1744818318

საქართველოს კულტურის სამინისტროს განცხადება

კულტურის სამინისტრომ „ვასო აბაშიძის სახელობის მუსიკისა და დრამის თეატრის“ ხელმძღვანელის თანამდებობიდან დავით დოიაშვილის გათავისუფლების გადაწყვეტილება მიიღო. ინფორმაციას თავად კულტურის სამინისტრო ავრცელებს.„ვასო აბაშიძის სახელობის მუსიკალური კომედიისა და დრამის პროფესიული სახელმწიფო თეატრი“ არის სახელმწიფოს მიერ დაფუძნებული საჯარო სამართლის იურიდიული პირი.სახელმწიფო პროფესიული თეატრი, ისევე, როგორც ნებისმიერი სხვა სსიპ-ი ანგარიშვალდებულია და აქვს კანონით დაკისრებული მოვალეობა, აღასრულოს მიზნები, რისთვისაც სახელმწიფომ დააფუძნა.კერძოდ, თეატრში შემოქმედებითი საქმიანობა უნდა ხორციელდებოდეს ისევე უწყვეტად, როგორც სახელმწიფო ბიუჯეტიდან მისი დაფინანსება ხორციელდება.საქართველოს კულტურის სამინისტროს მხრიდან არაერთგზის გაფრთხილების მიუხედავად, სამწუხაროდ, „ვასო აბაშიძის სახელობის მუსიკალური კომედიისა და დრამის პროფესიული სახელმწიფო თეატრის“ ხელმძღვანელობა სადამფუძნებლო მიზნებით გათვალისწინებულ ამ ვალდებულებას არ ასრულებდა. სახელმწიფო ბიუჯეტიდან მიღებული უწყვეტი დაფინანსების პირობებში, თეატრში შემოქმედებითი პროცესი თვეების მანძილზე შეჩერებული იყო.აქედან გამომდინარე, კულტურის სამინისტრომ, როგორც სსიპ „ვასო აბაშიძის სახელობის მუსიკისა და დრამის თეატრის“ დამფუძნებელმა უწყებამ, მიიღო კანონისმიერი გადაწყვეტილება, სსიპ-ის უწყვეტ და გამართულ ფუნქციონირებაზე პასუხისმგებელი პირის, თეატრის ხელმძღვანელის, დავით დოიაშვილის თანამდებობიდან გათავისუფლების შესახებ“, - ნათქვამია უწყების მიერ გავრცელებულ განცხადებაში.

1744817701

დავით დოიაშვილი „ვასო აბაშიძის სახელობის მუსიკისა და დრამის თეატრის“ ხელმძღვანელის თანამდებობიდან გათავისუფლდა

საქართველოს კულტურის სამინისტრო ავრცელებს განცხადებას, რომელშიც აღნიშნულია, რომ, უწყების გადაწყვეტილებით, დავით დოიაშვილი, "ვასო აბაშიძის სახელობის მუსიკისა და დრამის თეატრის" სამხატვრო ხელმძღვანელის თანამდებობიდან გათავისუფლდა.სამინისტრო განმარტავს, რომ თეატრში შემოქმედებითი საქმიანობა უნდა ხორციელდებოდეს ისევე უწყვეტად, როგორც სახელმწიფო ბიუჯეტიდან მისი დაფინანსება ხორციელდება. უწყებაში აცხადებენ, რომ, სახელმწიფო ბიუჯეტიდან მიღებული უწყვეტი დაფინანსების პირობებში, თეატრში შემოქმედებითი პროცესი თვეების განმავლობაში შეჩერებული იყო."ვასო აბაშიძის სახელობის მუსიკალური კომედიისა და დრამის პროფესიული სახელმწიფო თეატრი" არის სახელმწიფოს მიერ დაფუძნებული საჯარო სამართლის იურიდიული პირი.სახელმწიფო პროფესიული თეატრი, ისევე, როგორც ნებისმიერი სხვა სსიპ-ი ანგარიშვალდებულია და აქვს კანონით დაკისრებული მოვალეობა, აღასრულოს მიზნები, რისთვისაც სახელმწიფომ დააფუძნა.კერძოდ, თეატრში შემოქმედებითი საქმიანობა უნდა ხორციელდებოდეს ისევე უწყვეტად, როგორც სახელმწიფო ბიუჯეტიდან მისი დაფინანსება ხორციელდება.საქართველოს კულტურის სამინისტროს მხრიდან არაერთგზის გაფრთხილების მიუხედავად, სამწუხაროდ, "ვასო აბაშიძის სახელობის მუსიკალური კომედიისა და დრამის პროფესიული სახელმწიფო თეატრის" ხელმძღვანელობა სადამფუძნებლო მიზნებით გათვალისწინებულ ამ ვალდებულებას არ ასრულებდა. სახელმწიფო ბიუჯეტიდან მიღებული უწყვეტი დაფინანსების პირობებში, თეატრში შემოქმედებითი პროცესი თვეების მანძილზე შეჩერებული იყო.აქედან გამომდინარე, კულტურის სამინისტრომ, როგორც სსიპ "ვასო აბაშიძის სახელობის მუსიკისა და დრამის თეატრის" დამფუძნებელმა უწყებამ, მიიღო კანონისმიერი გადაწყვეტილება, სსიპ-ის უწყვეტ და გამართულ ფუნქციონირებაზე პასუხისმგებელი პირის, თეატრის ხელმძღვანელის, დავით დოიაშვილის თანამდებობიდან გათავისუფლების შესახებ", - აღნიშნულია სამინისტროს განცხადებაში. 

1744806176

„ცოლი რომ შეირთო, „მხიარული რომანი“ ახალი გამოსული იყო“... - 16 აპრილი რამაზ გიორგობიანის დაბადების დღეა

თბილი, საყვარელი, სევდიანი, იუმორით სავსე და უნიჭიერესი – ასე ახასიათებენ რამაზ გიორგობიანს ის ადამიანები, ვინც მსახიობს პირადად იცნობდა. რამაზ გიორგობიანის გარდაცვალება ყველასთვის მოულოდნელი აღმოჩნდა. ის 49 წლის ასაკში ინსულტის დიაგნოზით გარდაიცვალა. რამაზ გიორგობიანი –  „გიორგობისთვე”, „მხიარული რომანი”, „სერენადა”, „ქოლგა”, „ცისფერი მთები ანუ დაუჯერებელი ამბავი”, „ყველაზე სწრაფები მსოფლიოში”, „ფილატელისტის სიკვდილი” – ეს იმ ფილმების არასრული ჩამონათვალია, რომლებშიც მსახიობმა რამაზ გიორგობიანმა მიიღო მონაწილეობა.მისი კინოკარიერა სრულიად მოულოდნელად დაიწყო. ამბობენ, რომ ის ოთარ იოსელიანის აღმოჩენაა, რომელიც ფილმზე „გიორგობისთვე” მუშაობდა და მთავარი როლის შემსრულებელს ეძებდა.და და ოთარ იო­სე­ლი­ა­ნის ასის­ტენტს მა­თე­მა­ტი­კის ოლიმ­პი­ა­და­ზე უნა­ხავს, ტი­პა­ჟი მოს­წო­ნე­ბია.ამ ფილ­მით და რა­მაზ გი­ორ­გო­ბი­ა­ნის ტი­პა­ჟით, რე­ჟი­სორ­მა ქარ­თულ კი­ნო­ში, ახა­ლი გმი­რი შე­მო­იყ­ვა­ნა. მისი წარმატება, ოთარ იო­სე­ლი­ა­ნის დამ­სა­ხუ­რე­ბა გახ­ლდათ, რად­გან კი­ნო­ში ფეხი მან აად­გმე­ვი­ნა.ჯერ კიდევ სტუდენტი იყო, როცა მისი პირველი დებიუტი ფილმში - „გიორგობისთვე“ შედგა, რომელიც რეჟისორ ოთარ იოსელიანის პირველი ფილმი იყო.გთავაზობთ ამონარიდს პრაიმტაიმის საარქივო ინტერვიუდან, სადაც რამაზის შესახებ მისი და თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ასო­ცი­რე­ბუ­ლი პრო­ფე­სო­რი და ქუ­თა­ი­სის თე­ატ­რის მთა­ვა­რი რე­ჟი­სო­რი მაია გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე საუბრობს:- მისი პირველი პროფესია...55 -ე საშუალო სკოლის დამთავრების შემდეგ, უნივერსიტეტში გააგრძელა სწავლა, ფიზიკა-მათემატიკის ფაკულტეტზე, იმ დროს, ილია ვეკუა იყო რექტორი.ერთ-ერთ ოლიმპიადაზე გაიმარჯვა და დაჯილდოების დროს, ბ-ნ ოთარ იოსელიანის მენეჯერმა, შემთხვევით აღმოაჩინა. ბ-ნი ოთარი „გიორგობისთვეს“ იღებდა და ახალ სახეს ეძებდა. ძალიან მოეწონა და მაშინვე ფილმზე დაამტკიცა.ამის შემდეგ, ფილმში „იყო შაშვი მგალობელი“ უნდოდა გადაღება, მაგრამ რამაზმა უარი უთხრა, რადგან თენგიზ აბულაძისთვის თანხმობა ჰქონდა მიცემული ფილმში „სამკაული სატრფოსთვის“ (ბაჰადური) მონაწილეობის მისაღებად. მახსოვს, ოთარს ძალიან ეწყინა, მაგრამ თენგიზს უარი ვერ უთხრა.- უკვე თეატრალურის სტუდენტი იყო?იმ პერიოდში, ჯერ კიდევ უნივერსიტეტის სტუდენტი იყო. ფიზიკა-მათემატიკის ფაკულტეტიდან, ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე გადავიდა, რადგან გადაღებების გამო, ძალიან ბევრი გაცდენა ჰქონდა.საკმაოდ კარგად წერდა და ამიტომ ბ-ნმა ილია ვეკუამ, სპეციალობის შეეცვალა ურჩია. ასეც მოხდა, დაამთავრა ჟურნალისტიკის ფაკულტეტი, დიპლომი რომ აიღო, გადაწყვიტა მოსკოვში „ВГИК“ -ში ჩაბარება, უკვე „მოწამლული“ იყო კინოთი.ზუსტად იმ წელს, თენგიზ აბულაძემ, ლანა ღოღობერიძემ და რეზო ჩხეიძემ თეატრალურ ინსტიტუტში, კინო-ფაკულტეტი გახსნეს. სწორედ, ამის გამო, აღარ მოინდომა მოსკოვში გამგზავრება და თენგიზ აბულაძის სტუდენტი გახდა.- სამწუხაროდ, ხანმოკლე ცხოვრებით იცხოვრა, მაგრამ დღემდე ლეგენდარულ მსახიობად დარჩა, მისი თითქმის ყველა ფილმი, გენიალურია...ასე გამოდის, რამაზმა ახალი სახე შექმნა ქართულ კინოში - „ქოლგა“, „სერენადა“ და უამრავი სხვა.- ფილმში „ქოლგა“ მართლაც საოცარი ტიპაჟი შექმნა, ცეკვავდა კიდეც?არასდროს უცეკვია, ამ ფილმში, ცეკვის მართლაც საოცარი პლასტიკა აჩვენა. ძალიან ნიჭიერი იყო, სამწუხაროდ, არავის გამოგვყვა რამაზის ნიჭი. საოცრად სრიალებდა თხილამურზე, ხატავდა, ფეხბურთს ისე კარგად თამაშობდა, „დინამოშიც“ კი აიყვანეს. სტუდენტობის პერიოდში აარჩიეს უნივერსიტეტიდან და ავარჯიშებდნენ.- რატომ დაანება ფეხბურთს თავი, იმ დროს „დინამოში“ მოხვედრა, საკმაოდ რთული იყო....ამბობდა, სულ ფეხებს მირტყამდნენ, ბუცები მხვდება, მამტვრევენ ყველაფერს, აღარ მინდა, უნდა დავანებოო. რა საქმესაც ხელს ჰკიდებდა, უმაღლეს დონეზე ასრულებდა, თითქმის, ყველა სფეროში ნიჭს ავლენდა.- რამაზის ოჯახზე მოგვიყევით...ჰყავს არაჩვეულებრივი მეუღლე ნუნუკა ქიქოძე, ქალიშვილი თიკო გიორგობიანი და შვილიშვილი - დაჩი მხეიძე. თიკო, სამწუხაროდ მამის კვალს არ გაჰყვა, უცხო ენების სპეციალისტია. ბავშვობაში კარგად მღეროდა, მაგრამ რატომღაც მალე დაანება თავი.ერთი შვილი ჰყავს დაჩი, პროფესიით - კომპიუტერული ტექნოლოგიები, როგორც ჩანს, რამაზის ნიჭი გამოჰყვა.ნუნუკა, ძალიან მორიდებული ქალბატონია, თუ ვინმე ჟურნალისტი დაურეკავს, ჩემთან ამისამართებს, არ შემიძლია ლაპარაკიო.როცა ცოლი შეირთო, უკვე პოპულარული იყო, ფილმი - „მხიარული რომანი“ ახალი გამოსული იყო. 5 წელი შეყვარებულები იყვნენ, დედაჩემი და ნუნუკას დედა, მეგობრები იყვნენ და სამომავლოდ, დანათესავდნენ კიდეც.ფილმის „მხიარული რომანი“ გამოსვლის შემდეგ, ყველა ხათუნა კოტრიკაძეზე ეჭვიანობდა, რამაზი და ხათუნა გაგიჟებულები იყვნენ, ყველას ცოლ-ქმარი ეგონა, რადგან ერთად ითამაშეს... სრულად

1744726001

„კედლის მხატვრობას საფრთხე არ ემუქრება“ - კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის ეროვნული სააგენტო განცხადებას ავრცელებს

კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის ეროვნული სააგენტო, სვეტიცხოვლის ტაძარში წყლის განმეორებითი ინფილტრაციის თაობაზე განცხადებას ავრცელებს, რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ:„მიმდინარე წლის 22 მარტს, სვეტიცხოველში მოხდა წყლის ინფილტრაცია, რის შემდეგაც დაუყოვნებლივ დაიწყო მუშაობა, კერძოდ: მოეწყო ხარაჩო, ჩატარდა გაწმენდითი სამუშაოები, ბიოციდის ხსნარით დამუშავდა ლორფინები და საბურველი, საბურველი ლიქენებისგანაც გაიწმინდა.ბოლო ეტაპზე იგეგმება სპეციალური ხსნარით ნაპრალების ამოგოზვა, რისთვისაც აუცილებელია რამდენიმე დღე მშრალი ამინდი იყოს. სამწუხაროდ, მეტეოროლოგიური პირობები გაუარესდა და უხვმა ნალექმა ამ დრომდე შეუძლებელი გახადა პროცესის დასრულება.შედეგად დღეს, კვლავ დაფიქსირდა იმავე ადგილას წყლის განმეორებითი ინფილტრაცია. ამ დროისათვის კედლის მხატვრობას საფრთხე არ ემუქრება.კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის ეროვნული სააგენტოს სპეციალისტები ატარებენ გადაუდებელ სამუშაოებს.მეტეოროლოგიური პირობების გაუმჯობესების შემდეგ კი დაუყოვნებლივ მოხდება ამ პრობლემის სრულფასოვანად აღმოფხვრა“,- ნათქვამია გავრცელებულ განცხადებაში.

1744704306

"მე ავირჩიე გზა ეკლიანი" - მარჯანიშვილის თეატრში თინათინ მღვდლიაშვილის 70 წლის საიუბილეო საღამო გაიმართა

 "მე ავირჩიე გზა ეკლიანი" - ამ სახელწოდებით, მარჯანიშვილის თეატრში თანამედროვე ქართველი პოეტისა და მხატვრის თინათინ მღვდლიაშვილის 70 წლის საიუბილეო საღამო გაიმართა.ღონისძიებაში მონაწილეობდნენ ცნობილი სახეები და საზოგადო მოღვაწეები, რომლებმაც იუბილარის ცნობილი ლექსები წაიკითხეს, მომღერლებმა კი პოეტის ლექსებზე შექმნილი ცნობილო სიმღერები შეასრულეს.

1744407216

"ასე მოუარა შვილის სულს და ორმოცის მეორე დღეს დედაჩემი საწოლში გარდაცვლილი ვიპოვეთ" - ლაურა რეხვიაშვილის ტრაგედია

მსახიობმა ლაურა რეხვიაშვილმა გამაოგნებელი ისტორია მოგვიყვა. წიგნის ფაბულაა, ცხოვრების დრამატურგიაა…ეს არის მსახიობის 80 წლის დედის ამბავი, რომელიც შვილის გარდაცვალებას მოესწრო, დაიტირა, 40 დღე კანდელს დარაჯობდა და ლოცულობდა, ცრემლით ესაუბრებოდა, 41-ე დღეს კი უფალს მიაბარა სული.ლაურა რეხვიაშვილი “პრაიმტაიმის” მკითხველს დედის ისტორიას უყვება…ლაურა რეხვიაშვილი: – ჩემი უფროსი და, ლილი ხეიბარი იყო. დაწყებით კლასში დედაჩემი ასწავლიდა. დედა, პოლინა დვალიშვილი, პედაგოგი იყო. ლილი მეოთხე კლასში რომ გადავიდა, კოჭლობა დაიწყო. როგორც გაირკვა, დაბადებით დაჰყვა პათოლოგიური სისხლძარღვი. ბავშვმა აქტიური ზრდა რომ დაიწყო და ორგანიზმში ბევრი ცვლილება წავიდა, ჯერ თითის წვერს ადგამდა, ქუსლს ვეღარ. მერე ფეხი მოხარა და საერთოდ ჰაერში აიტანა. ვეღარ დებდა სიარულის დროს. დასჭირდა ყავარჯნები.დედამ ხატის წინ თავის იესოსთან, თავის ღვთისმშობელთან, თავის ანგელოზთან და ადგილის დედასთან აღთქმა დადო, მაღალ ქუსლს აღარასოდეს ჩავიცვამ და პომადას არ წავისვამო. ამ აღთქმის შესრულებამ გადაატანინა ეს ტკივილი.ლილის ორი ოპერაცია გაუკეთდა და ორივე უშედეგოდ. ამ ფაქტმა გაამყარა ის მოსაზრება, რომ ჩემი და თანდაყოლილი ხეიბარი იყო.გაიზარდა და ის იყო ჩვენი, დანარჩენი სამი დის ყველაფერი. ყავარჯნებზე შემდგარი ქალი ხეხილს წამლავდა, გვირეცხავდა, კერავდა, აუთოვებდა. იყო საქმიანი და დაკავებული. სამ დას გაუზარდა შვილები.მათე რომ გავაჩინე, 38 წლის ვიყავი და თვალებში ცრემლჩამდგარმა და გულდაწყვეტილმა მითხრა, მე ის ენერგია აღარ მაქვს, მათეც გავზარდოო.59 წლის ასაკში გარდაიცვალა. მაშინ დედაჩემი 80 წლის იყო. დედას ამ ასაკში არ უნდა ენახა ეს სიმწარე…ჩემი თეატრის მსახიობები  “მარშუტკით” წამოვიდნენ. ტრანსპორტი გომბორზე გაუფუჭდათ. ამიტომ ჩამოსვლა დააგვიანდათ.ჩემი და სახლიდან ეზოში ჩამოვასვენეთ და დედამ, გამოსამშვიდობებლად, ხმით ისე დაიტირა, სამყარო შეიძრა!!!დედამ ისეთი დატირება იცოდა, რომ მას უბარებდნენ, პოლინა, შენი დატირებით უნდა გაგვისტუმრო საიქიოშიო. განსაკუთრებული უნარია, როცა ადამიანი ლაპარაკობს ისე, რომ პოეზიაც არის, ფილოსოფიაც, ტრაგედია ხომ თავისთავად. განსაკუთრებით მაშინ, როცა ახალგაზრდას დასტირიან. ეს ქალი დიდ პატივს სცემდა მიცვალებულს და სიკვდილს გულში იტარებდა.სახელს ვერ დაარქმევ ამ სურათს, კაციან-ქალიანად რომ ყველა ქვითინებს. ამ დროს ჩერდება დრო, გავიწყდება ყველაფერი და გაოცებული უსმენ მოტირალ დედას.მსახიობმა ზაზა მიქაშავიძემ მითხრა, კიდევ კარგი დასაფლავებას მოვუსწარით; აქ ისეთი რამ ვნახეთ, რომ არ მოგვესწრო, მე არ მეცოდინებოდა, რას ნიშნავს დედის დატირებაო…აი, მაშინ დედამ ჩემს დას დაატირა: ორმოცამდე აქ უნდა მამყოფო, შენს სულს ჩემსავით ვერავინ მიხედავს, მე უნდა მოვუარო. 40 დღის დღის შემდეგ, შენ თუ არ წამიყვან, შვილო, ჩემი ცოდვა არ მოგასვენებსო. თითქოს "დატუქსა" შვილი.ის ორმოცი დღე კანდელს დარაჯობდა, რომ არ ჩამქრალიყო. ცივ ნიავს არ აკარებდა. ლოცულობდა, მაგრამ ფსალმუნებს კი არ კითხულობდა, თავისი გულით და აზრით ლოცულობდა. მერე ეზოში გავიდოდა, რაღაცას მოიმიზეზებდა, რომ მაგალითად, ვაზი უნდა ენახა და იქ, თავისთვის მოთქვამდა, შვილს ელაპარაკებოდა, დიალოგი ჰქონდა, ოღონდ ტირილით.უკეთებდა საკურთხს ფაცურით, ნერვიულობით. მის სახელზე აცხობდა, მოხრაკავდა. მერე მაგიდაზე დადგამდა, სანთელს მოავლებდა სამჯერ. ილოცებდა…ეს ქალი ნამდვილად მიწის მარილი იყო…ასე მოიხადა ვალი, მოუარა შვილის სულს. ლილის 40 გადავუხადეთ და 41-ე დღეს, დედა საწოლში გარდაცვლილი ვიპოვეთ…ის, რაც შენზე არ არის დამოკიდებული, ასე უნდა მიიღო. მაგრამ როცა დედებს შვილები უკვდებათ, მე ამაზე მაქვს კითხვა, რა მოხდება რომ დედებმა ეს სიმწარე არ იგემონ და თუ შვილი უნდა მოკვდეს, ცოტა ხნით ადრე დედა გარდაიცვალოს?! თან დედა, რომელიც ისედაც მალე წავიდოდა, რა მოხდებოდა რომ სიცოცხლის ბოლო მომენტში ასე არ გამწარებულიყო?..შვილმკდარი დედა რომ თავს არ იკლავს, ესეც ღმერთისგან არის შეჩერებული, რომ საიქიოში ნახონ შვილები… შვილმკვდარი დედა რომ ცოცხალია, მე ეს არ მჯერა. ვფიქრობ იმაზე, რა დევს იმ არსებობაში, რატომ აქვს ამ დედების არსებობას აზრი? რატომ არის აუცილებელი იარსებონ? აი, ეს შემაძრწუნებელი კითხვები მაქვს.სიკვდილი საერთოდ არ მაშინებს. მაგრამ არ მინდა შვილი გავაწვალო ჩემი სიკვდილით. გული ეტკინება, შეწუხდება, იტირებს. და რა გამოდის? გავაჩინე, გავზარდე, სიყვარული მივეცი და ბოლოს ამოვაშხამე. ამოშხამებას ვერ ვეგუები…დედას გარდაცვალებიდან ორი წლის შემდეგ, სიზმრად დედას სამყოფელი ვნახე. მესიზმრება, მივდივარ თელავში, სასაფლაოზე, დედას და დის საფლავზე. ირგვლივ მწვანე მოლია, ჟუტუნა ყვავილებიანი. ეს ჩვენებური მოლი არ არის. ყვავილი მოვწყვიტე, დავყნოსე, მაგრამ ეს აქაური ყვავილი არ არის.გამჭვირვალე სამყოფელთან იდგა ნუშის ხე. არც ის ჰგავდა “ჩვენს” ნუშის ხეს. ხის უკან დეიდა მარო გამოჩნდა. დედაჩემი სად არის-მეთქი. ხელი გაიშვირა, იქითო. გავიხედე და მოდიოდა დედა, ყველაზე ლამაზი კაბით, რომელიც ჰქონდა. შუაზე გაყოფილი და უკან ჩახვეული თმით… ლამაზი თავის ფორმა და კარგი ტან-ფეხი ჰქონდა. ყველაზე კარგი რომ არის ადამიანი, იმ ასაკში იყო და მოდიოდა ყვავილებით. ენით აუწერელი ფერებითა და კომპოზიციით.ყვავილებიანად შემომეხვია, მაკოცა ისე, როგორც სიცოცხლეში იცოდა. რომ მაკოცებდა, ხელით ნიკაპი ეჭირა და მეორე ლოყა მტკიოდა. რომ გაკოცებდა, აუცილებლდა დააყოლებდა – გენაცვალოს დედა. სიყვარულის სურვილის ასეთი მოკვლა იცოდა. ასე მაკოცა, მითხრა, გენაცვალოს დედაო. ლილიკო სად არის-მეთქი, ვკითხე. მომკიდა ხელი და ალავერდისხელა ტაძართან მიმიყვანა. გამჭვირვალე იყო… ჩემი და ამ სალოცავის კარებში იდგა, როგორც ანგელოზი.თუ ასე ადვილი იყო თქვენი ნახვა, ამდენ ხანს როგორ მოითმინე და არ დამენახე-მეთქი? წადი, სანთელი დაანთეო, მითხრა. ამ დროს ვიღაცამ ბეჭებში დამარტყა და გამომაღვიძა. წამოვჯექი. გონება რომ დალაგდა და ქმარ-შვილი დავინახე, აბა, მე სად ვიყავი-მეთქი? გავიფიქრე. თან გამახსენდა დედის ნათქვამი, სანთელი დაანთეო. დილის ხუთის ნახევარი იყო. გავედი სამზარეულოში და დავანათე სანთელი. პატარა სანთელმა დიდი ცეცხლის ენა გაიკეთა. ეს ცეცხლი გაიშალა, ამოვიდა დედაჩემის სახე, გამიცინა და ჩაქრა…საღამურზე შემოვიცვი და გავიქეცი ანჩის ხატში. შემოდგომის მიწურული იყო. შევიშლებოდი ეს რომ ცხლად ღვთისმსახურისთვის არ მომეყოლა. ანჩისხატის ტაძრის წინ ოთახები იყო. დავაკაკუნე რომელიღაც კარზე. გამოიხედა მოძღვარმა, მისი სახელიც არ ვიცი. იფიქრა, ამ გამთენიისას რაღაც უბედურება შეემთხვაო და იყურებოდა, ვინმე ხომ არ მომსდევდა. უნდა მომისმინოთ-მეთქი, დავამშვიდე. ჩემი გარდაცვლილების სამყოფელი ვნახე-მეთქი და მოვუყევი სიზმარი. თავზე ხელი გადამისვა, ჩემი ხელები დაიჭირა და მითხრა, რაც ნახე, ისინი იქ არიანო.ასე რომ, იმათ ჩვენი სიყვარული, ჩვენგან მოხსენიება, ლოცვა სჭირდებათ. ამაში ცხადად დავრწმუნდი…

1744290660

400 წლის შემდეგ, ინგლისში შექსპირის სონეტის დაკარგული ასლი იპოვეს - ფოტო

დოქტორმა ლია ვერონეზემ, ოქსფორდის უნივერსიტეტის ინგლისური განყოფილებიდან, აღმოაჩინა მსოფლიოში ცნობილი დრამატურგის, უილიამ შექსპირის სონეტი 116-ის იშვიათი ხელნაწერი ასლი, რომელიც დამალული იყო მე-17 საუკუნის პოეზიის კრებულში. ამის შესახებ SciTechDaily წერს .გამოცემა ამბობს, რომ ეს სონეტის მხოლოდ მეორე ცნობილი ხელნაწერი ასლია, რომელიც იდენტიფიცირებულია.დოქტორმა ვერონეზემ ხელნაწერი იპოვა ოქსფორდის ბოდლეანის ბიბლიოთეკაში კვლევის დროს. სონეტი იყო სხვადასხვა ავტორის ლიტერატურული ნაწარმოებების ხელნაწერ კრებულში, რაც ადრეულ თანამედროვე პერიოდში პოეზიის გაცვლის საერთო ფორმა იყო.„როდესაც ხელნაწერს ვფურცლავდი, ეს ლექსი მომეჩვენა, როგორც სონეტი 116-ის უცნაური ვერსია. როდესაც კატალოგს დავაკვირდი, ეს აშკარად შექსპირის შემოქმედების ნაწილი იყო, მაგრამ მასში ავტორის შესახებ არაფერი იყო ნათქვამი. ორიგინალური კატალოგის აღწერილობაში შექსპირის არარსებობა შეიძლება იყოს იმის მიზეზი, რომ ეს ლექსი შეუმჩნეველი დარჩა“, - განმარტა მკვლევარმა. ამ ასლს აქვს მხოლოდ ტექსტი და არა მუსიკა. ეს ვერსია განსაკუთრებით საინტერესოა ამ ლექსის ადაპტაციით. სონეტი მოთავსებულია პოლიტიკურად დატვირთულ ნაწარმოებებს შორის, როგორიცაა აკრძალული საშობაო სიმღერები და სატირული ლექსები 1640-იანი წლების დასაწყისის მოვლენებზე. ამ ეგზემპლარში სონეტი აღწერილია, როგორც კომპოზიტორი ჰენრი ლოუზის მუსიკაზე დადგმული სიმღერა.გამოცემაში ხაზგასმულია, რომ რესპუბლიკური რეჟიმის დროს სიმღერების საჯარო შესრულება აკრძალული იყო. ამიტომ, ბევრმა მუსიკოსმა, მაგალითად, ჰენრი ლოუსმა, შეძლო თავის რჩენა სახლში საიდუმლო კერძო წარმოდგენებით.  შექსპირის კვლევების პროფესორი ამბობს, რომ ეს აღმოჩენა ძალიან მნიშვნელოვანია და ცხადყოფს იმას, რომ შექსპირის შემოქმედების აღმოჩენა ჯერ კიდევ შესაძლოა, რადგან ის ამოუწურავია. 

1744114277

ანსამბლ „რუსთავს“ ახალი სამხატვრო ხელმძღვანელი და დირექტორი ჰყავს - ცვლილებებია ანსამბლ „მართვეშიც“

კულტურის მინისტრმა, ანსამბლ „რუსთავს“ ახალი სამხატვრო ხელმძღვანელი და დირექტორი წარუდგინა.ხალხური სიმღერისა და ცეკვის სახელმწიფო აკადემიური ანსამბლის, „რუსთავის“ სამხატვრო ხელმძღვანელად მიხეილ ჯავახიშვილი დაინიშნა.დირექტორის პოზიციაზე, საქართველოს კულტურის მინისტრმა თინათინ რუხაძემ ია მაქაცარია წარადგინა.შეხვედრაზე, რომელსაც საქართველოს პარლამენტის კულტურის კომიტეტის თავმჯდომარე გიორგი გაბუნია, კულტურის მინისტრის მოადგილე გიორგი მირცხულავა და ანზორ ერქომაიშვილის სახელობის ფოლკლორის სახელმწიფო ცენტრის დირექტორი გიორგი დონაძე ესწრებოდნენ, ანსამბლის განვითარებისა და შემოქმედებით გეგმების შესახებ ისაუბრეს.თინათინ რუხაძემ ანსამბლის ახალ ხელმძღვანელობას და თანამშრომლებს წარმატებები და ნაყოფიერი საქმიანობა უსურვა და მხარდაჭერა აღუთქვა, - ინფორმაციას, საქართველოს კულტურის სამინისტროს ოფიციალური გვერდი აქვეყნებს. ცვლილებებია, ანზორ ერქომაიშვილის სახელობის საქართველოს ხალხური სიმღერის ანსამბლ „მართვეშიც”.კულტურის მინისტრმა ქალბატონმა თინათინ რუხაძემ ანსამბლ “მართვეს” შემოქმედებით ჯგუფსა და ადმინისტრაციას ახალი ხელმძღვანელობა წარუდგინა.დიდი სიხარულით გვინდა საზოგადოებას ვაცნობოთ, რომ ანსამბლ „მართვეს“ სამხატვრო ხელმძღვანელად ბატონი ვალერი ქუტიძე დაინიშნა.ვალერი ქუტიძე 47 წელია ანსამბლ “მართვესა” და ბატონი ანზორ ერქომაიშვილის გზის ერთგული და განუყოფელი ნაწილია.ანსამბლის დირექტორის პოზიციაზე კი ანსამბლ „ბასიანის“ წევრი ირაკლი ტყვაცირია დაინიშნა.ანსამბლი „რუსთავი“ ვალერი ქუტიძესა და ირაკლი ტყვაცირიას მრავალ წარმატებას უსურვებს.„რუსთავი“ მხარს უჭერს ანსამბლ „მართვეს“ და მრავალ გამარჯვებას უსურვებს.ანსამბლი „მართვე“, მიშო ჯავახიშვილს, საქართველოს სიმღერისა და ცეკვის სახელმწიფო აკადემიურ ანსამბლ „რუსთავის“ სამხატვრო ხელმძღვანელად დანიშვნას ულოცავს.მიშოს ვუსურვებთ, ნაყოფიერ შემოქმედებით წინსვლას და წარმატებებს, იმ საქმის ღირსეულად გასაგრძელებლად, რომელსაც 57 წლის წინ საფუძველი ჩაუყარა დიდმა ანზორ ერქომაიშვილმა. 

1743514586

11 აპრილს სამების კათედრალის საპატრიარქო/სახელმწიფო კამერული გუნდი სოლო კონცერტს გამართავს

11 აპრილს სამების კათედრალის საპატრიარქო/სახელმწიფო კამერული გუნდი სოლო კონცერტს გამართავს.პროგრამაშია ქართული და ევროპული საგუნდო მუსიკა.სოლისტები: ზვიად მიჩილაშვილი, თორნიკე პაპიძე, ირაკლი ტყვაცირიამოწვეული სოლისტი: ანა ფალავანდიშვილი (სოპრანო)მოწვეული მუსიკოსები: გიორგი პაპუნაშვილი (დუდუკი), სანდრო ჩიჯავაძე (ჩელო).პროგრამაშია:Giovanni Pierluigi da PalestrinaTomás Luis de Victoria, Thomas TallisClaudio MonteverdiHenry PurcellEric Whitacreგია ყანჩელიიოსებ კეჭაყმაძეზვიად ბოლქვაძეგუნდის სამხატვრო ხელმძღვანელი: სვიმონ ჯანგულაშვილიკონცერტის მხარდამჭერი: კულტურის სამინისტროსაღამო გაიმართება რუსთაველის თეატრის მცირე დარბაზში.დასაწყისი 19:00 საათიბილეთების შეძენა შეგიძლიათ :https://biletebi.ge/ https://shorturl.at/vCFKL 

1743492575

ნახატი, რომელმაც წლები ნორვეგიაში საავადმყოფოს კედლებზე გაატარა, აუქციონზე 13,8 მილიონ დოლარად გაიყიდა

ნახატი, რომელმაც წლები ნორვეგიაში საავადმყოფოს კედლებზე გაატარა, აუქციონზე 13,8 მილიონ დოლარად გაიყიდა.  აღნიშნული ფასი სარეკორდოა, აქამდე მსგავსი თანხა ინდურ ხელოვნების ნიმუშში არასდროს გადაუხდიათ. ნახატის ავტორი ინდური მოდერნიზმის ფუძემდებელი მაქბულ ფიდა ჰუსეინია, რომელიც 2011 წელს გარდაიცვალა.

1743195227

"არსებობენ პიროვნებები, რომელთაც ასაკი არ აქვთ. ის მუდმივად თანამედროვეა" - ახალი წიგნი და ფილმი 95 წლის ლანა ღოღობერიძისგან

"არსებობენ პიროვნებები, რომელთაც ასაკი არ აქვთ. ლანა თავისი ცხოვრების წესით, სურვილებითა და სულისკვეთებით ყოველთვის ახალგაზრდაა, ყოველთვის ენერგიით სავსე. ამიტომაც არის თანამედროვე" - კინოთეატრ "ამირანის" წინ "პრაიმტაიმთან" ამბობს რეჟისორი ნანა ჯორჯაძე.კინოთეატრში კი 95 წლის ლანა ღოღობერიძის ახალი წიგნის - "როცა აყვავდა ნუში" პრეზენტაცია შედგა. ვიხილეთ რეჟისორის დოკუმენტური ფილმი, პოეტური ჩანახატი, სადაც ეტაპებად დაყოფილი თავისი ცხოვრება ლექსებად მოგვიყვა. უცხოური პოეზიის საკუთარ თარგმანზე კი ამბობს:"მე ასეთი განცდა მაქვს, როცა ვთარგმნი, ის ლექსი ჩემი ხდება. მგონია, რომ ეს ჩემი ლექსებია. ამ ლექსებს, ფილმში, ჩემი ფილმებიდან შესაბამისი გამოსახულება მოვუძებნე, ჩემი ცხოვრება ეტაპების მიხედვით დავყავი. ნახეთ, რა გამოვიდა."გამოვიდა ის, რომ პოეზიის ენით მოყოლილი მისი ტრაგედიებით სავსე ცხოვრება, ერთდროულად არის სევდიანიც და იმედის მომცემიც. შემოქმედი ფილმში კითხულობს ლექსებს მშვიდად, თუმცა შინაგანი მღელვარებით, წარსულიდან, რომელიც მომავლისკენ არის მიმართული. უსმენ და სწავლობ, როგორ იცხოვრო, როგორ არ უნდა დანებდე, როგორ უნდა იბრძოლო. უყურებ, როგორ ცურავს და თამაშობს ჩოგბურთს საუკუნეს მიტანებული ქალი და თავს უტყდები, რომ სიცოცხლის სიყვარული ასე მძაფრად არ გაქვს. არადა, უნდა გქონდეს! უნდა მიჰბაძო! უნდა ისწავლო ქალისგან, რომელმაც ყველაზე უკეთ იცის, რა არის უბედურება და რა - ბედნიერება. იცის, რას ნიშნავს უოჯახოდ დაგტოვონ, იცის, რას ნიშნავს ხალხის მტრის შვილად შეგრაცხონ და შავი თვალით გიყურონ, იცის რას ნიშნავს გადასახლებიდან ჩამოსული მისთვის გაუცხოებული დედის "თავიდან შეყვარება"... დედის, რომლის ხმაც ყურის მეხსიერებას ჰქონდა შემონახული ფრაზით: "ზღვა იყო ისე მშვიდი და წყნარი, რომ არც კი მახსოვს იყო თუ - არა".წიგნი ავტობიოგრაფიულია. რეჟისორის თხრობის მანერა უკვე ვიცით მათ, ვისაც მისი წინა წიგნი გვაქვს წაკითხული - "რატომ გალობს შაშვი". წერს ისე, ვერ მოსწყდები. ეცნობი საინტერესო პასაჟებს. ახალ წიგნში არის მარკესთან სახლში სტუმრობის საინტერესო ამბავიც. მოკლედ, "როცა აყვავდა ნუში" გაყიდვაშია, 95 წლის ლანა ღოღობერიძე კი, შესაშურ ფორმაში.ნანა ჯორჯაძე: ლანა თანამედროვეა, ყველაფერი დღევანდელი სტკივა. არ ავიწყდება საიდან და როგორ მოდის, სად არის დღეს და მომავალზე ფიქრობს. მისთვის მომავალი მნიშვნელოვანია არა როგორც რაღაც აბსტრაქტული ცნება, არამედ ძალიან რეალური. თან აბსოლუტურად დარწმუნებულია, რომ ამ მომავალს მოესწრება. ასეთი პიროვნებები ძალიან დიდ ენერგიას გამოსცემენ. აბსოლუტურად უშიშარი ადამიანია. ძლიერი, ნიჭიერი, საინტერესო, განათლებული ქალია. ეპოქალური პიროვნებაა. ბედნიერებაა მასთან ურთიერთობა. ყოველთვის საინტერესო და მოულოდნელია. მუდმივად გაოცებს. თავისი ერუდიციით და ჰორიზონტით მნიშვნელოვანი აზრი მოაქვს შენს ცხოვრებაში.

1743107942

"ჰონორარის 90 პროცენტს გაჭირვებულებს ურიგებდა. დიდი ბავშვი და სიკეთე იყო..." - "დოჩანა" 86 წლის გახდებოდა

ოთხი წლის წინ, თავის დაბადების დღეზე, 26 მარტს, უკვე კლინიკაში იყო. თავს შეუძლოდ გრძნობდა... ერთ-ერთი ბოლო სატელეფონო საუბარი უწმინდესთან ჰქონია... 2021 წლის 3 აპრილს აღესრულა და კეთილი ღიმილით მარადისობაში, ვაჟთან წავიდა...გურამ დოჩანაშვილი 86 წლის გახდებოდა...კლასიკოსმა პანდემიის პერიოდი აგარაკზე, მუხაწყაროში გაატარა... კვირაობით მასთან მოძღვარი, არქიმანდრიტი იოანე მჭედლიშვილი მიდიოდა, აღსარებას იბარებდა და აზიარებდა. როგორც სასულიერო პირი "პრაიმტაიმთან" ამბობს, ძალზე ჰუმანური მწერალი, თავის მოძღვარს სახლში მეზობლებს ახვედრებდა, რომ მათაც მისცემოდათ ზიარების საშუალება... რა საოცარი და მისაბაძი საქციელია... ცხონება ჩვენ "დოჩანას"...არქიმანდრიტი იოანე მჭედლიშვილი: ძალიან ძვირფასი იყო ბატონ გურამთან ერთად გავლილი პერიოდი. დაახლოებით ცხრა-ათი წელი, როდესაც ის სამების ლავრაში ცხოვრობდა. საოცარი დრო იყო. წარმოიდგინეთ, ორი გვერდიგვერდ ოთახი, სადაც ერთში - რეზო ჩხეიძე ცხოვრობს, მეორეში - გურამ დოჩანაშვილი. ამ ადამიანებთან ყოველდღიური ურთიერთობა და მეზობლობა მართლა საოცრება იყო.იქ კი გავიცანი, მაგრამ მერე ჩვენ ყოველდღიური ურთიერთობა გავაგრძელეთ. ჯერ ხომ ამ მასშტაბის ადამიანი იყო და შემდეგ, ოჯახის წევრად და პაპად მიმაჩნდა. შინაურულად ვგრძნობდი მასთან თავს. დიდი სიყვარული მაკავშირებდა.ბევრი რამის სწავლა შეიძლებოდა მისგან. რა ჩარჩა ჩემში და... ძალიან დიდი სიკეთე. მუდამ სხვებზე ფიქრობდა. როგორც მწერალიც, როგორ მიიღებდა მის ნაწარმოებს მკითხველი და შემდეგ, ფიქრი მოყვასზე. ყოველთვიურად ჰონორარის 90 პროცენტს და ზოგჯერ, ასსაც გაჭირვებულ ადამიანებს ურიგებდა. ჰყავდა გამორჩეული ოჯახები, მეგობრის თუ გარდაცვლილი მეგობრის ოჯახები და ცდილობდა ყოველთვიურად დახმარებოდა. განიცდიდა, დახმარებას თუ ვერ ახერხებდა.ღრმად მორწმუნე ქრისტიანი იყო. დილის ექვსი საათიდან იწყებდა ლოცვას. იხსენიებდა ყველას, ცოცხლებს და მიცვალებულებს.დიდი ბავშვი იყო, მორიდებული და მორცხვი. სიყვარულს რომ გამოხატავდნენ ადამიანები, იბადრებოდა, მორიდებული და მორცხვი ხდებოდა. იყო გულწრფელი. თავის დამსახურებად არ მიიჩნევდა თავის ნაწარმოებებს. ამბობდა კიდეც, თუკი რაიმე მოგწონთ ჩემს ნაწარმოებში, ღმერთის დაწერილია, და თუკი რამე არ მოგწონთ, მე დავწერეო. ყველაფერს ღმერთთან აკავშირებდა.პანდემია რომ დაიწყო, ტაძარში ვერ მოდიოდა, აგარაკზე მუხაწყაროში გადავიდა მეუღლესთან ერთად. ცხოვრობდა ძალიან უბრალო სახლში. კვირა არ გავიდოდა, რომ მათთან არ ავსულიყავი, აღსარება არ ეთქვა და არ ზიარებულიყო.საოცარი რა იყო იცით, მის ირგვლივ მცხოვრებ მეზობლებსაც ეძახდა, ვინც ავად იყო, რაღაც პრობლემა ჰქონდათ, მამაო მოდის, აღსარება თქვით და ეზიარეთო... ზოგს სახლიც ვუკურთხე. მასთან მხვდებოდნენ მისი მეზობლებიც, ვიბარებდი აღსარებას და ვაზიარებდი. ერთგვარი მისიონერიც იყო.ერთი მისი მეზობელი, ირაკლი ქართველიშვილიც ხშირად ეზიარებოდა და სხვათა შორის, ორი კვირის შუალედით, ერთ პერიოდში გარდაიცვალნენ ბატონი გურამი და ბატონი ირაკლი.ბოლო წიგნი, თავისი ტრილოგია, მუხაწყაროში დაასრულა... წმინდა მამებზე რაიმე თუ აინტერესებდა, სახარებისეული ტერმინები და განმარტებები თუ სჭირდებოდა, მთხოვდა, აბა, შენს ჯადოსნურ ტელეფონში ნახეო.ხვდებოდა მკითხველს, ახალგაზრდობას ეცნობოდა - სამეგრელოში, აჭარაში, კახეთში. ყველას უხაროდა ბატონ გურამთან შეხვედრა. მე მძღოლი ვიყავი (იცინის). ერთად დავდიოდით.რაც მახსოვს ამ შეხვედრებიდან არის ის, რომ ბავშვები იყვნენ თვალცრემლიანნი რომ ხედავდნენ საყვარელ მწერალს, წიგნიდან გადმოსულს...როდესაც ეკითხებოდნენ, რომელი წიგნი იყო მისთვის გამორჩეული, ყველას პასუხობდა, ნომერ პირველი წიგნი ბიბლიაა და ახალი აღთქმა და ყველას მის წაკითხვას ურჩევდა.ერთხელ ფრანკფურტის წიგნის ფესტივალზეც წამიყვანა.თავის ტრაგედიაზე არ საუბრობდა. აგვისტოში, როდესაც მისი შვილის გარდაცვალების პერიოდი მოახლოვდებოდა, იკეტებოდა და თავის დარდში იყო, ნაკლებად კონტაქტობდა."სამოსელი პირველი" სახარებისეულია, ღვთისგან შორს არც არის, თუმცა ეკლესიურობა და მაზიარებლობა განსაცდელის შემდეგ დაიწყო.ქალბატონი ნათელა და ბატონი გურამი განუყრელი მეგობრები იყვნენ. ქორწინების 50 წლის იუბილეზე, ჯვარი სამების საკათედრო ტაძარში მამა ელისემ დაწერათ.ჰქონდა განსაკუთრებული იუმორი, ყველაფერზე ხუმრობდა.ბოლოს, კლინიკაში ჭამაც შეწყვიტა. ტელეფონზე ვასაუბრე უწმინდესთან. იქნებ დაუჯეროს და რამე მიიღოს-მეთქი. გაამხნევა უწმინდესმა. რამდენიმე დღეში გულის უკმარისობით გარდაიცვალა კიდეც...ეპოქალური ადამიანი იყო.