გიორგი კეკელიძე
საზოგადოება • 1732082340
გადაცემა „მამების დროს“ მწერალი გიორგი კეკელიძე სტუმრობდა. გიორგი კეკელიძემ ბავშვობის დრო გაიხსენა და თქვა, რომ „მსოფლიო ჩემპიონატს“ ჩაფუშული ბურთით თამაშობდნენ, თამაშში მამა და ბებიაც კი მონაწილობდა. კარი სახლის კედელი იყო...
საზოგადოება • 1728034380
"დედა და ილია" - ასე ჰქვია წიგნს, რომლის პრეზენტაციაც 12 ოქტომბერს შედგება. წიგნის ავტორია გიორგი კეკელიძე. პროექტის მთავარი მხარდამჭერი კი - SMH Sports-ია. ეს UFC-ის პირველი ქართველი ჩემპიონის, ილია თოფურიას დედის ისტორიაა, აფხაზეთიდან - ალიკანტემდე, ომიდან - მშვიდობამდე, ტკივილიდან - გამარჯვებამდე, დაცემიდან - ჩემპიონის პედესტალამდე! ქალბატონი ინგა წიგნის თანაავტორად შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ. მის ემოციურ მონათხრობს, კეკელიძემ, ჩვეული მაგიით, ლიტერატურული ხორცი შეასხა და წინ დიდი, ტკივილიანი სიამოვნება გველის. გიორგი კეკელიძე ამბობს, ეს წიგნი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის წყალობით, ბესთსელერობისთვისაა "განწირულიო". ასეც იქნება. ჩემპიონის დედამ "პრაიმტაიმს" ვრცელი ინტერვიუ მისცა. ეს კი წიგნთან დაკავშირებული ამონარიდია. ინგა ბენდელიანი-თოფურია: ჩემი ტკივილიანი ბიოგრაფია წიგნად მინდოდა მექცია. შემდეგ პერიოდულად, სულ მეხმიანებოდნენ ადამიანები და ილიაზე წიგნის დაწერას მთხოვდნენ. მათ შორის, უცნობები. ვერავინ მოვიდა ისე ახლოს, როგორც გიორგი. მწერალი ფსიქოლოგიცაა, ვისთანაც გამჭვირვალე უნდა იყო და შეგეძლოს თავისუფლად ისაუბრო. მასთან სულიერ კავშირში იყო. მივედი დედა თინათინთან. გიორგიც იქ იყო. გავიცანი. მას თავდაპირველად მხოლოდ ილიაზე სურდა წიგნის დაწერა. თუმცა ვუთხარი, მე უფრო მეტი მაქვს სათქმელი-მეთქი...გიორგის წერის მანერა ჩემთვის ახლობელია და მისი გამოჩენა ამ წიგნის დასაწერად, მე პირადად, დიდ საჩუქრად მივიღე.საქმე, მეც და გიორგისაც, ალბათ, იმან გაგვიადვილა, რომ მე ძალიან ემოციური ადამიანი ვარ. ჩემს ტკივილს და სიხარულს მშრალად ვერ გადმოვცემ. ამდენად, ჩვენ შორის ძლიერი ემოციური ველი გაჩნდა. ჩემი მონათხრობი გიორგიმ ზუსტად ისე გადმოსცა, როგორც მინდოდა. დამუშავებულ თავს რომ გამომიგზავნიდა, პრაქტიკულად შენიშვნა არ მქონია. ოჯახის წევრებთან, არაერთხელ ვთქვი, "გიჟთან" ვმუშაობ-მეთქი. გიორგის ვუყვებოდი, ვთქვათ, ალიკანტეზე, უცებ გამაწყვეტინებდა, ქალბატონო ინგა, სოხუმში ამა და ამ დღეს... და მკითხავდა რაღაც სხვაზე. ვფიქრობდი, კონტექსტიდან არ ამოვარდეს-მეთქი. სინამდვილეში, თავში ალაგებდა ინფორმაციებს, ახლანდელსა და 20 წლის წინანდელს. და ფაზლიც შეკრა. თავი საუკეთესოდ გაართვა. კმაყოფილი ვარ.გიორგი კეკელიძე: ამ წიგნზე ხუთი თვე ვმუშაობდი. წიგნში მოთხრობილია ილია თოფურიას დედის, ინგა ბენდელიანი-თოფურიას, დაუჯერებელი ცხოვრების ისტორია, რომელიც აფხაზეთიდან იწყება და ილიას ისტორიული გამარჯვებით გვირგვინდება. ეს არის ერთგვარი მოკლე საგა დიდი და დრამატული ამბებით - სოხუმი - ჭუბერი - რუსთავი - ჰალე - რუსთავი - ალიკანტე - კალიფორნია. შეგვიძლია ვთქვათ, რომ არ დანებების, ფსკერის მოსინჯვისა და მწვერვალზე ასვლის ამბავია, რომელიც ერთი მხრივ ჩვენს მეხსიერებას გააღვიძებს და მეორე მხრივ, არაერთ ადამიანს მისცემს ძალას.ვფიქრობ, რომ წიგნი "განწირულია" ბესტესელერობისთვის" და ეს, ცხადია, დიდწილად, სწორედ ქალბატონი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის მიზეზით - აფხაზეთი, ომი, სისხლი, ჭუბერი, დევნილობა, ორგზის ემიგრანტობა, ჩემპიონი შვილი - უამრავი მიზეზი არსებობს ამ წიგნის წაკითხვის.მკითხველისთვის ეს საქართველოს უახლესი ისტორიისთვის თვალის ხელახლა გადავლება და სულაც, გაცნობაა - ახალი თაობისთვის, მაგალითად. ასევე დაგაინტერესებთ:"დიახ, მე 15 წლის შვილი მყავს“ – გელა დაიაურის ემოციური პოსტიროგორ გავთავისუფლდეთ შემოდგომის მელანქოლიისგან
საზოგადოება • 1727556023
"მიჭირს გადმოვცე ის ტკივილიანი განცდები, რაც 27 სექტემბერს მოაქვს. გული ამომიღეს, რომელიც აფხაზეთში დარჩა. გადავრჩი, არ დავნებდი, მაგრამ ჩემი გული აფხაზეთშია; ჩემი ძმის საფლავი იქ არის. ჩემთვის ყოველი დილა დაბრუნების იმედით თენდება. ვნახოთ... " - ამბობს "პრაიმტაიმთან" ინტერვიუში ილია თოფურიას დედა, ინგა ბენდელიანი-თოფურია, მალე ამ ძლიერ ქალს წიგნის მეშვეობით გაიცნობს საზოგადოება. "დედა და ილია" - ასე ჰქვია წიგნს, რომლის პრეზენტაციაც 12 ოქტომბერს შედგება. წიგნის ავტორია გიორგი კეკელიძე. პროექტის მთავარი მხარდამჭერი კი - SMH Sports-ია. ეს UFC-ის პირველი ქართველი ჩემპიონის დედის ისტორიაა, აფხაზეთიდან - ალიკანტემდე, ომიდან - მშვიდობამდე, ტკივილიდან - გამარჯვებამდე, დაცემიდან - ჩემპიონის პედესტალამდე! ქალბატონი ინგა წიგნის თანაავტორად შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ. მის ემოციურ მონათხრობს, კეკელიძემ, ჩვეული მაგიით, ლიტერატურული ხორცი შეასხა და წინ დიდი, ტკივილიანი სიამოვნება გველის. "მან ბევრი სირთულე გამოიარა და ძლიერი პიროვნების საუკეთესო მაგალითია. ეს წიგნი კი მკითხველს ეტყვის, არ შეგეშინდეს. არ შეაჩერო წინსვლა!" - ამბობს ილია თოფურია. ***ყველას არ შეუძლია ცხოვრების თავიდან დაწყება. აბა, წარმოიდგინეთ, ომისგან გათელილი 21 წლის გოგონა, ორი შვილით მოდის ჭუბერის უღელტეხილზე. მოდის ფეხშიშველი, ფეხებზე ცელოფნებ შემოხვეული, ზურგზე ზეწრით მოკიდებული ექვსი თვის პატარით, მშიერი. მოდის, მაგრამ უკან ახლად დაკრძალული ქმრისა და ძმის საფლავები ექაჩება. წინ კი, ერთდროულად, უიმედობასა და იმედს ისეა მოჭიდებული, შიშველ ტერფებზე ცივ ლაფსა და ტალახს ვერ გრძნობს... გადარჩა, ფონს გავიდა, ადგა და სვლა განაგრძო...გიორგი კეკელიძე ამბობს, ეს წიგნი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის წყალობით, ბესთსელერობისთვისაა "განწირულიო". ასეც იქნება. ინგა ბენდელიანი- თოფურია: ბერი ანდრიას დედა, თინათინ ჩხვიმიანი, ჩემი ბავშვობის მეგობარია, კლასელია. მასთან მქონდა ნათქვამი, რომ ჩემი ტკივილი წიგნად მინდოდა მექცია. შემდეგ პერიოდულად, სულ მეხმიანებოდნენ ადამიანები და ილიაზე წიგნის დაწერას მთხოვდნენ. მათ შორის, უცნობები. ვერავინ მოვიდა ისე ახლოს, როგორც გიორგი. მწერალი ფსიქოლოგიცაა, ვისთანაც გამჭვირვალე უნდა იყო და შეგეძლოს თავისუფლად ისაუბრო. მასთან სულიერ კავშირში იყო. მივედი დედა თინათინთან. გიორგიც იქ იყო. გავიცანი. მას თავდაპირველად მხოლოდ ილიაზე სურდა წიგნის დაწერა. თუმცა ვუთხარი, მე უფრო მეტი მაქვს სათქმელი-მეთქი... გიორგის წერის მანერა ჩემთვის ახლობელია და მისი გამოჩენა ამ წიგნის დასაწერად, მე პირადად, დიდ საჩუქრად მივიღე. საქმე, მეც და გიორგისაც, ალბათ, იმან გაგვიადვილა, რომ მე ძალიან ემოციური ადამიანი ვარ. ჩემს ტკივილს და სიხარულს მშრალად ვერ გადმოვცემ. ამდენად, ჩვენ შორის ძლიერი ემოციური ველი გაჩნდა. ჩემი მონათხრობი გიორგიმ ზუსტად ისე გადმოსცა, როგორც მინდოდა. დამუშავებულ თავს რომ გამომიგზავნიდა, პრაქტიკულად შენიშვნა არ მქონია. არაერთხელ ვთქვი ოჯახის წევრებთან, გიჟთან ვმუშაობ-მეთქი. გიორგის ვუყვებოდი, ვთქვათ, ალიკანტეზე, უცებ გამაწყვეტინებდა, ქალბატონო ინგა, სოხუმში ამა და ამ დღეს... და მკითხავდა რაღაც სხვაზე. ვფიქრობდი, კონტექსტიდან არ ამოვარდეს-მეთქი. სინამდვილეში, თავში ალაგებდა ინფორმაციებს, ახლანდელსა და 20 წლის წინანდელს. და ფაზლიც შეკრა. თავი საუკეთესოდ გაართვა. კმაყოფილი ვარ... *** მეორე ქალიშვილზე 7 თვის ფეხმძიმე ვიყავი, მეუღლე და ძმა სამხედრო დავალების დროს ერთად რომ დაიღუპნენ. აგარაკზე ვიყავით გულრიფშში, რადგან სოხუმში ჩვენი სახლი ფრონტის წინა ხაზზე აღმოჩნდა. გულრიფშშიც პრაქტიკულად წინა ხაზზე ვიყავით, მაგრამ უფრო დაზღვეული იყო, შედარებით.ორივე ერთად გავიდა სახლიდან. 5 დეკემბრის საღამო იყო. დაჭრილები გადაჰყავდათ. მერე თავიანთი სამხედრო დავალება ჰქონდათ და რამდენიმე საათში, კარზე მომიკაკუნეს... 21 წლის ვიყავი, დღეს 53 წლის ვარ, კაკუნის ხმას მას შემდეგ ვერ ვუსმენ. ჩემს კარზე ვერავინ დააკაკუნებს, გაფრთხილებულია ყველა. ვინმემ რომ მომიკაკუნოს, შეიძლება სასწრაფოს გამოძახება დამჭირდეს...იმ ღამით შემზარავად ბნელოდა, ძაღლები ყეფდნენ. ჩემს ტრაგედიამდე რამდენიმე საათით ადრე, მეზობლის ძმა გარდაიცვალა და წივილ-კივილი ატყდა. ეს შემზარავი ხმები სულ ყურში მაქვს. არ არსებობს დედამიწის ზურგზე რაიმე ფსიქოლოგია, რაც მე ამ ხმებს დამავიწყებს. მიუხედავად ჩემი სიძლიერისა, ვერაფერი მოვუხერხე ამ ჩაბეჭდილ ხმებს. ...მეზობლისგან დავბრუნდი, წამოვწექი. და ჩემს კარზე ბიძაჩემმა და დეიდაჩემმა დააკაკუნეს...!შორიდან დავინახე მაშინდელი სასწრაფო დახმარების მანქანის მოტრიალე შუქი. ბიძაჩემს ჩავეხუტე და რომელი გარდაიცვალა-მეთქი ვკითხე. 21 წლის ასაკში, შვიდი თვის ფეხმძიმემ, ორი წლის ბავშვით ხელში, თოვლში, უკუნ სიბნელეში... დღემდე მიკვირს, როგორ შევძელი ამის კითხვა?!ორივეო...!!!ჩემი ქმარი რომ მიდიოდა, წინდები გამხადა და ჩაიცვა, ციოდა. რომ გააღეს "სასწრაფოს" კარები, პირველი ეს წინდები დავინახე! ასე მეგონა, ჭკუიდან გადავედი. არაფერი მახსოვს! მახსოვს მიწის გემო! არ ვიცი, სიმწრისგან როგორ შევძელი იმ გაყინული მიწის ჩაბღუჯვა და მისი ჭამა! ვერასდროს გადმოვცემ იმ შეგრძნებას... იმ დიდი ტკივილისას... გიორგის ეს ყველაფერი საოცრად აქვს წიგნში გადმოცემული.ორივე დავკრძალეთ და დედაჩემს უთხრეს, ბიჭი მოგიკვდათ და ესეც ვერ გადარჩებაო. ამიტომ ქუთაისში გადავფრინდით. შემდეგ მარიამი თბილისში დაიბადა. მერე შევარდნაძემ პერემერიას მოაწერა ხელი და ჯარისკაცების თვითმფრინავით დავბრუნდით უკან, აფხაზეთში. 27 სექტემბრამდე იქ ვიყავით...აგარაკზე ვიყავით, კამაზი რომ მოადგა ჭიშკარს, სოფელში აღარავინ იყო დარჩენილი. მამა ნიჩბით იდგა და მიწას თხრიდა. ამოთხრილ მიწაში ჩავდგები, თუ მომკლავენ, მიწაში მაინც ვიქნებიო. ვეუბნებოდი, ბავშვებიანად ვრჩები და ყველას დაგვხოცავენ, ჩვენი ცოდვა შენ დაგედება-მეთქი. ათი წუთი წლებივით გაიწელა. 20 კილომეტრში რუსები იყვნენ. და პირდაპირ წავედით იქით, საიდანაც ტანკის ლულები ჩანდა. სხვა გზა არ იყო. ეს გზა უნდა გაგვევლო, რომ ჭუბერზე გადასვლა მოგვესწრო. ჭიშკრებთან ადამიანები იდგნენ, არ იცოდნენ სად წასულიყვნენ... მივდიოდით იმედით. იმედი მაგარი რამეა!.. 27 სექტემბერს წამოვედით და 12 დღე ჭუბერზე ვიარეთ. სამი დღე ფეხსაცმელი მქონდა, ღვთის წყალობით და მერე ესპადრელები ტალახში ჩამრჩა. ცელოფნის პარკებშემოხვეულმა ჭუბერი ორი ბავშვით გადმოვიარე. ანა ფეხით მოდიოდა, ხან მამაჩემი აიყვანდა ხელში. მარიამი კარვებში 6 თვის გახდა. ზეწრით მობმული მყავდა ზურგზე. დღესაც დეფორმაცია მაქვს ბეჭის. ექვსი თვის ბავშვის 12 დღე ზურგით ტარება იოლი არ არის. ჭუბერი საშინელებაა. მთავარია, გადავრჩით. დანარჩენი დეტალები წიგნში ისე კარგად არის გადმოცემული, რომ უკეთ ვერ მოვყვები. საქართველოში აფხაზეთიდან და სამაჩაბლოდან იმდენი დევნილია, ვერასოდეს ვერ იტყვი, რომ შენი ტკივილი უფრო მეტია, ვიდრე - სხვისი. იმდენი ტკივილი აქვს ხალხს გადატანილი, მოუშუშებელი ტრაგედიები... მართლა უგულო უნდა იყო და საქართველო არ უნდა გტკიოდეს, რომ ეს ყველაფერი არ გაითავისო, არ გახსოვდეს... ერთადერთი, რაზედაც ყველა უნდა შევთანხმდეთ, არის ის, რომ რუსეთი ოკუპანტია, ჩვენი მტერია! შეურიგებელი ვიქნები და მთელი ცხოვრება ვიბრძოლებ რუსეთი პოლიტიკის წინააღმდეგ. არა მგონია, აფხაზეთთან და სამაჩაბლოსთან, რუსეთის გარეშე კონფლიქტი ყოფილიყო. წიგნში აფხაზეთის ტკივილიც არის გადმოცემული. ომი რომ დაიწყო, როგორც ჩვენ ვიყავით შოკირებულნი და სასოწარკვეთილნი, ისე იყვნენ აფხაზებიც. მე ის საწყალი მეზობლები მყავს მხედველობაში, რომლებიც ისევე არ იყვნენ აზრზე, რა მოხდა და რატომ დაიწყო ეს ყველაფერი, როგორც ჩვენ და არა ისინი, ვინც რუსებთან ერთად ჩვენს წინააღმდეგ ომობდნენ. ***არ დავნებდი. სიცილი მომიწია მაშინ, როცა ყველაზე მეტად მეტირებოდა. მომიწია არტისტად გადაქცევა. ოჯახი რომ მეორედ არ შემექმნა და ცხოვრება არ გამეგრძელებინა, ისევ 27 სექტემბერში ჩავრჩებოდი. ადამიანმა არ იცის, რა რესურსია მასში დაკონსერვებული. რომ არა აფხაზეთის ომი, მე ასეთ სიძლიერეს ვერ გამოვიჩენდი. იქ, სოხუმში მცხოვრებს, ხმამაღლა საუბარიც არ შემეძლო. ჩემი ხმა ტელეფონში არ ესმოდათ. დედა რომ მიშვებდა მეზობელთან, ვთქვათ, წნევის აპარატი გამოართვიო, ორი დღე ვტიროდი. ვიქნებოდი ნაზი და საყვარელი გოგო; პრინცესული ცხოვრებით. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ომმა ჩემში ძლიერი ქალი გამოაღვიძა. ფორსმაჟორში უნდა გადამეწყვიტა დაოჯახებაც. 90-იან წლებში, აფხაზეთიდან დევნილს, რუსთავში ჩასახლებულს ხელი მთხოვეს. მომავალი სწორად უნდა დამელაგებინა... და მეც განვაგრძე სვლა.ასეა, ომმა პრაგმატულობა შემძინა. მას შემდეგ არანაირ დაბრკოლებას არ ვუშინდები. ჩემი მეოთხე შვილი, ილია რომ დაიბადა, 26 წლის ვიყავი. დავახასიათო? პირველი, რაც ამ დროს უნდა ვთქვა ილიაზე არის მისი სენტიმენტალობა. გერმანიიდან რომ დავბრუნდით, ჩემი მშობლები იქ დარჩნენ. პირველი ახალი წელი იყო ბებია-ბაბუის გარეშე. ახალი წლის დადგომისას, 12 საათზე, ტრადიცია გვაქვს - "მრავალჟამიერს" ვრთავთ და ვუსმენთ. და ილიამ ეს რომ გაიგონა და ბებია-ბაბუა გვერდით არ ჰყავდა, იჯდა და ტიროდა...მენტალურად ძლიერია, მაგრამ სენტიმენტები ეძალება როცა ვიღაც ენატრება, როცა ნახავს, რომ ვინმეს უჭირს. ამბობს, ჩემი ისტორიით მინდა ბევრს მოტივაცია მივცეო. ძალიან სამართლიანი, კეთილსინდისიერი და საოცრად მშრომელი ადამიანია. მე ახლა მას ვახასიათებ, როგორც დამკვირვებელი, რომელიც წლებია მოჰყვება და არა, როგორც დედა. მე რომ ჩემში დედას არ ვბლოკავდე, მე მის ბრძოლებს ვერ ვუყურებდი. მშობელმა შვილს მადლობა სულ არ უნდა ახდევინოს. თავადაც უნდა ისწავლოს მადლობის გადახდა შვილისთვის. მადლობა ილიას კეთილსინდისიერებას, მან გზა ისე გააგრძელა, როგორც ჩავიფიქრეთ და დღეს ისეთ მოცემულობაშია, შემიძლია როგორც მისმა გულშემატკივარმა, ტაში დავუკრა. ბრავო! შემიძლია მადლობა უსაზღვროდ ვუხადო ოთხივე შვილს და ილიას მით უფრო. ის ჩემპიონია.ილია ორივე მშობელს გავს. მამამისი, ზაზა აფხაზეთის ომში ნაბრძოლი მეომარი კაცია, სამხედრო გზა გაიარა. ძლიერია და ეს სიძლიერე, ილიას, მისგანაც აქვს, თუმცა მეტწილად მე მგავს. მე ბევრად უფრო ოპტიმისტი ვარ.ოთხივე შვილს შთავაგონებდით, "შენ შეგიძლია, გამოგივა, შეძლებ". თითქოს ბანალურია, მაგრამ შვილს უნდა უთხრა, რომ შეუძლია. ცუდ ნიშანზე არ უნდა ლანძღო. ეს ძალიან მოქმედებს ბავშვზე, მოზარდზე. თუმცა ყოველთვის ყველაფერს, შვილებს ვერც მე ვუწონებ.ილია 28 წლისაა, მაგრამ ჩემთვის მაინც ის პიპოა, როგორც პატარაობიდან ვეძახით დღემდე. ის პატარა პიპოა...პირად კონტროლზე მყავს და რჩევებს მუდმივად ვაძლევ, რადგან არ მინდა საზოგადოების თვალში შეიცვალოს და ვეუბნები, შინაგანად ყოველთვის იყავი იმ დევნილი ქალის შვილი, რომელმაც ჭუბერზე საშინელი დღეები ფეხშიშველმა და მშიერმა გადმოიარა-მეთქი. არ დაგავიწყდეს, რომ დედაშენი დევნილია და საკუთარ ქვეყანაში დევნილის სტატუსი აქვს.ვთხოვ, არასოდეს დაივიწყო საიდან მოდიხარ და არასოდეს თქვა, რომ ღარიბი ქვეყნიდან ხარ-მეთქი. ის სიღარიბე, რაც მის ბავშვობაში იყო, რუსეთის წყალობით გვჭირდა და არა იმიტომ, რომ გაჭირვებული ქვეყანაა და ზარმაცი ერი ვართ. არა! ვეუბნები, თუკი რაიმე დაგაკლდა საქართველოში, იცოდე, რომ რუსების წყალობით დაგაკლდა-მეთქი.ყველაზე მშრომელი და ღირსეული დედები ქართველებს ჰყავთ.ჩვენ 18 წელია ალიკანტეში ვცხოვრობთ. ალიკანტე პატარა სოხუმია. ზღვისპირა ლამაზი ქალაქია. ილია, ჩემპიონობის შემდეგ, მადრიდში გადავიდა. რეალ მადრიდის სპორტსმენების რაიონში ცხოვრობს. დაცვის კუთხით, იქ უფრო მშვიდადაა.ამაყი? ამაყი იმით ვარ, რომ ჩემი შვილი კარგი მაგალითია მომავალი თაობისთვის. თავაწეული დავდივარ და სულ თავს ავწევ. ჩვენი ბიოგრაფიით ბევრ დედას შეიძლება იმედი გაუჩნდეს და ეს მახარებს. გიორგი კეკელიძე: ამ წიგნზე ხუთი თვე ვმუშაობდი. წიგნში მოთხრობილია ილია თოფურიას დედის, ინგა ბენდელიანი-თოფურიას, დაუჯერებელი ცხოვრების ისტორია, რომელიც აფხაზეთიდან იწყება და ილიას ისტორიული გამარჯვებით გვირგვინდება. ეს არის ერთგვარი მოკლე საგა დიდი და დრამატული ამბებით - სოხუმი - ჭუბერი - რუსთავი - ჰალე - რუსთავი - ალიკანტე - კალიფორნია. შეგვიძლია ვთქვათ, რომ არ დანებების, ფსკერის მოსინჯვისა და მწვერვალზე ასვლის ამბავია, რომელიც ერთი მხრივ ჩვენს მეხსიერებას გააღვიძებს და მეორე მხრივ, არაერთ ადამიანს მისცემს ძალას.ვფიქრობ, რომ წიგნი "განწირულია" ბესტესელერობისთვის" და ეს, ცხადია, დიდწილად, სწორედ ქალბატონი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის მიზეზით - აფხაზეთი, ომი, სისხლი, ჭუბერი, დევნილობა, ორგზის ემიგრანტობა, ჩემპიონი შვილი - უამრავი მიზეზი არსებობს ამ წიგნის წაკითხვის.მკითხველისთვის ეს საქართველოს უახლესი ისტორიისთვის თვალის ხელახლა გადავლება და სულაც, გაცნობაა - ახალი თაობისთვის, მაგალითად.
საზოგადოება • 1726479096
ლიტერატურული პრემია „საბას“ 2024 წლის ფინალისტები ცნობილია!
წელს ლიტერატურული პრემია „საბა“ ოცდამეორედ გამოცხადდა. გამომცემლებმა და ავტორებმა 250-მდე წიგნი წარმოადგინეს და ფინალისტების სია უკვე ცნობილია 7 ნომინაციაში. „უცხოური ნაწარმოების საუკეთესო ქართული თარგმანის“ ნომინაციის ფინალისტები სექტემბრის ბოლოს გასაჯაროვდება, ხოლო ნომინაციაში „ლიტერატურის განვითარებაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისთვის“ - გამარჯვებული, ტრადიციულად, უშუალოდ დაჯილდოების ცერემონიაზე გახდება ცნობილი. „საბა“ თიბისიმ და პოეტმა რატი ამაღლობელმა 2002 წელს დააფუძნეს. უკვე წლებია ის ყველაზე ავტორიტეტული პრემიაა ლიტერატურის დარგში. დაარსების დღიდან 100-ზე მეტმა მწერალმა და ლიტერატორმა 5000-ზე მეტი წიგნი განიხილა, 210 პრემია გაიცა და 160-ზე მეტი ავტორი დაჯილდოვდა (მათგან არაერთი -ორჯერ და მეტჯერ).ლიტერატურული პრემია „საბას“ 2024 წლის ფინალისტები არიან:წლის საუკეთესო ლიტერატურული დებიუტი:აინე მერმე, „ეუარა“ (ინდიგო)გიორგი კვიტატიანი, „ბრინჯაოს ქალაქი - ქაოსის ქრონიკები“ (მედუზა)თამარ ჟღენტი, „წამისყოფა“ (ინტელექტი)მეგი გაბისონია (მთარგმნელი), ჯ.მ. კუტზეეს „ბარბაროსების მოლოდინში“ (სულაკაურის გამომცემლობა)ნატალი დარასელია, „სააღდგომო მოკვდინება“ (კალმოსანი)რუსუდან ტყემალაძე, „არქიტექტორი“ (პალიტრა L)სალომე პატარიძე, „დრო, სივრცე და სქესი ქართველი ქალების შემოქმედებასა და პირად წერილებში“ (ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტი)სოსო ყიფშიძე, „ბედთან მოთამაშე“ (ინტელექტი)წლის საუკეთესო ლიტერატურული კრიტიკა:თეიმურაზ დოიაშვილი, “ვარდი ნაწვიმარ სილაში” (ინტელექტი)ნონა კუპრეიშვილი, “საშიში ინტერპრეტაციები” (ინტელექტი)წლის საუკეთესო პიესა:გიორგი მაისურაძე, “ლეთე” (ინდიგო)დავით გაბუნია, “როგორ შემიყვარდა ოლიგარქის ქალიშვილი” (saba.com.ge)დალილა გოგია, “მამა” (saba.com.ge)წლის საუკეთესო ესეისტიკა და დოკუმენტური პროზა:არჩილ ქიქოძე, „ინდოეთის დღიური“ (სულაკაურის გამომცემლობა)დალილა ცატავა, „გასტრონომიული სიზმრები“ (ინტელექტი)ზაზა ბურჭულაძე, „ჩემი სიმღერა“ (სულაკაურის გამომცემლობა)ლევან ბერძენიშვილი, „ჩვენები - ქართველები ბერძნულ მითოსში“ (არტანუჯი)მალხაზ ხარბედია, „შეთხზული „მე““ (პალიტრა L)წლის საუკეთესო პროზაული კრებული:ეკა ქავანიშვილი, „ჰოლივუდი ვაგონის კედელზე“ (ინტელექტი)ზაალ სამადაშვილი, „რასაც ყველა ვერ ხედავს“ (ინტელექტი)ლუკა ხატიაშვილი, „ჭირის მეგობარი“ (ინტელექტი)მარი ბექაური, „ორ ზღვას შუა“ (სულაკაურის გამომცემლობა)ნანა ჯეჯეია, „ვინ იდარდებს აფხაზეთის მიმოზებზე“ (ინტელექტი)წლის საუკეთესო პოეტური კრებული:ბესიკ ხარანაული, „ეს საქართველოა“ (ინტელექტი)გიორგი კეკელიძე, „ახალი სიმღერები“ (ინტელექტი)იაკი კაბე, “მოქალაქე” (ინტელექტი)მედეა ზაალიშვილი, „სიმშვიდე დაფნის ხეებში“ (ინტელექტი)ნანა აკობიძე, „ვალაუვალი“ (ინტელექტი)წლის საუკეთესო რომანი:ბესო სოლომანაშვილი, „ლუმპენ მილენიუმი“ (სულაკაურის გამომცემლობა)დავით ქართველიშვილი, „მეგაპოლისი და ფიზიკური პირები“ (პალიტრა L)თეა თოფურია, „იაკობის ჭასთან“ (ინტელექტი)ირაკლი სამსონაძე, „ნუციკოდან ნუციკომდე“ (ინტელექტი)ლაშა ბუღაძე, „საქართველოს სახელით“ (სულაკაურის გამომცემლობა)ნიკოლოზ ცისკარიშვილი, „აჩრდილები“ (პალიტრა L)
საზოგადოება • 1726052394
SMH Sports წარმოგიდგენთ UFC ჩემპიონის, ილია თოფურიას დედის, ინგა ბენდელიანი-თოფურიას მოთხრობილ ამბავს, ცხადია - გიორგი კეკელიძის ოსტატობით დაწერილს: ამბავი ომზე, სისხლზე, ფსკერზე, სიყვარულზე, მოთმენაზე, ბრძოლაზე და გამარჯვებაზე...წიგნი რომ ბესთსელერი გახდება, ესეც ცხადია. აი, რა წინასიტყვაობა წაუმძღვარა ჩემპიონის დედამ გიორგი კეკელიძის ახალ წიგნს.,,ყოველთვის მინდოდა, ჩემი დაუჯერებელი ისტორია ისეთი ადამიანისთვის მომეყოლა, რომლისთვისაც ეს ახლო და გასაგები იქნებოდა, თანაც შესაბამის მხატვრულ დონეზე შეძლებდა მის გადმოცემას.როცა მწერალს საკუთარ ამბავს უყვები, თითქოს ფსიქოლოგს ელაპარაკები - უნდა ენდობოდე. გიორგისთანაც ასეა. როცა მეკითხებიან, როგორია გიორგი კეკელიძე, როგორია მასთან მუშაობა, მე პირდაპირ ვპასუხობ, რომ გიჟთან, არანორმალურ ვმუშაობ - ვუყვები, მისმენს, უცებ მაწყვიტინებს, სულ სხვა რამეს მკითხავს, მგონია, ეს ძირითადი არ დაავიწყდეს და მეორე დღეს ჩემი ამბები სრულად და საოცრად მხვდება აწყობილი.ერთი ამოსუნთქვით ვკითხულობ ამ ისტორიებს, რომელიც თან ჩემია და თან თითქოს ამ წიგნის უცნობი მკითხველი ვარ, რომელსაც ძალიან ეტკინა ეს ტრაგიკული ამბავი. ვზივარ, საკუთარ წარსულს დავსტირი და თან ძალიან ამაყი ვარ, რომ ამას გავუძელი. მადლობა ღმერთს, რომ სრულიად შემთხვევით ჩემს სოხუმელ მეგობართან, დედა თინათინთან შევხვდი გიორგის და ასე სპონტანურად დაიბადა ჩემი სულის ამოძახილის, ცრემლით გაჟღენთილი ფაზლის აწყობა.ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ ავტორმა გაითავისა ჩემი გზა, ჩემი აფხაზეთი, რადგან ეს ისტორია არ არის მხოლოდ ჩემი ტკივილის ნაწილი - ეს არის საქართველოს რეალური მატიანე, ოთხმოცდაათინები, ომი, მარცხი, კრემლისგან ოკუპაცია, ტკივილი, გადარჩენა და გამარჯვება.ილიას ჩემპიონობა კი ჩემთვის მაგალითია იმისა, რომ აუცილებელია სულ იბრძოლო, არ დაეცე, თუ დაეცი - წამოდგე და შეუძლებელია არ გაიმარჯვო. მე ამ ჩემპიონობის მონაწილე ვარ. მე და ილიამ ეს გზა ერთად გავიარეთ და იმ დღეს ჩემი დიდი ოჯახი მიხვდა, რომ სიცოცხლე ღირდა. თუნდაც ამ გამარჯვებისთვის." ინგა ბენდელიანი-თოფურია
საზოგადოება • 1723451354
მწვერვალ შხელდაზე მთამსვლელის, არჩილ ბადრიაშვილის ძებნის სამუშაოები გრძელდება. სამძებრო სამუშაოებში დილიდან ჩაერთო ვერტმფრენი.სამი მთამსვლელის ჩამოყვანა უვნებლად, სასაზღვრო პოლიციის ვერტმფრენის დახმარებით მოხერხდა, ისინი მესტიაში გადაიყვანეს.არჩილ ბადრიაშვილის შესახებ გავრცელებულ ინფორმაციას სოციალურ ქსელში გიორგი კეკელიძე ეხმაურება. „ეს დილაა და ცრემლი მახრჩობს. ის ბიჭი, შხელდადან მეხმა რომ ჩამოაცილა, მეხმა რომ ჩამოგვიყვანა – კარგად ვიცოდი და ცოტათი ვიცნობდი კიდეც.მე სულ ვფიქრობ, რომ მთამსვლელები რაღაცით სჯობიან დანარჩენ ადამიანებს და მით უფრო სჯობიან ამ ფარატინა დროში, სტერილური ხალხის დროში, ფურცლის და დეკლარაციის. სულ ვფიქრობ, რომ მთების დაპყრობით, თითქოს იმას გაურბიან, რასაც ქვემოთ ტოვებენ.თიკანაძეს რომ პალო მოუწყდა, მაშინ მურმან ლებანიძემ დაწერა ლექსი და ეს ლექსი იშვითია იმ დროში, გალაკტიონს რომ გაექცა და ცალკე დგას:,,გურამ თიკანაძეს შხარა აუღია,რაც მოხდა, დაშვებისას მომხდარა:საკუთარ ხელით პალო დაუგია,საკუთარ პალოზე მომწყდარა…ცოცხლისგან საყვედური აუგია –თოკი ერთადერთი ჩაუბია –თავი სიმამაცით წაუგია,ვოი-ვო, სიმამაცით მომკვდარა!..”ჰოდა, აწი ელვა რომ იქნება და მეხი, რომელიღაც აუცილებლად არჩილ ბადრიაშვილი იქნება. სხვანაირად არ გამოვა. ცას მისი ვალი აქვს“ – წერს კეკელიძე.
საზოგადოება • 1721132220
მწერალი გიორგი კეკელიძე UFC-ის პირველი ქართველი ჩემპიონის, ილია თოფურიას დედაზე, ინგა ბენდელიანი-თოფურიას ცხოვრების შესახებ წიგნს წერს. წიგნიდან ტექსტის მოკლე ამონარიდს მწერალი სოციალურ ქსელში ავრცელებს:„2012 წელს ინგამ და ზაზამ ბავშვების ესპანეთში ჩაყვანის უფლება მიიღეს.ზაზა სტამბოლში წავიდა დასახვედრად. სამი დღე იქ ელოდა. თურქეთიდან მანქანით დაიძრნენ. მადრიდი. ვალენსია. ალიკანტე.ინგა მთელი კვირა აივანზე იდგა და სიგარეტს ეწეოდა გზაზე თვალმიშტერებული. მე მგონია, რომ თუ ადამიანი ჯოჯოხეთში მოხვდება, მას უსასრულო ლოდინი მიესჯება. არაფერია მოლოდინზე მტანჯველი რამ, თუნდაც უმძიმეს განაჩენს ელოდე. თვითონ განაჩენი გირჩევნია ასრულდეს, ვიდრე ლოდინი გაიწელოს. ასეთია ადამიანი. ასეთია ფიქრი. მოტორის ყველა ხმა ღერ სიგარეტს წამებში ამთავრებდა. ხელები ჯიუტად უკანკალებდა.მორიგი აივნის დღე საღამოვდებოდა, როცა ზაზას მანქანა გამოჩნდა. ინგა მთელი ტანით აცახცახდა და ავტოსადგომზე შეშლილივით ჩაირბინა. ჩაირბინა და ცეკვავდა.ცეკვავდნენ ბავშვებიც. ცეკვავდა ზაზაც. უმუსიკო იყო ეს ცეკვა. არის ცეკვა, რომელსაც მუსიკა არ სჭირდება. ყველაზე დიდი სიხარულის ცეკვაა ასეთი, თან ხედავ და თან გესმის კიდეც – ხმადაც გამახსოვრებდა.და დაიწყო:წარმოიდგინეთ ქალი, რომელიც ალიკანტეს ბაღებში დადის და თუ სპორტსმენის მსგავსს დალანდავს ვინმეს, ყურებზე აკვირდება – ეგებ და მოჭიდავეა. მოჭიდავის ყურებს ხომ ერთი სპეციფიკური ნიშანი აქვს – შესამჩნევად გადატეხილია. და ამას რომ წარმოიდგინეთ, დაუმატეთ ისიც, რომ ერთ დღეს ინგამ მართლა იპოვა ასეთი კაცი. კაცი ძაღლთან ერთად იდგა და თავისთვის ფიქრობდა.– გამარჯობა. ბოდიში, ალბათ ასე უცნაურად არავინ გაგიცნიათ, მაგრამ აუცილებლად უნდა გკითხოთ, მოჭიდავე ბრძანდებით?– ვიყავი – გაიღიმა კაცმა – ახლა სხვას სპორტს მივსდევ.– მაშინ გკითხავთ ამასაც; ხომ არ გეგულებათ ალიკანეტში დარბაზი, სადაც კიოკუშინკაიში ავარჯიშებენ?– თქვენთვის გინდათ? – იხუმრა კაცმა.– ჩათვალეთ რომ კი, მე და ჩემი ბიჭები ერთნი ვართ.– კიოკუშინკაი არა – კვლავაც გაიღიმა კაცმა – მაგრამ არის ცნობილი ცენტრი, სადაც ჯიუ-ჯიცუს და გრეპლინგს ასწავლიან. მისამართს მოგცემთ.ჯიუ-ჯიცუ შერეული ორთაბრძოლების იაპონური სახეობაა, გრეპლინგი კიდევ ჯიუ-ჯიცუს ევროპული სახეცვლილება.ზაზამ – შესანიშნავი არჩევანიაო.ასე დაიწყო კლიმენტ-კლუბის ერა. და დაიწყო იმით, რომ ბიჭები იქ დამხვედრმა ჰამლეტ პერეს დიასმა გასინჯა. სიტყვა, რომლითაც შესაფასეს ილია და სანდრო, უცხო არ ყოფილა – „გამორჩეული“. ხორხე და აუგუსტინი დაუდგნენ მწვრთნელებად. თავიდან ზაზა დაყვებოდა შვილებს თარჯიმნად, თუმცა ერთხელ ძმებმა განაცხადეს, მარტო ვივლითო. წავიდნენ და ჯიუ-ჯიცუს შავი ქამრები მოიტანეს.ილია ამბობდა, რომ გზა, რომელზეც მოხვდა, სახლში მიიყვანდა. მან ეს სახლი რუსთავში ააშენა – მაშინ, მეგობრის სარდაფში, ცელოფნის პარკებში გახვეული რომ იგდებდა წონას. ეს სახლი მწვერვალზე იდგა და კარზე ჩემპიონი ეწერა. ილიას ამ სახლში უნდა ეცხოვრა. ილია სულ ჩემპიონი უნდა ყოფილიყო. ასე გადაწყვიტა ერთ ცხელ, მოსაწყენ დღეს, საქართველოს ერთ არც მთლად პატარა ქალაქში.ბიჭებმა თქვეს, რომ უკვე დიდები არიან და რომ ბევრ რამეს თვითონ მიხედავენ. მაგალითად სპორტული სამოსისთვის საჭირო ფულს. სასტუმროს პლაჟზე შეზლონგებს ალაგებდნენ და იმავე სასტუმროში, რომლის სახელიც Meliá Alicante -ა, სხვადასხვა საქმეში ეხმარებოდნენ იქაურ მენეჯერს. მერე ვარჯიშზე მიდიოდნენ და საღამო ისევ სასტუმროში ბრუნდებოდნენ. მეპატრონემ იოლად შეამჩნია ძმები და საუკეთესო ველოსიპედები უყიდა.ოცნებები ნელ-ნელა სურვილებად იქცნენ. სურვილებად და მიზნებად.ილია პირველად ოქტაგონზე რომ გავიდა, ფეხზე ძლივს დადგა, რადგან ტატამს იყო დაჩვეული, მაგრამ უცნაურად მალე იგრძნო სიმყარე. და მიხვდა, რომ სწორედ ესაა მისი დედამიწა, რომელსაც უნდა ეყრდნობოდეს. მისი მიზიდულობის მთავარი ცენტრი.მალე მადრიდში არნოლდ შვარცნეგერი ჩამოვიდა. შვარცნეგერი ის კაცია, ოთხმოცდაათიანებში და ბარემ მერეც, მისი ერთი პლაკატი მაინც, საქართველოში, ყველა ბიჭის საწოლთან რომ იყო გაკრული. ლეგენდარულმა ტერმინატორმა ტრადიცული ტურნე ჩაატარა ესპანეთში – Arnold Fighter. და ეს შეჯიბრი ილიამ მოიგო. არის კიდეც ფოტო შემორჩენილი – გახარებული ილია და გაღიმებული შვარცნეგერი – კაცი ბავშვობის კედლიდან.მერე გახარებული ილიას ფოტოები გამრავლდა. ქამრები. თასები. მედლები. დიპლომები – საგანგებო თაროები უიმედოდ ჩაიზნიქნენ.მატადორი დაუმარცხებელი იყო, თუმცა მაშინ არ ერქვა მატადორი. სახელის ამბავსაც საკუთარი ისტორია აქვს, როგორც ყველაფერს, რასაც ამ წიგნში გადააწყდებით. ილიას ბავშვობაში ანტონიო ბანდერასის გმირის ის სიმღერა ჰქონდა აკვიატებული, როდრიგესის Desperado რომ იხსნება. ხომ გახსოვთ ეგ სცენა? გიტარა, როგორც საკრავი. გიტარა, როგორც იარაღი. ხომ ჰგავს რაღაცის სახელს – „ბრძოლების ხელოვნება“ ჰგავს.მერე გაიგო, რომ კაცს, ანტონიო ბანდერასს, სხვა ფილმებშიც უთამაშია და მათგან ერთს, Desperadom- მდე ბარემ ათი წლით ადრე გადაღებულს – Matador – ჰქვია. ალმოდოვარი. მერე წაიკითხა, რომ მატადორი იგივე ტორეადორი იყო, ხარებთან მებრძოლი კაცი. მერე, უკვე დიდ მარაქაში გარეულს, ჰკითხეს, რა იქნებოდა მისი საბრძოლო ზედსახელი და ილიამ დაუფიქრებლად უპასუხა: El Matador.მაგრამ, ეს იყო მერე.მანამდე კლიმენტ-კლუბის ოფისში UfC – ის ზარი გაისმა.#გიორგიკეკელიძე#giorgikekelidze„დედა და ილია“ – წერს გიორგი კეკელიძე.
faceამბები • 1719766739
დღეს ქართული ფეხბურთის ისტორიაში უმნიშვნელოვანესი დღეა - საქართველოს ეროვნული საფეხბურთო ნაკრები ესპანეთის ეროვნულ ნაკრებს გერმანიის ქალაქ კიოლნში თბილისის დროით 23:00 საათზე დაუპირისპირდება. ისტორიულ მოვლენას მწერალი, ეროვნლი ბიბლიოთეკის ყოფილი დირექტორი გიორგი კეკელიძე სოციალურ ქსელში ხუმრობანარევი სტატუსით ეხმიანება:„მთელი საქართველო ბებიაჩემის გურული შელოცვის გამეორებას მთხოვს, ის კი არ იციან, რომ ეს შელოცვა ბებიაჩემმა თავის დროზე პორტუგალიის ნაკრების წინააღმდეგ დაწერა საგანგებოდ და ესპანეთზე ვერ გაჭრის. საჭიროა, უკეთ შევისწავლოთ ქართული ფოლკლორი და ვიცოდეთ მთის სამონადირეო რიტუალი, რომელიც კონკრეტულად ესპანეთის ნაკრების წინააღმდეგ მოქმედებს და სულ მცირე, ერთი დღით, დუმილით მარხვას გულისხმობს. ამიტომ ვარ ჩუმად - წერს გიორგი კეკელიძე.
საზოგადოება • 1719576304
„წიგნიდან: ხვიჩა: ვარსკვლავი, სახელად ვარსკვლავი“ – გიორგი კეკელიძე სოციალურ ქსელში ხვიჩა კვარაცხელიას ბებიისა და ბაბუის შესახებ ისტორიას ჰყვება და წერს, რომ ხვიჩას ბებია ფეხბურთის დიდი გულშემატკივარი ყოფილა და თან ყველა გუნდის ფრეს გულშემატკივრობდა.გიორგი კეკელიძის ემოციურ ისტორიაში ვკითხულობთ, რომ ხვიჩას ბაბუას – მამია კვარაცხელიას, კვარაცხელიების დინასტიის უხუცეს ფეხბურთელს, მეტსახელად „მაკრატელას“ – ამ საფეხბურთო ნომრის კარგი შესრულების გამო ეძახდნენ:„ხვიჩას ბებია, დუნია ქარჩავა ფეხბურთის დიდი გულშემატკივარი გახლდათ. მაგრამ უცნაური – ყველა გუნდის ფრეს გულშემატკივრობდა, არ უნდოდა ვინმეს გული დასწყვეტოდა. ასეთი საოცარი ამბავიც მოხდა ერთხელ – როცა პორტუგალიური ბენფიკას ფეხბურთელი, მიკლოშ ფეჰერი მოედანზე გარდაიცვალა, ტელევიზიით ნახა და ორმოცი დღე მარხულობდა მის სახელზე და ყოველ საღამოს ჭიქა ღვინოს სვამდა შესანდობარს. ვინ იყო მიკლოში დუნიასთვის? არავინ. მაგრამ ეს არის ,,ვეფხისტყაოსნის’’ ქვეყანა. მოყმის და ვეფხის ქვეყანა. უცხოს შეცნობის და თანაგანცდის.ხვიჩას ბაბუა – მამია კვარაცხელია, დინასტიის უხუცესი ფეხბურთელი. თავდაჭერილი და მშრომელი. მეტსახელად მაკრატელას ეძახდნენ – ამ საფეხბურთო ნომრის კარგი შესრულების გამო. ხოლო ფეხბურთს თამაშობდა დიდი ვნებით და ერთხელ, პიჯაკ-შარვალი ითხოვა, საგანგებო საქმეზე მიდიოდა წალენჯიხაში, დაინახა – სადღაც ბურთს აგორებდნენ უცხოები და ასე გამოწკეპილი შეერთდა. ეს თავის მხრივ შეამჩნია ნაკიფუსკენ მიმავლმა მგზავრმა და რადგან იცოდა რომ მაშინ ნაკიფუში პიჯაკ-შარვალი მხოლოდ ერთ კაცს ჰქონდა, ჩავიდა და მოახსენა – ,,მამია გაგიჟებულა, შენი საკუბოვე ტანსაცმლით ფეხბურთს თამაშობსო’’. ის კაცი მამიაზე უფრო გაგიჟდა და გავარდა წალენჯიხისკენ. როცა მიუხლოვდა და დაინახა დიდი თამაში იყო გაჩაღებული, თვითონაც მოუნდა და შეუერთდა. შეიძლება ჯაჯგურისას მამიას საკუთარი პიჯაკის მკლავიც ჩამოხია და იწვა მერე კუბოში დაკერებული სახელოთი. ასე უყვარდათ ფეხბურთი საქართველოში. ასე უყვართ და ეყვარებათ. წიგნიდან: ,,ხვიჩა: ვარსკვლავი, სახელად ვარსკვლავი“ – წერს კეკელიძე.
საზოგადოება • 1719213480
გიორგი კეკელიძე ხვიჩა კვარაცხელიას მხარდამჭერ პოსტს აქვეყნებს. როგორც გიორგი წერს, სამარცხვინოა, როცა ცოლს აბრალებ ფეხბურთელის წარუმატებლობას.„ხვიჩა კვარაცხელია საკმარისად დიდი ფეხბურთელია რომ რაღაც, რაც მის თავს ხდება – მისი ბრალი იყოს და პირიქით. სამარცხვინოა, როცა ცოლს აბრალებ ფეხბურთელის წარუმატებლობას. ან ნებისმიერ სხვა ვინმეს, თუნდაც ის სხვა ვინმე, ცალკე აღებული, დიდ კრიტიკას იმსახურებდეს. როცა კარგად თამაშობს, ეგებ მაშინაც დააბრალო? არა, მაშინ არ იზამ. და იცი, რატომ? ჩვენ ერთი უცნაური თვისება გვაქვს, ბრალის მესამე პირებში მოკითხვა. ამით ხომ, ქვეცნობიერად, საკუთარ უსუსურობას ამართლებთ, თქვენ რომ ვერაფერი შეძელით, იმ ამბავს.და თუ მაინცდამაინც ბრალზეა, მე გეტყვით: ის, რომ საქართველოს ნაკრები დღეს აქ მოვიდა, ეს ხვიჩას ,,ბრალია”.ის, რომ საქართველოში ფეხბურთი დაბრუნდა საერთოდ, ეგეც ხვიჩას ,,ბრალია”.კი, ის ვერ თამაშობს ახლა ისე, როგორსაც ვისურვებდით – გვინდოდა ამ ჩემპიონატის შუკერი და ბობანი ყოფილიყო. ეგ ოცნება გვქონდა. თუმცა, გავიხსენოთ ისიც, რომ იმ ხორვატიაში თითქმის შუკერი და ბობანი იყო დანარჩენი რვაც. ცოტა ფიქრი გავანძრიოთ – კი, ფეხბურთი სოციალური აღტკინებაცაა, მაგრამ პირველ რიგში სპორტია.კრიტიკა? კრიტიკა ხვიჩას კი არა, მარადონას და რონალდუს შეხვედრიათ, თან მაშინ, როცა უკვე მარადონა და რონალდუ იყვნენ. აკრიტიკეთ. მაგას ვერავინ დაგიშლით. ოღონდ კრიტიკას კალაპოტი უპოვეთ,“ – წერს გიორგი კეკელიძე.
საზოგადოება • 1714512510
რატომ დასჭირდა გიორგი კეკელიძეს ყავარჯნები - რას წერს მწერალი
გიორგი კეკელიძე სამწუხარო ინფორმაციას ავრცელებს.მწერალი დილას ძაღლების გასეირნებისას შემთხვევით ორმოში ჩავარდა და ამჟამად ყავარჯნებით უწევს გადაადგილება:„დილით ვასეირნებდი, ძუნძულისას მუხთალი ორმო გამოტყვრა და აჰა, ახლა ერთმანეთს ეჩურჩულებიან, ხომ დავმართეთ კაი საქმე, გარეთ გასვლის დრო რომ შეგვიმცირაო…“მწერალს გამომწერები სწრაფ გამოჯანმრთელებას უსურვებენ.
ტაბლოიდი • 1712736569
(ფოტო) გიორგი კეკელიძე დაქორწინდა - ცნობილია, ვინ არის მისი რჩეული
გიორგი კეკელიძე დაქორწინდა, ამის შესახებ მწერალმა ფეისბუკზე დაწერა და სასიამოვნო სიახლე საზოგადოებას ამცნო.„დღეს 40 წლის გავხდი და დავქორწინდი“ - წერს ის.მისი რჩეული მარიამ სოსელიაა.
