იდუმალებით მოცული ამბავი: „მამაზეციერო, დალოცე ეს უცნობი ბიჭი“ - ვინ იყო ბავშვი ყუთიდან?

1957 წლის თებერვალში, ფილადელფიაში, ფოქს ჩეიზში, ტყის პირას კაცმა შემზარავი რამ იპოვა - მუყაოს კოლოფში ჩადებული პატარა ბავშვის ცხედარი, რომელიც გადაგდებული იყო ნაგავსაყრელზე. მან არ შეატყობინა აღმოჩენის შესახებ პოლიციას, რადგან შეშინდა. რამდენიმე დღის შემდეგ, ლა სალის კოლეჯის სტუდენტმა იპოვა გადაგდებული ყუთი და შეატყობინა პოლიციას. 

4-დან 6 წლამდე ბიჭუნა მხოლოდ 30 ფუნტს იწონიდა. მას ჰქონდა ცისფერი თვალები, ღია ყავისფერი თმა, უხეშად შეჭრილი, შესაძლოა, სიკვდილის შემდეგაც კი, რადგან თმა ტანზეც ჰქონდა მიკრული. ბიჭს ჰქონდა ქირურგიული ნაწიბურები კოჭსა და საზარდულის არეში, ასევე L-ის ფორმის ნაწიბური ნიკაპის ქვეშ. მის შიშველ ცხედარზე  სისხლჩაქცევები მიანიშნებდა ძალადობაზე. დაზიანებები მრავლად იყო და მისი პატარა სხეულის უმეტესს ნაწილს ფარავდა, მათ შორის - სახეს. ის თავის არეში მასიური დაზიანებების შედეგად გარდაიცვალა. მისი სხეული იყო გახვეული იაფფასიან, ჟანგისფერ ფლანელის საბანში. ყუთს, რომელშიც ბავშვის ცხედარი იდო, ჰქონდა წარწერა: „მყიფე, მოექეცით ფრთხილად". მიუხედავად იმისა, რომ ეს ალბათ დამთხვევა იყო, ფრაზა თითქოს დაცინვა იყო.
ფილადელფიის პოლიციის დეპარტამენტმა გამოძიება დაიწყო 1957 წლის 26 თებერვალს.

ახალი ამბავი ფართოდ გაშუქდა ფილადელფიასა და დელავერის მედიაში. გაზეთებმა მსხვერპლს მყისვე შეარქვეს „ბიჭი ყუთში“.

პოლიციამ მოინახულა იმ ტერიტორიაზე ყველა ბავშვთა სახლი, საავადმყოფო და დარწმუნდა, რომ ყველა ბავშვი ადგილზე იყო. აღმოჩენის ადგილი 270-მა პოლიციელმა გამოიკვლია, რათა დარწმუნდნენ, რომ არც ერთი ფაქტი  არ იყო გამოტოვებული. მათ იპოვეს მამაკაცის ლურჯი ქუდი, საბავშვო შარფი და მამაკაცის თეთრი ცხვირსახოცი კუთხეში „G“ ასოთი.

გავიდა დღეები და კვირები და ბავშვის იდენტიფიცირება ვერ მოხერხდა. 

ბიჭის არც ერთი ნათესავი, მეზობელი, მეგობარი ან ნაცნობი არ გამოჩნდა. თითქოს საერთოდ არ არსებობდა. ბიჭი დაკრძალეს ჩრდილო-აღმოსავლეთ ფილადელფიის შორეულ კუთხეში. მის საფლავის ქვაზე ეწერა: „მამაზეციერო, დალოცე ეს უცნობი ბიჭი“.

ეს შეიძლება იყოს საქმის დასასრული, რომელიც აღარასოდეს გაიხსნება. თუმცა, ბავშვის მკვლელობის სისასტიკემ იმოქმედა ბევრზე, ვინც ამ საქმეზე მუშაობდა. განსაკუთრებით ოთხ პოლიციელზე.  შემთხვევის ადგილზე 1957 წელს

ბრისტოუ უთვალავ საათს ატარებდა შესასწავლად, 1993 წლამდე, სიკვდილამდე, ათასობით დოლარი დახარჯა. ის ეძებდა თუნდაც ერთ მინიშნებას, რომელსაც შეეძლო მისთვის სწორი მიმართულების მიცემა, ის, რაც გამოტოვა 1957 წელს.

ბრისტოუს მოსაზრება იყო, რომ ბავშვი მინდობით აღზრდაში იმყოფებოდა 25 მილის დაშორებით, სადაც ბიჭის ნეშტი იპოვეს. სახლი, რომელიც ნიკოლეტის ოჯახს ეკუთვნოდა, 1957 წელს დაიხურა მას შემდეგ, რაც პოლიციამ აღმოაჩინა, რომ ყველა ბავშვი იძებნებოდა.

ოჯახი, რომელიც მართავდა მიუსაფარ ბავშვთა სახლს, შედგებოდა არტურ და კეტრინ ნიკოლეტებისგან

1961 წელს, ბრისტოუმ ნიკოლეტების სახლში აღმოაჩინა კალათები, საბნებით, რომელიც ჩამოკიდებული იყო თოკზე. ისინი იდენტური იყო იმ საბნის, რომელში გახვეულიც იპოვეს „ბიჭი ყუთში“. პოლიციამ არტურ ნიკოლეტი 1984 წელს დაკითხა, მაგრამ უშედეგოდ. მან უარი თქვა ბრისტოუს მოთხოვნაზე, პოლიგრაფიული ტესტის ჩაბარებაზე.
ნიკოლეტი ცოლის გარდაცვალების შემდეგ დაქორწინდა თავის გერზე, ანა-მარიზე და ბრისტოუს სჯეროდა, რომ ის იყო Boy in the Box-ის ნამდვილი დედა. 

თუმცა, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ერთი შეხედვით დამაჯერებლად შეიძლება ჩანდეს, ბავშვთა თავშესაფარში  საბნები იშვიათი არ არის. მიუხედავად იმისა, რომ ნიკოლეტის ქორწინება მის გერზე უდავოდ ნორმის მიღმაა, შეიძლება დავასკვნათ, რომ მისი მორალი მკვლელობამდეც დაეცა.

ბილ კელი, რომელთანაც რემინგტონი ხშირად საუბრობდა ამ საქმეზე, ასევე თვლიდა, რომ მკვლელობაზე პასუხისმგებელი იყო მშობელი ან მეურვე. თუმცა, მან უარყო მინდობით აღზრდის თეორია, გრძნობდა, რომ მისი კოლეგა ძალიან სასოწარკვეთილი იყო გამოსავლის პოვნაში.

1960-იან წლებში გაჩნდა ვარაუდი, რომ ბავშვი იყო ბოლოდროინდელი ემიგრანტების ოჯახიდან. გაზეთები  იუწყებოდნენ, რომ 1956 წელს იყო უნგრელი ლტოლვილების შემოდინება. პოლიციელებმა შეამოწმეს 11 200 პასპორტის ფოტო. 

კელიმ უთვალავი საათი გაატარა საავადმყოფოს არქივებში, ათვალიერებდა ათასობით სამშობიაროს რათა ბიჭის ნაკვალევი მოეძებნა.

1998 წელს კელი, მაკგილენი და ვაინშტაინი შეუერთდნენ Vidocq Society-ს, რომელიც ჩამოყალიბდა 1990 წელს დიდი ხნის გაუხსნელი მკვლელობების გახსნაში დასახმარებლად. 

სამეულმა დაიწყო ბუკლეტების გაკვრა, საქმის საკუთარი გამოძიება განაახლეს. მათ წარმატებით ჩაატარეს ბიჭის ნეშტის ექსჰუმაცია დნმ-ის ანალიზისთვის, რომელიც არ იყო ხელმისაწვდომი 1957 წელს.

2002 წელს, ახალი ამბავი გამოჩნდა, როდესაც ქალმა, რომელიც ცნობილია მართას სახელით, თქვა, რომ  შეესწრო მთელ მკვლელობას და სხეულის ნაგავსაყრელზე გადაგდებასაც კი. ოჰაიოდან დარეკვისას ფსიქიატრმა უთხრა ფილადელფიის პოლიციას, რომ მისმა ერთ-ერთმა პაციენტმა სთხოვა პოლიციის გამოძახება მას შემდეგ, რაც მოუყვა  "ბიჭი ყუთში" მკვლელობის შესახებ.

ორწლიანი მიმოწერის დროს, შუამავლად ფსიქიატრის გამოყენებით, მართა ამტკიცებდა, რომ გაიზარდა ქვედა მერიონში, როგორც ერთადერთი შვილი, რეგულარულად სექსუალურ ძალადობას განიცდიდა დედის მხრიდან. როდესაც ის 10 წლის იყო, თან ახლდა უცნობ მხარეში მოგზაურობისას. იქ მართა შეესწრო, როგორ გადასცა დედამ კონვერტი ფულით, ბავშვის საყიდლად. სახლში დაბრუნების შემდეგ მან ბიჭი სარდაფში ჩაკეტა და სახლიდან გასვლის უფლება არ მისცა. სარდაფი სავსე იყო ნაგვით. მართა ამბობს, რომ ბიჭი არასდროს ლაპარაკობდა და სჯეროდა, რომ ის ფსიქიკურად შეზღუდული იყო. ბავშვს ჯონათანი ერქვა.

მას შემდეგ, რაც ჯონათანმა თასი ესროლა, მართას დედა აფეთქდა, მაღლა აიყვანა (რამაც ფეხებზე სისხლჩაქცევა გამოიწვია) და ტუალეტში ჩააგდო. სცემა და თავი ფილებზე არტყმევინა. მარტა კი კარადიდან უყურებდა. ბიჭის ტირილი ერთადერთი ხმა იყო, რომელიც მართამ მისგან გაიგონა. მისი გარდაცვალების შემდეგ მართას დედამ ჯონათანს თმა შეაჭრა, რათა პოლიციამ არ გააცნობიეროს, რომ ის პატიმრობაში იყო. დედამისი მანქანით ეძებდა შესაფერის ადგილს, ჯონათანის ცხედრის გადასაგდებად. მან ისიც თქვა, რომ ცხედარი მოთავსებული იყო შემთხვევის ადგილზე ადრე გადაგდებულ ყუთში და სახლიდან ყუთით არ გაუტანიათ. 

სკეპტიკოსები ეჭვქვეშ აყენებდნენ მარტას ნაამბობს მისი ფსიქიკური დაავადების გამო. მართამ აღწერა მარშრუტი მისი ყოფილი სახლიდან ქვედა მერიონში ნაგავსაყრელამდე და ეს იყო აბსოლუტურად სწორი. მართას ყოფილმა კოლეჯის მეგობარმა დაადასტურა, რომ მან ერთხელ თქვა, რომ დედამისი იყო მკვლელი. გაკვეთის შედეგად დადგინდა, რომ ბავშვის კუჭში ლობიო იყო, თითების მდგომარეობა კი იმაზე მიუთითებდა, რომ ის ნაწილობრივ წყალში იყო ჩაძირული.

საქმის გამომძიებლები - სემ ვაინშტაინი 2004 წელს ხანგრძლივი ავადმყოფობის შემდეგ გარდაიცვალა. უილიამ კელი 2014 წელს, 86 წლის ასაკში, ხოლო ჯოზეფ მაკგილენი 2015 წელს, გულის შეტევით, 89 წლის ასაკში. ისინი არასოდეს გაჩერებულან სიმართლის ძიებაში. თუმცა, ბავშვის გარდაცვალების ამბავი და მკვლელის ვინაობა დღემდე ბურუსითაა მოცული.