„კალაძე წამოვიდა, მეგონა დამარტყამდა, ხელი აწია და...“ - რას იხსენებს ფეხბურთის ლეგენდა თბილისის მერზე

„ვფიქრობ, დროა ყველაფერს ნათელი მოეფინოს. ახლა 32 წლის ვარ და თავს ბედნიერად ვგრძნობ. არავიზე და არაფერზე არ ვარ გაბრაზებული. თუ თქვენ ჭორების დაჯერება გსურთ მე ვერ შეგეწინააღმდეგებით, - ეს ალეშანდრო პატოს ფრაზებია, რომელიც პასუხს გასცემს ყველა კითხვას, რომელიც მისი მისამრთით გაჟღერებულა ბოლო პერიოდში...

ალეშანდრე პატო მილანში კარგად გამოიყურებოდა. შემდეგ მისი კარიერა უარესობისკენ წავიდა. ამის მიზეზი ხშირი ტრავმიანობა იყო, რაც ფეხბურთელს არ აძლევნდა საშუალებას, თავისი პოტენციალი სრულად გამოევლინა. ხშირი დაზიანებების გამო იგი ფორმაში ჩადგომას ვერ ახერხებდა...

„მე ვიცი რასაც ფიქრობ.. ეს უკვე 10 წელია მესმის..

რა მოუვიდა პატოს?

რატომ ვერ მოიგო პატომ ოქროს ბურთი?

რატომ იყო პატო გამუდმებით ტრავმირებული?

ამ კითხვებისთვის დიდი ხნის წინ უნდა მეპასუხა, მაგრამ მაშინ ახალგაზრდა ვიყავი და ბევრს არ ვფიქრობდი. ფანტასტიკურ სამყაროში ვცხოვრობდი, ხოლო როცა საუბარი გადავწყვიტე მითხრეს, რომ კონცენტრაცია მხოლოდ ფეხბურთზე უნდა მომეხდინა..

რეალურად, მე უბრალოდ ბავშვი ვიყავი..

მაგრამ თუ გსურთ გაიგოთ რეალურად რა მოხდა, მომისმინეთ..

პირველი, რაც მინდა, რომ კარგად გაიაზროთ არის ის, რომ სახლიდან ძალიან ადრე წამოვედი. როდესაც 11 წლის ხარ ახალი სამყაროს შეცნობა რთულია. ოცნებას მივყვებოდი, მაგრამ მარტო ვიყავი და ასეთ დროს დაკარგვა ძალიან ადვილია.

ღმერთმა დიდი საჩუქარი გამიკეთა, ეს გასაგებია. 10 წლამდე დიდ სტადიონზე არასდროს მქონდა ნათამაშები, რადგან ჩემს ქალაქში მინი ფეხბურთი უფრო პოპულარული იყო. სკოლაში სამოყვარულო ტურნირზე ვითამაშე და სკაუტმა მამაჩემს ჰკითხა:

„არასდროს გიფიქრია, რომ შენმა შვილმა ნამდვილ დიდ მოედანზე ითამაშოს“?

მამაჩემმა უპასუხა, რომ ამაზე დაფიქრება შესაძლებელი იყო. სწორედ ასე მივედი „ინტერნასიონალის“ აკადემიაში და შემდეგ სექს-სასტუმროში აღმოვჩნდი..

ნება მომეცით აგიხსნათ. დედაჩემი ჯანმრთელობის პრობლემების გამო ვერ მუშაობდა. ყველანაირი ტვირთი მამაჩემს დააწვა. ჩემი და ჩემი ძმის რჩენა მას დაეკისრა. ის მთელი დღე გარეთ იყო და სხვადასხვა შენობებს აშენებდა. სახლში საჭმელი ყოველთვის გვქონდა, მაგრამ განათლებისთვის ვერაფერს ვაკეთებდით. წიგნების ფული არ გვრჩებოდა.

„ინტერნასიონალში“ შესარჩევ ვარჯიშზე წავედით. 9 საათი ვიმგზავრეთ. როგორც აღმოჩნდა, მამას ნორმალური სასტუმროს ფული არ ჰქონდა. კრეატივის ჩართვა მოუწია. რა გააკეთა მან? „სექს-სასტუმროში“ დამაბინავა, რადგან მეტის საშუალება არ ჰქონდა.

ახალგაზრდა ვიყავი და ყველაფერი კარგად ვერ გავიაზრე. ძალიან პატარა ლოგინი დამხვდა. ასეთ სასტუმროში ადამიანებს მეძავებთან სექსი ჰქონდათ და ვერ ვხვდებოდი რას ვაკეთებდი იქ. ამ საკითხზე დღემდე ვეხუმრები მამაჩემს.

1 წლით ადრე, მანქანების სადგომზე ბარიერს გადავახტი, ფეხი წამოვკარი, დავეცი და ხელი მოვიტეხე. ისე შემფუთეს მუმიას ვგავდი. ასეთ მდგომარეობაში ტურნირზე ვითამაშე. მკურნალობის ფული, რა თქმა უნდა, არ გვქონდა, მაგრამ მამაჩემი ისევ კრეატიული აღმოჩნდა. შეხვეული ხელით თამაშის დროს სურათები გადამიღო, საავადმყოფოში წაიღო და ექიმს კაბინეტში შეუტანა. ამის შემდეგ, ფუტსალის ლიგაში თამაშის უფლება დამრთეს.

სინამდვილეში იცით რა ხდებოდა? მამამ ექიმს უთხრა:

„ექიმო, ეს ჩემი შვილია. არ ვიცი როგორ გადავიხადო მისი მკურნალობის ხარჯები, მაგრამ არ მინდა, რომ მან ფეხბურთის თამაში შეწყვიტოს.“

არ ვიცი იქ რა მოხდა. შეიძლება ექიმმა ჩათვალა, რომ კარგად ვიყავი ან ღმერთის ხმა გაიგო.. მან თქვა: „ნუ ნერვიულობ, ოპერაცია ჩემზეა“.

გეუბნებით, ეს სასწაული იყო..

მისი სახელი არასდროს დამავიწყდება - პაულო მარტინეს რუბი ! მან ახალი სიცოცხლე მაჩუქა.

რეაბილიტაციის პროცესი საკმაოდ რთული და მტკივნეული იყო. ახალი ძვალი მჭირდებოდა და ძვლის ბანკს შესაბამისი ძვალი არ ჰქონდა. ისე გამოვიდა, რომ გარკვეული ნაწილი თეძოდან ამომიღეს. 6 თვეში ერთხელ საავადმყოფოში მისვლა მიწევდა. ერთ დღეს კი ჩემი ხელი გამწვანდა. ბოლო ხმაზე ვყვიროდი და გამაყუჩებლის გაკეთებას ვითხოვდი.

საბედნიეროდ ყველაფერი კარგად დასრულდა და „ინტერნასიონალში“ თამაში შევძელი, მაგრამ ამან უფრო დიდი ტკივილი გამოიწვია, რადგან ჩემი მშობლების დატოვება მომიწია. მათ პორტო ალეგრიში ცხოვრება არ შეეძლოთ. ვფიქრობ, ეს ამბავი დედამ და მამამ უფრო განიცადეს, მაგრამ ხელი არ შემიშალეს.

იცით? ყოველ საღამოს დედა ჩემთვისაც შლიდა სუფრას და ყოველდღე ასწორებდა ჩემს ლოგინს. თითქოს ისევ სახლში ვიყავი.. ჯერ კიდევ ბევრი რამე მქონდა მშობლებისგან სასწავლი.. როგორც ფეხბურთელი ახალი სამყაროსთვის მზად ვიყავი, მაგრამ, როგორც პიროვნება არა!

რეალურად არც „ინტერნასიონალის“ აკადემიისთვის ვიყავი მზად. იქ პატარა ბავშვებს უფროსი ფეხბურთელებისთვის საცვლები და ბუცები უნდა გაეწმინდათ. იქ ერთი საშინელი თამაში დამხვდა, რომელიც ტრადიცია აღმოჩნდა. იღებდნენ ხის ჯოხს და ბავშვებს ფეხებში ურტყამდნენ.

ბევრს ვტიროდი, ჩემს ოთახში ვიკეტებოდი. ამ ამბავს კი დედას ვერ ვუყვებოდი, რადგან მეორე დღესვე მოვიდოდა და წამიყვანდა. ამიტომ ვუთხარი, რომ იქ ყველაფერი იდეალურად იყო. ფეხბურთი? ფეხბურთი ჩემთვის უბრალოდ გასართობი იყო. ძალიან მალე 15-წლამდე გუნდში გადავედი.

17 წლის ასაკში მსოფლიო საკლუბო ჩემპიონატზე ვითამაშე. ნახევარფინალში გოლი გავიტანე, ხოლო ფინალში „ბარსელონას“ წინააღმდეგ ვითამაშე. სწორედ მაშინ გავიცანი რონალდინიო. მის აღსაწერად საკმარისი სიტყვები არ არსებობს. ის ჯადოქარია, რეალური ადამიანი არ არის! იმ დღეს, თავს მის მეტოქედ ვერ ვგრძნობდი, თავი მისი ფანი მეგონა. გვირაბში მაისური ვთხოვე და დამპირდა, რომ მატჩის შემდეგ მომცემდა.

თამაში დასრულდა და მისი ძებნა დავიწყე. ყველა რონალდინიოსკენ წავიდა და მაისური თხოვა, მაგრამ მან პირობა შეასრულა და მე მომცა. დიახ, ასეთია გაუჩო!

მოგეხსენებათ, მსოფლიო საკლუბო ჩემპიონატი ბრაზილიაში ძალიან მნიშვნელოვანი ტურნირია. როდესაც 1:0 მოვიგეთ ყველა ბედნიერი იყო. კანოასის გარშემო სახანძრო მანქანით ვსეირნობდით. ხელში თასი მეჭირა და ხალხი ჩემს სახელს სკანდირებდა.

წარმოგიდგენიათ? 7 წლით ადრე დიდ სტადიონზე ფეხბურთი ნათამაშები არ მქონდა. ახლა კი მსოფლიო ჩემპიონი ვიყავი. ამის შემდეგ შემოთავაზება „რეალიდან“, „ბარსელონადან“, „აიაქსიდან“ და „მილანიდან“ მქონდა. რატომ ავირჩიე „მილანი“? ნება მომეცით კითხვა დაგიბრუნოთ.

ოდესმე „მილანით“ FIFA-ში გითამაშიათ?

ისინი არარეალურები იყვნენ.. კაკა, ზეედორფი, პირლო, მალდინი, ნესტა, გატუზო, შევჩენკო, რონალდო.. ამ ფეხბურთელების გვერდით უნდა მეთამაშა. „როსონერის“ ჩემპიონთა ლიგა ახალი მოგებული ჰქონდა და დაუფიქრებლად გადავწყვიტე იტალიაში გადაბარგება.

როდესაც მილანში ჩავედი სამედიცინო შემოწმება გავიარე. მხედველობის ტესტის დროს, მარცხენა თვალზე იმდენად ძლიერად მივიჭირე ხელი, რომ, როცა გავახილე არაფერი ჩანდა. ექიმმა გუგების გამაფართოებელი ჩამაწვეთა და ვერაფერს ვხედავდი. იცით ვინ შემოვიდა იმ დროს ოთახში? თვით კარლო ანჩელოტი.

მან თქვა: „ტუტნო ბენე“?(როგორ ხარ)

ვუთხარი, რომ ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ მას თითქმის ვერ ვხედავდი. შემდეგ, სურათი გადავიღეთ და თვალები დახუჭული მქონდა. ანჩელოტიმ სასადილო ოთახში შემიყვანა და ჩემი თავი ყველას გააცნო. მოთამაშეები ფეხზე წამოდგნენ, რათა ჩემთვის ხელი ჩამოერთმიათ. რონალდო, კაკა, ზეედორფი - ეს ნამდვილი სასწაული იყო.

ეს პირველი მილანური დღე იყო.. ფიფა-დან რეალობაში აღმოვჩნდი..

ამ ლეგენდებთან ერთად ვარჯიში ახდენილი ოცნება იყო. ბრაზილიურმა მხარემ ხელგაშლილი მიმიღო. რონალდო, კაკა, კაფუ, დიდა, ემერსონი.. არა კაფუსთან არ ვცხოვრობდი! უბრალოდ ბევრ დროს ვატარებდით ერთად. იცით? იმ დროს მისი შვილები თითქმის ჩემი ასაკის იყვნენ.

ბრაზილიელები ვარჯიშზე დიდ დახმარებას მიწევდნენ. იმ დროს „მილანში“ საქართველოს ნაკრების კაპიტანი გიგანტი კახა კალაძე თამაშობდა, რომელმაც ვარჯიშზე ისე მომჩეხა, რომ ის ტკივილი დღემდე მახსოვს.

ბრაზილიელებმა მითხრეს, რომ არ მენერვიულა და თუ ის უხეშად მეთამაშებოდა, მეც იგივე გამეკეთებინა.

ამის შემდეგ, ერთ-ერთ ვარჯიშზე ბურთით კალაძე იყო და საკმაოდ უხეშად წავაქციე. წამოდგა, ჩემსკენ წამოვიდა და მეგონა, რომ დამარტყამდა. ხელი აწია, ძალიან დავიძაბე და ამ დროს მოულოდნელად ცერა თითი ასწია.

კალაძემ თქვა: “Buon lavoro,” - ანუ ყოჩაღ!

წყარო: crystallsport.ge