„ქვეყანას ვიცავდი და ოჯახი ვერ დავიცავი“ - პრეზიდენტის მრჩევლად დანიშნული გენერალი, ოჯახურ ტრაგედიებზე

პრეზიდენტის მრჩეველი დავით თევზაძე დიდი ხანია, ქართულ პოლიტიკაში აქტუალურია. ის შევარდნაძის ხელისუფლების დროს საქართველოს თავდაცვის მინისტრი იყო. ხელისუფლების ცვლილებას და "ვარდების რევოლუციას" დაკავებული პოსტიდან მისი წასვლა მოყვა, გენერალი დავით თევზაძე თადარიგში გადავიდა და პედაგოგიურ-კვლევით საქმიანობას შეუდგა.

პარალელურად, ის აქტიურად ჩაერთო აქტიურ საზოგადოებრივ სამუშაოში. 2015 წლის აპრილში, დავით თევზაძე აფუძნებს საზოგადოებრივ მოძრაობას „საქართველო მშვიდობისათვის, ხოლო იმავე წლის 11 ოქტომბერს, საზოგადოების ბაზაზე ფუძნდება მოქალაქეთა პოლიტიკური გაერთიანება „საქართველოს მშვიდობისათვის“, რომლის პირველ თავმჯდომარედაცაა არჩეული.

დავით თევზაძე ცხოვრობს თბილისში. ჰყავს მეუღლე და 6 შვილი. მისი ერთ-ერთი შვილი ჟურნალისტი და "ჯარისქალია" - ქეთი თევზაძე ambebi.ge-ს ესაუბრა და აღნიშნა, რომ მამას მის სამხედრო კარიერაში წვლილი არ მიუძღვის და პრივილეგიებით არასოდეს უსარგებლია.  

ქეთი თევ­ზა­ძე პირ­ვე­ლი ქართვე­ლი ქალი სამ­ხედ­როა, რო­მელ­მაც 2004 წელს სა­ქარ­თვე­ლოს        თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს კო­ჯრის სპეც. და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის სკო­ლის "კო­მან­დოს" და სა­პა­რა­შუ­ტო მომ­ზა­დე­ბის კურ­სი      გა­ი­ა­რა.

ჯერ ერაყ­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და სამ­შვი­დო­ბო მი­სი­ით, შემ­დეგ კი, თა­ვის თა­ნა­მებ­რძო­ლებ­თან ერ­თად, სამ­ხედ­რო              და­ვა­ლებას 2008 წლის აგვისტოს ომის დროს ას­რუ­ლებ­და. 

"რაც თავი მახ­სოვს, ყო­ველ­თვის სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­ში წას­ვლა მინ­დო­და, მერე ომი და­ი­წყო, იქაც წა­ვე­დი. როცა სამ­ხედ­რო ხარ, ომში წას­ვლა მო­გი­წევს. ეს ჩემს ოჯახ­ზე უკე­თე­სად ალ­ბათ, არა­ვინ იცის. ალ­ბათ, არ გა­ე­ხარ­დათ, როცა ომში წა­ვე­დი, მაგ­რამ წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის გა­წე­ვას არა­ვინ მა­კად­რებ­და.

მა­მას მარ­სი­ა­ნელს ვე­ძა­ხი. ის სწორ­ხა­ზო­ვა­ნი და უკომ­პრო­მი­სო ადა­მი­ა­ნია საქ­მე­ში, როცა თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრი გახ­და, ბევრ რა­მე­ში შემ­ზღუ­და. ის რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, ბევ­რად წინ წა­ვი­წევ­დი, ვა­და­ზე ადრე არ­ცერ­თი წო­დე­ბა არ მი­მი­ღია. სულ მთხოვ­და, არ შე­მერ­ცხვი­ნა. როცა პირ­ვე­ლად წა­ვე­დი ომში, მი­თხრა, ხომ იცი, სა­დაც მი­დი­ხარ? ხელს რა­ზეც აწერ, აბა შენ იცი, არ შე­მარ­ცხვნო. მისი მი­ნის­ტრო­ბის დროს ყვე­ლა­ფერ­ზე წი­თე­ლი მქონ­და ან­თე­ბუ­ლი.

ჩვე­უ­ლებ­რი­ვია ქა­ლის ცხოვ­რე­ბა ჯარ­ში. სა­კუ­თა­რი ოთა­ხიც არ მქონ­და, 19 ბი­ჭთან ერ­თად ვი­ყა­ვი და ზუს­ტად იგი­ვე ნორ­მა­ტი­ვებს ვას­რუ­ლებ­დი. ომი არ გა­ნას­ხვა­ვებს, ქალი ხარ თუ კაცი. ტყვი­აც ვერ არ­ჩევს სქესს. მე ვამ­ბობ, რომ  ჯარ­ში არ არ­სე­ბო­ბენ ქა­ლე­ბი, ჯარ­ში მსა­ხუ­რო­ბენ მდედ­რო­ბი­თი სქე­სის სამ­ხედ­რო მო­სამ­სა­ხუ­რე­ე­ბი. როცა ჯარ­ში      მი­დი­ხარ, შენი ქა­ლო­ბა სახ­ლში უნდა და­ტო­ვო, იქ სა­კუ­თა­რი ნე­ბით მი­დი­ხარ, არა­ვინ გე­პა­ტი­ჟე­ბა, ამი­ტომ უნდა იყო ზუს­ტად ისე­თი, რო­გო­რიც არის სხვა.

ჩემი საქ­მის გამო ბევრ მნიშ­ვნე­ლო­ვან მო­მენ­ტში არ ვი­ყა­ვი ჩემს შვი­ლებ­თან ერ­თად. ერთხელ როცა ბავ­შვს            მი­ვა­კი­თხე ბაღ­ში, სახ­ლში და­რე­კეს ჩე­მებ­თან და უთხრეს, ახალ­გაზ­რდა გო­გო­ნამ მო­ა­კი­თხაო.

ჯარი 2007 წელს დავტოვე... ახლა ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ, "სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ მა­უ­წყე­ბელ­ზე" ვმუ­შა­ობ გა­და­ცე­მა­ში "ქარ­თუ­ლი ჯარი". ჩემს საქ­მეს­თან ახ­ლო­საა და ვლა­პა­რა­კობ იმა­ზე, რაც ვიცი.

რაც შეეხება თევზაძეების ოჯახში დატრიალებულ ტრაგედიებს, გენერალმა და ექსმინისტრმა ჯერ შვილი დაკარგა, მერე - ძმა. ამის შესახებ დავით თევზაძე ჟურნალ "თბილისელებს" ჩვეული სიტყვა ძუნწობით და დიდი ემოციურობით ესაუბრა. 

 - 1993 წლის დეკემბერში ტრაგედია მოხდა თქვენს ოჯახში – უმცროსი ვაჟი დაგეღუპათ...

– ისიც მოწამეობრივადაა წასული. მაშინ ვიფიქრე, რომ ჩემი ცხოვრება დამთავრდა. ერთი-ორი მეგობარი აღმოჩნდა ისეთი,  ძალიან ახლოს, იმდენად ახლოს, რომ ფიზიკურად შემეხო. მათ დაცემის საშუალება არ მომცეს. ერთ-ერთი იყო გია ყარყარაშვილი.

მერე იყო 2000 წლის 1 ივნისს თბილისში ტერაქტი, რომელიც განცხორციელდა თქვენს ძმაზე, გურამ თევზაძეზე. საშინელი კადრები იყო... რატომ? 

– ეს უკვე ჩემი ცხოვრების ნაწილია და ვერსად წაუვალ. ჩემს ძმასაც რთული ცხოვრება შეხვდა და მოწამეობრივად აღესრულა. დრო იყო ეგეთი, სხვას არაფერს გეტყვით. ქვეყანას ვიცავდი და, ჩემი ძმა, ოჯახი ვერ დავიცავი.