„არ იკივლო, იდექი...“ - სერიული მკვლელის სასტიკი დანაშაულები და პოლიციაში გაგზავნილი წერილები - ერთი ოჯახის ტრაგედია, რომელმაც მსოფლიო პრესა აალაპარაკა

კანზასის პატარა ქალაქში, პაულა დიცსა და დენის რეიდერს ერთი შეხედვით,  ნამდვილი ამერიკული ოჯახური იდილია ჰქონდათ.

პაულა დიცი სამი ათწლეულის განმავლობაში ფიქრობდა, რომ იდეალური ქმარი ჰყავდა. დენის რეიდერი იყო ეკლესიის აქტიური წევრი, სკაუტების მენტორი და მზრუნველი მამა.

პაულა დიცი 1948 წლის 5 მაისს კანზასის ქალაქ პარკ სიტიში დაიბადა. იგი იზრდებოდა რელიგიურ ოჯახში, სადაც მამა ინჟინერი იყო, ხოლო დედა — ბიბლიოთეკარი.

პაულამ 1966 წელს დაამთავრა ადგილობრივი საშუალო სკოლა და სწავლა განაგრძო უიჩიტას ეროვნულ ამერიკულ უნივერსიტეტში, სადაც 1970 წელს მიიღო ბაკალავრის ხარისხი ბუღალტერიაში. იმავე წელს ეკლესიაში გაიცნო დენის რეიდერი — და მათი ურთიერთობა მალევე რომანტიკულად განვითარდა.

გარეგნულად დენის რეიდერი მშვიდი, პატიოსანი სამხედრო ვეტერანი ჩანდა. თუმცა, რეალობაში, ბავშვობიდანვე დაიწყო ცხოველების წამება და ბნელ ფანტაზიებში ცხოვრობდა — პაულა დიცი ამას საერთოდ ვერ ამჩნევდა.

1971 წლის 22 მაისს ისინი დაქორწინდნენ. პაულას წარმოდგენაც არ ჰქონდა, რომ ქმარს უყვარდა ქალის თეთრეულში გადაღება და საშიში სექსუალური ჩვევების დამალვა.

ოჯახი კანზასში საზოგადოებისთვის მისაბაძად მიიჩნეოდა. თუმცა 2005 წელს პაულა შოკისმომგვრელი რეალობის წინაშე აღმოჩნდა -  მისი ქმარი ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი სერიული მკვლელი BTK, იგივე “შეკარი, აწამე, მოკალი” აღმოჩნდა.

17 წლის განმავლობაში დენის რეიდერმა ექვსი ქალი მოკლა. დღისით იდეალური ოჯახის მეუღლის როლს თამაშობდა. 1978 წელს პაულას კიდევ ერთი შვილი შეეძინა — გოგონა, სახელად ქერი. რეიდერს უყვარდა შვილებთან ერთად თევზაობა და მის ვაჟს კუბ-სკაუტების ჯგუფსაც ხელმძღვანელობდა.

ცოლი ვერაფერს ხვდებოდა ქმრის საიდუმლო ორმაგ ცხოვრებაზე. ერთხელ პაულამ მიაგნო მის მიერ დაწერილ ლექსს სახელად „შირლი ლოქსი“.

ლექსში ეწერა:
„Thou shalt not screem… but lay on cushion and think of me and death.”
(„არ იკივლო... იდექი ბალიშზე და მიფიქრე ჩემზე და სიკვდილზე.“)

როდესაც ქმარს ამ ლექსის შესახებ ჰკითხა, დენისმა ცოლს უპასუხა, რომ კოლეჯის დროინდელი პროექტის ლექსი იყო. სინამდვილეში კი ეს ლექსი მისი მეექვსე მსხვერპლის — 26 წლის შირლი ვიანის მკვლელობას ეხებოდა.

****

რა თქმა უნდა, გაჩნდა კითხვები, როგორ ვერ მიხვდა ცოლი ქმრის ასეთ სასტიკ ბუნებას და როგორ ვერაფერი შეამჩნია საეჭვო.

როდესაც დენისი დააპატიმრეს, პაულა სამართალდამცველებს მხოლოდ ერთ რამეს ეუბნებოდა: „ის არავის ავნებს... ის ისეთი მშვიდი, კეთილი ადამიანია… მე არ მჯერა.“

დენის რეიდერი 2005 წლის თებერვალში დააკავეს, თითქმის 15 წლის შემდეგ მისი უკანასკნელი მკვლელობიდან. მისი დაჭერის მიზეზი გახდა ის, რომ რეიდერმა ადგილობრივ მედიას გაუგზავნა წერილები, რომელთაც თან ერთვოდა დანაშაულების დეტალები და ფოტოები.

მკვლელი სახლში, სპეციალურ საკეტიან ყუთში ინახავდა არა მხოლოდ ამ სურათებს, არამედ მოკლული ქალების საცვლებსა და პირად საბუთებს. პაულა კი არასოდეს დაინტერესებულა რა იდო ქმრის მიერ საგულდაგულოდ შენახულ ყუთში და არასდროს გაუხსნია ის.

2005 წლის 27 ივნისს, რეიდერმა აღიარა 10 მკვლელობა და დამნაშავედ ცნეს.

ქმრის სისასტიკის და ჩადენილი დანაშაულების გარკვევის შემდეგ, ცოლმა ოფიციალურად შეიტანა განქორწინების მოთხოვნა და სასამართლომ ის სწრაფადვე დააკმაყოფილა. განქორწინების პროცესი არ გახმაურდა საჯაროდ, თუმცა პაულამ ნათლად გამოხატა — წარსულთან კავშირი აღარ სურდა.

მას შემდეგ ის არასოდეს მისულა ქმრის სასამართლო პროცესებზე, არ მიუწერია წერილი და არც პირადად შეხვედრია.

დენის რეიდერს 175 წელი თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს.

****

დენისისა და პაულას შვილმა, ქერი როუსონმა, მოგვიანებით დაწერა მემუარები სათაურით „სერიული მკვლელის ქალიშვილი“, სადაც ხაზი გაუსვა, რომ დედა მას შეუპოვარი და მორალურად ძლიერი პიროვნება წარმოუდგა:

„დედაჩემი იმ დღეს ისე მოიქცა, თითქოს ქმარი მოუკვდა,“ — წერს ქერი.

პაულა დიცი გაქრა საჯარო სივრციდან. გაყიდა სახლი, დატოვა ქალაქი და აღარასოდეს უსაუბრია მედიასთან. მისი არსებობა მხოლოდ შვილების საჯარო განცხადებებში ან იშვიათად ციტირებულ სამართალდამცველთა მოხსენებებში ჩნდება.

გამომძიებელი ტიმ რელფი მოგვიანებით აღნიშნავდა: „პაულა არის ღირსეული ადამიანი. ის არანაირ კავშირში არ ყოფილა დენისის მიერ ჩადენილ დანაშაულებთან.“

როგორ შეიძლებოდა იცხოვრო სერიულ მკვლელთან ათწლეულების განმავლობაში ისე, რომ ვერაფერი შეგემჩნია? ეს არის მთავარი კითხვა, რომელსაც საზოგადოება დღემდე სვამს.