საზოგადოება • 1740727278

“უბედურ მშობლებს ჭერი მაინც ექნებათ” - რა კადრები ვრცელდება სოფელ საბერიოდან

მწერალი, გიორგი კეკელიძე სოციალურ ქსელში წერს, რომ საბერიოში დამწვარი სახლის ადგილას ახალი ააშენეს. "საბერიოში, დამწვარი სახლის ადგილას ახალი აშენებულია.  უბედურ მშობლებს ჭერი მაინც ექნებათ",-წერს ის. შეგახსენებთ, რომ 5 იანვარს, სოფელ საბერიოში, სახლში გაჩენილ ხანძარს ხუთი ბავშვი ემსხვერპლა. ხანძარი ბენზინის აალების შედეგად გაჩნდა. სახლში ბავშვებთან ერთად მხოლოდ მათი ბებია იმყოფებოდა. ისინი სტუმრად იყვნენ ბებიასთან, თავად კი, დედ-მამასთან ერთად, ზუგდიდის რაიონის სოფელ ახალკახათში, დევნილთა კომპაქტურ დასახლებაში ცხოვრობდნენ. 

საზოგადოება • 1739483170

„ახლა პალატაში ვწევარ. უფრო სწორედ ოთახში, სადაც ქიმიას ასხამენ... ქიმიოთერაპია - ასე ეწოდება ამ საქმეს“ - რას წერს გიორგი კეკელიძე

მწერალი გიორგი კეკელიძე, სოციალურ ქსელში წერს, დოკუმენტურ ამბავზე, რომელიც ბრძოლას და გამარჯვებას ასახავს კიბოსთან და ყველა იმ ადამიანს ეძღვნება, ვინც ახლა შეიტყო ამ დიაგნოზის შესახებ.მისი თქმით, წიგნი მალე გამოიცემა. „ახლა პალატაში ვწევარ. უფრო სწორედ ოთახში, სადაც ქიმიას ასხამენ. ქიმიოთერაპია - ასე ეწოდება ამ საქმეს. ადვილი ამბავი როდია. მე პირადად ერთ სიკვდილს ვათავებ. ,,სიკვდილის გათავებას’’ პატარა უპირატესობა აქვს - რადმენჯერაც გადარჩები, იმდენად ნაკლებად გეშინია მომდევნო გარდაცვალების. თითქოს იახლოვებ და ითვინიერებ.კედელზე საათი წუთების თვლას ზარმაცად იწყებს. ანელებს და ამდორებს დროს. შუქი აქ უცნაურია—არც მკვეთრი, არც ბნელი - თითქოს ფანჯრებიდან შემოჟონილი ბუნდოვანი დღეების დაობებული ნარჩენია. თვალს ვავლებ ოთახს - ისევ იგივე ხალხი, იგივე ხმები - იშვიათი და ფრთხილი, იგივე მზერა - უფიქრო და თითქოს ინსტიქტური. ზოგი ჩუმად ზის, ზოგი სევდიანად იღიმის, მაგრამ ყველა ერთსა და იმავე წერტილს გასცქერის სადღაც ჰორიზონტზე. ეს ჰორიზონტი არ ისე სადღაცაა - მომწვანო კედელია. უსახური და უშინაარსო. მაგრამ ამავდროულად ზუსტი და შესაბამისი ამ მზერების დასასრულითვის. მშობლიური. ყველა სხვა ჰორიზონტი იქნება ყალბი და გაუგებარი.ვენაში ნემსი გულგრილად შეჰყავთ. კათეტერი აუცილებელ საზეპიროს დაემსგავსა - უკვე მეექვსედ მეორდება კანქვეშ. თხელი მილი ყინულის საცეცივით, ნელ-ნელა იჭრება სხეულში. პირველი წუთები თითქოს არაფერია – უბრალოდ გრძნობ, როგორ მიედინება სხეულში ცივი სითხე და მეტი არაფაერი. მერე ნელა, შეუმჩნევლად, შიგნიდან მიყინავს ვენებს. მაჯაზე თითებს ვიჭერ - პულსი ნორმალურია, მაგრამ გული მაინც ამოვარდნაზე მაქვს. უცნაური შეგრძნებაა. თითქოს სხეული ჩემივე საკუთრება აღარ არის. მგონია, რომ შუშის კედლის მიღმა ვდგავარ და საკუთარი თავი იქეთიდან უნდა დავინახო. მაგრამ დაორთქლილია ეს კედელი და მხოლოდ კონტურს ვამჩნევ და ვერ ვხვდები - მე ვარ თუ ჩემი ქიმიური მეზობლები, კიბოიანი დები და ძმები - ამ ოთახში ერთად შეყრილები უჯრედების უცნაური განაჩენით.უცებ ვიბოჭები - საკუთარი ძარღვები შიგნიდან მეხვევიან ყელზე და მახრჩობენ. გულმკერდში დაუნდობელი სიმძიმე ჩნდება, თითქოს ვენებში უკვე ყინულივით წყალი კი არა, ლითონის მდინარე მიედინება. ნერვული დაბოლოებები საპროტესტო სიგნალებს გზავნიან ტვინში, მაგრამ პასუხი უიმედოა – სხეული გაწვრთნილი რობოტივით რეაგირებს, ტაატით, დაყოვნებით. გული მერევა. მინდა ვაღებინო, მაგრამ ვგრძნობ რომ ამის ძალაც არ მაქვს. შორიდან გუგუნი მოისმის. ჯერ ბუნდოვნად, მერე უფრო მკაფიოდ, უფრო მძაფრად მოადგება ყურებს, ნიჟარებს აცობს და თავი მისკდება. ერთი წამით წარმოვიდგენ, როგორ ვდგები, მოვიგლეჯ ამ კათეტერს და იმ ინდიელივით გავამსხვრევ ფაჯნარას, ,,გუგულის ბუდეში’’ რომ არის. გამავსხვრევ და ამ პაციენტებსაც გავიყოლებ - იქ, მწვანე კედლის მიღმა, სადაც სიცოცხლე ისეთია, როგორიც აქამდე ვიცოდი.მეღიმება. სასაოწარკვეთილს. უკვე მეექვსედ.მერე ტვინში დოფამინის დონე ეცემა. ყოველგვარი მოტივაცია ნადგურდება. აღარაფრის კეთება მინდა. ვზივარ და მილს ვუყურებ, ვაკვირდები, როგორ ჩადის სითხე და როგორ ჩაღდება სხეულში უჯრედების ომი. მცივა. და თან თითქოს მცხელა. ოქსიმორონია, მაგრამ ჭეშმარიტი ამბავი - ყინული დუღს ჩემში.ისევ გულისრევა იწყება. ექიმი არსენი ცდილობს პაციენტ არსენს აუხსნას და დაამშვიდოს - ,,რეაგირებს ქიმორეცეპტორული ტრიგერული ზონა!’’ პაციენტი არსენი უგრძნობია. ექიმი არსენი გაწბილებული. მერე ექიმი არსენი და პაციენტი არსენი ისევ ერთი ხდება და ხედავს, რომ ოთახი ტრიალებს და კარუსელის სკამებზე პაციენტები შეშინებული ბავშვებივით სხედან. კარუსელი ჩქარდება. სივრცე იდღაბნება. პირში მეტალის გემო მოდის – თითქოს ვენებში რკინა ჩამიდგეს, რომელიც ნელ-ნელა იხრწნება.ეს ორგანიზმის პასუხია. კიბოს საწინააღმდეგო წამლები ნელ-ნელა შლიან ყველა სწრაფად გამრავლებად უჯრედს, ვერ არჩევენ მტერს და მეგობარს. მალე დაღლილობა დამარტყამს, მალე იმუნიტეტი ჩამომენგრევა, მალე შეიძლება მცირე ჭრილობამაც კი სისხლდენა ვეღარ შეაჩეროს.თვალებს ვხუჭავ. თავბრუსხვევის შეგრძნება მატულობს. თითქოს შუა ზამთარში გაყინულ მდინარეში მტოვებენ. და თან ოფლი მასხამს – შიგნიდან ვდნები, თითქოს მუცელში ცეცხლი მინთია. სხეული კონტროლს კარგავს. სუნთქვა მიჭირს. ფიტლვებს ჰაერი ყოფნის, უბრალოდ უჯრედები ვეღარ იღებენ საკმარის ჟანგბადს. და სწორედ მაშინ, როცა მგონია, რომ უნდა დავიხრჩო - ქიმია ზღვის მიქცევას ემსგავსება. ტალღები უკუმიიქცევიან. გონება ნელ-ნელა იწმინდება. თვალებს ვახელ – მწვანე კედლები, მოწყენილი სახეები. ყველა საკუთარი მორჩილი დუმილის გისოსებში თვლემს.გარეთ გასვლა მინდა. მზის შუქი მინდა. მაგრამ სხეული ჯერაც არ მემორჩილება. ორი საათი ვიქნები და მერე გავალ“,- წერს გიორგი კეკელიძე. 

საზოგადოება • 1736496209

“ის მტრედი ხომ საერთო ციდან იყო, საბერიოს ანგელოზების მამას რომ დაეყრდნო…” - რას წერს გიორგი კეკელიძე

ოკუპირებულ აფხაზეთში მომხდარი ხანძრისას ტრაგიკულად დაღუპული 5 ბავშვი საბერიოში, საგვარეულო სასაფლაოზე დაკრძალეს.გიორგი კეკელიძე, სოციალურ ქსელში ემოციურ პოსტს აქვეყნებს: "ის მტრედი ხომ საერთო ციდან იყო, საბერიოს ანგელოზების მამას რომ დაეყრდნო. ეს ბავშვებიც ამ ცის ნაწილები არიან დღეს. უსამართლოდ და ულოგიკოდ, მაგრამ მაინც. მე რელიგიური ადამიანი ვერ ვარ, მაგრამ ის კაცი ვარ, სანუგეშო სიტყვა რომ უკეთესი საყრდენი მგონია, ვიდრე სხვა რამ ნებისმიერი. ამიტომაც, ხან, ალბათ ასე თქმა სჯობს, როგორც ნეტარმა ავგუსტინემ გვითხრა: - ,,სიკვდილი არა არის რა,  მე მხოლოდ გაღმა მხარეს გავედი". მაინც სიტყვაა ყავარჯენი, თუნდაც კოჭლი ყავარჯენი, მაგრამ ერთადერთი, რაც ადამიანს აქამდე მოუგონია. და მე მინდა, რომ მშობლებმა შეძლონ და ახლა ძალა გამოიგონონ - ცოცხლად დარჩენის ძალა. ეს იქნება ჩემი შენათვალი, მეტი არაფერი. მგონი იმ მტრედისაც ეს იყო",-წერს გიორგი კეკელიძე.შეგახსენებთ, რომ 5 იანვარს, სოფელ საბერიოში, სახლში გაჩენილ ხანძარს ხუთი ბავშვი ემსხვერპლა. ხანძარი ბენზინის აალების შედეგად გაჩნდა. სახლში ბავშვებთან ერთად მხოლოდ მათი ბებია იმყოფებოდა. ისინი სტუმრად იყვნენ ბებიასთან, თავად კი, დედ-მამასთან ერთად, ზუგდიდის რაიონის სოფელ ახალკახათში, დევნილთა კომპაქტურ დასახლებაში ცხოვრობდნენ. 

საზოგადოება • 1736181398

Gulf Georgia ოჯახის დარჩენილ წევრებს საბერიოდან, 50.000 ლარს გადასცემს - გიორგი კეკელიძე

 აბერიოში, ტრაგიკულად დაღუპული 5 მცირეწლოვანის ოჯახს "გალფი" 50 000 ლარს გადასცემს - ამის შესახებ სოციალურ ქსელში საჯარო ბიბლიოთეკის ყოფილი ხელმძღვანელი, მწერალი გიორგი კეკელიძე წერს.„Gulf Georgia ოჯახის დარჩენილ წევრებს საბერიოდან, 50.000 ლარს გადასცემს.ვიცით, ამ ტკივილის ყავარჯენიც კი ვერ იქნება ეს, მაგრამ უსახლოდ დარჩენილებისთვის ჭერს მაინც გააჩენს.ამ საჭიროებაზე MMA Georgia - ს შემქმნელმა ერთმა შესანიშნავმა გოგომ მითხრა გუშინ, მათმა ნაცნობმა. მე ჩემს ნაცნობებს შევეხმიანე. მადლობა ნინო ჯიბლაძეს ამ საოცარი პასუხისთვის“, - წერს გიორგი კეკელიძე სოციალურ ქსელში.

საზოგადოება • 1732082340

VIDEO: ბავშვობაში გვქონდა ერთი დაფუშული ბურთი, რომლითაც ვთამაშობდით მსოფლიო ჩემპიონატს... ბებიაჩემიც კი იდგა კარში - გიორგი კეკელიძე

გადაცემა „მამების დროს“ მწერალი გიორგი კეკელიძე სტუმრობდა. გიორგი კეკელიძემ ბავშვობის დრო გაიხსენა და თქვა, რომ „მსოფლიო ჩემპიონატს“ ჩაფუშული ბურთით თამაშობდნენ, თამაშში მამა და ბებიაც კი მონაწილობდა. კარი სახლის კედელი იყო... 

საზოგადოება • 1728399032

"ილია 28 წლისაა, მაგრამ ჩემთვის მაინც პატარა პიპოა... პირად კონტროლზე მყავს და რჩევებს მუდმივად ვაძლევ; არ მინდა შეიცვალოს" - დედა ილია თოფურიაზე

ჩემპიონებს ძლიერი დედები ჰყავთ. "პრაქტიკამ" აჩვენა. UFC-ის პირველი ქართველი ჩემპიონის - ილია თოფურიას უკანაც ომგამოვლილი დედა დგას. აფხაზეთის ომში დაღუპული ქმარი და ძმა დაკრძალა და მშობლიური მიწის დატოვება იძულებით რომ მოუხდა, ჭუბერის უღელტეხილს, ორი შვილით, პოლიეთილენის პარკებშემოხვეული შეუდგა..."დედა და ილია" - ასე ჰქვია გიორგი კეკელიძის წიგნს, სადაც სპორტსმენის დედის ბიოგრაფიაა მოთხრობილი. წიგნი 13 ოქტომბრიდან  გაიყიდება. ინგა ბენდელიანი-თოფურია კი "პრაიმტაიმთან" ჩემპიონ ვაჟს ახასიათებს და შვილებთან თავის ურთიერთობაზე ჰყვება. ინგა ბენდელიანი-თოფურია: ჩვენ 18 წელია ალიკანტეში ვცხოვრობთ. ალიკანტე პატარა სოხუმია. ზღვისპირა ლამაზი ქალაქია. ილია, ჩემპიონობის შემდეგ, მადრიდში გადავიდა. რეალ მადრიდის სპორტსმენების რაიონში ცხოვრობს. დაცვის კუთხით, იქ უფრო მშვიდადაა.ილია რომ დაიბადა, 26 წლის ვიყავი. დავახასიათო? პირველი, რაც ამ დროს უნდა ვთქვა ილიაზე არის მისი სენტიმენტალობა. გერმანიიდან რომ დავბრუნდით, ჩემი მშობლები იქ დარჩნენ. პირველი ახალი წელი იყო ბებია-ბაბუის გარეშე. ახალი წლის დადგომისას, 12 საათზე, ტრადიცია გვაქვს - "მრავალჟამიერს" ვრთავთ და ვუსმენთ. და ილიამ ეს რომ გაიგონა და ბებია-ბაბუა გვერდით არ ჰყავდა, იჯდა და ტიროდა...ილია ორივე მშობელს ჰგავს. მამამისი, ზაზა აფხაზეთის ომში ნაბრძოლი მეომარი კაცია, სამხედრო გზა გაიარა. ძლიერია და ეს სიძლიერე, ილიას, მისგანაც აქვს, თუმცა მეტწილად მე მგავს. მე ბევრად უფრო ოპტიმისტი ვარ.მენტალურად ძლიერია, მაგრამ სენტიმენტები ეძალება როცა ვიღაც ენატრება, როცა ნახავს, რომ ვინმეს უჭირს. ამბობს, ჩემი ისტორიით მინდა ბევრს მოტივაცია მივცეო. ძალიან სამართლიანი, კეთილსინდისიერი და საოცრად მშრომელი ადამიანია. მე ახლა მას ვახასიათებ, როგორც დამკვირვებელი, რომელიც წლებია მოჰყვება და არა, როგორც დედა. მე რომ ჩემში დედას არ ვბლოკავდე, მე მის ბრძოლებს ვერ ვუყურებდი.მშობელმა შვილს მადლობა სულ არ უნდა ახდევინოს. თავადაც უნდა ისწავლოს მადლობის გადახდა შვილისთვის. მადლობა ილიას კეთილსინდისიერებას, მან გზა ისე გააგრძელა, როგორც ჩავიფიქრეთ და დღეს ისეთ მოცემულობაშია, შემიძლია როგორც მისმა გულშემატკივარმა, ტაში დავუკრა. ბრავო! შემიძლია მადლობა უსაზღვროდ ვუხადო ოთხივე შვილს და ილიას მით უფრო. ის ჩემპიონია.ოთხივე შვილს შთავაგონებდით, "შენ შეგიძლია, გამოგივა, შეძლებ". თითქოს ბანალურია, მაგრამ შვილს უნდა უთხრა, რომ შეუძლია. ცუდ ნიშანზე არ უნდა ლანძღო. ეს ძალიან მოქმედებს ბავშვზე, მოზარდზე. თუმცა ყოველთვის ყველაფერს, შვილებს ვერც მე ვუწონებ.ილია 28 წლისაა, მაგრამ ჩემთვის მაინც ის პიპოა, როგორც პატარაობიდან ვეძახით დღემდე. ის პატარა პიპოა...პირად კონტროლზე მყავს და რჩევებს მუდმივად ვაძლევ, რადგან არ მინდა საზოგადოების თვალში შეიცვალოს და ვეუბნები, შინაგანად ყოველთვის იმ დევნილი ქალის შვილი იყავი, რომელმაც ჭუბერზე საშინელი დღეები ფეხშიშველმა და მშიერმა გადმოიარა-მეთქი. არ დაგავიწყდეს, რომ დედაშენი დევნილია და საკუთარ ქვეყანაში დევნილის სტატუსი აქვს-მეთქი.ვთხოვ, არასოდეს დაივიწყო საიდან მოდიხარ და არასოდეს თქვა, რომ ღარიბი ქვეყნიდან ხარ-მეთქი. ის სიღარიბე, რაც მის ბავშვობაში იყო, რუსეთის წყალობით გვჭირდა და არა იმიტომ, რომ გაჭირვებული ქვეყანაა და ზარმაცი ერი ვართ. არა! ვეუბნები, თუკი რაიმე დაგაკლდა საქართველოში, იცოდე, რომ რუსების წყალობით დაგაკლდა-მეთქი.ყველაზე მშრომელი და ღირსეული დედები ქართველებს ჰყავთ.ამაყი? ამაყი იმით ვარ, რომ ჩემი შვილი კარგი მაგალითია მომავალი თაობისთვის. თავაწეული დავდივარ და სულ თავს ავწევ. ჩვენი ბიოგრაფიით ბევრ დედას შეიძლება იმედი გაუჩნდეს და ეს მახარებს.ასევე დაგაინტერესებთ: "წელიწადი და ათი თვე გავიდა. მეხუთე ოპერაციისთვის მივემგზავრები. ვუძლებ..." - გია ბურჯანაძის ინტერვიუ თვითმფრინავიდან"მშვიდად ვუყურებ, ვიცი, რომ პროექტის დაწყება, მისი ხელდასხმით მოხდა“- ქართველი რეჟისორი მამა გაბრიელზე მხატვრულ ფილმს იღებს"დედამისმა გამოქვაბულში, მარტომ იმშობიარა. მერე მწყემსიც გამოჩენილა. ასეთი ბიბლიური დაბადება იშვიათია..." - გოდერძი ჩოხელს მეგობრები იხსენებენ

საზოგადოება • 1728034380

"ოჯახის წევრებთან არაერთხელ ვთქვი, "გიჟთან" ვმუშაობ-მეთქი..." - რას წაიკითხავთ ილია თოფურიაზე დაწერილ წიგნში

"დედა და ილია" - ასე ჰქვია წიგნს, რომლის პრეზენტაციაც 12 ოქტომბერს შედგება. წიგნის ავტორია გიორგი კეკელიძე. პროექტის მთავარი მხარდამჭერი კი - SMH Sports-ია. ეს UFC-ის პირველი ქართველი ჩემპიონის, ილია თოფურიას დედის ისტორიაა, აფხაზეთიდან - ალიკანტემდე, ომიდან - მშვიდობამდე, ტკივილიდან - გამარჯვებამდე, დაცემიდან - ჩემპიონის პედესტალამდე! ქალბატონი ინგა წიგნის თანაავტორად შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ. მის ემოციურ მონათხრობს, კეკელიძემ, ჩვეული მაგიით, ლიტერატურული ხორცი შეასხა და წინ დიდი, ტკივილიანი სიამოვნება გველის. გიორგი კეკელიძე ამბობს, ეს წიგნი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის წყალობით, ბესთსელერობისთვისაა "განწირულიო". ასეც იქნება. ჩემპიონის დედამ "პრაიმტაიმს" ვრცელი ინტერვიუ მისცა. ეს კი წიგნთან დაკავშირებული ამონარიდია. ინგა ბენდელიანი-თოფურია: ჩემი ტკივილიანი ბიოგრაფია წიგნად მინდოდა მექცია. შემდეგ პერიოდულად, სულ მეხმიანებოდნენ ადამიანები და ილიაზე წიგნის დაწერას მთხოვდნენ. მათ შორის, უცნობები. ვერავინ მოვიდა ისე ახლოს, როგორც გიორგი. მწერალი ფსიქოლოგიცაა, ვისთანაც გამჭვირვალე უნდა იყო და შეგეძლოს თავისუფლად ისაუბრო. მასთან სულიერ კავშირში იყო. მივედი დედა თინათინთან. გიორგიც იქ იყო. გავიცანი. მას თავდაპირველად მხოლოდ ილიაზე სურდა წიგნის დაწერა. თუმცა ვუთხარი, მე უფრო მეტი მაქვს სათქმელი-მეთქი...გიორგის წერის მანერა ჩემთვის ახლობელია და მისი გამოჩენა ამ წიგნის დასაწერად, მე პირადად, დიდ საჩუქრად მივიღე.საქმე, მეც და გიორგისაც, ალბათ, იმან გაგვიადვილა, რომ მე ძალიან ემოციური ადამიანი ვარ. ჩემს ტკივილს და სიხარულს მშრალად ვერ გადმოვცემ. ამდენად, ჩვენ შორის ძლიერი ემოციური ველი გაჩნდა. ჩემი მონათხრობი გიორგიმ ზუსტად ისე გადმოსცა, როგორც მინდოდა. დამუშავებულ თავს რომ გამომიგზავნიდა, პრაქტიკულად შენიშვნა არ მქონია. ოჯახის წევრებთან, არაერთხელ ვთქვი, "გიჟთან" ვმუშაობ-მეთქი. გიორგის ვუყვებოდი, ვთქვათ, ალიკანტეზე, უცებ გამაწყვეტინებდა, ქალბატონო ინგა, სოხუმში ამა და ამ დღეს... და მკითხავდა რაღაც სხვაზე. ვფიქრობდი, კონტექსტიდან არ ამოვარდეს-მეთქი. სინამდვილეში, თავში ალაგებდა ინფორმაციებს, ახლანდელსა და 20 წლის წინანდელს. და ფაზლიც შეკრა. თავი საუკეთესოდ გაართვა. კმაყოფილი ვარ.გიორგი კეკელიძე: ამ წიგნზე ხუთი თვე ვმუშაობდი. წიგნში მოთხრობილია ილია თოფურიას დედის, ინგა ბენდელიანი-თოფურიას, დაუჯერებელი ცხოვრების ისტორია, რომელიც აფხაზეთიდან იწყება და ილიას ისტორიული გამარჯვებით გვირგვინდება. ეს არის ერთგვარი მოკლე საგა დიდი და დრამატული ამბებით - სოხუმი - ჭუბერი - რუსთავი - ჰალე - რუსთავი - ალიკანტე - კალიფორნია. შეგვიძლია ვთქვათ, რომ არ დანებების, ფსკერის მოსინჯვისა და მწვერვალზე ასვლის ამბავია, რომელიც ერთი მხრივ ჩვენს მეხსიერებას გააღვიძებს და მეორე მხრივ, არაერთ ადამიანს მისცემს ძალას.ვფიქრობ, რომ წიგნი "განწირულია" ბესტესელერობისთვის" და ეს, ცხადია, დიდწილად, სწორედ ქალბატონი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის მიზეზით - აფხაზეთი, ომი, სისხლი, ჭუბერი, დევნილობა, ორგზის ემიგრანტობა, ჩემპიონი შვილი - უამრავი მიზეზი არსებობს ამ წიგნის წაკითხვის.მკითხველისთვის ეს საქართველოს უახლესი ისტორიისთვის თვალის ხელახლა გადავლება და სულაც, გაცნობაა - ახალი თაობისთვის, მაგალითად. ასევე დაგაინტერესებთ:"დიახ, მე 15 წლის შვილი მყავს“ – გელა დაიაურის ემოციური პოსტიროგორ გავთავისუფლდეთ შემოდგომის მელანქოლიისგან

საზოგადოება • 1727556023

"ილიას ვეუბნები, შინაგანად, ყოველთვის იყავი იმ დევნილი ქალის შვილი, რომელმაც ჭუბერი მშიერმა და ფეხშიშველმა გადმოიარა-მეთქი..." - ჩემპიონის დედის ემოციური ინტერვიუ

"მიჭირს გადმოვცე ის ტკივილიანი განცდები, რაც 27 სექტემბერს მოაქვს. გული ამომიღეს, რომელიც აფხაზეთში დარჩა. გადავრჩი, არ დავნებდი, მაგრამ ჩემი გული აფხაზეთშია; ჩემი ძმის საფლავი იქ არის. ჩემთვის ყოველი დილა დაბრუნების იმედით თენდება. ვნახოთ... " - ამბობს  "პრაიმტაიმთან" ინტერვიუში ილია თოფურიას დედა, ინგა ბენდელიანი-თოფურია, მალე ამ ძლიერ ქალს წიგნის მეშვეობით გაიცნობს საზოგადოება. "დედა და ილია" - ასე ჰქვია წიგნს, რომლის პრეზენტაციაც 12 ოქტომბერს შედგება. წიგნის ავტორია გიორგი კეკელიძე. პროექტის მთავარი მხარდამჭერი კი - SMH Sports-ია. ეს UFC-ის პირველი ქართველი ჩემპიონის დედის ისტორიაა, აფხაზეთიდან - ალიკანტემდე, ომიდან - მშვიდობამდე, ტკივილიდან - გამარჯვებამდე, დაცემიდან - ჩემპიონის პედესტალამდე! ქალბატონი ინგა წიგნის თანაავტორად შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ. მის ემოციურ მონათხრობს, კეკელიძემ, ჩვეული მაგიით, ლიტერატურული ხორცი შეასხა და წინ დიდი, ტკივილიანი სიამოვნება გველის. "მან ბევრი სირთულე გამოიარა და ძლიერი პიროვნების საუკეთესო მაგალითია. ეს წიგნი კი მკითხველს ეტყვის, არ შეგეშინდეს. არ შეაჩერო წინსვლა!" - ამბობს ილია თოფურია. ***ყველას არ შეუძლია ცხოვრების თავიდან დაწყება. აბა, წარმოიდგინეთ, ომისგან გათელილი 21 წლის გოგონა, ორი შვილით მოდის ჭუბერის უღელტეხილზე. მოდის ფეხშიშველი, ფეხებზე ცელოფნებ შემოხვეული, ზურგზე ზეწრით მოკიდებული ექვსი თვის პატარით, მშიერი. მოდის, მაგრამ უკან ახლად დაკრძალული ქმრისა და ძმის საფლავები ექაჩება. წინ კი, ერთდროულად, უიმედობასა და იმედს ისეა მოჭიდებული, შიშველ ტერფებზე ცივ ლაფსა და ტალახს ვერ გრძნობს... გადარჩა, ფონს გავიდა, ადგა და სვლა განაგრძო...გიორგი კეკელიძე ამბობს, ეს წიგნი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის წყალობით, ბესთსელერობისთვისაა "განწირულიო". ასეც იქნება. ინგა ბენდელიანი- თოფურია: ბერი ანდრიას დედა, თინათინ ჩხვიმიანი, ჩემი ბავშვობის მეგობარია, კლასელია. მასთან მქონდა ნათქვამი, რომ ჩემი ტკივილი წიგნად მინდოდა მექცია. შემდეგ პერიოდულად, სულ მეხმიანებოდნენ ადამიანები და ილიაზე წიგნის დაწერას მთხოვდნენ. მათ შორის, უცნობები. ვერავინ მოვიდა ისე ახლოს, როგორც გიორგი. მწერალი ფსიქოლოგიცაა, ვისთანაც გამჭვირვალე უნდა იყო და შეგეძლოს თავისუფლად ისაუბრო. მასთან სულიერ კავშირში იყო. მივედი დედა თინათინთან. გიორგიც იქ იყო. გავიცანი. მას თავდაპირველად მხოლოდ ილიაზე სურდა წიგნის დაწერა. თუმცა ვუთხარი, მე უფრო მეტი მაქვს სათქმელი-მეთქი... გიორგის წერის მანერა ჩემთვის ახლობელია და მისი გამოჩენა ამ წიგნის დასაწერად, მე პირადად, დიდ საჩუქრად მივიღე. საქმე, მეც და გიორგისაც, ალბათ, იმან გაგვიადვილა, რომ მე ძალიან ემოციური ადამიანი ვარ. ჩემს ტკივილს და სიხარულს მშრალად ვერ გადმოვცემ. ამდენად, ჩვენ შორის ძლიერი ემოციური ველი გაჩნდა. ჩემი მონათხრობი გიორგიმ ზუსტად ისე გადმოსცა, როგორც მინდოდა. დამუშავებულ თავს რომ გამომიგზავნიდა, პრაქტიკულად შენიშვნა არ მქონია. არაერთხელ ვთქვი ოჯახის წევრებთან, გიჟთან ვმუშაობ-მეთქი. გიორგის ვუყვებოდი, ვთქვათ, ალიკანტეზე, უცებ გამაწყვეტინებდა, ქალბატონო ინგა, სოხუმში ამა და ამ დღეს... და მკითხავდა რაღაც სხვაზე. ვფიქრობდი, კონტექსტიდან არ ამოვარდეს-მეთქი. სინამდვილეში, თავში ალაგებდა ინფორმაციებს, ახლანდელსა და 20 წლის წინანდელს. და ფაზლიც შეკრა. თავი საუკეთესოდ გაართვა. კმაყოფილი ვარ... *** მეორე ქალიშვილზე 7 თვის ფეხმძიმე ვიყავი, მეუღლე და ძმა სამხედრო დავალების დროს ერთად რომ დაიღუპნენ. აგარაკზე ვიყავით გულრიფშში, რადგან სოხუმში ჩვენი სახლი ფრონტის წინა ხაზზე აღმოჩნდა. გულრიფშშიც პრაქტიკულად წინა ხაზზე ვიყავით, მაგრამ უფრო დაზღვეული იყო, შედარებით.ორივე ერთად გავიდა სახლიდან. 5 დეკემბრის საღამო იყო. დაჭრილები გადაჰყავდათ. მერე თავიანთი სამხედრო დავალება ჰქონდათ და რამდენიმე საათში, კარზე მომიკაკუნეს... 21 წლის ვიყავი, დღეს 53 წლის ვარ, კაკუნის ხმას მას შემდეგ ვერ ვუსმენ. ჩემს კარზე ვერავინ დააკაკუნებს, გაფრთხილებულია ყველა. ვინმემ რომ მომიკაკუნოს, შეიძლება სასწრაფოს გამოძახება დამჭირდეს...იმ ღამით შემზარავად ბნელოდა, ძაღლები ყეფდნენ. ჩემს ტრაგედიამდე რამდენიმე საათით ადრე, მეზობლის ძმა გარდაიცვალა და წივილ-კივილი ატყდა. ეს შემზარავი ხმები სულ ყურში მაქვს. არ არსებობს დედამიწის ზურგზე რაიმე ფსიქოლოგია, რაც მე ამ ხმებს დამავიწყებს. მიუხედავად ჩემი სიძლიერისა, ვერაფერი მოვუხერხე ამ ჩაბეჭდილ ხმებს. ...მეზობლისგან დავბრუნდი, წამოვწექი. და ჩემს კარზე ბიძაჩემმა და დეიდაჩემმა დააკაკუნეს...!შორიდან დავინახე მაშინდელი სასწრაფო დახმარების მანქანის მოტრიალე შუქი. ბიძაჩემს ჩავეხუტე და რომელი გარდაიცვალა-მეთქი ვკითხე. 21 წლის ასაკში, შვიდი თვის ფეხმძიმემ, ორი წლის ბავშვით ხელში, თოვლში, უკუნ სიბნელეში... დღემდე მიკვირს, როგორ შევძელი ამის კითხვა?!ორივეო...!!!ჩემი ქმარი რომ მიდიოდა, წინდები გამხადა და ჩაიცვა, ციოდა. რომ გააღეს "სასწრაფოს" კარები, პირველი ეს წინდები დავინახე! ასე მეგონა, ჭკუიდან გადავედი. არაფერი მახსოვს! მახსოვს მიწის გემო! არ ვიცი, სიმწრისგან როგორ შევძელი იმ გაყინული მიწის ჩაბღუჯვა და მისი ჭამა! ვერასდროს გადმოვცემ იმ შეგრძნებას... იმ დიდი ტკივილისას... გიორგის ეს ყველაფერი საოცრად აქვს წიგნში გადმოცემული.ორივე დავკრძალეთ და დედაჩემს უთხრეს, ბიჭი მოგიკვდათ და ესეც ვერ გადარჩებაო. ამიტომ ქუთაისში გადავფრინდით. შემდეგ მარიამი თბილისში დაიბადა. მერე შევარდნაძემ პერემერიას მოაწერა ხელი და ჯარისკაცების თვითმფრინავით დავბრუნდით უკან, აფხაზეთში. 27 სექტემბრამდე იქ ვიყავით...აგარაკზე ვიყავით, კამაზი რომ მოადგა ჭიშკარს, სოფელში აღარავინ იყო დარჩენილი. მამა ნიჩბით იდგა და მიწას თხრიდა. ამოთხრილ მიწაში ჩავდგები, თუ მომკლავენ, მიწაში მაინც ვიქნებიო. ვეუბნებოდი, ბავშვებიანად ვრჩები და ყველას დაგვხოცავენ, ჩვენი ცოდვა შენ დაგედება-მეთქი. ათი წუთი წლებივით გაიწელა. 20 კილომეტრში რუსები იყვნენ. და პირდაპირ წავედით იქით, საიდანაც ტანკის ლულები ჩანდა. სხვა გზა არ იყო. ეს გზა უნდა გაგვევლო, რომ ჭუბერზე გადასვლა მოგვესწრო. ჭიშკრებთან ადამიანები იდგნენ, არ იცოდნენ სად წასულიყვნენ... მივდიოდით იმედით. იმედი მაგარი რამეა!.. 27 სექტემბერს წამოვედით და 12 დღე ჭუბერზე ვიარეთ. სამი დღე ფეხსაცმელი მქონდა, ღვთის წყალობით და მერე ესპადრელები ტალახში ჩამრჩა. ცელოფნის პარკებშემოხვეულმა ჭუბერი ორი ბავშვით გადმოვიარე. ანა ფეხით მოდიოდა, ხან მამაჩემი აიყვანდა ხელში. მარიამი კარვებში 6 თვის გახდა. ზეწრით მობმული მყავდა ზურგზე. დღესაც დეფორმაცია მაქვს ბეჭის. ექვსი თვის ბავშვის 12 დღე ზურგით ტარება იოლი არ არის. ჭუბერი საშინელებაა. მთავარია, გადავრჩით. დანარჩენი დეტალები წიგნში ისე კარგად არის გადმოცემული, რომ უკეთ ვერ მოვყვები. საქართველოში აფხაზეთიდან და სამაჩაბლოდან იმდენი დევნილია, ვერასოდეს ვერ იტყვი, რომ შენი ტკივილი უფრო მეტია, ვიდრე - სხვისი. იმდენი ტკივილი აქვს ხალხს გადატანილი, მოუშუშებელი ტრაგედიები... მართლა უგულო უნდა იყო და საქართველო არ უნდა გტკიოდეს, რომ ეს ყველაფერი არ გაითავისო, არ გახსოვდეს... ერთადერთი, რაზედაც ყველა უნდა შევთანხმდეთ, არის ის, რომ რუსეთი ოკუპანტია, ჩვენი მტერია! შეურიგებელი ვიქნები და მთელი ცხოვრება ვიბრძოლებ რუსეთი პოლიტიკის წინააღმდეგ. არა მგონია, აფხაზეთთან და სამაჩაბლოსთან, რუსეთის გარეშე კონფლიქტი ყოფილიყო. წიგნში აფხაზეთის ტკივილიც არის გადმოცემული. ომი რომ დაიწყო, როგორც ჩვენ ვიყავით შოკირებულნი და სასოწარკვეთილნი, ისე იყვნენ აფხაზებიც. მე ის საწყალი მეზობლები მყავს მხედველობაში, რომლებიც ისევე არ იყვნენ აზრზე, რა მოხდა და რატომ დაიწყო ეს ყველაფერი, როგორც ჩვენ და არა ისინი, ვინც რუსებთან ერთად ჩვენს წინააღმდეგ ომობდნენ. ***არ დავნებდი. სიცილი მომიწია მაშინ, როცა ყველაზე მეტად მეტირებოდა. მომიწია არტისტად გადაქცევა. ოჯახი რომ მეორედ არ შემექმნა და ცხოვრება არ გამეგრძელებინა, ისევ 27 სექტემბერში ჩავრჩებოდი. ადამიანმა არ იცის, რა რესურსია მასში დაკონსერვებული. რომ არა აფხაზეთის ომი, მე ასეთ სიძლიერეს ვერ გამოვიჩენდი. იქ, სოხუმში მცხოვრებს, ხმამაღლა საუბარიც არ შემეძლო. ჩემი ხმა ტელეფონში არ ესმოდათ. დედა რომ მიშვებდა მეზობელთან, ვთქვათ, წნევის აპარატი გამოართვიო, ორი დღე ვტიროდი. ვიქნებოდი ნაზი და საყვარელი გოგო; პრინცესული ცხოვრებით. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ომმა ჩემში ძლიერი ქალი გამოაღვიძა. ფორსმაჟორში უნდა გადამეწყვიტა დაოჯახებაც. 90-იან წლებში, აფხაზეთიდან დევნილს, რუსთავში ჩასახლებულს ხელი მთხოვეს. მომავალი სწორად უნდა დამელაგებინა... და მეც განვაგრძე სვლა.ასეა, ომმა პრაგმატულობა შემძინა. მას შემდეგ არანაირ დაბრკოლებას არ ვუშინდები. ჩემი მეოთხე შვილი, ილია რომ დაიბადა, 26 წლის ვიყავი. დავახასიათო? პირველი, რაც ამ დროს უნდა ვთქვა ილიაზე არის მისი სენტიმენტალობა. გერმანიიდან რომ დავბრუნდით, ჩემი მშობლები იქ დარჩნენ. პირველი ახალი წელი იყო ბებია-ბაბუის გარეშე. ახალი წლის დადგომისას, 12 საათზე, ტრადიცია გვაქვს - "მრავალჟამიერს" ვრთავთ და ვუსმენთ. და ილიამ ეს რომ გაიგონა და ბებია-ბაბუა გვერდით არ ჰყავდა, იჯდა და ტიროდა...მენტალურად ძლიერია, მაგრამ სენტიმენტები ეძალება როცა ვიღაც ენატრება, როცა ნახავს, რომ ვინმეს უჭირს. ამბობს, ჩემი ისტორიით მინდა ბევრს მოტივაცია მივცეო. ძალიან სამართლიანი, კეთილსინდისიერი და საოცრად მშრომელი ადამიანია. მე ახლა მას ვახასიათებ, როგორც დამკვირვებელი, რომელიც წლებია მოჰყვება და არა, როგორც დედა. მე რომ ჩემში დედას არ ვბლოკავდე, მე მის ბრძოლებს ვერ ვუყურებდი. მშობელმა შვილს მადლობა სულ არ უნდა ახდევინოს. თავადაც უნდა ისწავლოს მადლობის გადახდა შვილისთვის. მადლობა ილიას კეთილსინდისიერებას, მან გზა ისე გააგრძელა, როგორც ჩავიფიქრეთ და დღეს ისეთ მოცემულობაშია, შემიძლია როგორც მისმა გულშემატკივარმა, ტაში დავუკრა. ბრავო! შემიძლია მადლობა უსაზღვროდ ვუხადო ოთხივე შვილს და ილიას მით უფრო. ის ჩემპიონია.ილია ორივე მშობელს გავს. მამამისი, ზაზა აფხაზეთის ომში ნაბრძოლი მეომარი კაცია, სამხედრო გზა გაიარა. ძლიერია და ეს სიძლიერე, ილიას, მისგანაც აქვს, თუმცა მეტწილად მე მგავს. მე ბევრად უფრო ოპტიმისტი ვარ.ოთხივე შვილს შთავაგონებდით, "შენ შეგიძლია, გამოგივა, შეძლებ". თითქოს ბანალურია, მაგრამ შვილს უნდა უთხრა, რომ შეუძლია. ცუდ ნიშანზე არ უნდა ლანძღო. ეს ძალიან მოქმედებს ბავშვზე, მოზარდზე. თუმცა ყოველთვის ყველაფერს, შვილებს ვერც მე ვუწონებ.ილია 28 წლისაა, მაგრამ ჩემთვის მაინც ის პიპოა, როგორც პატარაობიდან ვეძახით დღემდე. ის პატარა პიპოა...პირად კონტროლზე მყავს და რჩევებს მუდმივად ვაძლევ, რადგან არ მინდა საზოგადოების თვალში შეიცვალოს და ვეუბნები, შინაგანად ყოველთვის იყავი იმ დევნილი ქალის შვილი, რომელმაც ჭუბერზე საშინელი დღეები ფეხშიშველმა და მშიერმა გადმოიარა-მეთქი. არ დაგავიწყდეს, რომ დედაშენი დევნილია და საკუთარ ქვეყანაში დევნილის სტატუსი აქვს.ვთხოვ, არასოდეს დაივიწყო საიდან მოდიხარ და არასოდეს თქვა, რომ ღარიბი ქვეყნიდან ხარ-მეთქი. ის სიღარიბე, რაც მის ბავშვობაში იყო, რუსეთის წყალობით გვჭირდა და არა იმიტომ, რომ გაჭირვებული ქვეყანაა და ზარმაცი ერი ვართ. არა! ვეუბნები, თუკი რაიმე დაგაკლდა საქართველოში, იცოდე, რომ რუსების წყალობით დაგაკლდა-მეთქი.ყველაზე მშრომელი და ღირსეული დედები ქართველებს ჰყავთ.ჩვენ 18 წელია ალიკანტეში ვცხოვრობთ. ალიკანტე პატარა სოხუმია. ზღვისპირა ლამაზი ქალაქია. ილია, ჩემპიონობის შემდეგ, მადრიდში გადავიდა. რეალ მადრიდის სპორტსმენების რაიონში ცხოვრობს. დაცვის კუთხით, იქ უფრო მშვიდადაა.ამაყი? ამაყი იმით ვარ, რომ ჩემი შვილი კარგი მაგალითია მომავალი თაობისთვის. თავაწეული დავდივარ და სულ თავს ავწევ. ჩვენი ბიოგრაფიით ბევრ დედას შეიძლება იმედი გაუჩნდეს და ეს მახარებს. გიორგი კეკელიძე: ამ წიგნზე ხუთი თვე ვმუშაობდი. წიგნში მოთხრობილია ილია თოფურიას დედის, ინგა ბენდელიანი-თოფურიას, დაუჯერებელი ცხოვრების ისტორია, რომელიც აფხაზეთიდან იწყება და ილიას ისტორიული გამარჯვებით გვირგვინდება. ეს არის ერთგვარი მოკლე საგა დიდი და დრამატული ამბებით - სოხუმი - ჭუბერი - რუსთავი - ჰალე - რუსთავი - ალიკანტე - კალიფორნია. შეგვიძლია ვთქვათ, რომ არ დანებების, ფსკერის მოსინჯვისა და მწვერვალზე ასვლის ამბავია, რომელიც ერთი მხრივ ჩვენს მეხსიერებას გააღვიძებს და მეორე მხრივ, არაერთ ადამიანს მისცემს ძალას.ვფიქრობ, რომ წიგნი "განწირულია" ბესტესელერობისთვის" და ეს, ცხადია, დიდწილად, სწორედ ქალბატონი ინგას დაუჯერებელი ბიოგრაფიის მიზეზით - აფხაზეთი, ომი, სისხლი, ჭუბერი, დევნილობა, ორგზის ემიგრანტობა, ჩემპიონი შვილი - უამრავი მიზეზი არსებობს ამ წიგნის წაკითხვის.მკითხველისთვის ეს საქართველოს უახლესი ისტორიისთვის თვალის ხელახლა გადავლება და სულაც, გაცნობაა - ახალი თაობისთვის, მაგალითად.

საზოგადოება • 1726479096

ლიტერატურული პრემია „საბას“ 2024 წლის ფინალისტები ცნობილია!

წელს ლიტერატურული პრემია „საბა“ ოცდამეორედ გამოცხადდა. გამომცემლებმა და ავტორებმა 250-მდე წიგნი წარმოადგინეს და ფინალისტების სია უკვე ცნობილია 7 ნომინაციაში. „უცხოური ნაწარმოების საუკეთესო ქართული თარგმანის“ ნომინაციის ფინალისტები სექტემბრის ბოლოს გასაჯაროვდება, ხოლო ნომინაციაში „ლიტერატურის განვითარებაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისთვის“ -  გამარჯვებული, ტრადიციულად, უშუალოდ დაჯილდოების ცერემონიაზე  გახდება ცნობილი.  „საბა“ თიბისიმ და პოეტმა რატი ამაღლობელმა 2002 წელს დააფუძნეს. უკვე წლებია ის ყველაზე ავტორიტეტული პრემიაა ლიტერატურის დარგში. დაარსების დღიდან 100-ზე მეტმა მწერალმა და ლიტერატორმა 5000-ზე მეტი წიგნი განიხილა, 210 პრემია გაიცა და 160-ზე მეტი ავტორი დაჯილდოვდა (მათგან არაერთი -ორჯერ და მეტჯერ).ლიტერატურული პრემია „საბას“ 2024 წლის ფინალისტები არიან:წლის საუკეთესო ლიტერატურული დებიუტი:აინე მერმე, „ეუარა“ (ინდიგო)გიორგი კვიტატიანი, „ბრინჯაოს ქალაქი - ქაოსის ქრონიკები“ (მედუზა)თამარ ჟღენტი, „წამისყოფა“ (ინტელექტი)მეგი გაბისონია (მთარგმნელი), ჯ.მ. კუტზეეს „ბარბაროსების მოლოდინში“ (სულაკაურის გამომცემლობა)ნატალი დარასელია, „სააღდგომო მოკვდინება“ (კალმოსანი)რუსუდან ტყემალაძე, „არქიტექტორი“ (პალიტრა L)სალომე პატარიძე, „დრო, სივრცე და სქესი ქართველი ქალების შემოქმედებასა და პირად წერილებში“ (ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტი)სოსო ყიფშიძე, „ბედთან მოთამაშე“ (ინტელექტი)წლის საუკეთესო ლიტერატურული კრიტიკა:თეიმურაზ დოიაშვილი, “ვარდი ნაწვიმარ სილაში” (ინტელექტი)ნონა კუპრეიშვილი, “საშიში ინტერპრეტაციები” (ინტელექტი)წლის საუკეთესო პიესა:გიორგი მაისურაძე, “ლეთე” (ინდიგო)დავით გაბუნია, “როგორ შემიყვარდა ოლიგარქის ქალიშვილი” (saba.com.ge)დალილა გოგია, “მამა” (saba.com.ge)წლის საუკეთესო ესეისტიკა და დოკუმენტური პროზა:არჩილ ქიქოძე, „ინდოეთის დღიური“ (სულაკაურის გამომცემლობა)დალილა ცატავა, „გასტრონომიული სიზმრები“ (ინტელექტი)ზაზა ბურჭულაძე, „ჩემი სიმღერა“ (სულაკაურის გამომცემლობა)ლევან ბერძენიშვილი, „ჩვენები - ქართველები ბერძნულ მითოსში“ (არტანუჯი)მალხაზ ხარბედია, „შეთხზული „მე““ (პალიტრა L)წლის საუკეთესო პროზაული კრებული:ეკა ქავანიშვილი, „ჰოლივუდი ვაგონის კედელზე“ (ინტელექტი)ზაალ სამადაშვილი, „რასაც ყველა ვერ ხედავს“ (ინტელექტი)ლუკა ხატიაშვილი, „ჭირის მეგობარი“ (ინტელექტი)მარი ბექაური, „ორ ზღვას შუა“ (სულაკაურის გამომცემლობა)ნანა ჯეჯეია, „ვინ იდარდებს აფხაზეთის მიმოზებზე“ (ინტელექტი)წლის საუკეთესო პოეტური კრებული:ბესიკ ხარანაული, „ეს საქართველოა“ (ინტელექტი)გიორგი კეკელიძე, „ახალი სიმღერები“ (ინტელექტი)იაკი კაბე, “მოქალაქე” (ინტელექტი)მედეა ზაალიშვილი, „სიმშვიდე დაფნის ხეებში“ (ინტელექტი)ნანა აკობიძე, „ვალაუვალი“ (ინტელექტი)წლის საუკეთესო რომანი:ბესო სოლომანაშვილი, „ლუმპენ მილენიუმი“ (სულაკაურის გამომცემლობა)დავით ქართველიშვილი, „მეგაპოლისი და ფიზიკური პირები“ (პალიტრა L)თეა თოფურია, „იაკობის ჭასთან“ (ინტელექტი)ირაკლი სამსონაძე, „ნუციკოდან ნუციკომდე“ (ინტელექტი)ლაშა ბუღაძე, „საქართველოს სახელით“ (სულაკაურის გამომცემლობა)ნიკოლოზ ცისკარიშვილი, „აჩრდილები“ (პალიტრა L)

საზოგადოება • 1726052394

"მე და ილიამ ეს გზა ერთად გავიარეთ და იმ დღეს ჩემი დიდი ოჯახი მიხვდა, რომ სიცოცხლე ღირდა..." - წიგნი ილია თოფურიას ოჯახზე, რომელიც მალე გამოვა

SMH Sports წარმოგიდგენთ UFC ჩემპიონის, ილია თოფურიას დედის, ინგა ბენდელიანი-თოფურიას მოთხრობილ ამბავს, ცხადია - გიორგი კეკელიძის ოსტატობით დაწერილს: ამბავი ომზე, სისხლზე, ფსკერზე, სიყვარულზე, მოთმენაზე, ბრძოლაზე და გამარჯვებაზე...წიგნი რომ ბესთსელერი გახდება, ესეც ცხადია. აი, რა წინასიტყვაობა წაუმძღვარა ჩემპიონის დედამ გიორგი კეკელიძის ახალ წიგნს.,,ყოველთვის მინდოდა, ჩემი დაუჯერებელი ისტორია ისეთი ადამიანისთვის მომეყოლა, რომლისთვისაც ეს ახლო და გასაგები იქნებოდა, თანაც შესაბამის მხატვრულ დონეზე შეძლებდა მის გადმოცემას.როცა მწერალს საკუთარ ამბავს უყვები, თითქოს ფსიქოლოგს ელაპარაკები - უნდა ენდობოდე. გიორგისთანაც ასეა. როცა მეკითხებიან, როგორია გიორგი კეკელიძე, როგორია მასთან მუშაობა, მე პირდაპირ ვპასუხობ, რომ გიჟთან, არანორმალურ ვმუშაობ - ვუყვები, მისმენს, უცებ მაწყვიტინებს, სულ სხვა რამეს მკითხავს, მგონია, ეს ძირითადი არ დაავიწყდეს და მეორე დღეს ჩემი ამბები სრულად და საოცრად მხვდება აწყობილი.ერთი ამოსუნთქვით ვკითხულობ ამ ისტორიებს, რომელიც თან ჩემია და თან თითქოს ამ წიგნის უცნობი მკითხველი ვარ, რომელსაც ძალიან ეტკინა ეს ტრაგიკული ამბავი. ვზივარ, საკუთარ წარსულს დავსტირი და თან ძალიან ამაყი ვარ, რომ ამას გავუძელი. მადლობა ღმერთს, რომ სრულიად შემთხვევით ჩემს სოხუმელ მეგობართან, დედა თინათინთან შევხვდი გიორგის და ასე სპონტანურად დაიბადა ჩემი სულის ამოძახილის, ცრემლით გაჟღენთილი ფაზლის აწყობა.ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ ავტორმა გაითავისა ჩემი გზა, ჩემი აფხაზეთი, რადგან ეს ისტორია არ არის მხოლოდ ჩემი ტკივილის ნაწილი - ეს არის საქართველოს რეალური მატიანე, ოთხმოცდაათინები, ომი, მარცხი, კრემლისგან ოკუპაცია, ტკივილი, გადარჩენა და გამარჯვება.ილიას ჩემპიონობა კი ჩემთვის მაგალითია იმისა, რომ აუცილებელია სულ იბრძოლო, არ დაეცე, თუ დაეცი - წამოდგე და შეუძლებელია არ გაიმარჯვო. მე ამ ჩემპიონობის მონაწილე ვარ. მე და ილიამ ეს გზა ერთად გავიარეთ და იმ დღეს ჩემი დიდი ოჯახი მიხვდა, რომ სიცოცხლე ღირდა. თუნდაც ამ გამარჯვებისთვის." ინგა ბენდელიანი-თოფურია

საზოგადოება • 1723451354

„ცრემლი მახრჩობს... აწი ელვა რომ იქნება და მეხი, რომელიღაც აუცილებლად არჩილ ბადრიაშვილი იქნება... ცას მისი ვალი აქვს…“ – გიორგი კეკელიძე არჩილ ბადრიაშვილზე

მწვერვალ შხელდაზე მთამსვლელის, არჩილ ბადრიაშვილის ძებნის სამუშაოები გრძელდება. სამძებრო სამუშაოებში დილიდან ჩაერთო ვერტმფრენი.სამი მთამსვლელის ჩამოყვანა უვნებლად, სასაზღვრო პოლიციის ვერტმფრენის დახმარებით მოხერხდა, ისინი მესტიაში გადაიყვანეს.არჩილ ბადრიაშვილის შესახებ გავრცელებულ ინფორმაციას სოციალურ ქსელში გიორგი კეკელიძე ეხმაურება. „ეს დილაა და ცრემლი მახრჩობს. ის ბიჭი, შხელდადან მეხმა რომ ჩამოაცილა, მეხმა რომ ჩამოგვიყვანა – კარგად ვიცოდი და ცოტათი ვიცნობდი კიდეც.მე სულ ვფიქრობ, რომ მთამსვლელები რაღაცით სჯობიან დანარჩენ ადამიანებს და მით უფრო სჯობიან ამ ფარატინა დროში, სტერილური ხალხის დროში, ფურცლის და დეკლარაციის. სულ ვფიქრობ, რომ მთების დაპყრობით, თითქოს იმას გაურბიან, რასაც ქვემოთ ტოვებენ.თიკანაძეს რომ პალო მოუწყდა, მაშინ მურმან ლებანიძემ დაწერა ლექსი და ეს ლექსი იშვითია იმ დროში, გალაკტიონს რომ გაექცა და ცალკე დგას:,,გურამ თიკანაძეს შხარა აუღია,რაც მოხდა, დაშვებისას მომხდარა:საკუთარ ხელით პალო დაუგია,საკუთარ პალოზე მომწყდარა…ცოცხლისგან საყვედური აუგია –თოკი ერთადერთი ჩაუბია –თავი სიმამაცით წაუგია,ვოი-ვო, სიმამაცით მომკვდარა!..”ჰოდა, აწი ელვა რომ იქნება და მეხი, რომელიღაც აუცილებლად არჩილ ბადრიაშვილი იქნება. სხვანაირად არ გამოვა. ცას მისი ვალი აქვს“ – წერს კეკელიძე.

საზოგადოება • 1721132220

„ინგა მთელი ტანით აცახცახდა და ავტოსადგომზე შეშლილივით ჩაირბინა და...“ – გიორგი კეკელიძე ილია თოფურიას დედის ცხოვრებაზე წიგნს წერს

მწერალი გიორგი კეკელიძე UFC-ის პირველი ქართველი ჩემპიონის, ილია თოფურიას დედაზე, ინგა ბენდელიანი-თოფურიას ცხოვრების შესახებ წიგნს წერს. წიგნიდან ტექსტის მოკლე ამონარიდს მწერალი სოციალურ ქსელში ავრცელებს:„2012 წელს ინგამ და ზაზამ ბავშვების ესპანეთში ჩაყვანის უფლება მიიღეს.ზაზა სტამბოლში წავიდა დასახვედრად. სამი დღე იქ ელოდა. თურქეთიდან მანქანით დაიძრნენ. მადრიდი. ვალენსია. ალიკანტე.ინგა მთელი კვირა აივანზე იდგა და სიგარეტს ეწეოდა გზაზე თვალმიშტერებული. მე მგონია, რომ თუ ადამიანი ჯოჯოხეთში მოხვდება, მას უსასრულო ლოდინი მიესჯება. არაფერია მოლოდინზე მტანჯველი რამ, თუნდაც უმძიმეს განაჩენს ელოდე. თვითონ განაჩენი გირჩევნია ასრულდეს, ვიდრე ლოდინი გაიწელოს. ასეთია ადამიანი. ასეთია ფიქრი. მოტორის ყველა ხმა ღერ სიგარეტს წამებში ამთავრებდა. ხელები ჯიუტად უკანკალებდა.მორიგი აივნის დღე საღამოვდებოდა, როცა ზაზას მანქანა გამოჩნდა. ინგა მთელი ტანით აცახცახდა და ავტოსადგომზე შეშლილივით ჩაირბინა. ჩაირბინა და ცეკვავდა.ცეკვავდნენ ბავშვებიც. ცეკვავდა ზაზაც. უმუსიკო იყო ეს ცეკვა. არის ცეკვა, რომელსაც მუსიკა არ სჭირდება. ყველაზე დიდი სიხარულის ცეკვაა ასეთი, თან ხედავ და თან გესმის კიდეც – ხმადაც გამახსოვრებდა.და დაიწყო:წარმოიდგინეთ ქალი, რომელიც ალიკანტეს ბაღებში დადის და თუ სპორტსმენის მსგავსს დალანდავს ვინმეს, ყურებზე აკვირდება – ეგებ და მოჭიდავეა. მოჭიდავის ყურებს ხომ ერთი სპეციფიკური ნიშანი აქვს – შესამჩნევად გადატეხილია. და ამას რომ წარმოიდგინეთ, დაუმატეთ ისიც, რომ ერთ დღეს ინგამ მართლა იპოვა ასეთი კაცი. კაცი ძაღლთან ერთად იდგა და თავისთვის ფიქრობდა.– გამარჯობა. ბოდიში, ალბათ ასე უცნაურად არავინ გაგიცნიათ, მაგრამ აუცილებლად უნდა გკითხოთ, მოჭიდავე ბრძანდებით?– ვიყავი – გაიღიმა კაცმა – ახლა სხვას სპორტს მივსდევ.– მაშინ გკითხავთ ამასაც; ხომ არ გეგულებათ ალიკანეტში დარბაზი, სადაც კიოკუშინკაიში ავარჯიშებენ?– თქვენთვის გინდათ? – იხუმრა კაცმა.– ჩათვალეთ რომ კი, მე და ჩემი ბიჭები ერთნი ვართ.– კიოკუშინკაი არა – კვლავაც გაიღიმა კაცმა – მაგრამ არის ცნობილი ცენტრი, სადაც ჯიუ-ჯიცუს და გრეპლინგს ასწავლიან. მისამართს მოგცემთ.ჯიუ-ჯიცუ შერეული ორთაბრძოლების იაპონური სახეობაა, გრეპლინგი კიდევ ჯიუ-ჯიცუს ევროპული სახეცვლილება.ზაზამ – შესანიშნავი არჩევანიაო.ასე დაიწყო კლიმენტ-კლუბის ერა. და დაიწყო იმით, რომ ბიჭები იქ დამხვედრმა ჰამლეტ პერეს დიასმა გასინჯა. სიტყვა, რომლითაც შესაფასეს ილია და სანდრო, უცხო არ ყოფილა – „გამორჩეული“. ხორხე და აუგუსტინი დაუდგნენ მწვრთნელებად. თავიდან ზაზა დაყვებოდა შვილებს თარჯიმნად, თუმცა ერთხელ ძმებმა განაცხადეს, მარტო ვივლითო. წავიდნენ და ჯიუ-ჯიცუს შავი ქამრები მოიტანეს.ილია ამბობდა, რომ გზა, რომელზეც მოხვდა, სახლში მიიყვანდა. მან ეს სახლი რუსთავში ააშენა – მაშინ, მეგობრის სარდაფში, ცელოფნის პარკებში გახვეული რომ იგდებდა წონას. ეს სახლი მწვერვალზე იდგა და კარზე ჩემპიონი ეწერა. ილიას ამ სახლში უნდა ეცხოვრა. ილია სულ ჩემპიონი უნდა ყოფილიყო. ასე გადაწყვიტა ერთ ცხელ, მოსაწყენ დღეს, საქართველოს ერთ არც მთლად პატარა ქალაქში.ბიჭებმა თქვეს, რომ უკვე დიდები არიან და რომ ბევრ რამეს თვითონ მიხედავენ. მაგალითად სპორტული სამოსისთვის საჭირო ფულს. სასტუმროს პლაჟზე შეზლონგებს ალაგებდნენ და იმავე სასტუმროში, რომლის სახელიც Meliá Alicante -ა, სხვადასხვა საქმეში ეხმარებოდნენ იქაურ მენეჯერს. მერე ვარჯიშზე მიდიოდნენ და საღამო ისევ სასტუმროში ბრუნდებოდნენ. მეპატრონემ იოლად შეამჩნია ძმები და საუკეთესო ველოსიპედები უყიდა.ოცნებები ნელ-ნელა სურვილებად იქცნენ. სურვილებად და მიზნებად.ილია პირველად ოქტაგონზე რომ გავიდა, ფეხზე ძლივს დადგა, რადგან ტატამს იყო დაჩვეული, მაგრამ უცნაურად მალე იგრძნო სიმყარე. და მიხვდა, რომ სწორედ ესაა მისი დედამიწა, რომელსაც უნდა ეყრდნობოდეს. მისი მიზიდულობის მთავარი ცენტრი.მალე მადრიდში არნოლდ შვარცნეგერი ჩამოვიდა. შვარცნეგერი ის კაცია, ოთხმოცდაათიანებში და ბარემ მერეც, მისი ერთი პლაკატი მაინც, საქართველოში, ყველა ბიჭის საწოლთან რომ იყო გაკრული. ლეგენდარულმა ტერმინატორმა ტრადიცული ტურნე ჩაატარა ესპანეთში – Arnold Fighter. და ეს შეჯიბრი ილიამ მოიგო. არის კიდეც ფოტო შემორჩენილი – გახარებული ილია და გაღიმებული შვარცნეგერი – კაცი ბავშვობის კედლიდან.მერე გახარებული ილიას ფოტოები გამრავლდა. ქამრები. თასები. მედლები. დიპლომები – საგანგებო თაროები უიმედოდ ჩაიზნიქნენ.მატადორი დაუმარცხებელი იყო, თუმცა მაშინ არ ერქვა მატადორი. სახელის ამბავსაც საკუთარი ისტორია აქვს, როგორც ყველაფერს, რასაც ამ წიგნში გადააწყდებით. ილიას ბავშვობაში ანტონიო ბანდერასის გმირის ის სიმღერა ჰქონდა აკვიატებული, როდრიგესის Desperado რომ იხსნება. ხომ გახსოვთ ეგ სცენა? გიტარა, როგორც საკრავი. გიტარა, როგორც იარაღი. ხომ ჰგავს რაღაცის სახელს – „ბრძოლების ხელოვნება“ ჰგავს.მერე გაიგო, რომ კაცს, ანტონიო ბანდერასს, სხვა ფილმებშიც უთამაშია და მათგან ერთს, Desperadom- მდე ბარემ ათი წლით ადრე გადაღებულს – Matador – ჰქვია. ალმოდოვარი. მერე წაიკითხა, რომ მატადორი იგივე ტორეადორი იყო, ხარებთან მებრძოლი კაცი. მერე, უკვე დიდ მარაქაში გარეულს, ჰკითხეს, რა იქნებოდა მისი საბრძოლო ზედსახელი და ილიამ დაუფიქრებლად უპასუხა: El Matador.მაგრამ, ეს იყო მერე.მანამდე კლიმენტ-კლუბის ოფისში UfC – ის ზარი გაისმა.#გიორგიკეკელიძე#giorgikekelidze„დედა და ილია“ – წერს გიორგი კეკელიძე.