ფილმები სადღესასწაულო განწყობის შესაქმნელად

განსხვავებული ტრადიციების მიუხედავად, სწორე დ შობის დღესასწაული აერთიანებს მილიონობით ადა მიანს სხვადასხვა ქვეყანაში, რომლებიც საყვარეჃ ადამიანებთან ერთად აღნიშნავენ დღესასწაულს და საშობაო ფილმებით ცდილობენ მყუდრო გარემოსა და და საშობაო ალისიანი განწყობის შექმნას.

„იდეალური ოჯახი’’ (Una famiglia perfetta 2012, პაოლო ჯანოვეზე)

ტრადიციების მოყვარული იტალიელებისთვის სწორე დ ოჯახია ყველაზე მნიშვნელოვანი, ამიტომ გასაკვ ირი არაა, რომ საყვარელ საშობაო ფილმად პაოო ჯენ ოვეზეს კომედიურ დრამას „იდეალურ ოჯახს“  მიიჩნევს ნ, რომლის მთავარი გმირი - საშუალო ასაკის შეძლებუ ლი ლეონე საკმაოდ გვიან, 50 წლის ასაკში ხვდება, რო ა სიმდიდრისა და ძალაუფლების მოხვეჭის მიუხედავა დ, სწორედ ნამდ ვილი, მოსიყვარულე ოჯახი აკლდა მთელი ცხოვრ ება.

ლეონე, რომელიც განსაკუთრებით მტკივნეულად სწო რედ დღესასწაულებზე განიცდის მარტოობას, მეტად რ რიგინალურად ცდილობს დანაკლისის ანაზღაურებასს და მსახიობთა ჯგუფის დაქირავებით ქალაქგარეთ, ს ა კუთარ მდიდრულ ვილაზე ქმნის ოჯახის ლამაზ ილუზ ი ას. მართალია, თავიდან მისი ჩანაფიქრი ამართლებს, რ ადგან მსახიობები ბრწყინვალედ ასრულებენ საკუთ თნ რ როლებს და იდეალურად თამაშობენ მოჩვენებით თნ რ როლებს და ე დნიერებას, მაგრამ ზღვარი რეალობასა და გამონა გო ნს შორის სწრაფად ქრება და კარგად დაგეგმილი ს პე ქტაკლიც აბსოლუტურად დაუგეგმავად სრულდება.

სახალისო კომედია აბსურდის ელემენტებით, საინტ ერესო სიუჟეტითა და კოლორიტული პერსონაჟებით, რ ით მელთაც საკუთარი ისტორია, განცდა და ტკივილი ა ქვ თ, სულ უფრო მეტად ემსგავსება დრამას, რომელიც ქვ თ ეც ად აქტუალურ - მარტოობის და ოჯახური ურთიერთობ ის, სიყვარულის, მეგობრობის თემებს განიხილავს დ ა ლ ეონესთან ერთად, მის გამოგონილ ოჯახის წევრებსას სრულიად ახლებურა დ აიძულებს რეალობის, საკუთარი თავის დანახვას.

„ბედნიერ შობას გისურვებთ!’’ (Joyeux Noël, 2005, კრისტიან კარიონი)

ფრანგების, ბელგიელებისა და რუმინელების, ბრიტა ნელებისა და გერმანელების ერთობლივ ნამუშევარს - სამხედრო დრამას «ბედნიერ შობას გისურვებთ!»  რეალ ური ისტორია დაედო საფუძვლად, რომელმაც „საშობაო ზავის“ სახელი შეიძინა და პირველი მსოფლიო ომის ე რთ-ერთ ყველაზე ემოციურ ეპიზოდად იქცა.

„ომი ყოველთვის პოლიტიკოსთა დაპირისპირებაა, რო მლებიც საკუთარი ძალის დემონსტრირებას ცდილობე ნ და ნაკლებად აღელვებთ, რომ მათ ამბიციებს რიგით ი ჯარისკაცები, უდანაშაულო ადამიანები ეწირებია ნ“, - აღნიშნა ფილმის რეჟისორმა კრისტიან კარიონიმ და ხაზი გაუსვა, რომ მისი პერსონაჟები ჩვეუსებრი ვი ადამიანები, მხოლოდ ერთმანეთის მიმართ მტრულტ დ განწყობილი ქვეყნების რიგითი ჯარისკაცები არიან, რომლებიც საკუთარი ნების გარეშე, იძულებ ით ჩააბეს საომარ მოქმედებებში, თუმცა შობის ჯადს სნურ ღამეს, როცა სასწაულები ხდება და ოცნებები ს რულდება, ჯარისკაცები უარს ამბობენ ბრძოლის გაგ რძელებაზე და დაპირისპირების მიუხედავად, მაინც ერთად აღნიშნავენ დღესასწაულს.

«ჩვენს ისტორიაში არ არიან «მტრები», არის მხოოდ ს აზარელი უფსკრული თავგანწირულ ადამიანებს შორი ს, რომელთაც სხვებზე უკეთ იციან, რომ მხოლოდ ღირსდ ბა, მეტოქისა და საკუთარი თავის პატივისცემა გად აარჩენს სამყაროს დაღუპვისგან“, - აღნიშნა კარიონ იმ და სწორედ საომარი მოქმედებების ფონზე აჩვᐃნნე მშვიდობისა და თავისუფლების ის დაუცხრომელი სურვილი, რომელიც ყველა ომსა და დაპირისპირებაზ ე ძლიერია.

„საშობაო ზღაპარი“ (Un conte de Noël, 2008, არნო დეპლეშენი)

ფრანგული კინო ყოველთვის განსაკუთრებული შარმ ითა და ელეგანტურობით გამოირჩეოდა და არც საშობჃ ო ფილმებია გამონაკლისი. მეტიც, გემოვნებიანი ფრანგები სწორედ არაჩვეულ ებრივი კეტრინ დენევის, ჟან-პოლ რუსიონისა და მატ იე ამალრიკის კამპანიაში აღნიშნავენ ტრადიციულ ად დღესასწაულს, რომელთაც არნო დეპლეშენმა მოუყა რა თავი საკუთარ „საშობაო ზღაპარში “.

ტრაგიკომედია დიდ ფრანგულ ოჯახზე მოუთხრობს მა ყურებელს, რომლის გაუცხოებული წევრები მხოოდ ხოა ნდაზმული დედის თხოვნით იკრიბებიან სადღესასწა ულო ვახშამზე. დეპლეშენი მისთვის ჩვეულ სტილში - ირონიანარევი ი??? ყურადღების გამახვილებით აღწერს აბსოლუტურად გ ანსხვავებულ პერსონაჟებს, შეპარვით ჰყვება მათ საიდუმლოებებზე და აქცენტს ჯერ უთანხმოებაზე, წე ების მანძილზე დაგროვილ ურთიერთწყენასა და ბრაზ ზე აკეთებს, მერე კი, ფრთხილად უმხელს ოჯახის წევრ ებს დედის ავადმყოფობის შესახებ, რომელსაც მხოლ ოდ რამდენიმე წლის სიცოცხლე დარჩენია და სწორედ მის გადასარჩ ენად აიძულებს გაუცხოებულ ახლობლებს უთანხმოებ ის დავიწყებას და შერიგებას.

„რვა ქალი’’ (8 femmes, 2002, ფრანსუა ოზონი)

თანამედროვე ფრანგული კინოს საუკეთესო ნამუშე ვართა რიცხვს მიეკუთნება ფრანსუა ოზონის „რვა ქაა იც» ნრი გააერთიანა - მელოდრამის, დეტექტივის, მიუზიკ ლისა და შავი კომედიის ჩათვლით, არამედ სხვადასხ ვა ეპოქის ვარსკვლავებსაც მოუყარა თავი - კეტრინ ვა ეპოქის ენევისა და ფანი არდანის, იზაბელ იუპერისა და ემა ნუელ ბეარის ჩათვლით.

რობერ ტომას პიესის მიხედვით დადგმულ ფილმში ოზონმა ერთი ოჯახის სხვადასხვა ასაკის რვა ქალბატონის ისტორია მოუთხრო მაყურებელს, რომლებიც ქალაქგარეთ მდიდრულ ვილაზე იკრიბებიან შობის აღსანიშნად და მხიარული წვეულების მოსაწყობად, თუმცა სიხარული ტრაგედიით იცვლება, როცა სადღესასწაულოდ განწყობილი სტუმრები მოულოდნელად პოულობენ ოჯახის უფროსს საკუთარ საძინებელში მოკლულს. რა თქმა უნდა, ქალბატონებს პირველ რიგში ერთმანეთზე მიაქვთ ეჭვი, რადგან ყველა, მოსამსახურის ჩათვლით საკუთარ საიდუმლოს მალავს და მხილებას უფრთხის. თუმცა, ყველა დაფარული აშკარავდება და ერთი შეხედვით რესპექტაბელური ოჯახი ნელ-ნელა აჩენს რეალურ სახეს.

მართალია, ფილმს საკმაოდ პირქუში სიუჟეტი აქვს, მაგრამ მუსიკალური და საცეკვაო ნომრების, ელეგანტიური კოსტიუმებისა და დეკორაციების, მომხიბვლელი ქალბატონებისა და ბრწყინვალე მსახიობების წყალობით ოზონმა მაინც შეძლო 1950-იანი წლების კლასიკური პიესის გახალისება და სადღესასწაულო ატმოსფეროს შექმნა.

„რეალური სიყვარული’’ (Love actually, 2003, რიჩარდ კერტისი)

რიჩარდ კერტისის რომანტიკული კომედია „რეალური სიყვარული“, რომელმაც წელს 20 წლის იუბილე აღნიშნა, თავის დროზე კრიტიკოსებმა დაიწუნეს, რადგან ნაწილს ფილმი „ზედმეტად სენტიმენტალურად“, ნაწილს კი, უშინაარსოდ და აბსურდულად მოეჩვენა, თუმცა განსხვავებული აზრი აღმოაჩნდა ევროპელ მაყურებელს, რომელმაც სწორედ სიმსუბუქის და დახვეწილი იუმორის წყალობით შეიყვარა ბრიტანელი რეჟისორის ნამუშევარი.

კომედია, რომელმაც 14 რომანტიკული ისტორია გააერთიანა ევროპული კინოს ვარსკვლავების მონაწილეობით, კერტისის ჩანაფიქრით ნაღვლიანი მელოდრამა უნდა ყოფილიყო, თუმცა, მაყურებლის წყალობით სწრაფად შეიძინა „საშობაოს სტატუსი“ და დღესასწაულების ერთ-ერთ მთავარ ატრიბუტად იქცა. ტრადიციული რომანტიკული კომედიებისგან „რეალურ სიყვარულს“ პირველ რიგში სიუჟეტის მოულოდნელი განვითარება განასხვავებს, რადგან როგორც ჩანს, რეჟისორს ნაღვლიანი ისტორიები უფრო ხიბლავს, ვიდრე მოძველებული ცრემლიანი დრამები „ბედნიერი დასასრულით“, მით უფრო, რომ მისივე განცხადებით, ფილმი პირველ რიგში მათ ეძღვნება, „ვინც სიყვარულში იმედგაცრუების მიუხედავად, მაინც შეძლო გაღიმება და ცხოვრების გაგრძელება“.