"ვბანე, ცრემლებით გიკემსე მკერდი ტყვიისგან ნახრავი. ვერაფერი ვერ შევცვალე, ვერ გაგიმრთელე ჭრილობა..." - დღეს ტარიელ ხარხელაურის ვაჟის დაბადების დღეა

16 დეკემბერი ტარიელ ხარხელაურის ვაჟის დაბადების დღეა. 23 წლის იყო ბექა ხარხელაური, თხუთმეტიოდე წლის წინ, საკუთარ ეზოში რომ მოკლეს... 

დეკემბერში დაბადებულ პოეტს ამავე თვეში გაჩენილი ვაჟის გარშემო ფიქრები არ ასვენებდა. შემოქმედი მამის ინტუიცია გამართლდა...

"რაც ბექა გამიჩნდა ყოველთვის ვგრძნობდი, რომ ჩვენ ერთად ვერ დავბერდებოდით. მეგონა, მე გავიდოდი ადრე. ბოლო ორ წელიწადს ჩვენი ხატების კუთხე სველდებოდა. ხატები ტიროდნენ. მას შემდეგ კი, რაც ბექა აღარ არის, კუთხე აღარ დასველებულა.

ახლა მაღლა ვეძებ ჩემს შვილს. ყველაფერი დეტალურად მახსოვს, როგორ მღეროდა, იღიმოდა, როგორ ეძინა... ჩემი გული დაღრუბლულია. ძალიან მინდა ჩემი მისდამი სიყვარული გადავიტანო ვინმეზე, მაგრამ ვერ შევძელი" - ამბობს ტარიელ ხარხელაური.

ესეც მისი ემოციური წერილი ვაჟს...

"ჩემო ბექა!
ამ წიგნის დასრულებაც მოვასწარი...
ვერც ამ წიგნში ავუარე გვერდი ტკივილებს, შენდობას გთხოვთ შენც და მკითხველსაც, მაგრამ რა ვქნა, ჩემგან ნურც შენ და ნურც მკითხველი იმაზე მეტს ნუ მოითხოვთ, რამდენის ატანაც ჩემს ძალ-ღონეს აღემატება. ჩათვალეთ, რომ თქვენს წინ დგას ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივი ადამიანი, რომლისთვისაც საწუთისოფლო ტკივილი უცხო არაა. მტკივა შვილო! მტკივა უშენობა... ამას ჩემი ქვეყნის ტკივილიც დაუმატე და წარმოიდგინე - შემიძლია თუ არა ცრემლის გარეშე ვისაუბრო შენზე და მამულზე.
ვიცოდი, რომ შენ ჩემზე უკეთ შეგეძლო სამშობლოს მსახურება. სწორედ შენი დაბადების შემდეგ დაიწერა ვერკვლის ციხე და, რომ არა შენი იმედი, - ვერ იქამს წუთისოფელი, ფეხებზე დამიკიდოსა, - სტრიქონების თქმას ვერ გავბედავდი."

***

"არ გაიარო თავდახრილმა ჩემს გამო, შვილო,
ჩემი ქვეყნისთვის არასოდეს მიღალატია" - ამის თქმაც შენით გულმოცემულმა გავბედე. ამის შემდეგ მინდოდა შენ გაგეგრძელებინა ეს სიტყვები, შენ ჩემზე უკეთ მოგიხდებოდა, მაგრამ ეტყობა არც მაინცდამაინც იქაურ დიდ საქართველოს ულხინს, რადგან წინა საუკუნის დასასრულსა და ახალი საუკუნის დასაწყისში ბევრი ჯიშიანი ქართველი შეუერთდა სულეთის მხედრობას.

ქედს ვიხრი თქვენი ხსოვნის წინაშე, თუმცა არც იმაში ვარ დარწმუნებული, ხსოვნა ვის უფრო გვჭირდება; თქვენ, მარადისობის ბინადართ თუ ჩვენ, ხიზანთ წუთისოფლისას.

მაგრამ მაინც:

ზამთრის წესია - ვინ უშლის,იქროლოს, უნდა ითოვლოს,ასე ზის უფლის დღიურში,მე როგორ დავათითოვო...ჰქრის და ღრუბლები მახურავს,გრგვინვა ტკივილთა გამოა,ჩემთვის არც გაიზაფხულა,ჩემთვის არც ია ამოვა.არც სად გვირილა იკვნესებს,ჩამჭკნარი, მზისგან ჩამხმარი...ვბანე, ცრემლებით გიკემსემკერდი ტყვიისგან ნახრავი.ვერაფერი ვერ შევცვალე,ვერ გაგიმრთელე ჭრილობა...შენ მზედ იქეცი, მე მთვარედ,გავცვალეთ მამაშვილობა.