„გოგას გარდაცვალების შემდეგ ჩვენს ოჯახში ტირილი აიკრძალა“ – ვინ იყო ექიმი, რომლის სახელსაც გორის ჰოსპიტალი ატარებს

2008 წლის 12 აგვისტო, ღამის 2 საათი. გორის სამხედრო ჰოსპიტალის ეზო. ჩაბნელებულ საავადმყოფოში შემორჩენილი სამედიცინო პერსონალი, ეზოში სიგარეტის მოსაწევად გამოდიან. რამდენიმე წამი და… დაწექით! ისმის ერთ-ერთის განწირული ყვირილი.

ყველა მიწაზე წვება, მხოლოდ ერთ-ერთი არ იძვრის ადგილიდან. აფეთქების ხმა… წამიერად ჰოსპიტალის ეზო კვამლში გაეხვია. გადარჩენილი მედ – პერსონალი ერთმანეთს ხელებითა და შეძახილებით ეძებენ. ცოცხლები ხართ?! ისმის ერთ-ერთ ქალბატონის კივილი… მას ორი თანამშრომელი პასუხობს- ცოცხლები ვართ!… კიდევ ერთის ხმა გაისმა, გადავრჩით?!… მხოლოდ გოგა აბრამიშვილი არ იღებდა ხმას. მისი უსულო სხეული სისხლში ცურავდა… აქ კიდევ ერთი ქართველის სიცოცხლე დასრულდა და აგვისტოს ომის გმირი დაიბადა…

„ადამიანები ვსწავლობთ ამ ტკივილთან ერთად ცხოვრებას…“

სიღნაღელმა ქირურგმა, უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე გორის სამხედრო ჰოსპიტალში არაერთი დაჭრილის სიცოცხლე იხსნა. 11 აგვისტოს, როდესაც ქალაქში ევაკუაცია გამოცხადდა, გოგა აბრამიშვილს, საავადმყოფოს დატოვება არც უფიქრია. იცოდა, რომ ყოველ წუთს შეიძლებოდა მიეტანათ რუსებს საჰაერო იერიში ჰოსპიტალზე, როგორც ერთ-ერთ სტრატეგიულ დაწესებულებაზე. შებინდებისას შენობაში სინათლე გათიშა. საკუთარ სიცოცხლეზე მეტად სხვის გადარჩენაზე ფიქრობდა…

„გარდაცვალებამდე აქტიურად იყო ჩართული თავის საქმიანობაში და ხშირად, მივლინებში უწევდა წასვლა არც თუ ცოტა დროით. ამიტომაც გარდაცვალების შემდეგ, რამდენიმე წელი ველოდი, რომ დაბრუნდებოდა, მაგრამ ახლა აღარ ველოდები, რადგან ვიცი, რომ აღარ მოვა, დავუბრუნდი მწარე რეალობას. ამბობენ, დრო ყველაფრის მკურნალიაო, ეს ასე არაა, უბრალოდ ადამიანები ვსწავლობთ ამ ტკივილთან ერთად ცხოვრებას.

გოგას გარდაცვალების შემდეგ, ბავშვების გამო ჩვენს ოჯახში ტირილი აიკრძალა. მივხვდი, რომ ჩვენთვის უმძიმესმა პერიოდმა და ჩემმა გამუდმებულმა გლოვამ უფრო ღრმა კვალი დატოვა მათზე. მათ გამო დავივიწყე ცრემლიც და გოგაზე საუბარსაც ოჯახში ტაბუ დავადეთ. გოგას საოცრად ჰგავს ჩვენი ვაჟი – თენგო, ახასიათბს მამის მსგავსი გამოხედვა, საუბრის მანერა, მიმიკა და როდესაც ამას ახლობლები აღნიშნავენ მასზე ბედნიერი არავინაა. ბავშვები არასოდეს არ სხდებიან მამის მოსახსენიებელ სუფრაზე. საფლავზე რომ გავდივართ, მაშინაც არ ვსაუბრობთ გოგაზე, როგორც გარდაცვლილზე. მართლმადიდებლური წესით ვასრულებთ ყველაფერს და უკან ვბრუნდებით…“ – იხსენებს გოგა აბრამიშვილის მეუღლე, ნანა გვერდწითელი

გოგა აბრამიშვილი 1967 წელს, სიღნაღში დაიბადა. სკოლის დამთავრების შემდეგ, სამედიცინო ინსტიტუტში ჩარიცხულა – სამკურნალო ფაკულტეტზე. მეორე კურსიდან ჯარში გაიწვიეს. ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ ქირურგიის განხრით წავიდა. ჯერ რესპუბლიკურში მუშაობდა, შემდეგ პოლიკლინიკაში, მერე გვარდიაში გადაიყვანეს… საველე სამედიცინო ბატალიონის უფროსი იყო. შემდეგ ეუთოში მუშაობდა. 2008 წლიდან გორის ჰოსპიტალში მუშაობდა ტრავმატოლოგად…

„ჯარიდან რომ დაბრუნდა, ჩვენს კურსზე დაჯდა. მალევე დავქორწინდით. ტყუპი გოგონები შეგვეძინა. სულ მუშაობდა, მაგრამ ყოველთვის ახერხებდა, რომ კარგი მამა ყოფილიყო. შემდეგ ბიჭიც შეგვეძინა, მამა რომ დაეღუპა თენგო 7 წლის იყო…“- ამბობს ნანა გრვერდწითელი.