოველთვის ხმა მიწყდება ხოლმე.

ყველამ იცის და ამაში ახალი არაფერია, მაგრამ ჩვენ ოკუპირებულ ტერიტორიაზე მცხოვრებ მოქალაქეებს, მკურნალობაში ვეხმარებით, რომ მათ მიიღონ ჯანდაცვის სერვისი. რამდენიმე ხნის წინ, დამიკავშირდნენ აფხაზეთიდან და მითხრეს, რომ ერთ-ერთ ბავშვს, რომელიც ლოგინად იყო ჩავარდნილი, დახმარება ესაჭიროებოდა. ოჯახს, ძალიან მძიმე სოციალური მდგომარეობა აქვს და თუ შეგიძლიათ, დაგვეხმარეთო. დავურეკეთ აფხაზეთის მთავრობას და დახმარება შევთავაზეთ. სრულიად შემთხვევით აღმოვაჩინე, რომ ეს ბავშვი, თურმე გვარად კაკულია ყოფილა.

ქართველ ექიმებს, რისი გაკეთებაც შეეძლოთ, ყველაფერი გაუკეთეს, მაგრამ სამწუხაროდ, მისი გადარჩენა ვერ მოხერხდა. მართალია, მშობლებს უფრო ჯანმრთელი დავუბრუნეთ, მაგრამ ბოლომდე გამოჯანმრთელება ვერ შევძელით.

ამით, იმის თქმა მინდა, რომ მიუხედავად ასეთი ტრავმებისა, ბავშვები არ უნდა იტანჯებოდნენ იმის გამო, რაც დიდებმა გააკეთეს. მიუხედავად ჩემი ტრავმებისა, ეს არის ჩემი დამოკიდებულება და ჩემი აზრი გარკვეულ საკითხებზე. ჩვენ არ შეიძლება შური ვიძიოთ ბავშვებზე.

– დიდხანს იმალებოდით სახლის სარდაფში?

თითქმის ერთი წელი… ყველაზე საშიში პირველი ორი კვირა იყო, როდესაც აღებულ ქალაქს გასაძარცვად აძლევდნენ არაფორმალურ შეიარაღებულ ძალებს. ამ დროს, გაგრაში, ყველაზე მეტი მსხვერპლი იყო.

მართალია, 6 წლის ვიყავი, მაგრამ გაგრის აღებამდე პერიოდი ძალიან კარგად მახსოვს – საშინელი სიჩუმე, ჩვენი ბიჭების გადაძახილები, ქუჩაში დაყრილი მიცვალებულები და ტრაქტორზე – ცხედრები.

ამის შემდეგ, დედაჩემის ერთ-ერთმა მეგობარმა, ეროვნებით სომეხმა ქალბატონმა, საკუთარ თავზე აიღო პასუხისმგებლობა და რისკი. ამ ადამიანს, ორი ვაჟი ჰყავდა, ერთ-ერთი ჩემი ასაკის, მან თქვა რომ ჩემ თავს, როგორც მის უმცროს შვილს, რომელიც სახლში დატოვა, ისე გაასაღებდა.

სწორედ, მან მოახერხა ჩემი გამოყვანა და ფსოუზე წამიყვანა. საშიში პერიოდი იყო, ძალიან გვერჩოდნენ. ყველანაირად მომზადებული ვიყავი, როგორ უნდა მეპასუხა, ძალიან დიდი სტრესი გავიარე. დიდხანს დამჭირდა, ამ მდგომარეობიდან გამოსვლა. დაახლოებით, მე-6 კლასამდე ფსიქოლოგიურ რეაბილიტაციას გავდიოდი. დიდხანს, ავტომატიანის დანახვა ჩემთვის უმძიმესი იყო.

– სად წაგიყვანათ ამ ქალბატონმა?

ექვსი დედმამიშვილი ვართ. ჩემი და დამხვდა, რომელიც თურქმენეთში იყო გათხოვილი და იქ წამიყვანა. თურქმენეთშიც გარკვეული რეანიმაცია გავიარე და შემდეგ საქართველოში დავბრუნდი. ამის შემდეგ, გავიარე ის გზა, რომელიც ყველა იძულებით გადაადგილებულმა პირმა გაიარა.

ძირითადად, ჩემთვის უსაყვარლეს ქალაქში ქ. ფოთში ვიზრდებოდი, სადაც მთელი ოჯახი დავფუძნდით.

– მშობლებზე მოგვიყევი, როგორ მოახერხეს აფხაზეთიდან გადმოსვლა?

დედა ჩემს შემდეგ გადმოვიდა. მამა ფაქტობრივად, გამოვისყიდეთ. ძმის დაბრუნებაც გარკვეულ თანხად დაგვიჯდა. თუმცა, იყვნენ აფხაზი ეროვნების ადამიანები, რომლებსაც არც ომი უნდოდათ და ძმის დაბრუნებაშიც უსასყიდლოდ დაგვეხმარნენ.

მამა და ძმა გარკვეული პერიოდის განმავლობაში, უკრაინაში ცხოვრობდნენ. სამწუხაროდ, მამა იქ გარდაიცვალა. ჩემი ძმა კი უკრაინაში მეორედ გახდა დევნილი, რადგან ტერიტორია, სადაც ცხოვრობდა აღმოსავლეთ უკრაინა, რუსეთის მიერ არის ოკუპირებული.

– სკოლა სად დაამთავრე?

გარკვეული წლების შემდეგ, ფოთიდან თბილისში გადმოვედით საცხოვრებლად და სკოლაც აქ დავამთავრე. ძალიან მინდოდა მსახიობობა. 2000 წელი იყო, ძალიან რთული პერიოდი… მითხრეს, რომ ძალიან ბევრი კონკურენტი მეყოლებოდა, ან უნდა ვყოფილიყავი ძალიან ნიჭიერი, ან ვინმე ნაცნობი უნდა მყოლოდა რომ სასურველ ფაკულტეტზე ჩამებარებინა. ამიტომ, ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე ჩაბარება გადავწყვიტე. ყოველთვის უფრო ჰუმანიტარი ვიყავი და ამიტომ, ეს გზა ავირჩიე.

– მშობლები რა პროფესიის იყვნენ?

მამა ფერმერი იყო, დედა ძალიან ცნობილი სანატორიუმის „საქართველოს“ მთავარი მზარეული. პროფესიონალი კულინარი იყო. დედა საქართველოში გარდაიცვალა და აქ დავასაფლავეთ, მამა უკრაინაშია დაკრძალული. თუმცა, ახლა ეს სასაფლაო, ოკუპირებულ ტერიტორიაზე დარჩა.

ჩემი პროფესიის არჩევა ფაქტობრივად, ომმა განაპირობა. არასდროს დამავიწყდება, სახელმწიფო უნივერსიტეტში სწავლის დროს, ჩემმა დეკანმა დათო პაიჭაძემ მე და ჩემი მეგობარი, რომელიც ასევე ოკუპირებული ტერიტორიიდან – ცხინვალიდან იყო, როგორც კარგი სტუდენტები, პოლონეთში საგამოძიებო ჟურნალისტიკის კურსებზე გაგვიშვა.

ეს იყო ჩემი პირველი გასვლა ევროპაში, რამაც ჩვენში, ერთგვარი რევოლუცია მოახდინა.

– შენი პირველი სამუშაო…

პირველად, საზოგადოებრივ რადიოში სტაჟიორი ვიყავი, სადაც დიდხანს დავრჩი. იმ დროს, საზოგადოებრივი რადიოსა და ტელევიზიის ჯგუფები გადაღებებზე ერთად დადიოდნენ. მეც დავყვებოდი „მოამბეს“ ჯგუფს. ეს ყველაფერი ძალიან მაინტერესებდა, რამაც ჩემი არჩევანი განაპირობა.

2007 წელს, ტელეკომპანია „რუსთავი 2“ -დან  ვაკო ავალიანმა დამირეკა, რაც არასდროს დამავიწყდება და შემომთავაზა სამსახური. რეკომენდაცია ვახო სანაიამ გამიწია. ყველას მადლიერი ვარ, როგორც ჟურნალისტების, ასევე – ოპერატორების. რასაც ჰქვია, ოპერატორების განძი დამხვდა. ყველაფერს მათგან ვსწავლობდი, საოცარი პროფესიონალების გუნდი იყო.

ამას მოჰყვა, 7 ნოემბერი – აქციებზე ყოფნის პირველი გამოცდილება. შემდეგ, მთიან ყარაბაღში გადავედი, სადაც ვითარება ძალიან დაძაბული იყო. საბოლოო ჯამში, ავღანეთში მქონდა 8 მივლინება, ერაყში, ღაზას სექტორში, ისევ მთიან ყარაბაღში, ყირგიზეთში სამოქალაქო არეულობები, ეთნიკური დაპირისპირების დროს. მოკლედ, არ მომკლებია ომები, მათ შორის, არც ჩვენთან, საქართველოში!

– ფაქტობრივად, ყველაზე ცხელ წერტილებში მოგიხდა მუშაობა…

თავიდან ძალიან გვიჭირდა. როდესაც ჩვენთან ომი იყო, ერთ-ერთი პირველი ვიყავი, ვინც გამოაცხადა, რომ კონსტიტუციური რეჟიმის აღდგენა დაიწყო. ჩვენ მაშინ, არ ვიცოდით, როგორ უნდა გვემუშავა საკუთარ ქვეყანაში. მადლობა მინდა გადავუხადო საერთაშორისო სააგენტო „როიტერს“, რომელთა წარმომადგენლებმა, ტრენინგების დროს, ძალიან ბევრი რამ გვასწავლეს.

ძალიან გამოცდილმა ჟურნალისტებმა – ნინო ივანიშვილმა და დათო ჩხიკვიშვილმა ფაქტობრივად, ისეთი ცოდნა გადმოგვცეს, რომელიც არ არსებობდა. შემდეგ, თავდაცვის სამინისტრომ სპეციალური კურსები გააკეთა და ამის შემდეგ დაიწყო სწავლება.

მანამდე, ჩვენმა ჟურნალისტებმა არც ჯავშან-ჟილეტის მოხმარება იცოდნენ და არც პირდაპირ ეთერში მუშაობა. ყველაფერს პრაქტიკაში ვსწავლობდით და შესაბამისად, დაზიანებებს ვიღებდით. საბოლოო ჯამში, მგონი, ცოტა ვისწავლეთ…

– შიში როგორ გადალახე?

თუ არ გეშინია, ბოდიშს ვიხდი, მაგრამ ხარ სულელი! იმიტომ, რომ ბევრ გამოცდილ მებრძოლს შევხვედრივარ, მაგრამ „არ მეშინია“ არცერთ მათგანს უთქვამს. ის შეიძლება, არ გამოხატავდეს და არც უნდა გამოხატოს, მაგრამ გარკვეული შიში და პირველ რიგში, სიფრთხილე ყოველთვის არსებობს.

არ დამავიწყდება, ის ოქროს წესი, რასაც „როიტერის“ ტრენერები გვასწავლიდნენ, განსაკუთრებით, დათო ჩხიკვიშვილი – თქვენ გაქვთ 30 წამი, თუ თქვენ უაზროდ გარისკავთ, 30 წამის კადრები დარჩება, რომელსაც ტელევიზია რამდენჯერმე დაატრიალებს და მორჩა…

ამიტომ, თქვენ ღირებული ხართ მაშინ, როცა ამ მასალას მიიტანთ და არა მაშინ, როცა დაშავდებით ან მოგკლავენ. სამწუხაროდ, სხვადასხვა მიზეზით,  ომს ბევრი ჩვენი კოლეგა შეეწირა.

– რთულია, როცა საკუთარ სამშობლოში გიწევს ყველაზე ცხელ წერტილში ყოფნა და ამ საშინელი კადრების მოპოვება… ყველაზე მძიმედ რა ეპიზოდი გახსენდება?

ძალიან მძიმე იყო, როცა საოკუპაციო ხაზთან ავტომატები მოგვადეს. ყველაზე მძიმე ორ ეპიზოდს გამოვარჩევდი. მე და ლაშა მუმლაძე მთიან ყარაბაღში სომხეთის კონტროლირებად ტერიტორიაზე ვიყავით შესული და ცეცხლის შეხების ხაზთან ძალიან ახლოს მიგვიყვანეს.

როდესაც სანგარში გადავაადგილდებოდით, ერთი გასროლა მოხდა, რომელიც სნაიპერმა ისროლა (კადრი აღბეჭდილია „რუსთავი 2“-ის არქივში) და ტყვიამ ზუსტად კამერის წინ გაიარა, მეორემ თავზე გადაგვიფრინა და სასწაულად გადავრჩით.

როგორც ჩანს, მსროლელი გამოუცდელი იყო, თორემ დიდი ხნის დაკრძალულები ვიქნებოდით…

ყირგიზეთში სახელმწიფო გადატრიალების დროს ვმუშაობდით. მინდა გითხრათ, რომ ომში არასდროს შემშინებია. იქ მაინც, სხვა კონვენციის წესები მოქმედებს, ხოლო სამოქალაქო არეულობის დროს, წესები არ მოქმედებს.

ვინც ამ ინტერვიუს წაიკითხავს, მინდა სწორად გაიგოს, რომ აზიურ ქვეყნებში, კიდევ უფრო მეტად რთულია კონტროლი, სხვაგვარად არის ყველაფერი მოწყობილი. რთულია, რომ მახსენდება ლურსმნიანი ჯოხები, ჯაჭვები, ხალხი, რომელიც შიშველი ხელებით მიდიოდა ჯავშან-მანქანების წინააღმდეგ. ძალიან დიდი იყო რუსული გავლენა და როცა სამოქალაქო არეულობა დაიწყო, აგვისტოს ომიდან ერთი წელი იყო გასული.

სავარაუდოდ, 2010 წელი იყო, ყირგიზეთში რომ არეულობა მოხდა. ისინი ხშირად გვეუბნებოდნენ, რუსეთთან ომი რატომ დაიწყეთო. ფაქტია, ზიზღის განწყობა იყო, რომელიც ძალიან ართულებდა სამუშაო პროცესს – არ იცოდით, ვინ როდის ჩაგარტყამდა.

როდესაც„რუსთავი 2“-ის გადამღები ჯგუფი ბიშკეკში პირველები ჩავედით, ყაზახეთიდან შევედით და საზღვარზე „როიტერის“ გადამღები ჯგუფი შეგვხვდა, რომელმაც გაგვაფრთხილა – ჩვენი ოპერატორი საშინლად დაშავდა, ბრბომ გადაუარა და ფრთხილად იყავითო.

მუშაობა უკრაინულ ჯგუფთან ერთად გავაგრძელეთ, ძალიან დავმეგობრდით. რამდენიმე ხნის შემდეგ, ყირიმის ოკუპაციაზეც ერთად ვიმუშავეთ. ყირიმი საინტერესო იყო იმ კუთხით, რომ უფრო მეტი საშიშროების წინაშე ვიდექით, რადგან არავინ იცოდა, საქართველოდან ჩასულებს რას უზამდნენ.

როცა ჩავედით, იყო უკრაინა და როცა წამოვედით უკვე რუსეთის დროშა ფრიალებდა. ამას მოჰყვა გადაღებები აღმოსავლეთ უკრაინაში. წარმოიდგინეთ, რომ ხარ ცეცხლის შეხების ხაზზე – 15, ზოგჯერ 17 კილომეტრზე იმ ქალაქიდან, სადაც მამაშენის საფლავია და ვერ მიდიხარ…

იღებ საბრძოლო მოქმედებებს, საავადმყოფოებს, რომლებსაც ბომბავენ, ადამიანებს, პატარა ბავშვებს, რომლებსაც ზოგჯერ ვერ ეხმარები, რომ გამოიყვანო,ხედავ ორსულ ქალს, რომელსაც ვერ შველი…

– ჟურნალისტიკაში დიდი სკოლა გაიარე. ახლა, ლექციებსაც კითხულობ…

სახელმწიფო უნივერსიტეტში მიწვეული პედაგოგი ვიყავი. შემდეგ – ტელეჟურნალისტიკის სკოლაში. ვცდილობ, გამოცდილება სხვებს გავუზიარო, რათა იგივე სირთულეები არ გაიარონ, რაც ეხება საგანგებო მდგომარეობას –  ომს, ბუნებრივ კატასტროფებს, ჩვენგან განსხვავებით, უფრო მომზადებულები რომ შეხვდნენ.

– ახლა ისევ „კურიერში“ ხარ, ამ სახელს შენთვის რა დატვირთვა აქვს?

ერთწილანი პაუზა მქონდა. კურიერი არის ჩემი სახლი, ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი, „კურიერის“ მუსიკა რომ იწყება, იქ ჩემთვის ყველაფერი მთავრდება. იმ დროს მზად ვარ, ცეცხლშიც გავიარო, წყალშიც… შენია რა, და პირველი უნდა იყო.

– რა თვისებებია საჭირო, რომ კარგ ჟურნალისტად შედგე…

პირველ რიგში, წიგნიერება. ვგულისხმობ, რომ ჟურნალისტი ხშირად უნდა კითხულობდეს, არ არის აუცილებელი კლასიკოსების კითხვა. ყველაზე მნიშვნელოვანია, გაზეთებს, პრესას ეცნობოდეს, რომელიც სამწუხაროდ, აღარ არსებობს, დაიკარგა.

– შენ რას კითხულობ თავისუფალ დროს?

მიუხედავად იმისა, რომ ამ ეტაპზე „კურიერის“ წამყვანი ვარ, მაინც ვერ ვეშვები სამხედრო თემატიკას. მინდა, სულ საქმის კურსში ვიყო, ვიცოდე რა ხდება კონფლიქტურ ზონაში, მსოფლიოს მასშტაბით. ვეცნობი ისეთ ლიტერატურას, რაც დამეხმარება რესპონდენტებთან, თუნდაც – ეთერში.

მაგალითად, რამდენიმე ხნის წინ, თორნიკე შარაშენიძის (ექსპერტი გეოპოლიტიკურ საკითხებში) შესანიშნავი სამი წიგნი გამოიცა – „დიპლომატიის ისტორია“, რაც ჟურნალისტებისთვის, ძალიან მნიშვნელოვანი საგანძურია. ბევრი საინტერესო დეტალია და ბევრ რამეზე, წარმოდგენა გეცვლება.

– ხშირად იყენებ სოციალურ მედიას?

აქტიურად, რადგან ამ ეტაზე ამის გარეშე ჟურნალისტის ცხოვრება წარმოუდგენელია. თუმცა ძალიან ბევრი დრო მიაქვს.

– სიუჟეტი, როცა ყველაზე სუსტი ხარ…

საყოველთაოდ ცნობილია, რომ როცა თემა აფხაზეთზე ან გაგრაზეა, შეიძლება ხმა “გამებზაროს“ და დამმართნია კიდეც.

– და როგორ ახერხებ პირდაპირ ეთერში ამ სტრესის დაძლევას?

ფიქრს ვიწყებ ბავშვზე.

– ოჯახზე მოგვიყევი…

5 წლის ვაჟი მყავს. მართალია, ყველა მშობლისთვის მისი შვილი საუკეთესოა, მაგრამ ვთვლი, რომ ნიჭიერი ბავშვი იზრდება.

მეუღლე, ეკატერინე ქადაგიშვილი, რუსთავი 2“-ში გავიცანი და აქვე შედგა ჩვენი წყვილი. დიდი ხნის განმავლობაში „P.S.“-ში მუშაობდა. ამ ეტაპზე საკუთარი „მულტიმედია პლატფორმა“ აქვს, ანანო ბაკურაძესთან ერთად. ასევე, მომავალ ჟურნალისტებს პროფესიულ განათლებაში ეხმარება.

– თვლი, რომ კონკურენტები გყავს?

რა თქმა უნდა, ამის გარეშე მუშაობა შეუძლებელია. მე ვინ ვიყავი, როცა საოცარი ნიჭიერი ჟურნალისტები მუშაობდნენ. ჩემ კოლეგებს რომ ვუყურებდი, მათგან ბევრს ვსწავლობდი. სხვაგვარად წარმოუდგენელია, თუ ვერ იღებ კონკურენციას, შენ მაშინ არავინ ხარ. მისი გამოცდილება უნდა დააფასო.

– ყველაზე საუკეთესო თვისება…

მიჭირს ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა, ვიტყოდი, როცა ადამიანს უჭირს, ექსტრემალურ სიტუაციაში, არ ვიბნევი და შემიძლია ადამიანი გადავარჩინო.

– რას გამოასწორებდი

პირდაპირ გეტყვით, რომ „კურიერი“ ჩემამდე იმდენად მაგარ ჟურნალისტებს მიყავდათ, წლები უნდა ვიმუშაო, რომ მათ დავეწიო. ეს არის 9-საათიანი კურიერი, ტოტემია, რომელსაც თაყვანს სცემ. აქ გავიზარდე და სხვა განწყობა ვერ მექნება.

– რას ეტყოდი დამწყებ ჟურნალისტებს?

არასდროს შერცხვეთ საკუთარი პროფესიის, მხოლოდ ამას ვეტყოდი!